ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​တာဝန်ကျ​ရာ​နေရာ​သည် ကျွန်ုပ်​တို့၏​အမြဲ​နေအိမ်​ဖြစ်လာ​ခဲ့

ဒစ်ခ်​ဝေါ​လ်ဒ​ရင်​ပြောပြ​သည်

၁၉၅၃၊ စက်တင်ဘာ​လ တနင်္ဂနွေ​နေ့ မွန်းလွဲပိုင်း​အချိန်။ အနောက်​တောင်​အာဖရိက (အခု နမီးဘီးယား) ကို ကျွန်တော်​တို့ ရောက်ခါစ​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရောက်​တာ တစ်ပတ်​တောင်​မပြည့်​သေး​ဘူး၊ ဝင်​ဒ်​ဟို​ခ်​မြို့မှာ လူထု​အစည်းအဝေး​ကျင်းပ​ဖို့​ဆဲ​ဆဲ​ဖြစ်တယ်။ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​ကနေ ဒီ​အာဖရိက​နိုင်ငံ​ကို ကျွန်တော်​တို့အားလုံး ဘာကြောင့်​ရောက်လာ​ခဲ့​သလဲ။ ကျွန်တော့်​ဇနီး​နဲ့ ကျွန်တော်​အပြင် အမျိုးသမီးငယ်​သုံးယောက်ဟာ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းကောင်း​ဟောတဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​အနေ​နဲ့ ရောက်လာ​ကြ​ခြင်း​ဖြစ်တယ်။—မဿဲ ၂၄:၁၄။

ကျွန်တော့်​ဘဝဟာ  ကမ္ဘာ​မြေကြီးစွန်း​တစ်​နေရာ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ၊ ထူးခြား​အရေးပါတဲ့ ၁၉၁၄ ခုနှစ်​မှာ စတင်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် ဆယ်ကျော်သက်​အရွယ်မှာ စီးပွားရေး​ကပ်​ဆိုက်​ခဲ့​တဲ့​အတွက် မိသားစု​ဆက်​အသက်ရှင်ရေး​အတွက် ကျွန်တော်​ပါ အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ရတယ်။ အလုပ်အကိုင်​မရှိပေမဲ့​လည်း ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​မှာ အများကြီး​ရှိတဲ့ တော​ယုန်​တွေ​ကို ဖမ်း​တဲ့​နည်း​ထွင်​ခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့​ပဲ မိသားစု​စားစရာ​ထဲမှာ ယုန်​သားကို မှန်မှန်​ထပ်ဆင့်​ပေး​နိုင်​ခဲ့တယ်။

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ဖြစ်ပွား​တဲ့ ၁၉၃၉ ခုနှစ်​မှာ မဲ​လ်​ဘုန်း​မြို့က ဓာတ်​ရထား​နဲ့ ဘတ်စကား​လိုင်း​တွေ​မှာ အလုပ်​ရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​ဘတ်စကား​လိုင်း​မှာ အမျိုးသား ၇၀၀ နီးပါး အ​ဆိုင်း​အလိုက် အလုပ်ဆင်း​ကြတယ်၊ ကျွန်တော်​အလုပ်ဆင်း​တိုင်း ယာဉ်မောင်း​အသစ်၊ လက်မှတ်​ရော​င်း​အသစ်​နဲ့ တွဲ​အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ရတယ်။ “ခင်ဗျား ဘာ,ဘာသာ ကိုးကွယ်​သလဲ” ဆိုပြီး သူတို့ကို ကျွန်တော်​မေး​တတ်တယ်၊ နောက်ပြီး သူတို့ရဲ့​ယုံကြည်ချက်တွေကို ရှင်းပြ​ခိုင်း​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​စိတ်​ကျေနပ်​လောက်​တဲ့​အထိ အဖြေ​တွေ​ပေး​နိုင်​တဲ့​သူကတော့ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက်ပဲ။ ဘုရားသခင်​ကို ကြောက်ရွံ့​တဲ့​သူတွေ ထာဝစဉ်​နေထိုင်​ရမယ့် ကျမ်းစာ​အခြေပြု မြေကြီး​ပရဒိသု​အကြောင်း  သူ​ရှင်းပြခဲ့တယ်။—ဆာလံ  ၃၇:၂၉။

 အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ ကျွန်တော့်​အမေ​လည်း ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ အဆက်အသွယ်​ရခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် ည​ဆိုင်း​ဆင်း​ပြီး အိမ်ပြန်​တဲ့​အခါ အမေက ကျွန်တော်​စားဖို့ အစာ​နဲ့​အတူ နှစ်သိမ့်မှု မဂ္ဂဇင်း (အခု​အခေါ်​အရ နိုးလော့!) တစ်စောင်​ကို ထား​ပေး​တတ်တယ်။ ကျွန်တော်​ဖတ်​သမျှ​ဟာ စိတ်ဝင်စားစရာ​တွေ​ပဲ။ အတန်ကြာ​တော့ ဒါဟာ စစ်မှန်​တဲ့​ဘာသာ​ပဲ​လို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်၊ အဲ့ဒီ​အသင်း​နဲ့​ပေါင်းသင်း​ပြီး ၁၉၄၀၊ မေလ​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။

မဲ​လ်​ဘုန်း​မြို့မှာ ရှေ့ဆောင်​တွေ​နေကြ​တဲ့ အိမ်​တစ်အိမ်​မှာ အချိန်ပြည့်​အမှုတော်​ဆောင်​တဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ ၂၅ ယောက်​လောက် နေကြ​တယ်။ ကျွန်တော်​လည်း သူတို့ဆီမှာ သွား​နေတယ်။ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ သူတို့​တွေ့ကြုံ​တဲ့ စိတ်​လှုပ်ရှား​စ​ရာ အတွေ့အကြုံ​တွေ​ကို နေ့တိုင်း​ကြားနေ​ရတော့ သူတို့​လို အမှုဆောင်​ချင်စိတ် တဖွားဖွား​ပေါ်လာ​တယ်။ ဒါနဲ့ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာပါ​ဝင်​ဖို့ လျှောက်လွှာတင်​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်​လျှောက်လွှာ​ကို လက်ခံ​ပြီး ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ဩစတြေးလျ​ဌာနခွဲ​မှာ အမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့​ပဲ ကျွန်တော်​ဟာ ဗေသလ​အိမ်သား​တစ်ယောက် ဖြစ်လာ​တယ်။

ထောင်ချခြင်း​နှင့် ပိတ်ပင်​ခြင်း

ဗေသလမှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​တာဝန်​တစ်ခု​က​တော့ သစ်​စက်​မောင်း​ရတယ်။ အဲ့ဒီ​မှာ ကျွန်တော်​တို့ လောင်စာ​အတွက် မီး​သွေး​လုပ်ဖို့ သစ်​တွေ​ကို ခွဲပေး​ရတယ်။ စစ်​ကြောင့် ဓာတ်ဆီ ပြတ်လပ်​နေတဲ့​အတွက် အဲ့​ဒါကို ဌာနခွဲ​ကား​တွေ​မှာ အသုံးပြု​ကြရတယ်။ သစ်​စက်​မှာ အလုပ်လုပ်​ကြ​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့ ၁၂ ယောက်​စ​လုံး​ဟာ စစ်မှုထမ်း​ရမယ့်​အရွယ်​တွေ ဖြစ်နေ​တယ်။ ဒါနဲ့ သိပ်​မကြာခင်​မှာပဲ စစ်မှုထမ်း​ဖို့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ကျမ်းစာ​အခြေပြု ငြင်းဆို​ချက်​ကြောင့် ထောင်ဒဏ်​ခြောက်​လ​စီ ကျ​ခဲ့​ကြတယ်။ (ဟေရှာယ ၂:၄) ကျွန်တော်​တို့ကို အလုပ်ကြမ်း​စခန်း​ဆီ ပို့​လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ​မှာ ကျွန်တော်​တို့ ဘာလုပ်​ရသလဲ​သိလား။ ဗေသလမှာ ကျွန်တော်​တို့​လုပ်တတ်​လာတဲ့ သစ်​ခွဲ​အလုပ်ပဲ!

ကျွန်တော်​တို့ သစ်​ခွဲ​အလုပ်ကို ကောင်းကောင်း​လုပ်ခဲ့တဲ့​အတွက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်​တားမြစ်​ထား​ရက်​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့ကို ကျမ်းစာ​နဲ့ ကျမ်းစာ,စာပေ​တွေ ထောင်​ပိုင်​က ခွင့်ပြု​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ လူတွေနဲ့​ဆက်ဆံ​တဲ့​အခါ အသုံးဝင်​လှတဲ့ သင်ခန်းစာ​ကို ကျွန်တော်​သိခဲ့ရတယ်။ ဗေသလမှာ ကျွန်တော်​အလုပ်လုပ်​တုန်း​က ညီအစ်ကို​တစ်ယောက်​နဲ့ ကျွန်တော် လုံးဝ​အဆင်မပြေ​နိုင်​ခဲ့​ဘူး။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ပင်ကိုစရိုက်​က အရမ်း​ကွာခြား​လွန်း​တယ်။ အကျဉ်း​စခန်း​တစ်ခန်း​ထဲမှာ ကျွန်တော်​နဲ့ ဘယ်သူ​နေရ​တယ်လို့ ထင်​သလဲ။ အဲ့ဒီ​ညီအစ်ကို​ပါ​ပဲ။ အခု တစ်ယောက်​အကြောင်း တစ်ယောက်​သိဖို့ တကယ်​ကို​အချိန်​ရခဲ့ပြီး ရလဒ်​က​တော့ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ခင်မင်​ရင်းနှီး​တည်မြဲ​တဲ့ မိတ်ဆွေ​တွေ​ဖြစ်လာ​ခဲ့တယ်။

တစ်နေ့​ကျ​တော့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ လုပ်ငန်း​ကို ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​မှာ ပိတ်ပင်​လိုက်တယ်။ ရန်ပုံငွေ​တွေ​အားလုံး သိမ်းယူ​သွားတဲ့​အတွက် ဗေသလ​ညီအစ်ကို​တွေ​မှာ ငွေ​သိပ်​မရှိကြဘူး။ တစ်ခါ​တုန်း​က ဗေသလ​ညီအစ်ကို​တစ်ယောက်​က ကျွန်တော့်​ဆီ​လာပြီး “ဒစ်ခ်၊ မြို့ထဲမှာ ကျွန်တော် အမှုဆောင်​သွား​ထွက်​ချင်​တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရှူးဖိနပ်​မရှိဘူး၊ အလုပ်​စီး​ဖိနပ်​ပဲ​ရှိတယ်” လို့​ပြော​တယ်။ သူ့ကို​ကူညီ​လိုက်​ရလို့ ကျွန်တော်​ဝမ်းသာတယ်၊ ကျွန်တော့်​ရှူးဖိနပ်​နဲ့ သူ​မြို့ထဲ​သွား​ဖြစ်တယ်။

အဲ့ဒီ​ညီအစ်ကို ဟောပြောလို့ အချုပ်​ထဲ​ရောက်​နေတယ်လို့ နောက်ပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်​ကြား​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်​က “ဝမ်းနည်း​ပါ​တယ် ညီအစ်ကို။ ကျွန်တော် ကိုယ့်​ရှူးဖိနပ် မ​စီး​ထား​တာ တော်​သေး​တယ်” လို့​စာတို​ကလေး​တစ်စောင် ပို့​ဖြစ်အောင်​ပို့​လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်​မကြာခင်​မှာပဲ ကျွန်တော်​လည်း အဖမ်း​ခံရ​တယ်၊ ကျွန်တော့်​ကြားနေ​ရပ်တည်မှုကြောင့် ဒုတိယ​အကြိမ် ထောင်ချ​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော် ထောင်​က​လွတ်​လာပြီး​နောက်​မှာ ဗေသလ​မိသားစု​အတွက် စား​နပ်​ရိက္ခာ​ပံ့ပိုး​ပေးဖို့ ဥယျာဉ်ခြံ​မှာ တာဝန်ရ​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​လောက်​မှာ တရားရုံး​ဆုံးဖြတ်ချက်​က ကျွန်တော်​တို့ကို အနိုင်​ပေး​လိုက်လို့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​လုပ်ငန်း ပိတ်ပင်​ထား​တာ​ကို ရုပ်သိမ်း​ပေး​လိုက်တယ်။

ဇွဲရှိ​သော ဧဝံဂေလိ​ဟောပြောသူ​တစ်ဦး​ကို လက်ထပ်​ခြင်း

လယ်ယာ​ခြံ​ထဲမှာ အလုပ်လုပ်​နေရင်း အိမ်ထောင်ပြု​ဖို့ အလေးအနက်​စဉ်းစား​မိတယ်၊ ရှေ့ဆောင်​ညီအစ်မ​ငယ် ကော​ရာ​လီ က​လိုဂန်​ကို ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စား​လာတယ်။ ကော​ရာ​လီ​ရဲ့​အဘွား​က သူ့​မိသားစုမှာ ကျမ်းစာ​သတင်းတရားကို ပထမဦးဆုံး စိတ်ဝင်စား​ခဲ့တယ်။ အဘွား​ဆုံး​ခါနီး​မှာ ကော​ရာ​လီ​ရဲ့​အမေ ဗီရာ​ကို “ဘုရားသခင်​ကို​ချစ်​ဖို့၊ ဘုရားသခင့်​အမှုတော်​ဆောင်​ဖို့ သမီးရဲ့​ကလေး​တွေ​ကို သင်ပေးပါ၊ တစ်နေ့​ကျ​ရင် အမေတို့​အားလုံး ပရဒိသု​မြေကြီး​ပေါ်မှာ ပြန်​ဆုံ​ကြ​မယ်” လို့​ပြော​ခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ရှေ့ဆောင်​တစ်ယောက်​က ယနေ့ အသက်ရှင်​သူ လူ​သန်းပေါင်း​များစွာ ဘယ်တော့​မျှ​မသေ​တော့ ဆို​တဲ့ စာအုပ်​နဲ့ ဗီရာ​ရဲ့​အိမ်ရှေ့​ကို ရောက်လာ​တော့ သူ့​အမေ ဘာကို​ဆိုလို​မှန်း သိလာတယ်။ ပရဒိသု​မြေကြီး​ပေါ်မှာ ပျော်ရွှင်​တဲ့​အသက်တာနဲ့ လူသားတွေ​နေထိုင်ဖို့ ဘုရားသခင်​ရည်ရွယ်​တာ​ကို အဲ့ဒီ​စာအုပ်​ငယ်​က ဗီရာ​ကို ယုံကြည်​စိတ်ချ​စေ​ခဲ့တယ်။ (ဗျာ. ၂၁:၄) ဒါနဲ့ ၁၉၃၀ ပြည့်လွန်​နှစ်များ အစောပိုင်းမှာ ဗီရာ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး သူ့​အမေ​အားပေးခဲ့​သလို သူ့​သမီး​သုံးယောက် လူ​စီ၊ ဂျီ​န်​နဲ့ ကော​ရာ​လီ​တို့ကို​လည်း ဘုရားသခင်​ကို ချစ်တတ်​လာအောင် ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မိသားစု​အတွင်းမှာ ဖြစ်ပျက်​မယ့်​အရာ​တွေ​ကို ယေရှု​ကြို​သတိပေး​ခဲ့​တဲ့​အတိုင်းပဲ ကော​ရာ​လီ​ရဲ့​အဖေက ဘာသာ​တရားကို​စိတ်ဝင်စား​တဲ့ သူ့​မိသားစုကို အကြီးအကျယ်​အတိုက်အခံလုပ်​ခဲ့တယ်။—မဿဲ ၁၀:၃၄-၃၆။

ဂ​လိုဂန်​မိသားစုဟာ အ​တီး​အ​မှုတ်​ဝါသနာ​ပါ​တဲ့ မိသားစု​ဖြစ်တယ်; ကလေး​တစ်ယောက်စီ​က တူရိယာ​တစ်မျိုးစီ​ကို တီးမှုတ်​တတ်ကြ​တယ်။ ကော​ရာ​လီ​က တယော​ထိုး​တတ်တယ်၊ ၁၉၃၉ ခုနှစ်၊ အသက် ၁၅ နှစ်မှာ တေးဂီတ​ဒီ​ပ​လို​မာ​ဆု ရခဲ့တယ်။ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ဖြစ်ပွား​တဲ့​အခါ ကော​ရာ​လီ​က သူ့ရဲ့​အနာဂတ်​အကြောင်း အလေးအနက်​စဉ်းစား​လာတယ်။ သူ​ဘာလုပ်​ရမယ်ဆိုတာ​ကို ဆုံးဖြတ်​ဖို့ အချိန်တန်​နေပြီ။ တေးဂီတ​နဲ့​ပဲ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း​ရှာ​ရမလား။ မဲ​လ်​ဘုန်း​သံစုံတီးဝိုင်း​မှာ ပါဝင်​တီး​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ထား​ရတယ်။ နောက်​တစ်ဖက်​မှာ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်း ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ​ပဲ သူ့​ဘဝကို မြှုပ်နှံ​နိုင်တယ်။ အလေးအနက်​စဉ်းစား​ကြ​ပြီး​နောက် ကော​ရာ​လီ​နဲ့ သူ့​အစ်မ​နှစ်ယောက်စလုံး ၁၉၄၀ ပြည့်နှစ်​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​ကြ​ပြီး ဧဝံဂေလိ​လုပ်ငန်းမှာ အချိန်ပြည့်​ပါဝင်​ဖို့ စီစဉ်​ခဲ့​ကြတယ်။

အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်မယ်​လို့ ကော​ရာ​လီ ဆုံးဖြတ်ပြီး​မကြာခင်​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ဝင်​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​တဲ့ ဩစတြေးလျ​ဌာနခွဲ​က တာဝန်ခံ​ညီအစ်ကို လွိုက် ဘယ်​ရီ​က သူ့ကို အားပေးခဲ့တယ်။ မဲ​လ်​ဘုန်း​မြို့မှာ ညီအစ်ကို​ဘယ်​ရီ ဟောပြောချက်​ပေး​ပြီး​တာ​နဲ့ “ဗေသလ​ကို ကျွန်တော်​ပြန်​မယ်။ ကျွန်တော်​နဲ့​အတူ ပြန်​လိုက်​လာပြီး ဗေသလ​မိသားစုနဲ့ ပူးပေါင်း​လုပ်ဆောင်ပါ​လား” ဆိုပြီး ကော​ရာ​လီ​ကို ပြော​ခဲ့တယ်။ ကော​ရာ​လီ​က​လည်း စိတ်လို​ကိုယ်​လျောက်​ပဲ လက်ခံ​လိုက်တယ်။

စစ်​အတွင်း ပိတ်ပင်​ခံရ​တဲ့​အချိန်​မှာ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​က ညီအစ်ကို​တွေ​အတွက် ကျမ်းစာ,စာပေ​တွေ​ကို ကော​ရာ​လီ​နဲ့ ဗေသလ​မိသားစုက တခြား​ညီအစ်မ​တွေ​ဟာ အရေးကြီး​ကဏ္ဍ​ကနေ ပါဝင်​ကူညီပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ညီအစ်ကို​မယ်​လ်​ကန် ဗေးလ်​ရဲ့ ကြီးကြပ်မှု​အောက်မှာ ညီမ​တွေ​က စာအုပ်​အတော်များများ ပုံနှိပ်​ထုတ်ဝေ​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​က ကမ္ဘာသစ် နဲ့ ကလေး​များ စာအုပ်​တွေ​ကို ပုံနှိပ်​ပြီး​ချုပ်​ခဲ့​ရတယ်၊ ပိတ်ပင်​ခံရ​တဲ့ နှစ်နှစ်​ကျော်​ကျော်​ကာလ​အတွင်းမှာ ကင်းမျှော်စင် အ​စောင်​တိုင်း​ကို ပုံနှိပ်​နိုင်​ခဲ့တယ်။

ရဲ​မ​ဖမ်းမိ​အောင် ပုံနှိပ်​စက်​ကို ၁၅ ခါ​လောက် ရွှေ့​ခဲ့​ကြရတယ်။ တစ်ခါ​တုန်း​က အဆောက်အအုံ​တစ်ခု​ရဲ့ မြေအောက်ခန်း​မှာ ကျမ်းစာ,စာပေ​တွေ​ကို ပုံနှိပ်​ခဲ့တယ်၊ အပြင်ပန်း​အနေ​နဲ့​တော့ တခြား​စာအုပ်​တွေ​ကို ပုံနှိပ်​ခဲ့တယ်။ ဧည့်ကြို​ခန်း​မှာ​ရှိတဲ့ ညီအစ်မ​က စိုးရိမ်​စ​ရာ​တစ်ခုခု​ပေါ်​တာ​နဲ့ မြေအောက်ခန်း​ထဲ အချက်ပြ​ခေါင်းလောင်း​တီး​လိုက်ရင် မြေအောက်ခန်း​က​ညီအစ်မ​တွေ​က စစ်ဆေးရေး​မဝင်​ခင် စာအုပ်စာတမ်း​တွေ​ကို ဝှက်ထား​လိုက်​နိုင်တယ်။

တစ်ခါ​က စစ်ဆေးရေး​ဝင်​နေစဉ်​မှာ အားလုံးမြင်​နိုင်​တဲ့ စားပွဲ​ပေါ်မှာ ကင်းမျှော်စင် တစ်စောင်​ရှိနေတာကို သိ​ကြ​တော့ ညီအစ်မ​တချို့က စိုးရိမ်​နေကြ​တယ်။ ရဲ​ဝင်​လာတယ်၊ သူ့ရဲ့​လက်ဆွဲအိတ်​ကို ကင်းမျှော်စင် အပေါ်​တည့်တည့်​မှာ တင်​လိုက်ပြီး စ​ရှာ​တော့​တာ​ပဲ။ ဘာမှ​မတွေ့တာ​နဲ့ သူ့​လက်ဆွဲအိတ်​ကို ကောက်​ကိုင်​ပြီး ထွက်သွား​ပါ​လေ​ရော!

ပိတ်ပင်​မှု​ရုပ်သိမ်း​ပြီး​တဲ့​နောက် ညီအစ်ကို​တွေ​ရဲ့ ဌာနခွဲ​ပစ္စည်း​တွေ​ပြန်အပ်​ခဲ့​ပြီး ညီအစ်ကို​အတော်များများကို အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​အနေ​နဲ့ လယ်ကွင်း​ဆင်း​ခွင့်​ပေး​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ ကော​ရာ​လီ​က ဂ​လဲ​န​နီ​စ်​မြို့ကို သွား​အမှုဆောင်ဖို့ စိတ်​ဆုံးဖြတ်​ခဲ့​တဲ့​အချိန်​ပေါ့။ ၁၉၄၈၊ ဇန်နဝါရီ ၁ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်တော်​တို့ လက်ထပ်​လိုက်ကြပြီး​နောက် အဲ့ဒီ​မှာ သူနဲ့အတူ သွား​အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ ဂ​လဲ​န​နီ​စ်​မြို့ကနေ ကျွန်တော်​တို့​ထွက်ခွာ​တဲ့​အချိန်​မှာ တိုးတက်​နေတဲ့​အသင်းတော်​တစ်ခု​ကို အဲ့ဒီ​မှာ တည်ထောင်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်​တို့​တာဝန်ကျ​တဲ့ နောက်​တစ်​နေရာ​က ရော့ခ်​ဟ​မ်ပ်​တန်​မြို့မှာ​ဖြစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ​မှာ နေစရာ​နေရာ ရှာမတွေ့​ခဲ့​ဘူး။ ဒါနဲ့ စိတ်ဝင်စားသူ​တစ်ယောက်​ရဲ့ ခြံ​ထဲမှာ တဲ​ထိုး​ပြီး ကျွန်တော်​တို့ နေခဲ့​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​တဲ​က နောက်ထပ်​ကိုး​လ​အထိ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ နေအိမ်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​မှာ ပို​ပြီး​ကြာကြာ​နေဖို့​ဖြစ်​ပေမဲ့ မိုး​ရာသီ​လည်း ရောက်လာ​ရော အပူပိုင်း​မုန်တိုင်း​ကြောင့် တဲ​ဖျင်​က အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာ ပျက်စီး​သွားပြီး မုတ်​သု​န်​မိုး​ထဲ မျောပါ​သွားတယ်။ *

 တိုင်းတစ်ပါး​တာဝန်​သို့ ကျွန်တော်​တို့ ပြောင်းရွှေ့

ကျွန်တော်​တို့ ရော့ခ်​ဟ​မ်ပ်​တန်​မြို့မှာ​ရှိနေတုန်း ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​သင်တန်း​အတွက်  ၁၉  ကြိမ်​မြောက်  ဂိလဒ်​ကင်းမျှော်စင်​ကျမ်းစာ​ကျောင်း တက်ရောက်​ဖို့ ဖိတ်စာ​တစ်စောင်​ရခဲ့တယ်။ ၁၉၅၂ ခုနှစ်​မှာ ကျောင်းဆင်း​ပြီး​နောက် အဲ့ဒီ​တုန်း​က အနောက်​တောင်​အာဖရိက​လို့​ခေါ်​တဲ့ နိုင်ငံ​ကို ကျွန်တော်​တို့ ရောက်လာ​ခဲ့​တာ​ပါ​ပဲ။

ခရစ်ယာန်ဘောင်​ဓမ္မ​ဆရာ​တွေ​က ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လုပ်ငန်း​ကို သူတို့ ဘယ်လို​သဘောထား​မှန်း ချက်ချင်း​ပေါ်​တော့​တာ​ပဲ။ ခြောက်​ပတ်​ဆက်တိုက် တနင်္ဂနွေ​နေ့တိုင်း တရားဟော​စင်​ကနေ ကျွန်တော်​တို့​အကြောင်း သူတို့​အသင်းတော်​သားတွေကို သတိပေး​ခဲ့တယ်။ သူတို့ စိတ်ရှုပ်​ထွေး​သွား​နိုင်​တဲ့​အတွက် ကျွန်တော်​တို့​လာ​ရင် တံခါးမ​ဖွင့်​ပေးဖို့၊ ကျမ်းစာ​ဖတ်ပြ​တာ​ကို ခွင့်​မပြုဖို့ ပြော​ခဲ့​ကြတယ်။ တစ်​နေရာမှာ စာအုပ်စာတမ်း​အတော်များများ ဝေငှ​နိုင်​ခဲ့​ပေမဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​က တစ်အိမ်​မှ​တစ်အိမ် ကျွန်တော်​တို့​နောက်လိုက်​ပြီး စာအုပ်​တွေ​ကို လိုက်​ကောက်သိမ်း​တော့​တယ်။ တစ်နေ့​ကျ​တော့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​ရဲ့ စာကြည့်ခန်း​မှာ ကျွန်တော်​တို့ ဆွေးနွေးခွင့်​ရတယ်၊ သူ့​ဆီ​မှာ ကျွန်တော်​တို့​စာအုပ်​တွေ အတော်များများ​စုဆောင်း​ထား​တာ​ကို တွေ့ခဲ့​ရတယ်။

သိပ်​မကြာခင်​မှာပဲ ကျွန်တော်​တို့​လုပ်ငန်း​ကို ဒေသခံ​အာဏာပိုင်တွေ​က​လည်း မသင်္ကာ​ဖြစ်လာ​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ကွန်မြူနစ်​နဲ့​အဆက်အသွယ်​ရှိတယ်လို့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ သွေးထိုး​ပေး​လို့ သူတို့ သံသယ​ဖြစ်​ခဲ့​တာ သေချာတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​လက်ဗွေ​တွေ​ကို​ယူပြီး ကျွန်တော်​တို့​လည်ပတ်​ခဲ့​တဲ့ လူတချို့ကို​လည်း စစ်ဆေး​မေးမြန်းခဲ့​ကြတယ်။ ဒီလို​အတိုက်အခံ​လုပ်ကြ​ပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​အစည်းအဝေးတွေကို တက်​တဲ့​လူ တဖြည်းဖြည်း​တိုးများ​လာတယ်။

ကျွန်တော်​တို့​ရောက်​ကတည်းက အို​ဗန်​ဘို၊ ဟ​ရဲ​ရို​နဲ့ နာ​မာ တိုင်းရင်းသား​တွေ​ကို ကျမ်းစာ​သတင်းတရား အရမ်း​ဟောပြော​ချင်​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ သိပ်​တော့​မလွယ်​ပါ​ဘူး။ အဲ့ဒီ​အချိန်တုန်းက အနောက်​တောင်​အာဖရိက​ဟာ တောင်​အာဖရိက​အစိုးရ​ရဲ့ လူဖြူ​လူမည်း​ခွဲခြား​တဲ့ နယ်မြေ​အောက်မှာ ရှိနေတယ်။ လူဖြူ​တွေ​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့ကို အစိုးရ​ခွင့်ပြု​ချက်​မရဘဲ လူမည်း​ဒေသမှာ သက်သေခံခွင့်​မပြု​ခဲ့​ဘူး။ ခွင့်ပြု​ချက်​ရဖို့ မကြာခဏ​လျှောက်ခဲ့​ပေမဲ့လည်း အာဏာပိုင်တွေ​က လုံးဝ​မပေးခဲ့​ဘူး။

အဲ့ဒီ​မှာ နှစ်နှစ်​နေပြီး​နောက် အံ့ဩစရာ​တစ်ခု ကြုံ​ခဲ့တယ်။ ကော​ရာ​လီ ကိုယ်ဝန်​ရှိနေပြီ။ ၁၉၅၅၊ အောက်တိုဘာ​လမှာ  ကျွန်တော်​တို့​သမီးလေး ရှား​လက်ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်​တို့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ မဖြစ်​နိုင်​တော့​ပေမဲ့  အချိန်ပိုင်း​အလုပ်ကို  ရှာ​လုပ်ပြီး ဆက်​ရှေ့ဆောင်​နိုင်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်​တို့ ဆုတောင်းချက်​အတွက် အဖြေ​ရ

၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်​မှာ နောက်ထပ်​စိန်ခေါ်ချက်​ကို ကျွန်တော်​တို့ ရင်ဆိုင်ခဲ့​ရတယ်။ ကော​ရာ​လီ​ရဲ့​အမေ အသည်းအသန်​ဖျားနေ​လို့ ကော​ရာ​လီ အိမ်ပြန်​မလာ​ရင် သူ့​အမေကို နောက်​တွေ့ရ​တော့​မှာ မဟုတ်ဘူး​ဆို​တဲ့ စာ​တစ်စောင်​ရောက်​လာတယ်။ ဒါနဲ့ အနောက်​တောင်​အာဖရိက,ကနေ ဩစတြေးလျ​ကို ပြန်ပြောင်း​ဖို့ ကျွန်တော်​တို့ စီစဉ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ထွက်ခွာ​တော့​မယ့် အပတ်​မှာပဲ ဒေသခံ​အာဏာပိုင်တွေ​က ကာ​တူ​တူ​ရာ​လူမည်း​ရပ်ကွက်ကို​သွားဖို့ ခွင့်ပြု​ချက်​ပေး​ခဲ့တယ်။ အခု ကျွန်တော်​တို့ ဘာလုပ်​ကြ​ရမလဲ။ ခွင့်ပြု​ချက်​ရဖို့ ခု​နစ်​နှစ်လုံး​လုံး ကြိုးစား​ပြီး​မှ လက် လွှတ်​ရတော့​မှာ​လား။ ကျွန်တော်​တို့​ထွက်သွား​ရင် တခြား​သူတွေ လုပ်နိုင်ပါတယ်​ဆိုပြီး အကြောင်းပြ​ဖို့​လွယ်​ပါ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒါက ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဆုတောင်းချက်​အတွက် အဖြေ၊ ယေဟောဝါ​ဆီက​ရတဲ့ ကောင်းချီး​တစ်ခု​မဟုတ်ပါ​လား။

ချက်ချင်း ဆုံးဖြတ်ချက်​ချ​လိုက်တယ်။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်​တို့အားလုံး ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​ကို ထွက်သွား​ခဲ့ရင်  အမြဲ​နေထိုင်ဖို့  ကျွန်တော်​တို့​ကြိုးစား​ခဲ့​တာ​တွေ အလဟဿ​ဖြစ်သွား​နိုင်တာ​ကြောင့် ကျွန်တော် နေရစ်ခဲ့​တယ်။ နောက်​တစ်နေ့​မှာ သင်္ဘော​လက်မှတ်​ဝယ်​ဖို့ ကြိုတင်​စာရင်း​သွင်းထား​တာ​ကို ကျွန်တော့်​အတွက် ဖျက်​လိုက်ပြီး ကော​ရာ​လီ​နဲ့ ရှား​လက်ကို​ပဲ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​ကို ပို့​လိုက်တယ်။

သူတို့​သွား​နေတုန်း လူမည်း​မြို့သားတွေ​ဆီ​သွားပြီး ကျွန်တော် သက်သေခံ​တော့​တာ​ပဲ။ စိတ်ဝင်စားသူ အတော်​များတယ်။ ကော​ရာ​လီ​နဲ့ ရှား​လက်​တို့ ပြန်လာ​တဲ့​အချိန်​မှာ လူမည်း​မြို့သား အတော်များများ ကျွန်တော်​တို့​အစည်းအဝေးတွေကို တက်​နေကြပြီ။

အဲ့ဒီ​အချိန်​လောက်​မှာ ကျွန်တော်​ဆီ​မှာ​ရှိတဲ့ ကားဟောင်း​နဲ့ စိတ်ဝင်စား​သူတွေကို အစည်းအဝေး​ကြို​ပို့ပေး​နိုင်​ခဲ့တယ်။ အစည်းအဝေး​တိုင်း လေး​ငါး​ခေါက် အကြို​အ​ပို့​လုပ်​ရတယ်၊ တစ်ခေါက်​ကို လူ​ခု​နစ်​ယောက်၊ ရှစ်ယောက်၊ တစ်ခါ​တ​လေ ကိုးယောက်​အထိ ခေါ်လာ​ရတယ်။ ကား​ထဲ​က နောက်ဆုံး​လူ​ဆင်း​သွား​ရင် ကော​ရာ​လီ​က “ခုံ​အောက်မှာ နောက်ထပ် ဘယ်​နှစ်ယောက် ရှင်,တင်​လာ​သေး​သလဲ” လို့​ရ​ယ်​စ​ရာ​အနေ​နဲ့ ပြော​ဖူး​တယ်။

ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပို​ပြီး​ထိရောက်​မှု​ရှိဖို့ ကျွန်တော်​တို့​မှာ တိုင်းရင်းသား​ဘာသာ​စကား​နဲ့ စာအုပ်​ရှိဖို့ လိုတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ကမ္ဘာသစ်​၌​အသက်တာ ဝေစာ​ကို ဟ​ရဲ​ရို၊ နာ​မာ၊ ငုံ​ဂါ​နဲ့ ကွာ​ညာ​မာ ဒေသခံ​ဘာသာ​စကား​လေးခု​နဲ့ ဘာသာ​ပြန်ဆို​ဖို့ ကျွန်တော်​စီစဉ်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ ဘာသာပြန်​ဆို​သူတွေက ကျွန်တော်​တို့​နဲ့ ကျမ်းစာ​သင်​နေတဲ့ ပညာတတ်​တွေ​ပါ​ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ စာ​ကြောင်း​တစ်​ကြောင်း​စီ​ကို သူတို့​မှန်မှန်ကန်ကန်​ပြန်ဆို​တာ​သေချာ​ဖို့ သူတို့နဲ့အတူ ကျွန်တော်​ပါ ထိုင်ပြီး​တွဲ​အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ရတယ်။ နာ​မာ​ဘာသာ​စကား​မှာ စကားလုံး သိပ်​နည်းတယ်။ ဥပမာ​ပေး​ရ​ရင် “အစအဦး​၌ အာဒံသည် စုံလင်​၏” ဆို​တဲ့​အချက်​ကို ကျွန်တော် ကြိုးစား​ရှင်းပြ​ခဲ့​ရတယ်။ ဘာသာပြန်​သူက ခေါင်းရှုပ်​သွားပြီး “စုံလင်” ကို နာ​မာ​ဘာသာ​စကား​နဲ့ ဘယ်လို​ပြော​ရ​မှန်း​မသိ​ဘူး​တဲ့။ နောက်ဆုံး သူ​စဉ်းစား​ပြီး “အကြံ​ရပြီ၊ အစအဦး​၌ အာဒံသည် မှည့်​ရွှမ်း​သော မက်မွန်သီး​နှင့်​တူ​၏” လို့​ဘာသာပြန်​လိုက်တယ်။

ကျွန်ုပ်​တို့​တာဝန်ကျ​ရာ​နိုင်ငံ​နှင့် ကျေနပ်​နေ

အခု နမီးဘီးယား လို့​ခေါ်​တဲ့ ဒီ​နိုင်ငံ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ရောက်​နေတာ ၄၉ နှစ်လောက်​ရှိသွား​ပြီ။ လူမည်း​ရပ်ကွက်​တွေ​ကို ဝင်ခွင့်​တောင်း​စ​ရာ​မလို​တော့​ဘူး။ လူမျိုး​မခွဲခြား​တဲ့ အခြေခံ​ဥပဒေ​ကို အခြေပြု​တဲ့ အစိုးရသစ်​က နမီးဘီးယား​နိုင်ငံ​ကို အုပ်ချုပ်​နေတယ်။ အခု​ဆိုရင် ဝင်​ဒ်​ဟို​ခ်​မြို့မှာ သက်သောင့်သက်သာ​ရှိတဲ့ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​တွေ​မှာ စည်းဝေး​ကြ​တဲ့ အသင်းတော်​ကြီး လေးခု​ရှိနေပြီ။

ဂိလဒ်​သင်တန်း​မှာကြား​ခဲ့​ရတဲ့ “သင်တို့​တာဝန်ကျ​တဲ့ တိုင်းတစ်ပါး​နိုင်ငံ​ကို သင်တို့​နေအိမ်​ဖြစ်စေ​ကြ​ပါ” ဆို​တဲ့ စကား​ကို တစ်ခါ​တ​လေ ပြန်သတိရ​တယ်။ ကိစ္စရပ်​တွေ​ကို ယေဟောဝါ ကိုင်တွယ်​ဆောင်ရွက်​ပုံ​နည်းကို​ကြည့်​ရင် ဒီ​တိုင်းတစ်ပါး​နိုင်ငံ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​နေအိမ်​ဖြစ်လာ​စေဖို့ ကိုယ်တော်​အလိုတော်​ရှိတယ်လို့ ကျွန်တော်​တို့ ယုံကြည်​စိတ်ချ​တယ်။ စိတ်ဝင်စားစရာ​ကောင်း​တဲ့ ယဉ်ကျေးမှု​အမျိုးမျိုး​ရှိတဲ့ ညီအစ်ကို​တွေ​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့ အရမ်း​ချစ်ခင်​ရင်းနှီး​လာကြတယ်။ သူတို့​ပျော်​တဲ့​အခါ ကျွန်တော်​တို့ လိုက်​ပျော်​နိုင်​ကြတယ်၊ သူတို့​ဝမ်းနည်း​တဲ့​အခါလည်း လိုက်​ငို​ကြ​တာ​ပဲ။ ကျွန်တော်​တို့​ကား​ထဲမှာ ပြွတ်သိပ်​တင်ပြီး အစည်းအဝေး​ကို ခေါ်လာ​ခဲ့​တဲ့ အရင်က​လူသစ်တွေ​က အခု​ဆိုရင် သူတို့ရဲ့​အသင်းတော်​တွေ​မှာ အ​မှီ​တံ​ကဲ​တွေ ဖြစ်နေ​ကြပြီ။ ဒီ​နိုင်ငံ​ကျယ်​ကြီး​ထဲ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ရောက်တဲ့ ၁၉၅၃ ခုနှစ်​မှာ သတင်းကောင်း​ဟောပြောသူ ဒေသခံ​ကြေညာသူ ဆယ်ယောက်​တောင်​မရှိ​သေး​ဘူး။ လူ​နည်းနည်းလေး​ကနေ အခု​ဆိုရင် ၁,၂၀၀ ကျော်သွား​ပြီ။ ယေဟောဝါ ကတိပေး​တဲ့​အတိုင်းပဲ ကျွန်တော်​တို့​နဲ့ အခြားသူ​တွေ ‘စိုက်​ပျိုး​ပြီး ရေလောင်း’ တဲ့​ဒီ​နေရာမှာ ယေဟောဝါ ကြီးထွား​စေ​ခဲ့ပြီ!—၁ ကောရိန္သု ၃:၆။

ပထမဦးဆုံး ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ​မှာ၊ အခု နမီးဘီးယား​နိုင်ငံ​မှာ ကျွန်တော်​တို့​အမှုဆောင်ခဲ့တဲ့ နှစ်တွေ​ကို ပြန်ပြောင်း​ကြည့်​လိုက်တဲ့အခါ ကော​ရာ​လီ​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ အရမ်း​ကို​ကျေနပ်​အားရ​ကြတယ်။ အခု​နဲ့​ထာဝရ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အလိုတော်ကို ဆောင်ရွက်ဖို့ ကိုယ်တော် ဆက်​ပြီး​ခွန်အား​ပေး​မယ်​ဆိုတာ ကျွန်တော်​တို့ မျှော်လင့်​ပြီး ဆုတောင်း​နေ​လျက်​ပါ။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

[စာမျက်နှာ ၂၆၊ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော်​တို့ တာဝန်ကျ​ရာ ဩစတြေးလျ​နိုင်ငံ၊ ရော့ခ်​ဟ​မ်ပ်​တန်​မြို့​သို့ ပြောင်းရွှေ့ခြင်း

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဂိလဒ်​ကျောင်း​သို့​သွားစဉ် ဆိပ်ကမ်း​၌

[စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

နမီးဘီးယား​နိုင်ငံ​တွင် သက်သေခံ​ရာ​၌ ကျွန်တော်​တို့ အလွန်​ပျော်ရွှင်​ကြ