ကျွန်မဘဝကို ပြောင်းလဲစေခဲ့သည့် စာတိုလေးတစ်စောင်
ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
ကျွန်မဘဝကို ပြောင်းလဲစေခဲ့သည့် စာတိုလေးတစ်စောင်
အိုင်ရင်း ဟိုခ်စတန်ဘာခ်ပြောပြသည်
၁၉၇၂ ခုနှစ်၊ အင်္ဂါတစ်နေ့ရဲ့ ညနေပိုင်းမှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျွန်မအသက် ၁၆ နှစ်ဖြစ်ပြီး နယ်သာလန်နိုင်ငံ၊ ဘရိုဘိုင်န်ခရိုင်၊ အဲန်ဟိုဗဲန်မြို့က ဘာသာရေးအစည်းအဝေးတစ်ခုကို မိဘတွေနဲ့အတူ တက်ခဲ့တဲ့အချိန်မှာပေါ့။ ကျွန်မဟာ စိတ်အားငယ်လာပြီး တခြားတစ်နေရာရာမှာရှိရင် ကောင်းမှာပဲလို့ စဉ်းစားမိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မိန်းမပျိုလေးနှစ်ယောက်က ကျွန်မကို “ချစ်လှစွာသော အိုင်ရင်း၊ မင်းကို ဒို့ကူညီပေးချင်တယ်” ဆိုတဲ့ စာတိုလေးတစ်စောင် လှမ်းပေးခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီစာတိုလေးဟာ ကျွန်မဘဝကို ဘယ်အထိ ပြောင်းလဲသွားစေမယ်ဆိုတာ ကျွန်မ,မသိခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဘာတွေဆက်ဖြစ်တယ်ဆိုတာကို မပြောပြခင် ကျွန်မရဲ့နောက်ခံကို ပြောပြပါရစေ။
အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံက ဘာလက်တန်ကျွန်းမှာ ကျွန်မကိုမွေးတယ်။ အဲ့ဒီအပူပိုင်းဇုန်ကျွန်းက အသံဗလံတချို့ဖြစ်တဲ့ အုန်းလက်တွေကို လေတိုက်ခတ်သံ၊ မြစ်နံဘေးက ရေညည်းသံ၊ အိမ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကစားနေကြတဲ့ ကလေးတွေရဲ့ ရယ်မောသံ၊ အိမ်ထဲမှာ ကြားရတဲ့ သီချင်းသံတွေကို ကျွန်မမှတ်မိသေးတယ်။ ကျွန်မအသက်လေးနှစ်ရှိတဲ့ ၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်မှာ အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံကနေ နယ်သာလန်နိုင်ငံကို မိသားစုလိုက် ပြောင်းခဲ့ကြတယ်။ သင်္ဘောနဲ့ ခရီးအဝေးကြီးသွားခဲ့ရတယ်၊ အထူးသဖြင့် ကျွန်မမှတ်မိတဲ့ အသံကတော့ ကျွန်မယူလာခဲ့တဲ့ ကျွန်မအကြိုက်ဆုံး ဒရမ်တစ်စုံပါတဲ့ လူရွှင်တော်အရုပ်ကလေးရဲ့ အသံပါပဲ။ ကျွန်မအသက် ခုနစ်နှစ်မှာ ဖျားနာပြီး အကြားအာရုံပျက်သွားကတည်းက ဘာအသံကိုမှ မကြားရတော့ဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်မမှတ်ဉာဏ်ထဲမှာပဲ အသံတွေ ကျန်တော့တယ်။
နားပင်းလျက် တဖြည်းဖြည်းကြီးပြင်းလာခြင်း
မိဘတွေရဲ့ ဂရုစိုက်ကြည့်ရှုမှုကြောင့် အစမှာတော့ နားပင်းခြင်းအကျိုးဆက်တွေကို အပြည့်အဝ နားမလည်ခဲ့ဘူး။ ကလေးဘဝတုန်းကဆိုရင် ကျွန်မရဲ့နားကြပ်ကြီးကိုတောင် ကစားစရာလို့ထင်ခဲ့တာ၊ အဲ့ဒါလည်း ကျွန်မအတွက် သိပ်အသုံးမဝင်ခဲ့ဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ ကလေးတွေက ကျွန်မကို စကားပြောချင်တဲ့အခါ လမ်းဘေးစင်္ကြံပေါ်မှာ မြေဖြူခဲနဲ့ စာတန်းအရှည်ကြီးရေးပြီး ပြောကြတယ်၊ ကိုယ့်အသံကို ကိုယ်မကြားရပေမဲ့ သူတို့ကို ကျွန်မပြန်ပြောနိုင်တယ်။
တဖြည်းဖြည်းကြီးလာတဲ့အခါ တခြားသူတွေနဲ့ ကျွန်မ,မတူပါလားဆိုတာ သတိပြုမိလာတယ်။ တခြားသူတွေက ကျွန်မကို အဖက်မလုပ်ကြတော့ဘူး၊ တချို့ကျတော့ ကျွန်မနားပင်းတာကို ရယ်စရာလုပ်ကြတာကိုလည်း သတိထားမိလာတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ အထီးကျန်သလို ခံစားလာရတယ်။ နားပင်းခြင်းအကျိုးဆက်တွေကို ကျွန်မသဘောပေါက်လာတယ်၊ အသက်ကြီးလာလေ နားကောင်းကောင်းကြားရတဲ့ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းကို ပိုပြီးကြောက်ရွံ့လာလေပဲ။
နားပင်းသူတွေအတွက် အထူးဖွင့်ထားတဲ့ကျောင်းကို ကျွန်မတက်နိုင်ဖို့ လင်းဗာခ်နယ်က ရွာကလေးကနေ အဲန်ဟိုဗဲန်မြို့ကို မိသားစုလိုက် ပြောင်းခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒီမြို့မှာ အဖေက အလုပ်ရှာလုပ်ပြီး ကျွန်မရဲ့မောင်လေးနဲ့ အစ်မတွေက ကျောင်းအသစ်ကို တက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်မအတွက်နဲ့ သူတို့ အဲ့ဒီလို ပြုပြင်ပြောင်းလဲခဲ့တာကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျောင်းမှာ ကျွန်မရဲ့အသံကို အတိုးအလျော့လုပ်တတ်ဖို့၊ ပီပီသသပြောတတ်ဖို့ သင်ပေးတယ်။ ဆရာတွေက လက်ဟန်ပြဘာသာစကားကို မသုံးကြပေမဲ့ အတန်းဖော်တွေက လက်ဟန်ပြတတ်ဖို့ သင်ပေးတယ်။
ကျွန်မရဲ့ကမ္ဘာလေးထဲမှာ အသက်ရှင်ခြင်း
ကျွန်မကြီးလာတော့ မိဘတွေက ကြိုးစားပြီး ကျွန်မနဲ့ဆက်သွယ်စကားပြောခဲ့ပေမဲ့ ကျွန်မနားမလည်တာ အတော်များတယ်။ ဥပမာ၊ မိဘတွေက ယေဟောဝါသက်သေတွေနဲ့ ကျမ်းစာလေ့လာနေမှန်း ကျွန်မ,မသိခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ လူအတော်များများ ထိုင်နေကြတဲ့ နေရာတစ်နေရာကို ကျွန်မတို့မိသားစုလိုက် သွားခဲ့ကြတာ မှတ်မိသေးတယ်။ သူတို့အားလုံး အရှေ့တည့်တည့် မျက်နှာမူထိုင်နေကြပြီး တစ်ခါတလေ လက်ခုပ်တီးကြ၊ ထလိုက်ကြ၊ ထိုင်လိုက်ကြနဲ့ ဘာတွေလုပ်နေကြမှန်း ကျွန်မ,မသိဘူး။ အတော်လေးကြာမှ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ စည်းဝေးကြီးတစ်ခုကို ကျွန်မရောက်ခဲ့မှန်း သိလာတယ်။ မိဘတွေက ကျွန်မကို အဲန်ဟိုဗဲန်မြို့က ခန်းမလေးတစ်ခုဆီကိုလည်း ခေါ်သွားတတ်တယ်။ အဲ့ဒီနေရာမှာ လူတိုင်း ခင်မင်စရာကောင်းပြီး ကျွန်မမိသားစုလည်း ပျော်နေကြပုံပေါက်တဲ့အတွက် ကျွန်မအတွက်လည်း သက်သောင့်သက်သာရှိတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီနေရာကို ဘာဖြစ်လို့သွားနေရမှန်း မသိခဲ့ဘူး။ အခုတော့ အဲ့ဒီခန်းမလေးဟာ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိပါပြီ။
ဒါပေမဲ့ ကျွန်မအတွက် စည်းဝေးအစီအစဉ်ကို ရှင်းပြပေးမယ့်သူ တစ်ယောက်မှမရှိဘူး။ အဲ့ဒီကလူတွေ ကျွန်မကို ကူညီပေးချင်ကြပေမဲ့ နားပင်းသူကို ဘယ်လိုကူညီပေးရမှန်း မသိကြဘူးဆိုတာ အခုမှ ကျွန်မသဘောပေါက်တယ်။ ဒီအစည်းအဝေးတွေမှာ အထီးကျန်သလိုခံစားပြီး ‘ဒီနေရာမှာထက် ကျောင်းမှာဆိုရင် ကောင်းမှာပဲ’ လို့ထင်မိတယ်။ အဲ့ဒီလိုစဉ်းစားနေတုန်းမှာ မိန်းမပျိုနှစ်ယောက်က စာတိုလေးတစ်စောင်ရေးပြီး ကျွန်မကို လှမ်းပေးခဲ့တယ်။ အစပိုင်းမှာ ကျွန်မပြောပြခဲ့တဲ့ စာတိုလေးပဲပေါ့။ ဒီစာတိုလေးဟာ ကျွန်မရဲ့သီးခြားကမ္ဘာလေးထဲကနေ ကျွန်မကို ထွက်လာစေပြီး မိတ်ဆွေကောင်းတွေရစေမယ်လို့ မထင်မိဘူး။
အဖိုးထိုက်သော ခင်မင်ရင်းနှီးမှုကို တည်ဆောက်ခြင်း
ဒီစာကိုပေးတဲ့ ခိုလက်တ်နဲ့ ဟာမီနင်တို့က အသက် ၂၀ ကျော်လေးပဲ ရှိကြသေးတယ်။ သူတို့က မှန်မှန်ရှေ့ဆောင် ဒါမှမဟုတ် အချိန်ပြည့်အမှုဆောင်တွေအနေနဲ့ ကျွန်မရောက်နေတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အသင်းတော်မှာ အမှုဆောင်ဖို့ ရောက်လာကြတယ်လို့ နောက်မှာပဲ ကျွန်မသိခဲ့ရတယ်။ ခိုလက်တ်နဲ့ ဟာမီနင်တို့က လက်ဟန်ပြစကားကို မတတ်ကြပေမဲ့ သူတို့စကားပြောတဲ့အခါ သူတို့ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ကြည့်ပြီး သူတို့နဲ့ အပြန်အလှန်စကား ကောင်းကောင်းပြောနိုင်ခဲ့တယ်။
ခိုလက်တ်နဲ့ ဟာမီနင်တို့က ကျွန်မနဲ့ ကျမ်းစာသင်အံမှုပြုလုပ်ဖို့ တောင်းဆိုတဲ့အခါ မိဘတွေက သဘောကျခဲ့ကြတယ်၊ ဒါပေမဲ့လည်း သူတို့က ကျွန်မကို ကျမ်းစာသင်ပေးရုံထက်မက ကူညီပေးခဲ့တယ်။ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမမှာ အစည်းအဝေးတွေအကြောင်း ရှင်းပြပေးတယ်၊ အသင်းတော်က တခြားသူတွေနဲ့လည်း ပေါင်းသင်းဖို့ သူတို့ကြိုးစားကူညီပေးခဲ့ကြတယ်။ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ အသုံးပြုဖို့ ကျမ်းစာသရုပ်ပြတွေကို ကျွန်မနဲ့အတူ လေ့ကျင့်ပြီး သီအိုကရက်တစ်ဓမ္မအမှုကျောင်းမှာပါဝင်ဖို့ ကျောင်းသားဟောပြောချက်တွေကိုလည်း ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပေးခဲ့ကြတယ်။ စဉ်းစားကြည့်ပါ၊ အခုဆိုရင် နားကြားတဲ့လူစုရှေ့မှာ ကျွန်မ ဟောပြောချက်ပေးဖို့တောင် သတ္တိရှိနေပြီ!
ဒီပြင် ခိုလက်တ်နဲ့ ဟာမီနင်တို့ကို ကျွန်မ ပိုပြီးအားကိုးလာတယ်။ ကျွန်မကို သူတို့ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ နားထောင်ပေးကြတယ်။ တစ်ခါတလေ ကျွန်မ မှားသွားတဲ့အခါ အတူတူရယ်ကြတယ်၊ ကျွန်မကို သူတို့ ဘယ်တော့မှ ရယ်စရာမလုပ်ခဲ့ဖူးဘူး; ကျွန်မနဲ့ပေါင်းသင်းတာကိုလည်း သူတို့ မရှက်ခဲ့ကြဘူး။ ကျွန်မရဲ့ ခံစားချက်တွေကို သူတို့နားလည်ဖို့ ကြိုးစားပြီး ကျွန်မနဲ့ တန်းတူဆက်ဆံခဲ့ကြတယ်။ ဒီမိန်းကလေးတွေ ကျွန်မကို ပေးခဲ့တဲ့ လက်ဆောင်မွန်ကတော့ သူတို့ရဲ့ မေတ္တာနဲ့ ခင်မင်မှုပါပဲ။
အရေးအကြီးဆုံးကတော့ ကျွန်မတို့ရဲ့ဘုရားသခင် ယေဟောဝါကို ယုံကြည်စိတ်ချလာပြီး မိတ်ဆွေစစ်တစ်ယောက်အနေနဲ့ အသိအမှတ်ပြုလာနိုင်အောင် ခိုလက်တ်နဲ့ ဟာမီနင်တို့က ကျွန်မကို သင်ပေးခဲ့တယ်။ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမမှာ ကျွန်မထိုင်နေတာကို ယေဟောဝါတွေ့ပြီး နားပင်းနေတဲ့ကျွန်မ ဘယ်လိုခံစားနေရမယ်ဆိုတာကို ဘုရားသခင်နားလည်တယ်လို့ သူတို့ပြောပြတယ်။ ယေဟောဝါကို ကျွန်မတို့ချစ်တဲ့မေတ္တာကြောင့် ကျွန်မတို့သုံးယောက်စလုံး မိတ်ဆွေတွေဖြစ်လာခဲ့ကြတာကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ! ကျွန်မကို ယေဟောဝါဂရုစိုက်တဲ့အတွက် ကိုယ်တော့်ကို ကျွန်မချစ်လို့ ၁၉၇၅၊ ဇူလိုင်လမှာ ကိုယ်တော့်ကို ဆက်ကပ်အပ်နှံပြီး နှစ်ခြင်းခံလိုက်တယ်။
အထူးမိတ်ဆွေတစ်ဦးနှင့်အတူ လိုက်သွားခြင်း
အဲ့ဒီနောက်ပိုင်းနှစ်တွေမှာ ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ အတော်များများနဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးလာတယ်။ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်မရဲ့ အထူးမိတ်ဆွေဖြစ်လာပြီး ၁၉၈၀ ပြည့်နှစ်မှာ ကျွန်မတို့ လက်ထပ်လိုက်ကြတယ်။ အဲ့ဒီနောက်မကြာခင်မှာ ရှေ့ဆောင်အဖြစ် ကျွန်မ စပြီးအမှုဆောင်ခဲ့တယ်၊ ၁၉၉၄ ခုနှစ်မှာ ကျွန်မခင်ပွန်းဟယ်ရီနဲ့အတူ ဒတ်ခ်ျလက်ဟန်ပြစကားပြောလယ်ကွင်းမှာ အထူးရှေ့ဆောင်တွေအနေနဲ့ တာဝန်ခန့်အပ်ခံခဲ့ကြရတယ်။ နောက်တစ်နှစ်မှာ အရန်တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူးအဖြစ် အသင်းတော်အသီးသီးကို လည်ပတ်တဲ့အခါ နားကြားရတဲ့ကျွန်မခင်ပွန်းနဲ့အတူ လိုက်သွားရတဲ့ ကျွန်မအတွက် ခက်ခဲတဲ့တာဝန်နဲ့ ကြုံတွေ့ခဲ့ရတယ်။
အဲ့ဒီတာဝန်ကို ကျွန်မ ဒီလိုထမ်းဆောင်ခဲ့တယ်။ အသင်းတော်တစ်ခုကို ကျွန်မတို့ ဦးဆုံးအကြိမ် ရောက်သွားတဲ့အခါ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ အတော်များများဆီ ကျွန်မကိုယ်တိုင်သွားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိတ်ဆက်တယ်။ ကျွန်မဟာ နားပင်းတဲ့အတွက် ကျွန်မကိုကြည့်ပြီး စကားဖြည်းဖြည်းပြောဖို့ သူတို့ကို ပြောပြတယ်။ အသင်းတော်အစည်းအဝေးတွေမှာ ချက်ချင်းအဖြေပေးနိုင်ဖို့လည်း ကျွန်မကြိုးစားရတယ်။ အဲ့ဒီအပတ်အတွင်း အစည်းအဝေးတွေနဲ့ လယ်ကွင်းလုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မအတွက် စကားပြန်လုပ်ပေးချင်မယ့်သူ ရှိမလားလို့ မေးကြည့်ထားတယ်။
အဲ့ဒီလိုလုပ်လို့ တစ်ခါတလေ အဆင်ပြေလွန်းတာကြောင့် ကျွန်မ နားမကြားရဘူးဆိုတာကို ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မတွေ မေ့သွားကြလို့တောင် ရယ်စရာတွေ ဖြစ်ကြသေးတယ်။ ဥပမာပြောရရင် မြို့ထဲမှာ ကျွန်မကို သူတို့တွေ့တဲ့အခါ နှုတ်ဆက်ဖို့ ကားဟွန်းတီးမိတယ်လို့ ပြောပြကြတယ်၊ အဲ့ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ကျွန်မက ဘယ်တုံ့ပြန်တတ်မလဲ။ တစ်ခါတလေ ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ချို့တဲ့ချက်ကိုမေ့ပြီး ခင်ပွန်းကို စကားတိုးတိုးပြောတဲ့အခါ ရုတ်တရက် သူမျက်နှာနီရဲသွားတော့မှ ကျွန်မ “တိုးတိုး” ပြောလိုက်တာ အရမ်းကျယ်သွားမှန်း သိလိုက်ရတယ်။
ကလေးတွေကလည်း မထင်မှတ်တဲ့နည်းတွေနဲ့ ကူညီပေးကြတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ် ကျွန်မတို့လည်ပတ်ခဲ့တဲ့ အသင်းတော်တစ်ခုမှာ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမမှာရှိတဲ့ တချို့က ကျွန်မနဲ့စကားပြောဖို့ မဝံ့မရဲဖြစ်နေကြတာကို ကိုးနှစ်အရွယ် ညီအစ်ကိုလေးတစ်ယောက်က သတိပြုမိတယ် ထင်ပါရဲ့၊ ဒါနဲ့ သူက ဒီလိုဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်မလက်ကိုဆွဲပြီး ဘုရားသခင့်နိုင်ငံခန်းမအလယ်ကနေ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ “အိုင်ရင်းနဲ့ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မတို့ကို မိတ်ဆက်ပေးချင်တယ်၊ သူက နားပင်းနေတယ်!” လို့ပြောလိုက်တာနဲ့ ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မတွေက ကျွန်မဆီလာကြပြီး သူတို့ကိုယ်ကိုသူတို့ မိတ်ဆက်ကြပါလေရော။
တိုက်နယ်လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မခင်ပွန်းနဲ့အတူ လိုက်ပါသွားတဲ့အခါ ကျွန်မရဲ့မိတ်ဆွေတွေ များသထက်များလာတယ်။ တစ်ချိန်က အထီးကျန်တယ်လို့ ခံစားခဲ့ရတဲ့နှစ်တွေနဲ့ အခု ကျွန်မရဲ့ဘဝဟာ ကွာခြားလိုက်တာ! ခိုလက်တ်နဲ့ ဟာမီနင်တို့က စာတိုလေးတစ်စောင် ကျွန်မလက်ထဲ ထည့်ပေးခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီညနေပိုင်းအချိန်ကစပြီး ခင်မင်ရင်းနှီးမှုရဲ့အစွမ်းကို ကျွန်မခံစားခဲ့ရတယ်၊ ကျွန်မ အထူးချစ်ခင်ရင်းနှီးရတဲ့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့လည်း တွေ့ဆုံပေါင်းသင်းခဲ့ရတယ်။ အရေးအကြီးဆုံးက ကျွန်မတန်ဖိုးအထားဆုံး မိတ်ဆွေဖြစ်တဲ့ ယေဟောဝါနဲ့သိကျွမ်းခွင့်ရခဲ့တယ်။ (ရောမ ၈:၃၈၊ ၃၉) အဲ့ဒီစာတိုလေးက ကျွန်မရဲ့ဘဝကို အကြီးအကျယ်ပြောင်းလဲသွားစေတယ်!
[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]
ကျွန်မအကြိုက်ဆုံး အရုပ်၏အသံကို ကျွန်မမှတ်မိ
[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုတွင်၊ ကျွန်မခင်ပွန်း ဟယ်ရီနှင့်အတူ