ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

စစ်​ပြီး​ကာလ တိုးချဲ့မှု​တွင် ပါဝင်ခွင့်​ရ

ဖိလစ် အက်စ်. ဟော့ဖ်​မ​န် ပြောပြ​သည်

၁၉၄၅ ခုနှစ် မေလ​မှာ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ် ပြီး​ရုံ​လေး​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ အဲ့ဒီ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာချီ​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ကြီးကြပ်​ကွပ်ကဲ​ရတဲ့ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်​ဟာ သူ့ရဲ့​အတွင်းရေးမှူး၊ အသက် ၂၅ နှစ်အရွယ် မီလ်တန် ဂျီ. ဟဲန်​ရှယ်​လ်​နဲ့​အတူ ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​ကို အလည်အပတ် ရောက်​လာကြတယ်။ ထက်သန်​စွာ​စောင့်မျှော်​ခဲ့​ရတဲ့ အဲဒီ​လည်ပတ်မှု​အတွက် ခန်းမ​ကြီး​တစ်ခု ငှား​ရမ်း​ထား​တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​လူငယ်တွေ​အတွက် ညီအစ်ကို​ဟဲန်​ရှယ်​လ်​ရဲ့ ဟောပြောချက်​ဟာ အထူး​စိတ်ဝင်စားစရာ​ကောင်းတယ်။ သူက ကျွန်တော်​တို့​နဲ့ ရွယ်တူ​ဖြစ်​ပြီး သူ့​ခေါင်းစဉ်​က “အသက်​ပျိုစဉ်အခါ သင့်​ဖန်ဆင်း​ရှင်​ကို အောက်မေ့လော့” ဖြစ်လို့ပဲ။—ဒေ. ၁၂:၁။

ကမ္ဘာချီ​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း တိုးတက်​ဖို့ စိတ်​လှုပ်ရှား​စ​ရာ​ကောင်း​တဲ့ လုပ်ငန်း​တွေ စီစဉ်​နေတဲ့​အကြောင်း၊ အဲ့ဒီ​အစီအစဉ်မှာ ကျွန်တော်​တို့​လည်း ပါဝင်​နိုင်တယ်​ဆို​တဲ့​အကြောင်း သူတို့​လည်ပတ်​စဉ် ကျွန်တော်​တို့​သိလိုက်​ရတယ်။ (မဿဲ ၂၄:၁၄) ဥပမာ​အနေ​နဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လုပ်ငန်း​အတွက် အမျိုးသား​အမျိုးသမီးငယ်တွေကို လေ့ကျင့်​ပေးဖို့ အမေရိကန်​နိုင်ငံ​မှာ ကျောင်း​သစ်​တစ်ခု​ဖွင့်​မယ်။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်​တို့​ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​မယ်​ဆိုရင် “အသွား​လက်မှတ်​ပဲ” ရမယ်၊ ဘယ်​ကို​ရောက်မယ်​ဆိုတာ​ကိုလည်း ကြိုတင်​သိရမှာ​မဟုတ်ဘူးလို့ ညီအစ်ကို​နောရ်​က အလေးအနက်​ပြု ပြောကြား​ခဲ့တယ်။ ဒါတောင် ကျွန်တော်​တို့​ထဲ​က တချို့ လျှောက်လွှာတင်​ကြတယ်။

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ပြီး​နောက် ဖြစ်ပျက်​ခဲ့​တဲ့ တွေ့ ကြုံ​မှု​တွေ​ကို ကျွန်တော်​မပြော​ခင် ကျွန်တော့်​ကို​မွေးတဲ့ ၁၉၁၉ ခုနှစ်​ကို ပြန်သွား​ကြည့်​ကြပါစို့။ အဲ့ဒီ​စစ်​မဖြစ်ခင်​နဲ့ စစ်​အတောအတွင်း အဖြစ်အပျက်​အတော်များများ​က ကျွန်တော့်​ဘဝကို အကြီးအကျယ် ဩဇာ​လွှမ်းမိုး​ခဲ့တယ်။

 လူ့ ခွ​စာ​ထံ​မှ ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​ရ

အမေ​ဟာ သားဦး​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော့်​ကို ကိုယ်ဝန်​လွယ်​ထား​စဉ် သား​ယောက်ျားလေး​ဆိုရင် ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု ဖြစ်လာ​ပါစေ​လို့ ဆုတောင်း​ခဲ့တယ်။ အမေ့​အစ်ကို​က ယေဟောဝါသက်သေ​လို့ နောက်ပိုင်း​မှာ​ခေါ်​ခဲ့​ကြ​တဲ့ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တစ်ယောက်​ဖြစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မိသားစုက သူ့ကို လူ့​ခွ​စာ​လို့ သဘောထား​တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အိမ်က ကို​ပင်​ဟေ​ဂ​င်​မြို့​အနားမှာ၊ ဒါ​ကြောင့် အဲဒီမြို့မှာ ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ရဲ့ နှစ်ပတ်လည်​စည်းဝေးကြီး​တွေ ကျင်းပ​တိုင်း ရပ်​ဝေး​မှာ​နေတဲ့ သူ့​အစ်ကို,ကို အမေက ကျွန်တော်​တို့​ဆီ လာ​တည်း​ခိုင်းတယ်။ အန်​ကယ်​လ်​သောမတ်စ်​ရဲ့ ကျမ်းစာ​အသိပညာနဲ့ ယုတ္တိ​ရှိ​ရှိ​ရှင်းလင်းချက်​တွေ​ကြောင့် ၁၉၃၀ ပြည့်နှစ်​လောက်​မှာ အမေ​လည်း ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​တယ်။

အမေ​ဟာ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို မြတ်နိုး​ခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် တရားဟောရာ ၆:၇ မှာပါတဲ့ ပညတ်ချက်​အတိုင်း ကျွန်တော့်​ရဲ့​ညီမ​နဲ့ ကျွန်တော့်​ကို ‘အိမ်မှာ​ထိုင်​နေတဲ့​အခါ၊ လမ်းလျှောက်​နေတဲ့​အခါ၊ လှဲလျောင်း​နေတဲ့​အခါ၊ အိပ်ရာထ​တဲ့​အခါ’ အမြဲ​သွန်သင်​ပေး​တယ်။ ကြာ​လာတော့ ကျွန်တော်​လည်း တစ်အိမ်​မှ​တစ်အိမ် ဟောပြောခြင်း​မှာ စပြီး​ပါဝင်​လာတယ်။ ချာ့ခ်ျ​မှာ​သင်ပေးတဲ့ မသေနိုင်တဲ့​စိုးလ်၊ မီးငရဲ​စတဲ့​အကြောင်း​တွေ​ကို ဆွေးနွေး​ရတာ ကျွန်တော်​တကယ်​ပျော်​တယ်။ အဲဒီ​သွန်သင်ချက်​တွေ မှားတယ်​ဆိုတာ​ကို ကျမ်းစာ​ကနေ ထိထိမိမိ ထောက်ပြ​နိုင်​ခဲ့တယ်။—ဆာလံ ၁၄၆:၃၊ ၄; ဒေ. ၉:၅၊ ၁၀; ယေဇကျေလ ၁၈:၄။

ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု စည်းလုံး​လာ

၁၉၃၇ ခုနှစ်​က ကို​ပင်​ဟေ​ဂ​င်​မြို့မှာ စည်းဝေးကြီး​ပြီး​တာ​နဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဒိန်းမတ်​ဌာနခွဲရုံး၊ စာပေ​သိုလှောင်ရုံ​မှာ ယာယီ​အကူအညီ​လို​နေတယ်။ ကျွန်တော်​လည်း စီးပွားရေး​ကောလိပ်​တက်ပြီး​လို့ အား​နေတာ​နဲ့ ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​နေရာမှာ အကူအညီ​မလို​တော့​တဲ့​အခါ ဌာနခွဲရုံး​မှာ ကူညီ​ပေးဖို့ ပြော​တယ်။ ဒါနဲ့​ပဲ ကျွန်တော် နှစ်ခြင်း​မခံရ​သေး​ပေမဲ့ အိမ်ကနေ​ထွက်​လာပြီး ကို​ပင်​ဟေ​ဂ​င်​ဌာနခွဲရုံး​မှာ သွား​နေ​လိုက်တယ်။ ရင့်ကျက်တဲ့​ညီအစ်ကို​တွေ​နဲ့ နေ့တိုင်း​ပေါင်းဖော်​ရတဲ့​အတွက် ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ ကျွန်တော်​တိုးတက်​လာတယ်။ နောက်​နှစ် ၁၉၃၈ ခု၊ ဇန်နဝါရီ ၁ ရက်​နေ့မှာ ယေဟောဝါ​ဘုရားသခင်​ဆီ ကျွန်တော့်​ကိုယ်ကို​အပ်နှံ​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။

၁၉၃၉ ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ် စ​ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် ၁၉၄၀ ပြည့်နှစ် ဧပြီ ၉ ရက်​နေ့မှာ ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​ကို ဂျာမန်​စစ်တပ်​က သိမ်းပိုက်​လိုက်တယ်။ ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံသား​တွေ​ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလာ​လှုပ်ရှား​ခွင့်​ပေး​ထား​တဲ့​အတွက် ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ကျွန်တော်​တို့​ဆက်လုပ်​ကိုင်​နိုင်​ခဲ့တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်​တို့အတွက် ဝမ်းသာစရာ​တစ်ခု ဖြစ်ပျက်​ခဲ့တယ်။ အဖေ​လည်း တက်ကြွ၊ တည်ကြည်​တဲ့ သက်သေခံ​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​လို့ ကျွန်တော်​တို့​မိသားစု အရမ်း​ကို​ပျော်​ကြတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ အခြား​ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံသား လေးယောက်​ဟာ အ​ဋ္ဌ​မ​အကြိမ်မြောက် ဂိလဒ်​ကျောင်းတက်​ဖို့ ဖိတ်စာ ရတဲ့အခါ ကျွန်တော့်​မိသားစု​တစ်စုလုံး​က ကျွန်တော့်​ကို အားပေးတယ်။ ၁၉၄၆ ခုနှစ် စက်တင်ဘာ​လမှာ​စတင်​တဲ့ ငါး​လ​ကြာ​သင်တန်းကို နယူးယောက်​မြို့ပြင် နယူးယောက်​ပြည်နယ်​ရဲ့ တော​ပိုင်း​ဒေသ၊ တောင်​လ​န်​စင်း​မြို့ငယ်​အနီး လှပတဲ့​ကျောင်းဝင်း​ထဲမှာ ကျင်းပ​ခဲ့တယ်။

ဂိလဒ်​နှင့် ဂိလဒ်​သင်တန်း​ပြီး​ကာလ

ဂိလဒ်​သင်တန်းတက်​တဲ့​အခါ ကောင်း​တဲ့​မိတ်ဆွေသစ်​တွေ ရခဲ့တယ်။ တစ်ည​နေမှာ အင်္ဂလန်​က​လာတဲ့ ဟ​ယ်​ရ​ယ်လ်ဒ်​ကင်း​နဲ့ ကျောင်းဝင်း​ထဲ အပျင်း​ပြေ​လမ်းလျှောက်​ရင်း သင်တန်း​ပြီး​ရင် ဘယ်​ကို​များ အ​ပို့​ခံရ​ကြ​မလဲ​ဆို​တဲ့​အကြောင်း ကျွန်တော်​တို့​ပြော​ခဲ့​ကြတယ်။ “ကျွန်တော့်​အနေ​နဲ့ ဒို​ဗာ ကျောက်ဆောင်​ဖြူ​ကို ဒါ​နောက်ဆုံး​တွေ့ ခြင်း​မဟုတ်​တန်​ပါ​ဘူး” လို့ ဟ​ယ်​ရ​ယ်လ်ဒ်​ပြော​ခဲ့တယ်။ သူပြောတာ​မှန်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ၁၇ နှစ်​ကြာ​မှ အဲ့ဒီ​ကျောက်ဆောင်​တွေ​ကို သူ​ပြန်တွေ့​ခဲ့တယ်၊ အဲဒီ​နှစ်တွေ​အတွင်း တရုတ်​ပြည်​ရဲ့​အကျဉ်းထောင်​တစ်ခု​မှာ လေးနှစ်​ခွဲ တိုက်ပိတ်​ခံ​ခဲ့​ရ​ရှာတယ်! *

ကျွန်တော်​တို့​ကျောင်းဆင်း​ပြီး​နောက် ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို ဝိညာဉ်​ရေး​ဘက် ကူညီ​ပေးဖို့ အသင်းတော်တွေဆီ​လည်ပတ်​ရတဲ့ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် ယူ.အက်စ်.အေ., တက္ကဆက်​ပြည်နယ်​ကို ကျွန်တော်​သွားခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော့်​ကို နွေး​နွေးထွေး​ထွေး ကြိုဆို​ခဲ့​ကြ​ပါ​တယ်။ တက္ကဆက်​ပြည်နယ်​က ညီအစ်ကို​တွေ​က ဂိလဒ်​ကျောင်းဆင်း​ခါ​စ ဥရောပတိုက်​သား ညီအစ်ကို​လေး​တစ်ယောက် ရောက်​လာတာကို စိတ်ဝင်စား​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ တက္ကဆက်​ပြည်နယ်​မှာ ခု​နစ်​လ​လောက်​ပဲ​နေပြီး​နောက် နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​က ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​ကိုလာ​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ညီအစ်ကို​နောရ်​က ဌာန​အသီးသီး​က လုပ်ငန်းဆောင်တာ​တွေ​သင်ယူဖို့ ကျွန်တော့်​ကို​တာဝန်​ပေး​ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​ကို ကျွန်တော်​ပြန်​သွားတဲ့အခါ ဘ​ရွတ်​က​လင်​နဲ့ တစ်​ပုံစံ​တည်း ပြုလုပ်​ဖို့​ဖြစ်တယ်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ တစ်ကမ္ဘာ​လုံး​က ဌာနခွဲရုံး​တွေ​ကို တစ်​ပုံစံ​တည်း လုပ်ဆောင်​စေဖို့​ပါ​ပဲ။ နောက်ပိုင်း​မှာ ညီအစ်ကို​နောရ်​က ကျွန်တော့်​ကို ဂျာမနီ​နိုင်ငံ​ကို သွား​ခိုင်းတယ်။

ဌာနခွဲရုံး​များ​တွင် လမ်းညွှန်ချက်များ ကျင့်သုံး​ခြင်း

၁၉၄၉ ခုနှစ် ဇူလိုင်​လမှာ ဂျာမနီ​နိုင်ငံ၊ ဝီစ်​ဘာ​ဒင်​မြို့ကို ကျွန်တော်​ရောက်တဲ့အခါ ဂျာမနီ​နိုင်ငံ​မှာ မြို့​အတော်များများ ပျက်စီး​နေတုန်းပဲ။ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ဦးဆောင်​နေတဲ့​သူတွေက ၁၉၃၃ ခုနှစ်​မှာ ဟစ်တလာ​အာဏာ​သိမ်း​ကတည်းက နှိပ်စက်​ညှဉ်းပန်း​ခံ​ခဲ့​ရတဲ့​သူတွေ​ဖြစ်တယ်။ တချို့​ဆိုရင် အကျဉ်းထောင်​နဲ့ ချွေး​တပ်​စခန်း​တွေ​မှာ ရှစ်နှစ်​ကနေ ဆယ်နှစ်၊ ဒါမှ​မဟုတ် ဒီထက်မက အကျဉ်း​ကျ​ခဲ့​ကြတယ်! ဒီလို​ညှဉ်းဆဲ​ခံ​ခဲ့​ရတဲ့ ယေဟောဝါ​ကျေးကျွန်​တွေ​နဲ့ သုံးနှစ်ခွဲ အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ရတယ်။ သူတို့ရဲ့ ပြိုင်စံရှား​တဲ့​ပုံသက်သေ​က “အမျိုးသား​ဆိုရှယ်လစ်​အာဏာရှင်​၏ လက်အောက်​တွင် ဤ​ကဲ့သို့​တည်ကြည်မှု​ရှိခဲ့​သော ခရစ်ယာန်​အုပ်စု​၏ ပုံ​နမူနာ​မ​ရှိလျှင် အောက်​စ်ဝိခ်ျ​အကျဉ်းထောင်​နှင့် မီးလောင်​တိုက်​သွင်း​ခြင်း​ကိစ္စ​များ​ဖြစ်​ပြီး​နောက် ယေရှု၏ ခရစ်ယာန်​သွန်သင်ချက်​များ​ကို လိုက်နာ​ဖို့​ဆို​သည်​မှာ ဖြစ်​မှ​ဖြစ်​နိုင်​ခဲ့​ပါ​မည်​လော​ဟု ကျွန်ုပ်​တို့​သံသယဝင်​ရ​ပါ​လိမ့်​မည်” လို့ ရေးသားခဲ့တဲ့ ဂျာမန်​သမိုင်း​ပညာရှင် ဂါ​ဘ​ရေး​လီ ရို​န​န်​ရဲ့ ဝေဖန်ချက်​ကို သတိရ​စေပါ​တယ်။

ဌာနခွဲ​မှာ ကျွန်တော့်​အလုပ်​က ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​မှာ​လို​ပဲ၊ အဖွဲ့အစည်း​ဆိုင်ရာ ကိစ္စရပ်​တွေ​ကို တစ်​ပုံစံ​တည်း​ကိုင်တွယ်​ဖို့ နည်းသစ်​ကို သင်ပေးဖို့​ဖြစ်တယ်။ ပြုပြင်​ပြောင်းလဲချက်​တွေ​ဟာ သူတို့ရဲ့​လုပ်ငန်း​ကို အပြစ်ရှာ​ဝေဖန်တာ​မဟုတ်ဘဲ ဌာနခွဲ​အားလုံး ဌာနချုပ်​နဲ့ အရင်ကထက် ပို​ပူးပူးကပ်ကပ်​ဆောင်ရွက်ဖို့ အချိန်တန်ပြီ​ဆိုတာ​ကို ဂျာမန်​ညီအစ်ကို​တွေ သိလာ​တာ​နဲ့ သူတို့​အားလုံး ပူးပေါင်း​လုပ်ဆောင်ကြ​တော့​တယ်။

၁၉၅၂ ခုနှစ်​မှာ ဆွစ်ဇာလန်​နိုင်ငံ ဘာ​န်​မြို့ ဌာနခွဲ​ကို ပြောင်းရွှေ့​ဖို့ ညီအစ်ကို​နောရ်​ဆီကနေ ညွှန်ကြား​စာ​ရောက်​လာတယ်။ ၁၉၅၃ ခုနှစ်၊ ဇန်နဝါရီ ၁ ရက်​နေ့​ကစပြီး အဲဒီမှာ ဌာနခွဲ​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် ကျွန်တော်​တာဝန်​ထမ်းဆောင်​ခဲ့​ရတယ်။

 ဆွစ်ဇာလန်​နိုင်ငံ​၌ ပျော်ရွှင်မှု​အသစ်များ

ဆွစ်ဇာလန်​နိုင်ငံ​ကို​ရောက်​ပြီး မကြာခင် စည်းဝေးကြီး​တစ်ခု​မှာ အက်စတာ​နဲ့ တွေ့ဆုံ​ခဲ့တယ်၊ မကြာ​ပါ​ဘူး ကျွန်တော်​တို့ စေ့စပ်​လိုက်တယ်။ ၁၉၅၄ ခုနှစ် ဩဂုတ်​လမှာ ညီအစ်ကို​နောရ်​က ကျွန်တော့်​ကို ဘ​ရွတ်​က​လင်​ကိုလာ​ခိုင်းတယ်၊ အဲ့ဒီ​မှာ စိတ်​လှုပ်ရှား​စ​ရာ​ကောင်း​တဲ့ လုပ်ငန်း​သစ်​တစ်ခု​အကြောင်း သိလာတယ်။ ကမ္ဘာ​တစ်ဝန်း​မှာ ဌာနခွဲရုံး​အရေအတွက်​နဲ့ ပမာဏ တိုးတက်​လာတဲ့​အတွက် အစီအစဉ်​သစ်​တစ်ခု​ကို စတင်​ပြုလုပ်​ကြ​တော့​မှာ​ဖြစ်တယ်။ ကမ္ဘာ​မြေကြီးကို ဇုန်​တွေ​အဖြစ်​ခွဲ​လိုက်ပြီး ဇုန်​တစ်ခု​ဆီ​မှာ ဇုန်​ကြီးကြပ်မှူး​တစ်ဦး​ဆီ တာဝန်​ယူ​အမှုဆောင်​ကြရမယ်။ ကျွန်တော်​က ဥရောပတိုက်​နဲ့ မြေထဲပင်လယ်​ဒေသ ဇုန်​နှစ်ခု​မှာ တာဝန်​ထမ်း​ဖို့​ဖြစ်တယ်။

ဘ​ရွတ်​က​လင်​ကို ခေတ္တ​ရောက်ပြီးနောက် ဆွစ်ဇာလန်​ကို​ပြန်လာ​ပြီး အဲ့ဒီ​ဇုန်​လုပ်ငန်း​အတွက် ပြင်ဆင်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ အက်စတာ​နဲ့​ကျွန်တော် လက်ထပ်​ပြီး​လို့ ဆွစ်ဇာလန်​ဌာနခွဲရုံး​မှာ ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ သူ​အမှုထမ်းခဲ့​တယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့ ပထမဦးဆုံး​ခရီးစဉ်​မှာ အီတလီ၊ ဂရိ၊ ဆိုက်​ပ​ရက်စ်၊ အရှေ့​အလယ်ပိုင်းဒေသ​နဲ့ မြောက်​အာဖရိက​ကမ်းရိုးတန်း​က နိုင်ငံ​တွေ၊ စပိန်​နဲ့ ပေါ်တူဂီ၊ စုစုပေါင်း ၁၃ နိုင်ငံ​က ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​အိမ်တွေ​နဲ့ ဌာနခွဲရုံး​တွေ​ဆီ​ရောက်ခဲ့တယ်။ ဘာ​န်​မြို့ကို ခဏ​ပြန်သွား​ပြီး​နောက် ပိတ်ပင်​ထား​တဲ့ သံ​ကန့်လန့်ကာ​နိုင်ငံ​ရဲ့ အနောက်ပိုင်း​ရှိ တခြား​ဥရောပ​နိုင်ငံ​တွေ​အားလုံး​ဆီ​ကို ဆက်​ခရီး​လှည့်လည်​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော်​တို့ အိမ်ထောင်ကျ​တဲ့​ပထမ​နှစ်မှာ​ပဲ ခြောက်​လ​လောက်​က အိမ်နဲ့​ခွဲခွာ​ပြီး ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​တွေ​ရဲ့​အကျိုးဆောင်​ခဲ့​ရတယ်။

အခြေအနေ​များ​ပြောင်းလဲ

၁၉၅၇ ခုနှစ်​မှာ အက်စတာ ကိုယ်ဝန်​ရှိ​လာတယ်၊ ဌာနခွဲ​ဟာ ကလေး​ရှိသူတွေ​အတွက် တည်ထောင်​ထား​တာ​မဟုတ်တဲ့​အတွက် ဒိန်းမတ်​ကို ပြောင်းရွှေ့​ဖို့ ကျွန်တော်​တို့​ဆုံးဖြတ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော့်​အဖေက သူနဲ့​လာ​နေဖို့​ဖိတ်ခေါ်တယ်။ အက်စတာ​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သမီးလေး ရာ​ကယ်​လ်​နဲ့ ကျွန်တော့်​အဖေ​ကို​ပါ ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​ကျ​တော့ ဆောက်​ပြီး​ခါ​စ ဌာနခွဲရုံး​သစ်​မှာ ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ အသင်းတော်​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ​အတွက် နိုင်ငံတော်​ဓမ္မ​အမှု​ကျောင်း ပို့ချ​သူ​အဖြစ်​နဲ့ ဇုန်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ်​ပါ ဆက်​အမှုထမ်းခဲ့​တယ်။

ဇုန်​လုပ်ငန်းဟာ ခရီး​အတန်ကြာ​ထွက်​ရတဲ့ လုပ်ငန်း​ဖြစ်တာ​ကြောင့် သမီးနဲ့ အတော်ကြာကြာ ခွဲခွာ​နေခဲ့​ရတယ်။ ဒါ​ကြောင့် အကျိုးဆက်​တွေ ရှိခဲ့တယ်။ တစ်ခါ​က ကျွန်တော်​ဟာ ပုံနှိပ်​တိုက်ငယ်​တစ်ခု တည်ထောင်​ထား​တဲ့ ပဲရစ်​မြို့မှာ အချိန်​အတော်ကြာကြာ နေခဲ့တယ်။ အက်စတာ​နဲ့ ရာ​ကယ်​လ်​တို့​က ကျွန်တော်​နဲ့​တွေ့​ဖို့ ရထား​နဲ့ ဂါ​ဒျူ​နော​ကို ရောက်​လာကြတယ်။ သူတို့ကို ဌာနခွဲ​က လီ​ယို​ပို​လ်ဒ် ဇော်​န်​တာ​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​သွားကြို​ကြတယ်။ ရာ​ကယ်​လ်​က ရထား​တွဲ​ပေါ်ကနေ လီ​ယို​ပို​လ်ဒ်​ကို​ကြည့်​လိုက် ကျွန်တော့်​ကို​ကြည့်​လိုက်နဲ့၊ နောက်ဆုံး လီ​ယို​ပို​လ်ဒ်​ကို ဖက်တွယ်​လိုက်​ရော!

ထူးခြားတဲ့ နောက်​ပြောင်းလဲမှု​ကြီး​တစ်ခု​က​တော့ အသက် ၄၅ နှစ်အရွယ်မှာ မိသားစု​စား​ဝတ်​နေ​ရေး​အတွက် အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုကို စွန့်ပြီး လောက အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ရတဲ့​အချိန်​ပဲ။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဓမ္မ​အမှုဆောင်​တစ်ဦး​အဖြစ် ကျွန်တော့်​မှာ​ရှိတဲ့ အတွေ့အကြုံ​နဲ့ ထုတ်ကုန်​မန်နေဂျာ​အလုပ်ကို ရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​ကုမ္ပဏီ​မှာ ကိုးနှစ်​လောက်​အလုပ်​လုပ်ပြီး ရာ​ကယ်​လ်​လည်း ကျောင်း​ပြီးသွား​တဲ့​အခါ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ဟောပြောသူများ ပို​လိုအပ်​တဲ့​နေရာ ပြောင်းရွှေ့​ပါ​ဆို​တဲ့ အားပေးချက်​ကို ကျွန်တော်​တို့​လက်ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်​ခဲ့​ကြတယ်။

နော်​ဝေး​နိုင်ငံ​မှာ အခွင့်အလမ်းတွေကို သုံးသပ်​ပြီး အေဂျင်စီ​တစ်ခု​မှာ အလုပ်​လျှောက်ခဲ့​တယ်။ အဖြေကတော့ အားရစရာ​မရှိဘူး။ အသက် ၅၅ နှစ်အရွယ် လူကြီး​တစ်ယောက်​အတွက် အလုပ်​ရဖို့ မျှော်လင့်ချက်​မရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့​လည်း အော့​စ​လို​မြို့မှာ​ရှိတဲ့ ဌာနခွဲရုံး​ကို ကျွန်တော်​ဆက်သွယ်​ခဲ့​ပြီး အလုပ်​ရ​ကို​ရမယ်ဆို​တဲ့​ယုံကြည်ချက်​နဲ့ ဒ​ရိုး​ဘာ​ခ်​မြို့အနီး​မှာ​ရှိတဲ့ အိမ်တစ်လုံး​ကို ငှား​ခဲ့တယ်။ အလုပ်​ရ​ပါ​တယ်၊ ဒါနဲ့​ပဲ နော်​ဝေး​နိုင်ငံ​မှာ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​လုပ်ငန်း​ကို တကယ်​ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် လုပ်ဆောင်​နိုင်​ခဲ့တယ်။

ပျော်ရွှင်စရာ အကောင်းဆုံး​အချိန်တွေ​က​တော့ ကျွန်တော်​တို့ အသင်းတော်​လိုက်​နီးပါး မြောက်ဘက်မှာ​ရှိတဲ့ ခန့်အပ်​မခံရ​သေး​တဲ့​ရပ်ကွက်မှာ အမှုဆောင်ထွက်​တဲ့​အချိန်တွေ​ပဲ။ အပန်းဖြေ​စခန်း​မှာ ကျွန်တော်​တို့ အိမ်​ငယ်​လေး​တွေ ငှား​ပြီး​နေကြ​တယ်၊ အဲ့ဒီ​သာယာတဲ့​တောင်တန်း​ဒေသမှာ ပြန့်ကျဲ​နေတဲ့ စိုက်ပျိုးရေး​ခြံ​တွေ​ကို နေ့တိုင်း အမှုဆောင်ထွက်​ခဲ့​ကြတယ်။ သဘောကောင်း​တဲ့ အဲ့ဒီ​ကလူ​တွေ​ကို ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​အကြောင်း ပြောပြ​ရတာ တကယ်​အားရစရာ​ပဲ။ စာအုပ်စာတမ်း​တွေ​အများကြီး ဝေငှ​ခဲ့​ရပေမဲ့ ပြန်လည်ပတ်မှု​လုပ်ဖို့ နောက်​တစ်နှစ်​အထိ စောင့်​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ​လူတွေက ကျွန်တော်​တို့ကို မမေ့​ကြဘူး! တစ်ခါ ကျွန်တော်​တို့​ပြန်သွား​တော့ ကြာရှည်​ခွဲခွာ​ခဲ့​တဲ့ မိသားစုနဲ့ ပြန်တွေ့​ဆုံ​သလိုပဲ ဖက်ယမ်း​ကြိုဆို​ခံ​ခဲ့​ရတာကို အက်စတာ​နဲ့ ရာ​ကယ်​လ်​တို့ မှတ်မိ​နေတုန်းပဲ။ နော်​ဝေး​နိုင်ငံ​မှာ သုံးနှစ်​နေထိုင်ပြီး​နောက် ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ပြန်လာ​ခဲ့​ကြတယ်။

မိသားစု​ဘဝ၏​ရွှင်လန်းမှုများ

မကြာမီ​မှာပဲ ရာ​ကယ်​လ်​ဟာ စိတ်​ထက်သန်​တဲ့ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုဆောင် ရှေ့ဆောင်​ဖြစ်​တဲ့ နီး​လ်စ်​ဟ​ဝိုင်​ယော​နဲ့ စေ့စပ်​ကြောင်း​လမ်း​လိုက်တယ်။ သူတို့​လက်ထပ်​ပြီး​တဲ့​နောက် နီး​လ်စ်​နဲ့ ရာ​ကယ်​လ်​တို့​ဟာ သားသမီး​မရ​ခင်​အထိ ရှေ့ဆောင်​ဆက်​လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ နီး​လ်စ်​ဟာ မိသားစု​အကျိုးကို တကယ်​စိတ်ဝင်စား​တဲ့ ခင်ပွန်း​ကောင်း​ဖြစ်သလို ဖခင်ကောင်း​လည်း​ဖြစ်ပါ​တယ်။ တစ်မနက်​စောစော​မှာ နေ​ထွက်​တာ​ကို​စောင့်ကြည့်ဖို့ သူ့​သားကို စက်ဘီး​ပေါ်​တင်ပြီး ကမ်းခြေ​ဘက် ခေါ်​သွားတယ်။ အိမ်နီးချင်း​တစ်ယောက်​က အဲဒီမှာ သူတို့​ဘာလုပ်ခဲ့​ကြသလဲ​လို့ ကလေး​ကို​မေးတော့ ကလေး​က “သားတို့ ယေဟောဝါ​ကို ဆုတောင်း​ခဲ့တယ်” လို့​ဖြေဆို​တယ်။

နောက် နှစ်​အတန်ကြာ​တော့ ဘင်ဂျမင်​နဲ့ နက်​ဒ်​ယာ​လို့​ခေါ်​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ မြေး​အကြီး​နှစ်ယောက် နှစ်ခြင်း​ခံ​တာ​ကို အက်စတာ​နဲ့ ကျွန်တော်​တွေ့​လိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ နီး​လ်စ်​က ကျွန်တော့်​ရှေ့​လာ​ရပ်​ပြီး “ယောက်ျား​မှန်​ရင် မ​ငို​ကြေး” လို့​ပြော​တယ်။ ဒါပေမဲ့​လည်း တစ်​အောင့်​လောက်​ကြာ​တော့ ကျွန်တော်​တို့ နှစ်ယောက်စလုံး​ဖက်ပြီး ငို​ကြ​ရော။ အတူတူ​ရ​ယ်​နိုင်၊ ငို​နိုင်​တဲ့ သမက်​တစ်ယောက်​ရထားတာ တကယ်​ဝမ်းသာ​ဖို့​ကောင်းတယ်!

ယခု​ထက်​တိုင် အခြေအနေ​များနှင့် လိုက်လျောညီထွေ​နေရ​ခြင်း

အက်စတာ​နဲ့​ကျွန်တော် ဒိန်းမတ်​ဌာနခွဲ​မှာ ပြန်​ပြီး​အမှုထမ်း​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရတဲ့​အခါ နောက်ထပ်​ကောင်းချီး​တစ်ခု​ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ ပို​ကြီး​တဲ့ ဌာနခွဲ​အဆောက်အဦ​တစ်ခု​ကို ဟို​လ်​ဘက်​ခ်​မြို့မှာ ဆောက်​ဖို့​စီစဉ်​နေကြ​တယ်။ အ​ခ​မယူ​ဘဲ​လုပ်ဆောင်ကြ​တဲ့ စေတနာ့​ဝန်ထမ်း​တွေ​နဲ့​ပဲ ဆောက်လုပ်​ပြီးသွား​တဲ့ ဆောက်လုပ်ရေး​လုပ်ငန်း​ကို ကျွန်တော်​ကြီးကြပ်​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ ပြင်းထန်​တဲ့​ဆောင်း​ရာသီ​ဖြစ်​ပေမဲ့ ၁၉၈၂ ခုနှစ်​အကုန်​မှာ အဲ့ဒီ​စီမံကိန်း ပြီးစီး​ခဲ့တယ်၊ ကျယ်ဝန်း​ပြီး ပို​ကောင်း​တဲ့ အဆောက်အဦ​အသစ်​ထဲ ပြောင်းရွှေ့​နေထိုင်​ရလို့ ကျွန်တော်​တို့အားလုံး ဝမ်းမြောက်​ခဲ့​ကြတယ်။

မကြာခင်​မှာပဲ ရုံး​မှာ အလုပ်များ​နေရ​လို့ ကျွန်တော်​အားရ​ကျေနပ်​ခဲ့တယ်၊ အက်စတာ​ကျ​တော့ တယ်လီဖုန်း​အော်ပရေတာ တာဝန်​ယူ​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်း​မှာ အက်စတာ​က တင်ပါး​ဆုံ​ရိုး​အစားထိုး ခွဲစိတ်​ကုသမှု ခံယူ​ခဲ့​ရပြီး နောက်ထပ်​တစ်နှစ်​ခွဲ​အကြာမှာ​တော့ သည်း​ခြေအိတ်​ခွဲစိတ်​ကုသမှု ခံ​ခဲ့​ရ​ပြန်​တယ်။ ဌာနခွဲ​အမှုထမ်းတွေ​က ကြင်ကြင်နာနာ​နဲ့ ထောက်ထား​စာနာမှု​ပြ​ကြ​ပေမဲ့ ဌာနခွဲ​ကနေ​ထွက်​လိုက်ရင် ပတ်သက်​နေရသူ​အားလုံး​အတွက် ပို​ကောင်း​လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်​တို့​ဆုံးဖြတ်​လိုက်ကြတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်​တို့ သမီးနဲ့ မိသားစု​ရှိတဲ့ အသင်းတော်​ရပ်ကွက်ကို ပြောင်းရွှေ့​သွား​ကြတယ်။

က​နေ့ အက်စတာ​ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​က သိပ်​မကောင်း​လှ​ဘူး။ ဒါပေမဲ့​လည်း အခြေအနေ​တွေ ဒီလောက်​ပြောင်းလဲ​ခဲ့​တဲ့​ကြား ကျွန်တော်​တို့​အတူတူ အမှုထမ်းဆောင်​ခဲ့​တဲ့ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​လုံး​မှာ အက်စတာ​ဟာ တကယ်​ကောင်း​တဲ့ အထောက်အမ၊ အဖော်မွန်​ဖြစ်တယ်​လို့ ရဲ​ရဲ​ကြီး​ပြော​နိုင်တယ်။ ကျန်းမာ​ရေး​ချို့တဲ့​လာပေမဲ့​လည်း ကျွန်တော်​တို့​နှစ်ယောက်စလုံး ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ အသင့်အတင့်​ပါဝင်​နေတုန်းပဲ။ ကျွန်တော့်​ဘဝကို ပြန်ပြောင်း​စဉ်းစား​လိုက်တဲ့အခါ “အို​ဘုရားသခင် ကိုယ်တော်​သည် အကျွန်ုပ်​ကို​ငယ်​သော​အရွယ်​မှ​စ၍ သွန်သင်​တော်​မူ​ပါ​ပြီ” ဆို​တဲ့ ဆာလံဆရာ​ရဲ့​စကား​ကို မှတ်မိ​ပြီး ကျေးဇူး​တင်​တယ်။—ဆာလံ ၇၁:၁၇။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၉ ခုနှစ်​တွင် ဂျာမန်​ဌာနခွဲ ဆောက်လုပ်​နေစဉ် တင်ပို့​လိုက်​သည့် စာအုပ်စာတမ်း​များ​ကို သယ်​ချ​နေခြင်း

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော်​၏​အလုပ်လုပ်ဖော်​များ​တွင် ချွေး​တပ်​စခန်း​များ​မှ ပြန်လာ​ကြ​သူ ဤ​သက်သေခံ​များ​ပါဝင်

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ယနေ့​အက်စတာ​နှင့်အတူ၊ ၁၉၅၅ ခုနှစ် အောက်တိုဘာ၊ ဘာ​န်​ဗေသလ​၌ ကျွန်တော်​တို့ လက်ထပ်​သည့်​နေ့