ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

စိတ်​နှိမ့်ချ​သူများကို အမှန်တရား​သို့ ယေဟောဝါ​ဆွဲဆောင်

အာဆာနို ကို​ဆီ​နို​ပြောပြ​သည်

ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ပြီး​လို့ နှစ်​အနည်းငယ်​အကြာ ၁၉၄၉ ခုနှစ်​မှာ အရပ်​ရှည်ရှည်​နဲ့ ဖော်ရွေ​တဲ့ နိုင်ငံခြားသား​တစ်ယောက် ကို​ဘေး​မြို့က ကျွန်မ​အလုပ်​လုပ်နေတဲ့ မိသားစု​ထံ လာလည်တယ်။ သူဟာ ဂျပန်​ကို​ရောက် လာတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ပထမဦးဆုံး ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​ဖြစ်တယ်။ သူရဲ့​လည်ပတ် မှု​ကြောင့် ကျွန်မ​ကို ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​ဆီ ဆွဲဆောင်​ဖို့ လမ်းစ​ပွင့်​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့ နောက်ခံ​အကြောင်း အရင်ဆုံး​ပြောပြ​ပါ​ရစေ။

၁၉၂၆ ခုနှစ်၊ မြောက်ပိုင်း အို​ကာ​ယာ​မာ​စီရင်​စု​နယ်​ရွာ​လေး​တစ်ရွာ​မှာ ကျွန်မ​ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်။ သားသမီး​ရှစ်ယောက်​ထဲမှာ ကျွန်မ​က ငါး​ယောက်​မြောက်​ဖြစ်တယ်။ အဖေက ဒေသန္တရ​ရှင်​တို​ဝတ်ပြုရာ​အိမ်က ဘုရားသခင်​ကို သက်ဝင်​ယုံကြည်သူ​ဖြစ်တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်မ​တို့​ကလေး​တွေ​ဟာ တစ်နှစ်​ပတ်လုံး အခမ်းအနား​တွေ၊ ဝတ်ပြုပွဲ​တွေ​မှာ မိသားစု​လိုက် ပြန်ပေါင်း​ဆုံ​ပြီး ပျော်ရွှင်​ခဲ့​ကြတယ်။

ကျွန်မ​အရွယ်ရောက်​လာတဲ့အခါ ဘဝနဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ မေးခွန်းတွေ​ရှိ​လာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သေခြင်း​တရားကို အသိ​ချင်​ဆုံး​ပဲ။ ထုံးစံ​အရ အိမ်မှာ သေဆုံး​ရပြီး သေဆုံး​သူရဲ့​ဘေးမှာ သားသမီးတွေ​အားလုံး ရှိနေရမယ်။ အဘွား​ဆုံး​တုန်း​က​ရော၊ တစ်နှစ်​တောင်​မပြည့်​သေး​တဲ့ မောင်လေး​ဆုံး​တုန်း​က​ပါ ကျွန်မ အကြီးအကျယ်​ဝမ်းနည်း​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်မ​မိဘတွေ ဆုံးပါး​သွားမှာကို အရမ်း​ကြောက်​နေတယ်။ ‘သေ​ဖို့​ပဲ​ရှိသလား။ လူ့​ဘဝ​ဆိုတာ ဒီထက်​ပို​ပြီး ဘာမှ​မရှိ​နိုင်​တော့​ဘူးလား။’ ကျွန်မ သိပ်​သိချင်ခဲ့တယ်။

မူလ​တန်း​ကျောင်း​မှာ ကျွန်မ ခြောက်​တန်း​တက်​နေတုန်း ၁၉၃၇ ခုနှစ်​မှာ တရုတ်-ဂျပန်​စစ်ပွဲ ဖြစ်ပါ​လေ​ရော။ အမျိုးသားတွေကို စစ်​ထဲ​ဝင်​ခိုင်း​ပြီး တရုတ်​စစ်​မြေပြင်​ကို လွှတ်လိုက်တယ်။ ကျောင်းသူ​ကျောင်းသား​လေး​တွေ​က ဧကရာဇ်မင်း “ဘာ​န်ဇိုင်!” (သက်​တော်​ရာ​ကျော်​ရှည်ပါစေ) လို့​အော်​ပြီး သူတို့ရဲ့​အဖေ​တွေ၊ အစ်ကို​တွေ​ကို နှုတ်ဆက်​ရတယ်။ သက်ရှိ​ထင်ရှား​နေတဲ့​ဘုရားသခင် ဧကရာဇ်မင်း အုပ်ချုပ်​တဲ့ ဂျပန်​နိုင်ငံ​ပဲ စစ်နိုင်​မယ်​လို့ လူတွေ​ထင်ကြ​တယ်။

 မကြာခင်​မှာပဲ မိသားစု​တွေ​က ရှေ့တန်း​မှာ ကျဆုံး​သူတွေရဲ့​စာရင်း ရခဲ့ကြတယ်။ ဝမ်းနည်း​ကြေကွဲ​နေကြ​တဲ့ မိသားစု​တွေ​ကို နှစ်သိမ့်​ပေး​လို့​မရဘူး။ တဖြည်းဖြည်း​မုန်းတီးစိတ်​တွေ များ​လာပြီး ရန်သူ​ဘက်က အ​ကျ​အရှုံး​များတဲ့​အခါ သူတို့​အရမ်းပျော်​ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ‘ရန်သူ​ဘက်က​လူတွေလည်း သူတို့​ချစ်​ရတဲ့​သူတွေ ကျဆုံး​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​တို့​လို​ပဲ ဝမ်းနည်း​ကြေကွဲ​ကြ​မှာပဲ’ လို့​ကျွန်မ​စဉ်းစား​မိတယ်။ ကျွန်မ မူလ​တန်း​ကျောင်း အောင်​တဲ့​အချိန်​မှာ စစ်ပွဲ​က တရုတ်​ပြည်​ထဲ​ရောက်နေပြီ။

နိုင်ငံခြားသား​တစ်ဦး​နှင့် တွေ့ဆုံ​ခြင်း

လယ်သမား​တွေ​ဖြစ်​ကြ​တဲ့ ကျွန်မ​တို့​မိသားစုက ဆင်းရဲ​တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပညာ​သင်​စရိတ် မကုန်​ရင် ပညာ​ဆက်သင်​နိုင်တယ်​လို့ အဖေက ခွင့်ပြု​ခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ ၁၉၄၁ ခုနှစ်​မှာ​မိုင် ၆၀ လောက်​ဝေး​တဲ့ အို​ကာ​ယာ​မာ​မြို့က မိန်းကလေး​ကျောင်း​ကို ကျွန်မ​တက်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​ကျောင်း​က မိန်းကလေးတွေကို အစွမ်းအစ​ရှိတဲ့ ဇနီး​ကောင်း၊ မိခင်​ကောင်း​တွေ​ဖြစ်​လာအောင် သင်ပေးတယ်၊ အိမ်မှုကိစ္စ​အလုပ်သင်​တွေ​အနေ​နဲ့ ကျောင်းသူ​တွေ​ကို မြို့​ပေါ်​က လူကုံထံ​မိသားစု​တွေ​နဲ့​နေဖို့ စီစဉ်​ပေး​တယ်။ မနက်ပိုင်းမှာ ကျောင်းသူ​တွေ​က အဲ့ဒီ​အိမ်တွေမှာ အလုပ်​လုပ်ပြီး သင်တန်းဆင်း​ကြတယ်၊ နေ့လယ်​ပိုင်း​မှာ ကျောင်းတက်​ရတယ်။

ကျောင်း​ဖွင့်ပွဲ​ပြီး​တာ​နဲ့ ကီမို​နို​ဝတ်​ထား​တဲ့​ဆရာမ​က ကျွန်မ​ကို အိမ်ကြီး​တစ်အိမ်​ကို ခေါ်​သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ​အိမ်ရှင်မ​က ဘာ​အတွက်​ကြောင့် ကျွန်မ​ကို လက်မခံတာ​လည်း​မသိ​ဘူး။ ဒါနဲ့ ဆရာမ​က “မ​စ္စက်​ကို​ဒါ​အိမ်ကို သွား​ကြရအောင်” တဲ့။ ဆရာမ​က အနောက်​တိုင်း​ပုံစံ​အိမ်ကို ခေါ်သွား​ပြီး ဘဲလ်​နှိပ်​လိုက်တယ်။ ခဏလေး​ကြာ​တော့ ငွေရောင်​ဆံပင်​နဲ့ အရပ်​ရှည်ရှည် အမျိုးသမီး​တစ်ယောက် ထွက်​လာတယ်။ ကျွန်မ အံ့အားသင့်​သွားတယ်! သူက ဂျပန်​လူမျိုး​မဟုတ်ဘူး၊ အနောက်​တိုင်း​သားကို​လည်း ကျွန်မ​တစ်သက်​မှာ တစ်ခါ​မှ​မမြင်ဖူး​ဘူး။ ဆရာမ​က ကျွန်မ​ကို မ​စ္စက်​မော့​ဒ်​ကို​ဒါနဲ့ မိတ်ဆက်​ပေး​ပြီး ခပ်​သွက်သွက်​ထွက်သွား​ပါ​လေ​ရော။ ကျွန်မ​အိတ်တွေ​ကို​ဆွဲ​ပြီး ခပ်​လန့်​လန့်​နဲ့ အိမ်ထဲ​ကို ဝင်​သွားတယ်။ မ​စ္စက်​မော့​ဒ်​ကို​ဒါဟာ ယူနိုက်တက်​စ​တိတ်​မှာ ပညာ​သင်​ခဲ့​တဲ့ ဂျပန်​တစ်ယောက်​နဲ့ လက်ထပ်​ထား​တဲ့ အမေရိကန်​လူမျိုး​ဖြစ်တယ်​ဆိုတာ နောက်​မှ​သိခဲ့ရတယ်။ သူက စီးပွားရေး​ကျောင်း​တွေ​မှာ အင်္ဂလိပ်စာ​သင်ပေးတယ်။

နောက်​နေ့​မနက်​ကစပြီး အလုပ်များ​ပါ​လေ​ရော။ မ​စ္စက်​ကို​ဒါ​ရဲ့​ခင်ပွန်း​က ဝက်ရူးပြန်​ရောဂါ​ရှိတဲ့​အတွက် သူ့ကို ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ပေး​ရတယ်။ ကျွန်မ​က အင်္ဂလိပ်စာ​တစ်လုံး​မှ မတတ်​တော့ နည်းနည်း​စိုးရိမ်​လာတယ်။ မ​စ္စက်​ကို​ဒါက ကျွန်မ​ကို ဂျပန်​လို​ပြော​မှ​ပဲ စိတ်အေး​ရတော့တယ်။ သူတို့​အချင်းချင်း အင်္ဂလိပ်​လို​ပဲ​ပြော​ကြ​တာ​ကို နေ့တိုင်း ကြားနေ​ရတော့ တဖြည်းဖြည်း​နဲ့ နား​ယ​ဉ်​လာတယ်။ သူတို့​အိမ်ထောင်ရေး အဆင်ပြေ​တာ​ကိုလည်း ကျွန်မ​သဘောကျ​မိတယ်။

ရောဂါ​ခံစား​နေရ​တဲ့​ခင်ပွန်း​ကို မော့​ဒ်​က မေတ္တာနဲ့​ဆက်ဆံ​တာ​ကို အထင်ကြီး​လေးစား​မိတယ်။ သူ့ရဲ့​ခင်ပွန်း​က သမ္မာကျမ်းစာ​ဖတ်​တာ ဝါသနာ​ပါ​တယ်။ ဒီ​ဇနီး​မောင်နှံ​က စာအုပ်​အဟောင်း​ဆိုင်​တစ်ဆိုင်​ကနေ ဂျပန်​ဘာသာ​စကား​နဲ့ ခေတ်​များ​တစ်လျှောက် ဘုရားသခင့်​အစီအစဉ် စာအုပ်​ကို​ဝယ်ထား​ပြီး အင်္ဂလိပ်​ကင်းမျှော်စင်​ကို နှစ်စဉ်ကြေး​ယူ​ထား​တာ အတော်ကြာ​ပြီ​ဆိုတာ ကျွန်မ​နောက်​မှ​သိခဲ့ရတယ်။

တစ်နေ့​ကျ​တော့ ကျွန်မ သမ္မာကျမ်းစာ​တစ်အုပ် လက်ဆောင်​ရတယ်။ ကျွန်မ​အသက်တာမှာ ကိုယ်ပိုင်​ကျမ်းစာ​အုပ်​ကို ပထမ​ဆုံး​ရ​လိုက်လို့ ဝမ်းသာ​လိုက်တာ။ ကျောင်း​အသွားအပြန်​မှာ ကိုယ့်​ဘာသာ​ကိုယ်​ဖတ်​ပေမဲ့ သိပ်​နားမလည်​ဘူး။ ဂျပန်​ရှင်​တို​ဘာသာဝင်​တစ်ယောက်​အနေ​နဲ့ ကျွန်မ​ကြီးပြင်း​လာတော့ ယေရှု​ခရစ်​နဲ့ ကျွန်မ​စိမ်း​နေ​ပုံ​ရတယ်။ ဒါဟာ ဘဝနဲ့​ရော၊ သေခြင်း​တရား​နဲ့​ပါ ပတ်သက်​တဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​မေးခွန်းတွေကို အဖြေပေး​မယ့် ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို နောက်ဆုံး​မှာ သက်ဝင်​ယုံကြည်​စေမယ့် လမ်းစ​ပဲ​ဆိုတာ ကျွန်မ,မသိခဲ့ဘူး။

ဝမ်းနည်းစရာ​အဖြစ်အပျက်​သုံးခု

မကြာခင် အလုပ်သင်​နှစ်နှစ်​ကုန်​သွားတဲ့​အတွက် အဲ့ဒီ​မိသားစုကို နှုတ်ဆက်​ခွဲခွာ​ခဲ့​ရတယ်။ ကျောင်း​ပြီးသွား​တဲ့​အခါ မိန်းကလေး စေတနာ့​ဝန်ထမ်း​တပ်ဖွဲ့​ထဲ ကျွန်မ​ဝင်ပြီး ရေတပ်​ယူနီဖောင်း​တွေ ချုပ်​ခဲ့တယ်။ အမေရိကန် ဘီ-၂၉ ဗုံးကြဲ​လေယာဉ်​တွေ ချင်းနင်းဝင်ရောက်​ပြီး ၁၉၄၅၊ ဩဂုတ် ၆ ရက်​နေ့မှာ ဟီ​ရို​ရှီး​မား​မြို့ကို ဗုံးကြဲ​တိုက်ခိုက်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​နောက်​မှာ အမေ အသည်းအသန်​ဖျားနေ​တယ်​ဆို​တဲ့ ကြေးနန်း​ရောက်​လာတယ်။ အိမ်ကို အမြန်ဆုံး​ရောက်​နိုင်​တဲ့ ရထား​နဲ့​ပြန်​သွားတယ်။ ရထား​ပေါ်​က​လည်း​ဆင်း​ရော ကျွန်မ​ကိုလာ​ကြို​တဲ့ ဆွေမျိုး​တစ်ယောက်​က အမေ​ဆုံးသွား​ပြီ​လို့​ပြော​တယ်။ အမေက ဩဂုတ် ၁၁ ရက်​နေ့မှာ ဆုံး​သွားတာ​တဲ့။ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် ကျွန်မ​စိုးရိမ်​ခဲ့​တာ​တွေ တကယ်​ဖြစ်လာ​ပြီ​ကိုး! ကျွန်မ​ကို အမေ​ဘယ်တော့မှ စကားပြော​နိုင်​တော့​မှာ​မဟုတ်ဘူး၊ ပြုံးပြ​နိုင်​တော့​မှာ​မဟုတ်ဘူး။

ဩဂုတ် ၁၅ ရက်​နေ့မှာ ဂျပန်​စစ်ရှုံး​တယ်လို့ သိလိုက်​ရတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ဆယ်ရက်​တာ​အချိန်တို​လေးမှာ အဏုမြူ​ဗုံး​ပေါက်ကွဲ​တာ​ရ​ယ်၊ အမေ​ဆုံး​သွားတာ​ရ​ယ်၊ ပြီး​တော့ ဂျပန်​စစ်ရှုံး​ပြီ​ဆို​တဲ့ သမိုင်းဝင်​သတင်းရ​ယ် ဝမ်းနည်းစရာ​အဖြစ်အပျက်​သုံးခု​ကို ကျွန်မ​ကြုံ​ခဲ့​ရတယ်။ စစ်ပွဲ​မှာ နောက်ထပ်​လူတွေ သေစရာ​မလို​တော့​ဘူးဆို​တော့ စိတ်သက်သာ​စ​ရာ​ပါ​ပဲ။ ဝမ်းနည်း​ကြေကွဲ​စွာ​နဲ့​ပဲ အလုပ်​က ထွက်​ပြီး ကျွန်မ​ရဲ့​တော​ရွာ​အိမ်ကို ပြန်လာ​ခဲ့တယ်။

အမှန်တရား​သို့ ဆွဲဆောင်​ခံရ

တစ်နေ့​ကျ​တော့ အို​ကာ​ယာ​မာ​မြို့က မော့​ဒ်​ကို​ဒါ​ဆီကနေ စာ​တစ်စောင် မမျှော်လင့်​ဘဲ ရောက်​လာတယ်။ သူက အင်္ဂလိပ်​ကျောင်း​တစ်​ကျောင်း​ဖွင့်​မှာ​မို့ အိမ်မှုကိစ္စ​တွေ​ကို လာ​ကူညီပေး​နိုင်​မလားလို့ မေးတယ်။ ဘာလုပ်ရမလဲ​လို့ စဉ်းစား​လိုက်​ပေမဲ့ သူ့ရဲ့​ဖိတ်ကြား​ချက်​ကို ကျွန်မ​လက်ခံ​လိုက်တယ်။ နောက်​နှစ်​အနည်းငယ်​ကြာ​တော့ ကို​ဒါ​တို့​ဇနီး​မောင်နှံ​နဲ့​အတူ ကို​ဘေး​မြို့ကို ပြောင်းရွှေ့​လာခဲ့တယ်။

၁၉၄၉၊ နွေဦး​ရာသီမှာ အရပ်​ရှည်ရှည်​နဲ့ ဖော်ရွေ​တဲ့ လူကြီး​လူကောင်း​တစ်ယောက် ကို​ဒါ​တို့​မိသားစု​ဆီ လာလည်တယ်။ သူ့ရဲ့​နာမည်​က ဒေါ​န်​နယ် ဟက်​စ္စ​လက်​တဲ့၊ သူက ကို​ဘေး​မြို့မှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​အတွက် အိမ်တစ်လုံး​ရှာ​ဖို့ တို​ကျို​မြို့ကနေ ကို​ဘေး​မြို့ကို ရောက်လာ​တာ။ သူဟာ ဂျပန်​ကို ရောက်လာ​တဲ့ ပထမဦးဆုံး ယေဟောဝါသက်သေ​သာသနာပြု​တစ်ယောက်​ပါ။ အိမ်တစ်လုံး​ရှာတွေ့​ပြီး ၁၉၄၉၊ နိုဝင်ဘာ​လမှာ ကို​ဘေး​မြို့ကို ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​တချို့ ရောက်​လာကြတယ်။ တစ်နေ့​ကျ​တော့ ကို​ဒါ​တို့​အိမ်ကို သူတို့​ထဲ​က​ငါး​ယောက် လာလည်ကြ​တယ်။ အိမ်ကို​ရောက်လာ​တဲ့​သူတွေထဲ​က လွိုက် ဘယ်​ရီ​နဲ့ ပါ​ရ်​စီ အ​စ္စ​လော​ဗ်​တို့​က ဆယ်မိနစ်​စီ အင်္ဂလိပ်​လို ဟောပြောခဲ့​ကြတယ်။ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​က မော့​ဒ်​ကို ခရစ်ယာန်​ညီအစ်မ​တစ်ယောက်လို ပေါင်းသင်း​ခဲ့​ပုံ​ရတယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ ကျွန်မ​ဟာ အင်္ဂလိပ်စာ​သင်​ချင်​တဲ့​စိတ်​ပေါ်လာ​တယ်။

စိတ်အား​ထက်သန်​တဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​အကူအညီ​နဲ့ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားရဲ့ အခြေခံ​အကြောင်း​တွေ​ကို ကျွန်မ တဖြည်းဖြည်း​နားလည်​လာတယ်။ ကျွန်မ,ကလေး​ဘဝက​ရှိခဲ့တဲ့ မေးခွန်းတွေရဲ့ အဖြေ​တွေ​ရတယ်။ မြေကြီး​ပရဒိသု​မှာ ထာဝစဉ်​အသက်ရှင်​ရမယ့် မျှော်လင့်ချက်​နဲ့ “သင်္ချိုင်း​များ​မှာ​ရှိသောသူ​အပေါင်း​တို့” ရှင်ပြန်ထမြောက်​လာမယ့် ကတိတော်​ကို သမ္မာကျမ်းစာ​မှာ ဖော်ပြ​ထား​တယ်။ (ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉; ဗျာ. ၂၁:၁၊ ၄) သားတော်​ယေရှုခရစ်ရဲ့ ပူဇော်ရာ​ယဇ်​ကြောင့် ဒီ​မျှော်လင့်ချက်​ရှိစေတဲ့​အတွက် ယေဟောဝါ​ကို ကျေးဇူး​တင်​လိုက်တာ။

ပျော်ရွှင်စရာ​သီအိုကရက်တစ်​လှုပ်ရှားမှုများ

ဂျပန်​နိုင်ငံ​မှာ ပထမဦးဆုံး​သီအိုကရက်တစ်​စည်းဝေးပွဲ​ကို ၁၉၄၉၊ ဒီဇင်ဘာ ၃၀ ရက်​ကနေ ၁၉၅၀၊ ဇန်နဝါရီ ၁ ရက်​နေ့​အထိ ကို​ဘေး​မြို့က ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​အိမ်မှာ ကျင်းပ​ခဲ့တယ်။ မော့​ဒ်​နဲ့ ကျွန်မ​လိုက်​သွားတယ်။ အဲ့ဒီ​အိမ်ကြီး​ကို အရင်တုန်းက နာဇီ​တစ်ယောက်​ပိုင်​ခဲ့​ပြီး ကုန်း​တွင်း​ပင်လယ်​နဲ့ အဝါ​ဂျီ​ကျွန်း​ကို အပေါ်​စီး​ကနေ မြင်ရ​တယ်။ ကျွန်မ​မှာ ကျမ်းစာ​အသိပညာ​နည်း​သေး​တဲ့​အတွက် သိပ်​နားမလည်​ခဲ့​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဂျပန်​လူမျိုး​တွေ​နဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး​ပေါင်းသင်း​ကြ​တဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေကို ကျွန်မ​အတော်လေး​သဘောကျ​မိတယ်။ အဲ့ဒီ​စည်းဝေးပွဲ​တုန်း​က လူထု​ဟောပြောပွဲ​မှာ စုစုပေါင်း ၁၀၁ ယောက်​တက်ရောက်​ခဲ့​ကြတယ်။

အဲ့ဒီ​နောက်​မကြာခင်​မှာပဲ လယ်ကွင်း​ဓမ္မ​အမှုမှာ​ပါဝင်​ဖို့ ကျွန်မ​ဆုံးဖြတ်​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​က အရမ်း​ရှက်တတ်​လို့ တစ်အိမ်​မှ​တစ်အိမ်​သွားဖို့ သတ္တိ​မွေး​ခဲ့​ရတယ်။ တစ်မနက်​မှာ အိမ်ကို ညီအစ်ကို​လွိုက်​ဘယ်​ရီ​ရောက်လာ​ပြီး အမှုဆောင်ထွက်​ဖို့ ကျွန်မ​ကို လာ​ခေါ်​တယ်။ ညီအစ်မ​ကို​ဒါ​ရဲ့ ဘေးအိမ်​ကနေ သူ​စ​ဟောပါ​လေ​ရော။ သူ့​အနောက်​နား​မှာ​ကပ်​ပြီး သူ​ဟော​တာ​ကို ကျွန်မ​နားထောင်​ခဲ့တယ်။ ဒုတိယ​အကြိမ် အမှုဆောင်ထွက်​တဲ့​အခါ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု နောက်​နှစ်ယောက်​နဲ့ တွဲ​ခဲ့တယ်။ အသက်​ခပ်​ကြီးကြီး ဂျပန်​အမျိုးသမီး​တစ်ယောက်​က ကျွန်မ​တို့ကို အိမ်ထဲ​ဝင်ခွင့်​ပေး​ပြီး နားထောင်တယ်၊ နောက်တော့ နွား​နို့​တစ်ခွက်​စီ​တိုက်​တယ်။ အိမ်တွင်း​ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​ကို လက်ခံ​လိုက်ပြီး နောက်ဆုံး​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခရစ်ယာန်​တစ်ယောက် ဖြစ်လာ​တယ်။ သူ့ရဲ့​တိုးတက်မှု​ကို​မြင်ရ​တာ အားရစရာ​ကောင်း​လိုက်တာ။

၁၉၅၁၊ ဧပြီလ​မှာ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဌာနချုပ်​ကနေ ညီအစ်ကို နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ် ဂျပန်​နိုင်ငံ​ကို ပထမဦးဆုံး​အကြိမ် လာ ရောက်​လည်ပတ်​ခဲ့တယ်။ တို​ကျို​မြို့၊ ကာ​န်​ဒါက က​ယို​ရီ​တ်​ဆူ​ဇာတ်ရုံ​မှာ သူ​ဟောပြောခဲ့တဲ့ လူထု​ဟောပြောပွဲ​ကို​လူ ၇၀၀ လောက်​တက်​ခဲ့တယ်။ ဒီ​အထူး​စည်းဝေးပွဲ​မှာ ဂျပန်​စကား​နဲ့ ကင်းမျှော်စင် ထုတ်​လိုက်လို့ တက်ရောက်သူ​အားလုံး ဝမ်းသာခဲ့ကြတယ်။ နောက်​လမှာ ကို​ဘေး​မြို့ကို ညီအစ်ကို​နောရ်​ရောက်လာ​ပြီး အဲ့ဒီ​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ အထူး​စည်းဝေးပွဲ​မှာ ယေဟောဝါ​ကို ကျွန်မ ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ပြီး​ကြောင်း​ပြဖို့ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။

နောက်​တစ်နှစ်​မှာ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှု​ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​ဖို့ ကျွန်မ​ကို အားပေးကြတယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်တုန်းက ဂျပန်​မှာ ရှေ့ဆောင်​နည်းနည်းလေး​ပဲ​ရှိသေး​တဲ့​အတွက် ကျွန်မ​ကိုယ်​ကျွန်မ ဘယ်လို​ထောက်ပံ့​ရမလဲ​လို့ စဉ်းစား​မိတယ်။ ကျွန်မ​အိမ်ထောင်ပြု​ဖို့ အလားအလာ​တွေ ဘယ်လို​ဖြစ်သွား​မလဲ​ဆိုတာ​ကိုလည်း တွေးမိ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘဝမှာ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို ရှေးဦး​ထား​ရမယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်​လာတဲ့အခါ ၁၉၅၂ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​ရှေ့ဆောင်​ဖြစ်လာ​တယ်။ ကျွန်မ​ရှေ့ဆောင်​နေတုန်း ညီအစ်မ​ကို​ဒါ​အတွက် အချိန်ပိုင်း​အလုပ်,လုပ်ပေး​နိုင်​ခဲ့လို့ တော်​သေး​တယ်။

အဲ့ဒီ​အချိန်​လောက်​မှာ စစ်ပွဲ​မှာ​ကျဆုံးသွား​ပြီ​လို့ ကျွန်မ​တို့​ထင်​ခဲ့​တဲ့​အစ်ကို​က ထိုင်ဝမ်​ကနေ သူ့​မိသားစုနဲ့​အတူ အိမ်ကို​ပြန်​ရောက်​လာတယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​မိသားစုက ခရစ်ယာန်​ဘာသာ​တရားကို တစ်ခါ​မှ​စိတ်မဝင်စား​ခဲ့​ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ရှေ့ဆောင်​ဇွဲ​နဲ့ သူတို့ဆီ​ကို မဂ္ဂဇင်း​တွေ​နဲ့ စာအုပ်​ငယ်​တွေ ပို့ပေး​ခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ အစ်ကို​ရဲ့​အလုပ်​ကြောင့် သူ့​မိသားစုနဲ့​အတူ ကို​ဘေး​မြို့ကို ပြောင်းရွှေ့​လာတယ်။ “မဂ္ဂဇင်း​တွေ ဖတ်​ပြီးပြီ​လား” လို့​ကျွန်မ​ရဲ့​ယောင်းမ​ကို မေးလိုက်​တော့ သူက “တော်​တော်​စိတ်ဝင်စားစရာ​ကောင်း​တဲ့ မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ပဲ” လို့​ဖြေလိုက်​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​အံ့အားသင့်​သွားတယ်။ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​တစ်ယောက်​နဲ့ သူ​ကျမ်းစာ​စ​သင်​ပြီး သူတို့နဲ့အတူ​နေတဲ့ ကျွန်မ​ညီမလေး​လည်း သင်အံမှု​မှာ ပါဝင်​ခဲ့တယ်။ အတန်ကြာ​တော့ သူတို့​နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​တဲ့ ခရစ်ယာန်​တွေ ဖြစ်လာ​ကြတယ်။

အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ညီအစ်ကို​အသင်းအပင်း​ကြောင့် စိတ်​စွဲမှတ်စရာ​ဖြစ်​ခဲ့

သိပ်​မကြာခင်​မှာပဲ ၂၂ ကြိမ်​မြောက် ကင်းမျှော်စင် သမ္မာကျမ်းစာ ဂိလဒ်​ကျောင်း​ကို​တက်​ဖို့ ဖိတ်စာ​ရလို့ ကျွန်မ​မှင်သက်​မိ​သွားခဲ့တယ်။ ညီအစ်ကို​စူ​တို​မူ ဖူ​ကာ​စေ​နဲ့ ကျွန်မ​ဟာ အဲ့ဒီ​ကျောင်း​ကို​တက်​ဖို့ ဂျပန်​နိုင်ငံ​ကနေ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တဲ့ ပထမဦးဆုံး​သူတွေ​ဖြစ်တယ်။ ၁၉၅၃ ခုနှစ်​မှာ ကျောင်း​မ​တက်​ခင် နယူးယောက်​မြို့၊ ရန်ကီး​အားကစားကွင်း​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ ကမ္ဘာသစ်​အဖွဲ့အစည်း စည်းဝေးပွဲ​ကြီး​ကို ကျွန်မ​တို့ တက်ရောက်ခွင့်​ရခဲ့ကြတယ်။ ယေဟောဝါ​လူမျိုး​ရဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ညီအစ်ကို​အသင်းအပင်း​ကို ကျွန်မ​အရမ်း​သဘောကျ​သွားခဲ့တယ်။

စည်းဝေးကြီး​ရဲ့​ငါး​ရက်​မြောက်​နေ့မှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​အများစု​ဖြစ်​တဲ့ ဂျပန်​ကိုယ်စားလှယ်​တွေ​က ကီမို​နို​ဝတ်စုံ​တွေ​ကို ဝတ်​ထား​ကြဖို့​ဖြစ်တယ်။ သင်္ဘော​နဲ့ ကျွန်မ​တင်ပို့​လိုက်တဲ့ ကီမို​နို​ဝတ်စုံ​က အချိန်မီ​မ​ရောက်လာ​တဲ့​အတွက် ညီအစ်မ​နောရ်​ဆီက ငှား​ဝတ်​ခဲ့​ရတယ်။ စည်းဝေး​ကျင်းပ​နေတုန်း မိုးရွာ​လာတော့ ကီမို​နို​ဝတ်စုံ စို​သွားမှာကို ကျွန်မ​စိုးရိမ်​မိတယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာပဲ လူတစ်ယောက်က ကျွန်မ​အနောက်​ကနေ ညင်ညင်သာသာ​လေး မိုး​ကာ​အင်္ကျီ​ခြုံ​ပေး​ခဲ့တယ်။ “သူ​ဘယ်သူလဲ သိလား” ဆိုပြီး ကျွန်မ​ဘေးနား​မှာ ရပ်နေတဲ့ ညီအစ်မ​တစ်ယောက်​က မေးတယ်။ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ဝင် ညီအစ်ကို​ဖရက်ဒရစ်​ခ် ဒဗလျူ. ဖရန့်​ဇ်​ဖြစ်​မှန်း နောက်​မှ ကျွန်မ​သိလိုက်​ရတယ်။ ယေဟောဝါ​အဖွဲ့အစည်း​ရဲ့ နွေးထွေး​ပျူ​ငှာ​မှု​ကို အမှန်​ပဲ​ခံစား​လိုက်ရတယ်!

၃၇ နိုင်ငံ​ကနေ ကျောင်းသား ၁၂၀ ပါဝင်​တဲ့ ၂၂ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်း​ဟာ အမှန်တကယ်​ပဲ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ သင်တန်း​တစ်ခု​ဖြစ်​ခဲ့​ပါ​တယ်။ ဘာသာ​စကား​ကြောင့် စကားပြော​ရတာ​ခက်​ပေမဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ညီအစ်ကို​အသင်းအပင်း​ကြောင့် ကျွန်မ​တို့​ပျော်​ခဲ့​ကြရတယ်။ ၁၉၅၄၊ ဖေဖော်ဝါရီ​လ နှင်းကျ​တဲ့​နေ့​တစ်နေ့​မှာ ကျွန်မ​သင်တန်းဆင်း​ခဲ့​ပြီး ဂျပန်​ကို​ပြန်​ရမယ့်​တာဝန်ရ​ခဲ့တယ်။ အတန်းဖော်​ဖြစ်​တဲ့ ဆွီဒင်​ညီအစ်မ အင်​ယာ​ဘ​ရ​န့်တ်​က နာ​ဂို​ယာ​မြို့မှာ ကျွန်မ​နဲ့​တွဲ​ပြီး တာဝန်ကျ​တယ်။ စစ်​ကြောင့် ကိုရီးယား​နိုင်ငံ​ကနေ ထွက်​လာ​ခဲ့​ကြ​ရတဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု အုပ်စု​နဲ့ အဲ့ဒီ​မြို့မှာ ကျွန်မ​တို့ ပူးပေါင်း​အမှုဆောင်ခဲ့​ကြရတယ်။ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မ​ပါဝင်​ခဲ့​ရတဲ့ နှစ်​အနည်းငယ်​ဟာ ကျွန်မ​အတွက် တကယ်​တန်ဖိုး​ရှိခဲ့တယ်။

ဇနီး​မောင်နှံ​အဖြစ် ရွှင်လန်းစွာ​အမှုဆောင်ခြင်း

၁၉၅၇၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ တို​ကျို​ဗေသလမှာ​အမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်မ​ကို​ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​တုန်း​က ဂျပန်​ဌာနခွဲရုံး​ဟာ နှစ်ထပ်​သစ်သားအိမ်​တစ်လုံး​ဖြစ်တယ်။ ဌာနခွဲ​မှာ ဌာနခွဲ​ကြီးကြပ်မှူး ညီအစ်ကို​ဘယ်​ရီ​အပါအဝင် အိမ်သား​လေးယောက်​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ ကျန်​တဲ့​အိမ်သားတွေ​က ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ။ ကျွန်မ​ကို ဘာသာပြန်​ပြီး ပ​ရု​ဖတ်​ခိုင်း​တဲ့​အပြင် သန့်ရှင်းရေး၊ လျှော်ဖွပ်​ရေး၊ ချက်ပြုတ်ရေး​နဲ့ တခြား​အလုပ်တွေ​ပါ​လုပ်ဖို့ တာဝန်​ပေး​တယ်။

ဂျပန်​မှာ အလုပ်​တိုးချဲ့​လာလို့ ဗေသလ​ကို နောက်ထပ်​ညီအစ်ကို​တွေ ထပ်​ဖိတ်ခေါ်​ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ​ထဲ​က​တစ်ယောက်​က ကျွန်မ​တက်​နေတဲ့ အသင်းတော်မှာ ကြီးကြပ်မှူး​ဖြစ်လာ​တယ်။ ၁၉၆၆ ခုနှစ်​မှာ အဲ့ဒီ​ညီအစ်ကို​ဂျွန်​ဂျီ ကိုရှီနို​နဲ့ ကျွန်မ​လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။ ကျွန်မ​တို့​လက်ထပ်​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ ဂျွန်​ဂျီ​ကို တိုက်နယ်​လုပ်ငန်းမှာ တာဝန်​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​ရောက်​ခဲ့​တဲ့ အသင်းတော်​အသီးသီး​က ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​နဲ့ သိကျွမ်းခွင့်​ရလို့ ပျော်စရာ​ကောင်း​လိုက်တာ။ ကျွန်မ​ကို ဘာသာပြန်​တာဝန်​ဆက်​ပေး​တဲ့​အတွက် တစ်ပတ်တာ​အတွင်း ကျွန်မ​တို့​တည်း​တဲ့​အိမ်မှာ​ပဲ ဘာသာပြန်ခဲ့​ရတယ်။ ခရီးထွက်​ရင် ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​အဝတ်အစား​အိတ်တွေ​နဲ့ တခြား​အိတ်တွေ​အပြင် အဘိဓာန်​အလေး​ကြီး​တွေ​ကို​ပါ သယ်သွား​ခဲ့​ကြရတယ်။

တိုက်နယ်​လုပ်ငန်းမှာ လေးနှစ်​တိုင်​ပါဝင်​ခဲ့​ရတာ​ပျော်စရာ​ပဲ၊ အဖွဲ့အစည်း တိုးတက်​လာတာကို​လည်း ကျွန်မ​တို့ မြင်တွေ့ခဲ့ကြ​ရတယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ဌာနခွဲရုံး​ကို နူး​မာ​ဇူး​မြို့ကို ပြောင်းရွှေ့​လိုက်တယ်၊ နှစ်တွေ​အတော်ကြာ​တော့​မှ လက်ရှိ​ဌာနခွဲ​အဆောက်အဦ​တွေ​ရှိတဲ့ အ​ဘီ​နာ​ကို ပြောင်း​လာ​ခဲ့​တာ။ ဂျွန်​ဂျီ​နဲ့​ကျွန်မ​ဟာ ဗေသလ​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​တာ နှစ်ပေါင်း​အတော်ကြာ​ပြီ၊ အခု​ဆိုရင် ဗေသလ​အိမ်သား ၆၀၀ နီးပါး​နဲ့ အမှုဆောင်​နေကြ​တယ်။ ၂၀၀၂၊ မေလ​မှာ ဗေသလ​မိတ်ဆွေ​တွေ​က ကျွန်မ​ရဲ့​အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်း အနှစ် ၅၀ မြောက်​ကို ချစ်ခင်​စွာ ကျင်းပ​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။

တိုးတက်မှု​ကို မြင်တွေ့ရ​သည့်​အတွက် ဝမ်းသာ​အားရ

ယေဟောဝါ​၏​အမှုတော်ကို ကျွန်မ​စ​ထမ်းဆောင်​ခဲ့​တဲ့ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်​တုန်း​က ဂျပန်​မှာ ကြေညာသူ​လက်တစ်ဆုပ်​စာ​ပဲ​ရှိသေးတယ်။ အခု​ဆိုရင် ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြေညာသူ ၂၁၀,၀၀၀ ကျော်​ရှိသွား​ပြီ။ ထောင်နဲ့​ချီ​တဲ့ သိုး​လို​စိတ်ထား​ရှိသူတွေဟာ ကျွန်မ​လို​ပဲ ယေဟောဝါ​ထံ ဆွဲဆောင်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။

၁၉၄၉ ခုနှစ်​က ညီအစ်မ​ကို​ဒါ​ရဲ့​အိမ်ကို လာ​လည်ပတ်​ခဲ့​တဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု ညီအစ်ကို​လေးယောက်၊ ညီအစ်မ​တစ်ယောက်​နဲ့ ညီအစ်မ​မော့​ဒ်​ကို​ဒါ​တို့အားလုံး​ဟာ အဆုံးတိုင် သစ္စာရှိ​ရှိ ကွယ်လွန်​သွားခဲ့​ကြ​ပါ​ပြီ။ ဓမ္မ​အမှုထမ်း​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်မ​အစ်ကို​နဲ့ ၁၅ နှစ်လောက် ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​ခဲ့​တဲ့ ကျွန်မ​ယောင်းမ​လည်း ဆုံးသွား​ခဲ့​ပါ​ပြီ။ ကျွန်မ​ကလေး​ဘဝက သေဆုံး​သွားမှာကို စိုးရိမ်​ခဲ့​တဲ့ ကျွန်မ​မိဘတွေရဲ့ အနာဂတ်​ဟာ ဘယ်လို​နေ​မလဲ။ သမ္မာကျမ်းစာ​ရဲ့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ကတိတော်​က ကျွန်မ​ကို မျှော်လင့်ချက်​ရှိစေပြီး စိတ်သက်သာ​စေတယ်။—တမန်​တော် ၂၄:၁၅။

ပြန်ပြောင်း​ကြည့်​လိုက်တဲ့အခါ ၁၉၄၁ ခုနှစ်​မှာ မော့​ဒ်​နဲ့​ကျွန်မ​ဆုံစည်း​ခဲ့​ရတာ ကျွန်မ​ဘဝရဲ့ အလှည့်အပြောင်း​တစ်ခု​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ တကယ်လို့ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ သူနဲ့​သာ​မ​တွေ့ခဲ့​ဘူးဆို​ရင်၊ စစ်​ပြီး​တဲ့​နောက် နောက်​တစ်ခေါက် သူ​ပြန်​ခေါ်​တာ​ကို ကျွန်မ လက်မခံခဲ့​ဘူးဆို​ရင် ဝေးခေါင်​တဲ့​ရွာ​သိ​မ်​လေး​က လယ်တော​ထဲမှာ​ပဲ ကျွန်မ​အခြေချ​နေထိုင်ပြီး အဲ့ဒီ​အစောပိုင်း​အချိန်​က ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​နဲ့ ဆုံတွေ့​မိ​ခဲ့​မှာ​မဟုတ်ဘူး။ မော့​ဒ်​နဲ့ အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်​သာသနာပြုတွေ​ကနေ​တစ်ဆင့် ကျွန်မ​ကို အမှန်တရား​နှစ်သက်​ဖို့ ဆွဲဆောင်​ခဲ့​တဲ့​အတွက် ယေဟောဝါ​ကို ကျွန်မ​အရမ်း​ကျေးဇူး​တင်​တယ်!

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

မော့​ဒ်​ကို​ဒါ၊ သူ့​ခင်ပွန်း​တို့​နှင့်အတူ။ အရှေ့​လက်ဝဲ​ဘက်၌ ကျွန်မ

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၃ ခုနှစ်၊ ရန်ကီး​အားကစားကွင်း​တွင် ဂျပန်​နိုင်ငံ​မှ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​များနှင့်​အတူ။ လက်ဝဲ​စွန်း​၌ ကျွန်မ

[စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဗေသလ​တွင် ကျွန်မ​ခင်ပွန်း ဂျွန်​ဂျီ​နှင့်အတူ