ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ကျွန်မ​တို့ကို ယေဟောဝါ အမြဲ​စောင့်ရှောက်

အဲ​န်လီ​စီ မ​ဇာ​ငါ ပြောပြ​သည်

၁၉၇၂ ခုနှစ်​က​ဖြစ်တယ်။ မာလာဝီ​လူငယ်​အသင်းသား ဆယ်ယောက်​ဟာ အိမ်ထဲ​အတင်း​ဝင်၊ ကျွန်မ​ကို ဖမ်းချုပ်​ပြီး အနား​က​ကြံ​စိုက်ခင်း​ထဲ တ​ရွတ်​တိုက်​ဆွဲခေါ်​သွားတယ်။ အဲ့ဒီ​မှာ ကျွန်မ​ကို​ရိုက်နှက်​ပြီး သေ​ပြီ​အထင်နဲ့ ပစ်ထား​ခဲ့​ကြတယ်။

မာလာဝီ​နိုင်ငံ​က ယေဟောဝါသက်သေ​အတော်များများ အဲ့ဒီ​လို​အမျိုးမျိုး​နှိပ်စက်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ သူတို့ ဘာကြောင့်​နှိပ်စက်​ခံ​ခဲ့​ရတာလဲ။ သူတို့​ခံနိုင်ရည်​ရှိဖို့ ဘာက​ကူညီပေး​ခဲ့​သလဲ။ ကျွန်မ​မိသားစုရဲ့​အကြောင်းကို ကျေးဇူးပြု​၍ ပြောပြ​ပါ​ရစေ။

၁၉၂၁၊ ဒီဇင်ဘာ ၃၁ ရက်​နေ့မှာ ဘာသာ​တရား​ကိုင်းရှိုင်း​တဲ့ မိသားစုက​နေ ကျွန်မ​မွေးဖွား​လာတယ်။ အဖေက ဗဟို​အာဖရိက ပ​ရက်စ်​ဘီ​တေး​ရီး​ယန်း​ချာ့ခ်ျ သင်းအုပ်ဆရာ​ဖြစ်တယ်။ မာလာဝီ​မြို့တော် လီ​လောင်​ဝေ​အနား​က န​ကို​မာ​မြို့လေးမှာ ကျွန်မ​ကြီးပြင်း​လာခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​အသက် ၁၅ နှစ်အရွယ်မှာ အဲ​မာ​စ် မ​ဇာ​ငါ​နဲ့ အိမ်ထောင်ကျ​တယ်။

တစ်နေ့​ကြ​တော့ ကျွန်မ​တို့​ဆီ​ကို အဖေရဲ့​သူငယ်ချင်း သင်းအုပ်ဆရာ​တစ်ယောက် လာလည်တယ်။ အိမ်နား​က ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို သူ​တွေ့​သွား​လို့ သူတို့နဲ့​မပတ်သက်​ဖို့ ကျွန်မ​တို့ကို သတိပေး​ခဲ့တယ်။ သက်သေခံတွေဟာ မကောင်းဆိုးဝါး​ပူး​နေတဲ့​သူတွေ၊ တကယ်လို့ ကျွန်မ​တို့ သတိ​မထား​ရင် ကျွန်မ​တို့ကို​လည်း မကောင်းဆိုးဝါး ပူး​သွားနိုင်တယ်​လို့ သူ​ပြောပြ​တယ်။ အဲ့ဒီ​လို​သတိပေး​လို့ ကျွန်မ​တို့​အရမ်း​ထိတ်လန့်​သွားပြီး နောက်​ရွာ​တစ်ရွာ​ကို ပြောင်းရွှေ့​သွားခဲ့​ကြတယ်၊ အဲ့ဒီ​မှာ အဲ​မာ​စ်​က ဈေး​ဆိုင်​အလုပ်​တစ်ခု​ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့​လည်း ကျွန်မ​တို့​အိမ်အသစ်​နား​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ နေထိုင်ကြ​မှန်း မကြာခင်​မှာပဲ သိလိုက်​ရတယ်။

ဒါနဲ့ သမ္မာကျမ်းစာ​ကို အရမ်း​မြတ်နိုးတဲ့ အဲ​မာ​စ်​က သက်သေခံ​တစ်ယောက်​နဲ့ စကားစမြည်​ပြော​ဖြစ်တယ်။ အဲ​မာ​စ်​ရဲ့​မေးခွန်းတွေကို ကျေနပ်​လောက်​အောင် သက်သေခံတွေ​ဖြေဆို​ပြီး​တဲ့​နောက် သူတို့​ကမ်း​လှမ်း​တဲ့ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ကို လက်ခံ​လိုက်တယ်။ အစ​မှာ​တော့ အဲ​မာ​စ်​ရဲ့​ဆိုင်​မှာ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ပြုလုပ်​ကြတယ်၊ နောက်ပိုင်း​မှ ကျွန်မ​တို့​အိမ်မှာ​ပဲ အပတ်စဉ်​သင်အံမှု​ပြုလုပ်​ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို ကြောက်​လွန်းလို့ သူတို့​လာ​တိုင်း ကျွန်မ​အိမ်ထဲမှာ​မနေ​ရဲ​ဘူး။ အဲ​မာ​စ်​က​တော့ ကျမ်းစာ​ဆက်သင်​နေတုန်းပဲ။ ကျမ်းစာ​စ​သင်​ပြီး ခြောက်​လ​လောက်​ရှိတဲ့ ၁၉၅၁၊ ဧပြီလ​မှာ သူ​နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့​အိမ်ထောင်ရေး ပြိုကွဲ​သွားမှာ​စိုးလို့ သူ​နှစ်ခြင်း​ခံ​တဲ့​အကြောင်း ကျွန်မ​ကို မပြောပြဘူး။

ပြဿနာ​တက်​သော​ရက်သတ္တပတ်​များ

ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့​ကျ​တော့ ကျွန်မ​သူငယ်ချင်း အဲ​လ​န် ကာ​ဇာ​လီရို​က ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း​ဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက်​အဖြစ် နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်ပြီ​လို့ ပြောပြ​တယ်။ ကျွန်မ ဒေါသ​ပေါက်ကွဲ​တော့​တာ​ပဲ! အဲ့ဒီ​နေ့​ကစပြီး သူနဲ့ ကျွန်မ​စကား​မပြောတော့ဘူး၊ သူ့​အတွက် ထမင်း​ဟင်း​လည်း မ​ချက်​ပေး​တော့​ဘူး။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ယဉ်ကျေးမှု​အရ ဇနီးသည်​ရဲ့​တာဝန်ဖြစ်​တဲ့ ခင်ပွန်း​ရေချိုး​ဖို့ ရေခပ်​တာ၊ ရေ​နွေး​တည်​တာတွေကို​လည်း ကျွန်မ,မ​လုပ်ပေး​တော့​ဘူး။

အဲ့ဒီ​လို​ဆက်ဆံ​တာ​ကို သုံး​ပတ်​တိ​တိ အဲ​မာ​စ် သည်းခံ​ပြီး​တဲ့​နောက် ကျွန်မ​ကို ကြင်နာ​စွာ​နဲ့ သူ့​ဘေးမှာ လာ​ထိုင်​ခိုင်းတယ်၊ သက်သေခံ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ဖို့ ဘာကြောင့်​ဆုံးဖြတ်​ရတာလဲ​ဆိုတာ ကျွန်မ​ကို​ပြောပြ​တယ်။ ၁ ကောရိန္သု ၉:၁၆ အစ​ရှိတဲ့​ကျမ်းချက်​တွေ​ကို သူ​ဖတ်​ပြီး ရှင်းပြတယ်။ ကျွန်မ​လည်း သတင်းကောင်း​ဟောပြောဖို့​လိုတယ်လို့ ခံစား​မိတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ ကျမ်းစာ​စ​သင်​ဖို့ ကျွန်မ​ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ​ညနေ​မှာပဲ ကျွန်မ​ချစ်​ရတဲ့​ခင်ပွန်း​အတွက် ထမင်း​ဟင်း​ကောင်းကောင်း ချက်ပြုတ်​ပေး​လို့ သူ​စိတ်ပျော်​သွားတယ်။

မိသားစု​နှင့် မိတ်ဆွေများ​ကို အမှန်တရား​ပြောပြ​ခြင်း

ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ ကျွန်မ​တို့​ပေါင်းသင်း​နေကြ​တာ​ကို ကျွန်မ​တို့​မိဘတွေ သိ​သွားတဲ့အခါ အကြီးအကျယ်​အတိုက်အခံလုပ်​ကြတယ်။ ကျွန်မ​မိသားစုက ငါ​တို့​ဆီ မလာ​နဲ့​တော့​ဆိုပြီး စာ​တစ်စောင်​ပို့​လိုက်တယ်။ သူတို့​တုံ့ပြန်​ပုံ​က ကျွန်မ​တို့ကို အရမ်း​ဝမ်းနည်း​စေ​ပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့​မှာ ဝိညာဉ်​ရေး​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ၊ မိခင်၊ ဖခင်​တွေ အများကြီး​ရလာ​လိမ့်မယ်​ဆို​တဲ့ ယေရှုရဲ့​ကတိတော်​ကို ယုံကြည်​စိတ်ချ​ခဲ့​ကြတယ်။—မဿဲ ၁၉:၂၉။

ကျွန်မ​ကျမ်းစာ​လေ့လာ​တာ မြန်မြန်ဆန်ဆန်​တိုးတက်​ခဲ့လို့ ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး သုံးလ​ခွဲ​ကြာပြီးနောက် ၁၉၅၁၊ ဩဂုတ်​လမှာ ကျွန်မ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​သူငယ်ချင်း အဲ​လ​န်​ကို အမှန်တရား​ပြောပြ​ချင်​လိုက်တာ။ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ကို သူ​လက်ခံခဲ့လို့ ဝမ်းသာစရာ​ပဲ။ ၁၉၅၂၊ မေလ​မှာ အဲ​လ​န်​နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်ပြီး ကျွန်မ​ရဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး​ညီအစ်မ​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​လို့ ကျွန်မ​တို့​ဟာ ပို​ရင်းနှီး​ချစ်ခင်​လာကြတယ်။ ဒီနေ့​အထိ သူဟာ ကျွန်မ​ရဲ့​အချစ်ဆုံး​သူငယ်ချင်း​ပဲ။

၁၉၅၄ ခုနှစ်​မှာ အဲ​မာ​စ်​ကို အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်​ဖို့ တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် ခန့်အပ်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​က ကျွန်မ​တို့​ဆီ​မှာ သားသမီး​ခြောက်​ယောက်​ရှိနေပြီ။ အဲ့ဒီ​တုန်း​က မိသားစု​ရှိတဲ့ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​တစ်ယောက်​ဟာ အသင်းတော်​တစ်ခု​ကို တစ်ပတ်လည်​ပတ်​ပြီး နောက်​တစ်ပတ်​မှာ မိသားစုနဲ့ ပြန်နေ​ထိုင်​ခွင့်​ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ​မာ​စ်​နယ်လှည့်​နေတုန်း မိသားစုနဲ့ ကျွန်မ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​လုပ်ဖို့ အမြဲ​စီစဉ်​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကလေး​တွေ​နဲ့ သင်အံမှု​ပြုလုပ်​တာ​ကို ပျော်ရွှင်စရာ​ဖြစ်​ရအောင် ကျွန်မ​တို့​အမြဲ​ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါ​ကို​ရော၊ သမ္မာကျမ်းစာ​အမှန်တရားကိုပါ အခိုင်အမာ​ယုံကြည်​မြတ်နိုးတဲ့​အကြောင်း နှလုံးပါပါ အမြဲ​ပြောဆို​ကြ​ပြီး မိသားစု​လိုက် ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​ဝိညာဉ်​ရေးလေ့​ကျင့်​မှု​အစီအစဉ်​က ကျွန်မ​တို့​သားသမီးတွေရဲ့ ယုံကြည်ခြင်းကို ခိုင်ခံ့​စေပြီး ကျွန်မ​တို့​ရင်ဆိုင်​ရမယ့် နှိပ်စက်မှု​အတွက် ကြိုတင်​ပြင်ဆင်​ရာ​ရောက်ခဲ့တယ်​လေ။

ဘာသာရေး​နှိပ်စက်မှု​စတင်

၁၉၆၄ ခုနှစ်​မှာ မာလာဝီ​နိုင်ငံ​ဟာ လွတ်လပ်တဲ့​နိုင်ငံ​ဖြစ်လာ​တယ်။ အစိုးရ​ပါတီ​အရာရှိ​တွေ​က နိုင်ငံရေး​မှာ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့ ကြားနေ​ရပ်တည်မှု​ကို သိ​သွားတဲ့အခါ ကျွန်မ​တို့ကို ပါတီ​အဖွဲ့ဝင်​ကတ်ပြား​တွေ အတင်း​ဝယ်​ခိုင်း​တော့​တာ​ပဲ။ * အဲ့​ဒါကို အဲ​မာ​စ်​နဲ့​ကျွန်မ မဝယ်​တဲ့​အတွက် လူငယ်​အသင်းသားတွေ​က ကျွန်မ​တို့​ရဲ့ လာမယ့်​နှစ်​ဝမ်းစာ ပြောင်း​စိုက်ခင်း​ကို ဖျက်ဆီး​လိုက်တယ်။ လူငယ်​အသင်းသားတွေ​က ပြောင်း​ပင်​တွေ​ကို ခုတ်​နေရင်း “ကာ​မူ​ဇူ [သမ္မတ​ဘ​န်​ဒါ] ရဲ့​ပါတီ​ကတ် မဝယ်​တဲ့​သူအား​လုံး၊ မင်းတို့ရဲ့​ပြောင်းစိမ်း​တွေ​ကို ခြ​တွေ စား​ပစ်​ပါစေ၊ အဲ့ဒီ​အတွက် ငိုကြွေး​ကြ​ရလိမ့်မယ်” ဆိုပြီး သီချင်းဆို​နေကြ​တယ်။ စားစရာ​မရှိတော့​ပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့ စိတ်မပျက်​ခဲ့​ကြ​ပါ​ဘူး။ ကျွန်မ​တို့ကို ယေဟောဝါ စောင့်ရှောက်​နေတယ်လို့ ခံစား​လိုက်ရတယ်။ ကျွန်မ​တို့ကို ကိုယ်တော် တကယ်​မေတ္တာ​ပြပြီး ခွန်အား​ပေး​တယ်။—ဖိလိပ္ပိ ၄:၁၂၊ ၁၃။

၁၉၆၄၊ ဩဂုတ်​လရဲ့ ညဉ့်နက်​ပိုင်း​တစ်ည အိမ်မှာ ကလေး​တွေ​နဲ့ ကျွန်မ​ပဲ​ရှိနေတယ်။ ကျွန်မ​တို့​အိပ်ပျော်​နေကြ​ပေမဲ့ သီချင်းဆို​သံ​သဲ့သဲ့​ကြောင့် ကျွန်မ​နိုး​သွားတယ်။ ဂူ​လီ​ဝါ​မ​ခူ​လူ​လို့​ခေါ်​တဲ့ လူတိုင်း​ကြောက်​တဲ့​လျှို့ဝှက်​အဖွဲ့ရဲ့​အသံ​ပဲ၊ သူတို့ဟာ လူတွေကို ရန်မူ​တဲ့၊ ကွယ်လွန်​သွားတဲ့ ဘိုးဘေး​တွေ​ရဲ့​ဝိညာဉ်​တွေ​လို ဟန်ဆောင်​ကြ​တဲ့ လူမျိုးစု​နွယ် က​ချေ​သည်​တွေ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်မ​တို့ကို ရန်မူ​ဖို့ လူငယ်​အသင်း​က ဂူ​လီ​ဝါ​မ​ခူ​လူ​အဖွဲ့ကို လွှတ်​လိုက်တာ။ အဲ့ဒီ​လူတွေ ကျွန်မ​တို့​အိမ်ကို မရောက်ခင် ကလေး​တွေ​ကို မြန်မြန်​နှိုး​ပြီး ချုံပုတ်​ထဲ ပြေးပုန်း​နေ​လိုက်တယ်။

ကျွန်မ​တို့​ပုန်း​နေတဲ့​နေရာ​ကနေ ထိန်း​လင်း​နေတဲ့​မီးရောင်​ကို တွေ့​လိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီ​ဂူ​လီ​ဝါ​မ​ခူ​လူတွေက ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​သက်ငယ်အိမ်​ကို မီးရှို့​ပစ်လိုက်​ပြီ​လေ။ ကျွန်မ​တို့​ပိုင်​ပစ္စည်း​အားလုံး ပြာကျ​သွားပြီ။ မီးလောင်​နေတဲ့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အိမ်ကနေ အဲ့ဒီ​ရန်မူ​သူတွေ ထွက်သွားတဲ့​အခါ “ဒီ​သက်သေခံ နွေး​နွေးထွေး​ထွေး​နေရ​အောင် မီးအပူ​ပေး​လိုက်ပြီ” လို့​ပြောသံ​ကို ကြား​လိုက်ရတယ်။ ကျွန်မ​တို့​လွတ်သွားတဲ့​အတွက် ယေဟောဝါ​ကို ကျေးဇူး​တင်​လိုက်တာ! ကျွန်မ​တို့​ပစ္စည်း​တွေ​အားလုံး​ကို သူတို့​ဖျက်ဆီး​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့ လူကို​မဟုတ်ဘဲ ယေဟောဝါ​ကို ယုံကြည်​ကိုးစား​မယ်​ဆို​တဲ့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​သန္နိ​ဋ္ဌာန်​ကို​တော့ သူတို့​မဖျက်ဆီး​နိုင်​ခဲ့​ကြဘူး။—ဆာလံ ၁၁၈:၈။

ဂူ​လီ​ဝါ​မ​ခူ​လူ​အဖွဲ့​ဟာ ကျွန်မ​တို့​ဒေသမှာ​ရှိတဲ့ နောက်ထပ်​ယေဟောဝါသက်သေ​မိသားစု ငါး​စု​ကိုလည်း အဲ့ဒီ​လို​ပဲ​လုပ်ခဲ့တယ်​ဆိုတာ သိလိုက်​ရတယ်။ အနီးအနား​အသင်းတော်တွေက ညီအစ်ကို​တွေ ကျွန်မ​တို့​ဆီ​ရောက်လာ​ကြ​ပြီး ကူညီပေး​တဲ့​အတွက် အရမ်း​ကျေးဇူး​တင်တဲ့​အပြင် ဝမ်းသာ​ခဲ့တယ်! ကျွန်မ​တို့​အိမ်တွေကို ပြန်​ဆောက်​ပေး​ပြီး ရက်သတ္တပတ်​အတော်များများ​အတွက် စားစရာ​တွေ ယူလာ​ပေး​တယ်။

ညှဉ်းပန်း​နှိပ်စက်မှု ပို​ပြင်းထန်​လာ

၁၉၆၇၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ တစ်နိုင်ငံ​လုံး​က ယေဟောဝါသက်သေ​အားလုံး​ကို ဖမ်းဆီး​ဖို့ ကင်ပိန်း​တစ်ခု​စတင်​ခဲ့တယ်။ လူငယ်​အသင်း​နဲ့ မာလာဝီ​လူငယ်​ရှေ့ဆောင်​လမ်းပြ အဖွဲ့ဝင်​တွေ​ဖြစ်​တဲ့ ရက်ရက်စက်စက်​လုယက်​ဖျက်ဆီး​တတ်​တဲ့ လူငယ်တွေ ဓား​မ​တွေ​ကိုင်​ပြီး သက်သေခံတွေကို တစ်အိမ်​ဝင်​တစ်အိမ်​ထွက် လိုက်ရှာ​ခဲ့​ကြတယ်။ တွေ့​တဲ့​အခါ နိုင်ငံရေး​ပါတီ​ကတ်​တွေ​ကို ရော​င်း​တယ်။

ကျွန်မ​တို့​အိမ်ကို သူတို့​ရောက်လာတဲ့​အခါ ပါတီ​ကတ်​ရှိသလား​လို့ မေးတယ်။ ကျွန်မ​က “မရှိဘူး၊ မဝယ်​ထား​ဘူး။ အခုလည်း မဝယ်​ဘူး၊ နောင်လည်း ဝယ်​မှာ​မဟုတ်ဘူး” လို့​ဖြေလိုက်တယ်။ ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​နဲ့​ကျွန်မ​ကို ဖမ်းချုပ်​ပြီး ဒေသန္တရ​ရဲစခန်း​ကို ခေါ်​သွားတယ်၊ ဘာမှ​ယူ​ခွင့်​မပေးဘူး။ ကျောင်း​ကနေ ကလေး​တွေ အိမ်ပြန်ရောက်​လာတော့ ကျွန်မ​တို့ကို​မ​တွေ့​လို့ အတော်လေး​စိတ်ပူ​သွား​ကြတယ်။ တော်​သေး​တယ်၊ ခဏ​ကြာ​တော့ သားကြီး​ဒယ်နီယယ်​လ် အိမ်ပြန်ရောက်​လာပြီး​နောက် အိမ်နီးချင်း​တစ်ယောက်​ဆီက အကြောင်းစုံကို သူသိ​လိုက်ရတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ကလေးငယ်​တွေ​နဲ့ ရဲစခန်း​ကို လိုက်​လာတယ်။ ရဲသား​တွေ​က ကျွန်မ​တို့ကို လီ​လောင်​ဝေ​မြို့ကို​ပို့​ဖို့ ကုန်တင်ကား​ပေါ်​တက်​ခိုင်း​နေတုန်း သူတို့​ရောက်​လာကြတယ်။ ဒါနဲ့ ကလေး​တွေ​လည်း လိုက်​လာကြတယ်။

လီ​လောင်​ဝေ​ရဲစခန်း​မှာ ဟန်ပြ​စစ်ဆေး​ခဲ့တယ်။ အရာရှိ​တွေ​က “မင်းတို့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ ဆက်​ဖြစ်​ဦး​မှာ​လား” လို့​မေးတယ်။ “ဟုတ်ကဲ့” လို့​ဖြေလိုက်​ရင် ထောင်ဒဏ်​ခု​နစ်​နှစ် ကျ​မယ်​ဆိုတာ​သိပေမဲ့​လည်း အဲ့ဒီ​လို​ပဲ ကျွန်မ​တို့​ဖြေလိုက်​ကြတယ်။ အဖွဲ့အစည်း “ဦးစီး” သူတွေကို ထောင်ဒဏ် ၁၄ နှစ်​ချ​တယ်။

ရဲသား​တွေ​က ကျွန်မ​တို့ကို တစ်ညလုံး အစာ​လည်း​မ​ကျွေး၊ အနား​လည်း​မယူ​ခိုင်း​ဘဲ​နဲ့ နောက်​နေ့​မနက်​မှာ မ​အူလာ​အကျဉ်းထောင်​ကို ခေါ်​သွားတယ်။ အဲ့ဒီ​ထောင်​အခန်း​ကျဉ်း​တွေ​ထဲမှာ လူတွေ​ပြွတ်သိပ်​နေလို့ ကြမ်းပြင်​ပေါ်မှာ အိပ်​စ​ရာ​နေရာ​တောင် မရှိဘူး။ ပြွတ်သိပ်​နေတဲ့​အခန်းတိုင်းမှာ အလေး​သွားဖို့ ပုံး​တစ်​ပုံး​ပဲ​ထား​ပေး​တယ်။ အစားအသောက်​ခွဲတမ်း​က မလောက်​င​တဲ့​အပြင် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ချက်​ပေး​ထား​တယ်။ နှစ်ပတ်​ကြာ​တော့ ကျွန်မ​တို့​ဟာ အေးဆေး​ငြိမ်သက်​သူတွေ​ဖြစ်​မှန်း ထောင်​အာဏာပိုင်တွေ သိသွား​ကြ​လို့ ထောင်​အပြင်ဘက် လေ့ကျင့်ခန်း​ဝင်း​ထဲ သွားခွင့်​ပြု​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​လူအုပ်​က အရမ်း​များ​တော့ တစ်ယောက်ကို​တစ်ယောက် နေ့တိုင်း​အားပေးနိုင်​ကြတယ်၊ တခြား​အကျဉ်းသားတွေ​ကိုလည်း ကောင်းကောင်း​သက်သေခံခွင့် ရခဲ့ကြတယ်။ ထောင်​ထဲမှာ သုံးလလောက်​ကြာ​တော့ မာလာဝီ​အစိုးရ​ကို နိုင်ငံတကာ​က ဖိအား​ပေး​တာ​ကြောင့် ကျွန်မ​တို့​လွတ်​လာလို့ အံ့သြခဲ့ရ​တယ်။

ရဲအရာရှိ​တွေ​က ကျွန်မ​တို့ကို အိမ်ပြန်​ခိုင်း​ပေမဲ့ မာလာဝီ​နိုင်ငံ​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့​လုပ်ငန်း​ကို ပိတ်ပင်​လိုက်ပြီ​လို့ ပြော​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​ပိတ်ပင်​မှု​က ၁၉၆၇၊ အောက်တိုဘာ ၂၀ ရက်​ကနေ ၁၉၉၃၊ ဩဂုတ် ၁၂ ရက်​အထိ ၂၆ နှစ်​နီးပါး​ကြာ​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​နှစ်တွေ​တုန်း​က တကယ့်ကို​ခက်ခဲ​ခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အကူအညီ​နဲ့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ခိုင်မာ​ပြတ်သား​တဲ့ ကြားနေ​မှု​ကို ဆက်​ထိန်းထား​နိုင်​ခဲ့​ကြတယ်။

တိရစ္ဆာန်​များ​ကဲ့သို့ အမဲလိုက်​ခံရ

၁၉၇၂၊ အောက်တိုဘာ​လမှာ အစိုးရ​ထုတ်ပြန်​တဲ့ အမိန့်​တစ်ခု​ကြောင့် အကြမ်းဖက်​နှိပ်စက်မှု ပြန်​ဖြစ်လာ​ပြန်​တယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​အားလုံး​ကို အလုပ်​ဖြုတ်​ပစ်​ဖို့၊ ရွာ​ထဲမှာ​ရှိတဲ့ သက်သေခံ​အားလုံး​ကို မောင်းထုတ်​ဖို့ အမိန့်ထုတ်​ပြန်​ခဲ့တယ်။ တိရစ္ဆာန်​တွေ​ကို အမဲလိုက်​သလို သက်သေခံတွေကို လိုက်ရှာ​ကြ​တော့​တာ​ပဲ။

အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​ငယ်​တစ်ယောက် ကျွန်မ​တို့​အိမ်ကို​ရောက်လာ​ပြီး ‘လူငယ်​အဖွဲ့​ဟာ အဲ​မာ​စ်​ရဲ့​ခေါင်း​ကို​ဖြတ်၊ တိုင်​မှာ​ချိတ်​ပြီး ဒေသခံ​လူကြီးတွေ​ဆီ ယူသွား​ဖို့ ကြံစည်​နေကြ​တယ်’ လို့​အရေးတကြီး​သတင်းပို့​သွားတယ်။ ဒါနဲ့​ချက်ချင်းပဲ အိမ်ကနေ အဲ​မာ​စ်​ထွက်သွား​တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မသွား​ခင်​မှာ သူ့​နောက်ကို ဖြစ်​နိုင်တာ​နဲ့ လိုက်​လာနိုင်​ဖို့ စီစဉ်​ပေး​သွားတယ်။ ကလေး​တွေ​ကို မြန်မြန်ဆန်ဆန်​ပဲ ပို့​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​လည်း ထွက်​ခါနီး​မှာ လူငယ်​အသင်းသား ဆယ်ယောက် ရောက်လာ​ပြီး အဲ​မာ​စ်​ကို ရှာပါ​လေ​ရော။ အိမ်ထဲ​ဝင်ပြီး အဲ​မာ​စ်​ကို​ရှာ​တာ မရှိတော့မှန်း​သိလိုက်တယ်။ စိတ်ဆိုး​မာန်​ဆိုး​နဲ့ ကျွန်မ​ကို ကြံ​စိုက်ခင်း​ထဲ ဒ​ရွတ်​တိုက်​ဆွဲခေါ်​သွားပြီး ခြေ​နဲ့​ကန်၊ ကြံရိုး​တွေ​နဲ့ ရိုက်​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​နောက် ကျွန်မ​ကို သေ​ပြီ​အထင်နဲ့ ပစ်​သွား​ကြတယ်။ ကျွန်မ သတိ​ပြန်​ရလာတဲ့​အခါ အိမ်ကို လေး​ဖက်​တွား ပြန်​ခဲ့​ရတယ်။

ညအမှောင်​ထဲမှာ အသက်​စွန့်ပြီး ကျွန်မ​ကို အဲ​မာ​စ်​လာ​ရှာတယ်။ ကျွန်မ​ကို ရက်ရက်စက်စက် ရိုက်​ထား​တာ​တွေ့​တော့ ကား​တစ်စီး​ရှိတဲ့ သူ့​သူငယ်ချင်း​နဲ့ ကျွန်မ​ကို ဖြည်းဖြည်း​သာ​သာ ကား​ပေါ် မ,တင်​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​နောက် လီ​လောင်​ဝေ​မြို့က ညီအစ်ကို​တစ်ယောက်​ရဲ့​အိမ်ကို မောင်း​သွားပြီး အဲ့ဒီ​မှာ ကျွန်မ ပြန်​နာလန်ထူ​လာတဲ့​အတွက် ဒီ​နိုင်ငံ​ကနေ ထွက်​ဖို့ အဲ​မာ​စ် အစီအစဉ်​ဆွဲ​တော့​တာ​ပဲ။

သွား​စ​ရာ​နေရာ​မရှိသော ခိုလှုံ​သူများ

သမီး​ဒီ​နက်​စ်​နဲ့ သူ့​ခင်ပွန်း​ဆီ​မှာ ငါး​တန်​ကုန်တင်ကား​တစ်စီး​ရှိတယ်။ ဒရိုင်ဘာ​အဖြစ် သူတို့​အလုပ်ခန့်​ထား​တဲ့​သူက တစ်ခါ​တုန်း​က မာလာဝီ​လူငယ်​ရှေ့ဆောင်​လမ်းပြ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ပေမဲ့ အခု သက်သေခံတွေရဲ့​အခြေအနေ​ကို သိလာပြီး ကျွန်မ​တို့ကို စာနာမှု​ပြ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့ကို​ရော၊ တခြား​သက်သေခံတွေကို​ပါ သူ​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ ညနေ​တိုင်း ကြိုတင်​စီစဉ်​ထား​တဲ့ ပုန်း​နေတဲ့​နေရာတွေကနေ သက်သေခံတွေကို သူ​လိုက်​ကြို​တယ်။ ပြီး​တော့ သူ့ရဲ့​မာလာဝီ​လူငယ်​ရှေ့ဆောင်​လမ်းပြ ယူနီဖောင်း​ကို​ဝတ်​ပြီး လူ​အပြည့်​တင်ထား​တဲ့​ကုန်တင်ကား​နဲ့ ရဲ​စစ်ဆေးရေး​ဂိတ်​တချို့​ကို ဖြတ်​မောင်း​ခဲ့တယ်။ နယ်စပ်​ကို​ဖြတ်​ပြီး ဇမ်ဘီယာ​နိုင်ငံ​ကို​ဝင်​ဖို့ ရာနဲ့ချီ​သက်သေခံတွေကို သူ့​အသက်​စွန့်ပြီး ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။

လအနည်းငယ်​ကြာ​တော့ ဇမ်ဘီယာ​အာဏာပိုင်တွေ​က ကျွန်မ​တို့ကို မာလာဝီ​နိုင်ငံ ပြန်​ပို့​လိုက်တယ်; ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ဇာတိ​ရွာကို မပြန်​ဝံ့​ဘူး။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ပစ္စည်း​တွေ​အားလုံး အခိုးခံ​လိုက်ရ​ပြီ။ သတ္တု​ခေါင်မိုး​ချ​ပ်​တွေ​ကို​တောင် ခွာ​ယူသွား​ကြတယ်။ ဘယ်​နေရာ​မှ မ​လုံခြုံတဲ့​အတွက် မိုဇမ်ဘစ်​နိုင်ငံ​ကို ထွက်ပြေး​ပြီး မလာ​ဂ​င်​နီ​ခိုလှုံရေး​စခန်း​မှာ နှစ်နှစ်ခွဲ နေခဲ့​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၇၅၊ ဇွန်လ​မှာ မိုဇမ်ဘစ်​အစိုးရ​အသစ်​တက်​တော့ အဲ့ဒီ​စခန်း​ကို ပိတ်​လိုက်ပြီး ကျွန်မ​တို့ကို မာလာဝီ​နိုင်ငံ ပြန်ပို့​တယ်၊ အဲ့ဒီ​မှာလည်း ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​အတွက် အခြေအနေ​တွေ​ဟာ မထူးခြား​သေး​ဘူး။ ဇမ်ဘီယာ​နိုင်ငံ​ကိုပဲ ဒုတိယ​အကြိမ် ပြန်ထွက်​ပြေး​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​က ချီဂူမူခီရ်​ခိုလှုံရေး​စခန်း​ကို ရောက်သွား​ကြတယ်။

နောက်​နှစ်လ​ကြာ​တော့ အစောင့်အကြပ်​ပါ​တဲ့ ဘတ်စကား​တွေ​နဲ့ စစ်​ထရပ်ကား​တွေ လမ်းမကြီး​ပေါ် ထိုး​ရပ်​လိုက်ပြီး ရာနဲ့ချီ​တဲ့ ဇမ်ဘီယာ​လက်နက်ကိုင်​စစ်သား​တွေ ကျွန်မ​တို့ စခန်း​ထဲ​ဝင်လာ​ကြတယ်။ ကျွန်မတို့​အတွက် အိမ်ကောင်း​ကောင်း​လေး​တွေ ဆောက်​ထား​ပေး​တဲ့​နေရာကို လိုက်​ပို့ပေး​မယ်​လို့ သူတို့​ပြော​ကြတယ်။ သူတို့​လိမ်ညာ​နေမှန်း ကျွန်မ​တို့​ကောင်းကောင်း​သိတယ်။ အဲ့ဒီ​စစ်သား​တွေ​က ထရပ်ကား​နဲ့ ဘတ်စကား​တွေ​ပေါ် လူတွေကို တွန်း​တင်​ကြ​တော့ အားလုံး​အထိတ်တလန့် ဖြစ်​ကုန်​ကြ​တာပေါ့။ အဲ့ဒီ​အခါ စစ်သား​တွေ​က သူတို့ရဲ့​မောင်း​ပြန်​သေနတ်​တွေ​ကို ထောင်​ပစ်​တာ​နဲ့ ထောင်နဲ့​ချီ​ကျွန်မ​တို့​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​လည်း ကြောက်​အား​လန့်​အား​နဲ့ ဟို​ပြေး​ဒီ​ပြေး​ဖြစ်​ကုန်​ကြတယ်။

အဲ့ဒီ​လို​ရှုပ်ယှက်​ခတ်​နေတဲ့​အချိန်​မှာ အဲ​မာ​စ် ချော်လဲ​သွားပြီး တက်​နင်း​ခံရ​တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ညီအစ်ကို​တစ်ယောက်​က သူ့ကို ပြန်ထူ​ပေး​တယ်။ ဒါဟာ ကြီးစွာ​သော​ဆင်းရဲခြင်း​အစ​ပဲ​လို့ ကျွန်မ​တို့​ထင်​ခဲ့​ကြ​တာ။ ခိုလှုံ​သူတွေ​အားလုံး မာလာဝီ​နိုင်ငံ​ကို ပြန်​ပြေးကြ​ပြန်​ရော။ ဇမ်ဘီယာ​နယ်မြေ​ထဲမှာ ပြေးလွှား​နေတုန်း မြစ်​တစ်ခု​နား​ရောက်လာ​ကြ​တော့ ညီအစ်ကို​အချို့​က ရေ​ထဲ​ဆင်း တန်းစီ​လက်​ချင်း​ချိတ်​ထားပြီး အခြားသူ​တွေ​ကို ချောချောမောမော​ဖြတ်ကူး​နိုင်​ဖို့ ကူညီပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ မြစ်​တစ်ဖက်​ကမ်း​မှာ ကျွန်မ​တို့ကို ဇမ်ဘီယာ​စစ်သား​တွေ ဝိုင်းထား​ပြီး မာလာဝီ​ကို အတင်း​ပြန်ပို့​ခဲ့​ကြတယ်။

မာလာဝီ​ကို​ပြန်​ရောက်တဲ့အခါ ဘယ်​ကို​သွား​ရ​မှန်း ကျွန်မ​တို့​မသိကြ​တော့​ဘူး။ ရွာ​ထဲ​ကို “မျက်နှာသစ်​တွေ” ဝင်လာ​ရင် သတိထားဖို့ နိုင်ငံရေး​စည်းဝေး​တွေ​မှာ၊ သတင်းစာတွေ​ထဲမှာ သတိပေး​နှိုးဆော်​ထား​တယ်လို့ ကျွန်မ​တို့​သတင်းရ​ထား​တယ်၊ မျက်နှာသစ်​တွေ​ဆိုတာ​က ကျွန်မ​တို့ ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို​ပြော​နေတာ။ ဒါနဲ့ ရွာ​ထဲမှာ​လို ကျွန်မ​တို့ကို ချက်ချင်း​မသိနိုင်​တဲ့ မြို့​ပေါ်​တက်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်ကြတယ်။ အိမ်​ငယ်​လေး​တစ်လုံး​ကို ငှား​နေနိုင်​ခဲ့​ကြ​ပြီး အဲ​မာ​စ်​လည်း နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​အနေ​နဲ့ အသင်းတော်တွေဆီ သိုသိုသိပ်သိပ် ပြန်လည်ပတ်​ခဲ့တယ်။

အသင်းတော်​အစည်းအဝေး​များ တက်ရောက်ခြင်း

ကျွန်မ​တို့ ဆက်​တည်ကြည်​နိုင်​ခဲ့​တာ ဘာကြောင့်လဲ။ အသင်းတော်​အစည်းအဝေးတွေ​ကြောင့်​ပဲ! မိုဇမ်ဘစ်​နဲ့ ဇမ်ဘီယာ​က ခိုလှုံရေး​စခန်း​တွေ​မှာ​ရှိနေတုန်း မြက်​ပင်​တွေ​နဲ့​မိုး​ထား​တဲ့ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​တွေ​မှာ ကျင်းပ​တဲ့ အစည်းအဝေးတွေကို ကျွန်မ​တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်​တက်​ခဲ့​ကြတယ်။ မာလာဝီ​နိုင်ငံ​မှာ အစည်းအဝေး​လုပ်ဖို့ စုဝေး​ကြ​ရတာ အန္တရာယ်များ​ပေမဲ့ စုဝေး​ရကျိုးနပ်​ပါ​တယ်။ အစိုးရ​မသိအောင် ဝေးခေါင်​တဲ့​နေရာတွေမှာ ညဉ့်နက်​ပိုင်း​မှ အစည်းအဝေးတွေကို ကျင်းပ​တတ်ကြ​တယ်။ အစည်းအဝေးတွေမှာ ဟောပြောချက်​ပြီး​ရင် ကျေးဇူး​တင်တဲ့​အနေ​နဲ့ လက်ခုပ်​မ​တီး​ဘဲ လက်ဝါး​ချင်း​ပွတ်​ပြ​ခဲ့​ကြတယ်။

ညဉ့်နက်​ပိုင်း​မှ နှစ်ခြင်း​ပေး​တယ်။ အဲ့ဒီ​လို​အချိန်​မျိုးမှာ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​သား အဲ​ဘီ​ယူ​ဒ် နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ နှစ်ခြင်း​ဟောပြောချက်​ပြီး​တဲ့​အခါ သားနဲ့​တခြား​နှစ်ခြင်း​ခံ​မယ့်​သူတွေကို တွင်း​တိမ်​တိမ်​လေး​တူး​ထား​တဲ့ ရွှံ့​အိုင်​ဆီ​ကို ညအမှောင်​ထဲမှာ ခေါ်သွား​ပြီး နှစ်ခြင်း​ပေး​ခဲ့တယ်။

လုံခြုံ​ရာ ကျွန်မ​တို့​အိမ်​ငယ်​လေး

အစိုးရ​ပိတ်ပင်​ထား​တဲ့​နှစ်တွေ​ရဲ့ အကုန်ပိုင်း​မှာ လီ​လောင်​ဝေ​မြို့က ကျွန်မ​တို့​အိမ်ကို လုံခြုံ​ရာ​အိမ်​အဖြစ် အသုံးပြု​ခဲ့​ကြတယ်။ ဇမ်ဘီယာ​ဌာနခွဲရုံး​က စာ​တွေ​နဲ့ စာအုပ်စာတမ်း​တွေ​ကို ကျွန်မ​တို့​အိမ်မှာ တိတ်တဆိတ်​လာ​ပို့​တယ်။ စက်ဘီး​နဲ့ ဆက်​သား​အဖြစ် စာ​လိုက်​ပို့ပေး​တဲ့ ညီအစ်ကို​တွေ​ဟာ ဇမ်ဘီယာ​နိုင်ငံ​ကနေ တင်ပို့​လိုက်တဲ့ ပစ္စည်း​တွေ​ကို​ယူပြီး မာလာဝီ​နိုင်ငံ​အနှံ့ ပြန်​ဖြန့်​ပေး​တယ်။ အဲ့ဒီ​တုန်း​က ဖြန့်ဝေ​တဲ့ ကင်းမျှော်စင်​မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ကို ကျမ်းစာ​ပုံနှိပ်​တဲ့​စာရွက်​တွေ​နဲ့ ပုံနှိပ်​ထား​တာ​မို့ ပါးပါးလေး​တွေ။ ဒါ​ကြောင့် စာပို့​သူတွေက ရိုးရိုး​စာရွက်​နဲ့​ပုံနှိပ်​ထား​တဲ့ မဂ္ဂဇင်း​စာစောင်​တွေ​ထက် နှစ်ဆ​သယ်ပို့​ပေး​နိုင်​ခဲ့တယ်။ လေ့လာ​ရန်​ဆောင်းပါး​တွေ​ပဲ​ပါ​တဲ့ ကင်းမျှော်စင်​မဂ္ဂဇင်း အသေးစား​လေး​တွေ​ကိုလည်း စာပို့​သူတွေ ဖြန့်ဝေ​ပေး​ခဲ့တယ်။ စာရွက်​တစ်​ရွက်​တည်း​ပဲ​ဖြစ်​တဲ့​အတွက် အဲ့ဒီ​မဂ္ဂဇင်း​အသေးစား​တစ်စောင်​ကို ရှပ်အင်္ကျီ​အိတ်ထဲ​ထည့်​ပြီး အလွယ်တကူ​ဝှက်ထား​နိုင်တယ်။

အဲ့ဒီ​စာပို့​သူတွေက သူတို့ရဲ့​လွတ်လပ်မှုနဲ့ အသက်ကို​စွန့်ပြီး ပိတ်ပင်​ထား​တဲ့ စာအုပ်စာတမ်း​ပုံး​တွေ​ကို စက်ဘီး​ပေါ် အထပ်​လိုက်​တင် ချုံတော​ထဲ၊ တစ်ခါ​တ​လေ ညအမှောင်​ထဲမှာ လိုက်​ပို့​ခဲ့​ကြတယ်။ ရဲတွေ​ရဲ့​ပိတ်ဆို့​တားဆီးမှု​တွေ​နဲ့ တခြား​အန္တရာယ်​တွေ​ကြား​ကနေ သူတို့ရဲ့​ညီအစ်ကို​တွေ ဝိညာဉ်​အစာ​ရရှိဖို့ ရာသီဥတုဒဏ်​အမျိုးမျိုး​ခံ​ပြီး မိုင်​ပေါင်း​များစွာ ခရီးနှင်​ခဲ့​ကြတယ်။ ချစ်စရာ​ကောင်း​တဲ့ အဲ့ဒီ​စာပို့​သူတွေဟာ တကယ်​ကို​သတ္တိ​ရှိကြတယ်!

မုဆိုးမများ​ကို ယေဟောဝါ​စောင့်ရှောက်

၁၉၉၂၊ ဒီဇင်ဘာ​လမှာ တိုက်နယ်​လည်ပတ်ချိန်​အတွင်း ဟောပြောချက်​ပေး​နေရင်း အဲ​မာ​စ်​လေဖြတ်​သွားတယ်။ အဲ့ဒီ​နောက် သူ​စကား​မပြော​နိုင်​တော့​ဘူး။ နောက်ပိုင်း​မှာ ဒုတိယ​အကြိမ် လေဖြတ်​တော့ သူ့​ကိုယ်​တစ်ပိုင်း သေသွား​တယ်။ သူ့ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​မကောင်း​တော့​တဲ့​အတွက် သူ​အတော်လေး​ခံရ​ခက်​ပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့​အသင်းတော်က မေတ္တာနဲ့ အမျိုးမျိုး​ထောက်ပံ့​ကူညီပေး​လို့ စိတ်သက်သာရာ​ရခဲ့တယ်။ ၁၉၉၄၊ နိုဝင်ဘာ​လမှာ အသက် ၇၆ နှစ်​ရှိတဲ့ ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​ကွယ်လွန်​သွားတဲ့​အထိ အိမ်မှာ​ပဲ သူ့ကို ကြည့်ရှု​ပြုစုပေး​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အိမ်ထောင်သက် ၅၇ နှစ်​ရှိပြီ၊ အဲ​မာ​စ်​မဆုံး​ခင် ပိတ်ပင်​မှု​ဖျက်သိမ်း​လိုက်တာ​ကို သူသိ​လိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​သစ္စာရှိ​အိမ်ထောင်ဖက်​ကို အခုထိ လွမ်း​နေတုန်း​ပါ။

ကျွန်မ မုဆိုးမ​ဘဝ​ရောက်တော့ ကျွန်မ​ရဲ့​သမက်​က သူ့ရဲ့​ဇနီး​နဲ့ ကလေး​ငါး​ယောက်​အပြင် ကျွန်မ​ကို​ပါ ကျွေးမွေး​ထောက်ပံ့ဖို့ တာဝန်​ယူတယ်။ ဝမ်းနည်းစရာက သူ​ဖျားနာ​ပြီး သိပ်​မကြာခင် ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ် ဩဂုတ်​လမှာ ဆုံးသွား​ရှာတယ်။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​စား​ဝတ်​နေ​ရေး​ဖူလုံ​ဖို့ ကျွန်မ​သမီး ဘယ်လို​ရှာ​ခဲ့​သလဲ။ ယေဟောဝါ​ဟာ ကျွန်မ​တို့ကို ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​တယ်​ဆိုတာ​ရ​ယ်၊ “မိဘ​မရှိသော​သူတို့၏​အဘ​ဖြစ်၍ မုဆိုးမ​တို့​ဘက်မှာ တရား​စီရင်” တယ်​ဆိုတာ​ကို​ပါ နောက်ထပ်​ခံစားရ​ပြန်​တယ်။ (ဆာလံ ၆၈:၅) ယေဟောဝါ​ဟာ မြေကြီးပေါ်​က ကိုယ်တော့်​ရဲ့​ကျေးကျွန်​တွေ​ကနေ​တစ်ဆင့် တကယ်​လှတဲ့ အိမ်သစ်​တစ်လုံး​ပေး​တယ်။ ဘယ်လို​ဖြစ်လာ​တာလဲ။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အခြေအနေ​ကို အသင်းတော်က ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ မြင်တဲ့အခါ ငါး​ပတ်​နဲ့ အိမ်တစ်လုံး​ပြီး​အောင် ဆောက်​ပေး​ခဲ့တယ်​လေ! တခြား​အသင်းတော်တွေက ပန်းရန်​သ​မား​ညီအစ်ကို​တွေ​လည်း လာ​ကူညီပေး​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​သက်သေခံတွေ​အားလုံး​ပြ​ခဲ့​တဲ့ မေတ္တာ၊ ကြင်နာ​မှု​ကြောင့် ကျွန်မ​တို့ အံ့အားသင့်​သွား​ကြရတယ်၊ ဘာဖြစ်​လို့လဲ​ဆိုတော့ သူတို့​ထဲ​က​အများစု​ရဲ့ အိမ်တွေ​ထက်​တောင် ကျွန်မ​တို့​အိမ်က ပို​ကောင်း​နေလို့ပဲ။ အသင်းတော်က​ပြသ​တဲ့ မေတ္တာ​ကြောင့် ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ရပ်ကွက်မှာ ကောင်း​တဲ့​သက်သေခံချက်​တစ်ခု​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ညအိပ်​ရာ​ဝင်​တဲ့​အခါ ပရဒိသု​ရောက်နေ​သလို ခံစား​ရတယ်! ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​လှပတဲ့​အိမ်သစ်​လေး​ဟာ အုတ်၊ အင်္ဂတေ​နဲ့ ဆောက်​ထား​တာ​မှန်ပေမဲ့ မေတ္တာနဲ့​ဆောက်​ထား​တဲ့​အိမ်လို့ လူ​အတော်များများ​က ပြော​ကြတယ်။—ဂလာတိ ၆:၁၀။

ယေဟောဝါ​ဆက်​ဂရုစိုက်​နေ

တစ်ခါ​တ​လေ ကျွန်မ​အကြီးအကျယ်​စိတ်ဓာတ်ကျ​ပေမဲ့ ယေဟောဝါ​ဟာ ကျွန်မ​ကို တကယ်​ထောက်ပံ့​ကူညီ​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​သားသမီး​ကိုးယောက်​ထဲ​က ခု​နစ်​ယောက် အသက်ရှင်နေ​သေး​တယ်၊ အခု​ဆိုရင် ကျွန်မ​ရဲ့​မိသားစုမှာ ၁၂၃ ယောက်​တောင်​ရှိနေပြီ။ သူတို့​အများစုကလည်း ယေဟောဝါ​ကို သစ္စာရှိ​ရှိ​ဝတ်ပြု​ကိုးကွယ်​နေကြ​လို့ တကယ်​ကို​ကျေးဇူး​တင်စရာ​ပါ!

ဒီနေ့ ကျွန်မ​အသက် ၈၂ နှစ်အရွယ်မှာ ဘုရားသခင့်​ဝိညာဉ်​တော်​က မာလာဝီ​နိုင်ငံ​မှာ ဖြစ်မြောက်အောင်​မြင်​စေ​တာတွေကို​မြင်ပြီး ဝမ်းသာ​ပီတိ​ဖြစ်​မိတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့​လေးနှစ်​အတွင်းမှာပဲ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ တစ်လုံး​ကနေ ၆၀၀ ကျော်​အထိ တိုးများ​လာတာကို ကျွန်မ​တွေ့မြင်​ခဲ့​ရတယ်။ အခု​ဆိုရင် လီ​လောင်​ဝေ​မြို့မှာ ဌာနခွဲရုံး​အသစ်​လည်း ရှိနေပြီ၊ ခွန်အား​ရှိစေတဲ့ ဝိညာဉ်​အစာကို​လည်း အလျှံပယ်​စား​နေကြ​ရပြီ။ “သင့်တစ်ဖက်​၌​လုပ်သော လက်နက်​တစ်စုံတစ်ခု​မျှ အထမမြောက်ရ” လို့​ဟေရှာယ ၅၄:၁၇ မှာ​အာမခံ​ထား​တဲ့ ဘုရားသခင်​ရဲ့​ကတိတော် ပြည့်စုံ​တာ​ကို ကျွန်မ​တကယ်ပဲ​တွေ့ကြုံ​ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။ အနှစ် ၅၀ ကျော် ယေဟောဝါ​ကို​ဝတ်ပြု​ကိုးကွယ်​ပြီး​နောက် ဘယ်​စမ်းသပ်မှု​မျိုးကို​မဆို ရင်ဆိုင်​ရ​ပါစေ ကျွန်မ​တို့ကို ယေဟောဝါ​အမြဲ​စောင့်ရှောက်​တယ်​ဆိုတာ ယုံကြည်​စိတ်ချ​တယ်။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

 [စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၁၊ ဧပြီလ​တွင် ကျွန်မ​၏​ခင်ပွန်း အဲ​မာ​စ် နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့

 [စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

သတ္တိ​ရှိ​ဆက်​သားများ​အုပ်စု

 [စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

မေတ္တာဖြင့်​ဆောက်​သော​အိမ်