ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

 ငယ်ရွယ်စဉ်​မှ​စ ယေဟောဝါ သွန်သင်​ပေး​ခဲ့

ရ​စ်​ချာ့တ် အေ​ဗ​ရာ​ဟ​မ်​ဆန် ပြောပြ​သည်

“အို ဘုရားသခင် ကိုယ်တော်​သည် အကျွန်ုပ်​ကို ငယ်​သော​အရွယ်​မှ​စ၍ သွန်သင်​တော်​မူ​ပါ​ပြီ။ ယခု​တိုင်အောင် အံ့ဖွယ်သော​အမှုတော်​တို့ကို အကျွန်ုပ်​ပြ​ပါ​ပြီ။” ဆာလံ ၇၁:၁၇ ပါ အဲဒီ​စကား​တွေ​က ကျွန်တော့်​အတွက် ဘာကြောင့် အထူး​အဓိပ္ပာယ်​ရှိတယ်ဆိုတာ​ကို ရှင်းပြ​ခွင့်ပြု​ပါ။

ကျွန်တော့်​အမေ ဖဲန်​နီ အေ​ဗ​ရာ​ဟ​မ်​ဆန်​ဟာ ၁၉၂၄ ခုနှစ်​မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ စ​တွေ့ခဲ့​တယ်၊ ဟို​တုန်း​က သူတို့ကို ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​လို့​ခေါ်​တယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော့်​အသက် တစ်နှစ်​ပဲ ရှိသေးတယ်။ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို အမေ​သင်ယူ​နေရင်း သူသိ​လာသမျှ​ကို အိမ်နီးချင်းတွေ​ဆီ သွား​ပြောပြ​တယ်၊ ပြီး​တော့ ကျွန်တော်​နဲ့ ကျွန်တော့်​အစ်ကို​အစ်မ​တွေ​ကိုလည်း သင်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်​စာ​မဖတ်​တတ်​ခင်​ကတည်းက ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ရဲ့​ကောင်းချီး​တွေ​နဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ ကျမ်းချက်​တွေ​ကို အလွတ်​ရွတ်​နိုင်​ဖို့ အမေ​သင်ပေးတယ်။

၁၉၂၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​နှောင်းပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်​မွေး​ပြီး​ကြီး​လာတဲ့ ယူ.အက်စ်.အေ.၊ အော်​ရီ​ဂွန်​ပြည်နယ်၊ လီ ဂ​ရန်​ဒ်​က ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​အုပ်စု​လေး​ဟာ အမျိုးသမီး​နည်းနည်းနဲ့ ကလေး​တွေ​နဲ့​ပဲ ဖွဲ့စည်းထား​တာ။ ကျွန်တော်​တို့​က သီးခြား​အုပ်စု​ဖြစ်​ပေမဲ့ ပီလ်ဂရင်မ်​လို့​ခေါ်​ခဲ့​ကြ​တဲ့ နယ်လှည့်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်​တွေ တစ်နှစ်​ကို တစ်ကြိမ်​နှစ်ကြိမ် ကျွန်တော်​တို့​ဆီ လာ​လည်ပတ်​တယ်။ သူတို့​ဟောပြောချက်​တွေ​က တကယ်​အားရှိစရာကောင်း​တယ်၊ ကျွန်တော်​တို့​နဲ့​အတူ တစ်အိမ်​တက်​ဆင်း​သွားတဲ့​အပြင် ကလေး​တွေ​ကိုလည်း အတော်​ဂရုစိုက်​တယ်။ အဲဒီ ချစ်စရာ​ကောင်း​တဲ့​သူတွေထဲမှာ ရှီးလ်ဒ် ထွ​တ်​ဂျီ​ယန်း၊ ဂျင်း အော်​ရ​ယ်လ်​နဲ့ ဂျွန် ဘုတ်​သ်​တို့​ပါ​တယ်။

ယေဟောဝါသက်သေ​ဆို​တဲ့ နာမည်​ကို ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​ခံယူ​ခဲ့​တဲ့ ၁၉၃၁ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​အုပ်စု​ထဲ​က တစ်ယောက်မှ အိုဟိုင်အို​ပြည်နယ်၊ ကိုလံဘတ်စ်​စည်းဝေးကြီး​ကို မတက်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ စည်းဝေးကြီး​မ​တက်​ခဲ့​တဲ့ ကုမ္ပဏီ​များ​လို့ အဲဒီ​အချိန်​က ခေါ်​ခဲ့​တဲ့ အသင်းတော်​တွေ​နဲ့ သီးခြား​အုပ်စု​တွေ​ဟာ အဲဒီ​နှစ် ဩဂုတ်​လမှာ​ပဲ ဒေသ​လိုက်​စည်းဝေး​ပြီး အဲဒီ​နာမည်​ကို​ခံယူ​ဖို့ သန္နိ​ဋ္ဌာန်​ပြု​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ လီ ဂ​ရန်​ဒ်​အုပ်စု​လေး​လည်း အဲလို​ပဲ​လုပ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၃၃ ခုနှစ်​က ကျပ်တည်း​မှု​စာအုပ်​ငယ်​ကို ဖြန့်ဝေ​တဲ့​ကင်ပိန်း​မှာ ကျမ်းစာ​တင်ဆက်မှု​တစ်ခု​ကို ကျွန်တော်​အလွတ်ကျက်​ပြီး ပထမဦးဆုံး​အကြိမ် တစ်ယောက်တည်း တစ်အိမ်​တက်​ဆင်း သက်သေခံ​ထွက်​ခဲ့တယ်။

၁၉၃၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​လုပ်ငန်း​ကို ပို​ပြီး​အတိုက်အခံလုပ်​လာကြတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ကုမ္ပဏီ​လေး​တွေ​ကို တိုင်း​တွေ​ဆိုပြီး အုပ်စု​ခွဲ​လိုက်တယ်၊ စည်းဝေးပွဲ​လေး​တွေ​ကျင်းပ​ပြီး တစ်နှစ်​ကို တစ်ကြိမ်​နှစ်ကြိမ် တိုင်း​ဆိုင်ရာ​ကင်ပိန်း​လို့​ခေါ်​တဲ့ အထူး​ဟောပြောခြင်း​အစီအစဉ်တွေ ပြုလုပ်​ခဲ့​ကြတယ်။ အဲဒီ​စည်းဝေးပွဲ​တွေ​မှာ ဟောပြော​နည်း​တွေ​သင်ပေးတယ်၊ ဒါ့အပြင် အနှောင့်အယှက်​ပေး​တဲ့​ရဲတွေ​ကို ရိုရိုသေသေ​နဲ့ ဘယ်လို​ဆက်ဆံ​ရမယ်ဆိုတာ​လည်း သင်ပေးတယ်။ သက်သေခံတွေကို ရဲ​တရားသူကြီး​ရှေ့၊ တရားရုံး​ရှေ့ မကြာခဏ ဆွဲခေါ်​သွား​တတ်​တဲ့​အတွက် စမ်းသပ်မှု​အမိန့်​လို့​ခေါ်​တဲ့ လမ်းညွှန်ချက်​ဘရိုရှာ​ကို ကြိုတင်​ဖတ်​ထားပြီး လေ့ကျင့်​ကြရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အတိုက်အခံ​ကြုံ​တဲ့​အခါ ကိုင်တွယ်​ဖြေရှင်း​တတ်ကြ​တယ်။

ငယ်ရွယ်စဉ် ကျမ်းစာ​အမှန်တရား တိုး​သိလာ

ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို​ရ​ယ်၊ ဘုရားသခင့်​ကောင်းကင်​နိုင်ငံတော်​အောက်​ရှိ မြေကြီး​ပေါ်မှာ ထာဝစဉ်​အသက်ရှင်​နိုင်​မယ်​ဆို​တဲ့ ကျမ်းစာ​အခြေပြု​မျှော်လင့်ချက်ကို​ရ​ယ် ကျွန်တော် ပို​တန်ဖိုး​ထား​လာတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကောင်းကင်​မှာ ခရစ်တော်​နဲ့​အတူ​အုပ်ချုပ်​ဖို့ မျှော်လင့်ချက်​မရှိ​သူတွေ နှစ်ခြင်း​ခံ​တာ​ကို သိပ်​အလေး​မပေးခဲ့​ဘူး။ (ဗျာ. ၅:၁၀; ၁၄:၁၊ ၃) ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါ​အလိုတော်​ဆောင်​မယ်​လို့ စိတ်​ဆုံးဖြတ်ထား​ရင် နှစ်ခြင်း​ခံ​သင့်တယ်လို့ ကျွန်တော့်​ကို​ပြော​တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ၁၉၃၃၊ ဩဂုတ်​လမှာ ကျွန်တော်​နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။

အသက် ၁၂ နှစ်အရွယ်မှာ ကျွန်တော်​ဟာ လူထုရှေ့​စကားပြော​တော်တယ်​လို့ ဆရာမ​က​ယူဆ​ပြီး ကျွန်တော့်​ကို ထပ်ဆင့်​သင်တန်း​ပေးဖို့ အမေ့ကို သူ​တိုက်တွန်း​တယ်။ ဒီ​သင်တန်း​ဟာ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်​ဆောင်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို ပို​ပြီး​အထောက်အကူ​ပြု​နိုင်​မယ်​လို့ အမေ​ယူဆတယ်။ ဒါနဲ့ အမေ​ဟာ နည်းပြ​ဆရာမ​ရဲ့​အဝတ်တွေကို တစ်နှစ်​လောက်​လျှော်​ပေး​ပြီး ကျွန်တော့်​ရဲ့​သင်တန်း​ခ​ပေး​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​သင်တန်း​က ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဓမ္မ​အမှုကို တကယ်​အထောက်အကူ​ပေး​ခဲ့တယ်။ အသက် ၁၄ နှစ်မှာ ကျွန်တော် အဆစ်အမြစ်​ရောင်ရမ်း​ကိုက်ခဲ​ပြီး အကြီးအကျယ်​အဖျား​တက်​တဲ့​အတွက် တစ်နှစ်​ကျော်​ကျော်​လောက် ကျောင်းထွက် အနားယူ​လိုက်ရတယ်။

၁၉၃၉ ခုနှစ်​မှာ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုဆောင် ဝါ​ရင်း​ဟဲန်​ရှယ်​လ် ကျွန်တော်​တို့​ဒေသ​ကို ရောက်​လာတယ်။ * သူဟာ ဝိညာဉ်​ရေး​အရ ကျွန်တော့်​အစ်ကိုကြီး​ပဲ၊ ကျွန်တော့်​ကို တစ်​နေ​ကုန် လယ်ကွင်း​အမှုဆောင်​ခေါ်​သွားတယ်။ မကြာခင်​မှာပဲ ယာယီ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှု​လုပ်ငန်း​ဖြစ်​တဲ့ အားလပ်ချိန်​ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ စ​ပါဝင်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို သူ​ကူညီပေး​တယ်။ အဲဒီ​နွေ​မှာပဲ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အုပ်စု​လေး​ဟာ ကုမ္ပဏီ​ဖြစ်လာ​တယ်။ ဝါ​ရင်း​ကို ကုမ္ပဏီ​အမှုထမ်း​ခန့်​ပြီး ကျွန်တော့်​ကို​တော့ ကင်းမျှော်စင်​သင်တန်းမှူး​အဖြစ် ခန့်​လိုက်တယ်။ နယူးယောက်​မြို့၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​မှာ​ရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​ဌာနချုပ်​ဖြစ်​တဲ့ ဗေသလမှာ အမှုထမ်းဆောင်​ဖို့ ဝါ​ရင်း​ထွက်ခွာ​သွားတဲ့အခါ ကျွန်တော် ကုမ္ပဏီ​အမှုထမ်း ဖြစ်လာ​တယ်။

အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှု စတင်ခြင်း

ကုမ္ပဏီ​အမှုထမ်း​အဖြစ် အမှုဆောင်​ရလို့ တာဝန်​တိုးများ​လာတော့ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုကို မှန်မှန်​ဆောင်ရွက်​ချင်စိတ်​များ​လာတယ်၊ ဒါနဲ့ အထက်တန်း​ကျောင်း သုံးနှစ်​တက်ပြီး​တာ​နဲ့ အသက် ၁၇ နှစ်အရွယ်မှာ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ အဖေက ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ဘာသာရေး​ယုံကြည်ချက်တွေကို စိတ်မဝင်စား​ပေမဲ့ မိသားစုကို ဂရုစိုက်​တယ်၊ စည်းကမ်း​လည်း​ကြီး​တယ်။ အဖေက ကျွန်တော့်​ကို ကောလိပ်​တက်​စေချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက​ပြောပါ​တယ်၊ ကျွန်တော့်​ကို သူ​ထောက်ပံ့​စ​ရာ​မလိုဘူး​ဆိုရင် ကြိုက်​ရာ​လုပ်​နိုင်တယ်။ ဒါနဲ့ ၁၉၄၀၊ စက်တင်ဘာ ၁ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်တော် ရှေ့ဆောင်​စ​လုပ်တယ်။

အိမ်ကနေ​ထွက်ချိန်​မှာ အမေက နယပုံပြင် ၃:၅၊ ၆ ကို​ဖတ်​ခိုင်းတယ်– ‘ဘုရားသခင်​ကို စိတ်နှလုံး​အကြွင်းမဲ့​ကိုးစား​လော့။ ကိုယ်​ဉာဏ်​ကို​အ​မှီ​မပြု​နှင့်။ သွား​လေ​ရာ​ရာ​၌ ဘုရားသခင်​ကို မျက်မှောက်ပြု​လော့။ သို့ပြုလျှင် သင်၏​လမ်းခရီး​တို့ကို ပဲ့ပြင်​တော်​မူ​မည်။’ တကယ်​ပါ​ပဲ၊ ယေဟောဝါ​ကို ကျွန်တော်​အမြဲ​အားကိုးလို့ အကြီးအကျယ် အကူအညီ​ရခဲ့တယ်။

မကြာခင်​မှာ ကျွန်တော် ဝါ​ရှင်​တန်​ပြည်နယ် မြောက်​အလယ်ပိုင်းဒေသ​ကို​သွားပြီး ဂျိုး​နဲ့ မာဂရက် ဟာ့တ်​တို့​နဲ့​အတူ ဓမ္မ​အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ ရပ်ကွက်​က​အမျိုးမျိုး​ပဲ၊ နွား​ခြံ​တွေ၊ သိုးခြံ​တွေ၊ အမေရိကန် အင်​ဒီး​ယန်း​လူမျိုး​တို့​ရဲ့ သီးသန့်​နယ်မြေ​တွေ​အပြင် မြို့ငယ်​လေး​တွေ၊ ရွာ​ငယ်​လေး​တွေ​ရော စုံ​နေတာပဲ။ ၁၉၄၁ ခုနှစ် နွေဦး​မှာ ဝါ​ရှင်​တန်၊ ဝီ​နာ​ချီ​အသင်းတော်ရဲ့ ကုမ္ပဏီ​အမှုထမ်း​အဖြစ် ကျွန်တော်​တာဝန်ရ​ခဲ့တယ်။

ဝါ​ရှင်​တန်​ပြည်နယ်၊ ဝါ​လာ ဝါ​လာ​မြို့က စည်းဝေးပွဲ​တစ်ခု​မှာ ဧည့်ကြို​အဖြစ် ခန်းမ​ကြီး​ထဲ​ဝင်လာတဲ့​သူတွေကို ကျွန်တော်​ကြိုဆို​နေတုန်းမှာ အသံချဲ့စက်​စနစ်​ကို ကြိုးစားပမ်းစား တပ်ဆင်​နေတဲ့ ညီအစ်ကို​လေး​တစ်ယောက်ကို သတိထား​မိတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်​တာဝန်​ကို သူ့ကို​ယူ​စေပြီး သူ့​တာဝန်​ကို ကျွန်တော်​ယူဖို့ အကြံပြု​လိုက်တယ်။ ဒေသန္တရ​အမှုထမ်း အဲလ်ဘတ် ဟော့​မ​န် ပြန်ရောက်​လာတော့ ကျွန်တော့်​တာဝန်​ကို​ပစ်ထား​တာ သူ​တွေ့​သွားတဲ့အခါ သူက ညွှန်ကြားချက်​မရ​ရင် ကိုယ့်​တာဝန်​ကိုယ် ဆက်လုပ်​တာ တန်ဖိုး​ရှိတယ်လို့ ရင်းနှီးတဲ့​အပြုံး​နဲ့ ကျွန်တော့်​ကို ရှင်းပြတယ်။ အဲဒီ​ကတည်းက သူ့ရဲ့​ဆုံးမ​စကား​ကို ကျွန်တော်​မှတ်ထား​လိုက်တယ်။

၁၉၄၁၊ ဩဂုတ်​လမှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​က မစ်ဆူရီ​ပြည်နယ်၊ စိန့် လူးဝစ်​မြို့မှာ စည်းဝေးကြီး​တစ်ခု ကျင်းပ​ဖို့ စီစဉ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဟာ့တ်​မောင်နှံ​က သူတို့ရဲ့ ပစ်​ကပ်​ထရပ်ကား​ကို အမိုး,မိုး​လိုက်ပြီး ခုံတန်း​ရှည်​တွေ တပ်ဆင်​လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီ​ထရပ်ကား​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့ ရှေ့ဆောင်​ကိုးယောက် မိုင်​ပေါင်း ၁,၅၀၀ ဝေး​တဲ့ စိန့်လူးဝစ်​မြို့ကို သွားခဲ့​ကြတယ်။ အသွား​တစ်ပတ်၊ အပြန်​တစ်ပတ်​ကြာ​တယ်။ စည်းဝေးကြီး​မှာ တက်ရောက်သူ​အများဆုံး ၁၁၅,၀၀၀ ယောက်​ရှိမယ်လို့ ရဲတွေ​က ခန့်မှန်း​ကြတယ်။ တကယ်တော့ တက်ရောက်သူ အဲ့ဒီ​လောက်​မရှိပေမဲ့ အဲဒီ​အချိန်တုန်းက ယူနိုက်တက်​စ​တိတ်​မှာ သက်သေခံ ၆၅,၀၀၀ ထက်​တော့​ကျော်​မယ်။ အဲ့ဒီ​စည်းဝေးကြီး​တက်​ရတာ ဝိညာဉ်​ခွန်အား​တကယ်​ရခဲ့တယ်။

ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလမှာ အမှုဆောင်ခြင်း

ဝီ​နာ​ချီ​မြို့ကို ပြန်ရောက်​လာတော့ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလမှာ လာ​အမှုထမ်း​ဖို့ စာ​ရောက်​လာတယ်။ ၁၉၄၁၊ အောက်တိုဘာ ၂၇ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်တော်​ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်​ကို စက်ရုံ​ကြီးကြပ်မှူး နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ် ရဲ့​ရုံးခန်း​ကို ခေါ်​သွားတယ်။ ဗေသလ​ဟာ ဘယ်လို​နေရာ​မျိုး​ဖြစ်​တဲ့​အကြောင်း၊ ဗေသလမှာ အောင်မြင်​ချင်​ရင် ယေဟောဝါ​နဲ့​နီးနီးကပ်ကပ်​နေဖို့ အရေးကြီးတဲ့​အကြောင်း​တွေ​ကို ကြင်ကြင်နာနာ​နဲ့​ရှင်းပြတယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်တော့်​ကို ထုပ်​ပို့​ရေး​ဌာန​ကို ခေါ်သွား​ပြီး ထုပ်​ပို့​ရမယ့် စာအုပ်​ပုံး​တွေ​ကို ထုပ်ပိုး​ခိုင်းတယ်။

၁၉၄၂၊ ဇန်နဝါရီ ၈ ရက်​နေ့မှာ တစ်ကမ္ဘာ​လုံး​က​ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို ဦးဆောင်​ခဲ့​တဲ့ ဂျိုးဇက် ရပ်သဖော့ဒ် ကွယ်လွန်​သွားတယ်။ ငါး​ရက်​ကြာ​တော့ အသင်းမ​ရဲ့​ဒါရိုက်တာ​တွေ​က သူ့​နေရာကို​ဆက်ခံ​ဖို့ ညီအစ်ကို​နောရ်​ကို ရွေးချယ်​လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီ​အကြောင်းကို အဖွဲ့အစည်း​ရဲ့ သက်တမ်းကြာ အတွင်းရေးမှူး–ဘဏ္ဍာရေးမှူး​ဖြစ်​တဲ့ ဒဗ္ဗ​လျူ. အီး. ဗန် အမ်ဘာ့​ဂ်​က ဗေသလ​မိသားစုကို ကြေညာ​တဲ့​အခါ သူ​ဒီလို​ပြော​ခဲ့တယ်– “[၁၉၁၆ ခုနှစ်​မှာ] စီ. တီ. ရပ်စယ်လ်​ဆုံးပါး​သွားပြီး ဂျေ. အက်ဖ်. ရပ်သဖော့ဒ် အစားဝင်​ခဲ့​တဲ့​အချိန်ကို ကျွန်တော်​မှတ်မိ​သေး​တယ်။ အရှင်သခင်​က သူ့ရဲ့​လုပ်ငန်း​ကို ဆက်​ညွှန်ကြား​ပြီး တိုးတက်​အောင်မြင်​စေ​ခဲ့တယ်။ အခု ဒီ​လုပ်ငန်း​ကို ဥက္ကဋ္ဌ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ် ဦးစီး​လုပ်ဆောင်​သွားတဲ့အခါ​လည်း တိုးတက်​လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်​အပြည့်အဝ​ယုံကြည်တယ်၊ ဘာကြောင့်လဲ​ဆိုတော့ ဒီ​လုပ်ငန်းဟာ လူ့​အလုပ်​မဟုတ်ဘဲ အရှင်သခင်​ရဲ့​အလုပ်​ဖြစ်လို့ပဲ။”

၁၉၄၂၊ ဖေဖော်ဝါရီ​မှာ “သီအိုကရက်တစ်​ဓမ္မ​အမှု​အဆင့်မြင့်​သင်တန်း” စတင်​မယ့်​အကြောင်း ကြေညာ​လိုက်တယ်။ ဗေသလ​ကလူ​တွေ​ကို​လေ့ကျင့်​ပေးဖို့ အဲဒီ​သင်တန်းကို စီစဉ်​ပေး​တာ၊ သူတို့ ကျမ်းစာ​အကြောင်းအရာတွေကို ဆည်းပူး​တဲ့​စွမ်းရည် တိုးတက်လာ​ဖို့နဲ့ အဲ့ဒီ​အကြောင်း​တွေ​ကို ကောင်းကောင်း​စုစည်း​ပြီး ထိထိရောက်ရောက် တင်ဆက်​ဟောပြော​တတ်​ဖို့​ဖြစ်တယ်။ အရင်က လူထုရှေ့​ဟောပြောခြင်း​သင်တန်းကို ကျွန်တော်​တက်​ထား​ဖူး​တော့ အဲဒီ​အစီအစဉ်မှာ မြန်မြန်​တိုးတက်​လာတယ်။

မကြာခင်​မှာပဲ ကျွန်တော့်​ကို လုပ်ငန်းတော်​ဌာန​မှာ တာဝန်​ပေး​တယ်၊ ဒီ​ဌာန​က ယူနိုက်တက်​စ​တိတ် သက်သေခံတွေရဲ့ ဓမ္မ​အမှုကို ကြပ်မတ်​ကြည့်ရှု​ပေး​ရတယ်။ အဲဒီ​နှစ်​အကုန်ပိုင်း​မှာ သက်သေခံ​ကုမ္ပဏီ​တွေ​ဆီ ဓမ္မ​အမှုဆောင်​တွေ​သွား​လည်ပတ်​တဲ့ အစီအစဉ်ကို ပြန်​စတင်​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်ကြတယ်။ ညီအစ်ကို​များ​၏​အမှုထမ်း​လို့​ခေါ်​တဲ့ အဲဒီ​နယ်လှည့်​အမှုထမ်းတွေကို အချိန်တန်​တော့ တိုက်နယ်​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ​လို့ ခေါ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၄၂ ခုနှစ် နွေ​မှာ အဲဒီ​ဓမ္မ​အမှု​လုပ်ငန်း​အတွက် ညီအစ်ကို​တွေ​ကို လေ့ကျင့်​ပေးဖို့ သင်တန်း​တစ်ခု​ကို ဗေသလမှာ စီစဉ်​ခဲ့တယ်၊ အဲဒီ​သင်တန်းကို ကျွန်တော်​တက်ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ သင်တန်းပို့ချ​သူ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ညီအစ်ကို​နောရ်​က “လူ့​အကြိုက်​လိုက်​ဖို့ မကြိုးစား​နဲ့။ နောက်ဆုံး ဘယ်သူ့​အကြိုက်​မှ မ​တွေ့​ဘဲ​ဖြစ်သွား​လိမ့်မယ်။ ယေဟောဝါ​ကြိုက်​တာ​ကိုပဲ​လုပ်၊ အဲလို​ဆိုရင် ယေဟောဝါ​ကို​ချစ်တဲ့​သူအား​လုံး​ရဲ့ အကြိုက်နဲ့​တွေ့​လိမ့်မယ်” လို့ အလေးပေး​ပြော​ခဲ့​တာ​ကို ကျွန်တော် အထူး​မှတ်မိတယ်။

၁၉၄၂၊ အောက်တိုဘာ​လမှာ နယ်လှည့်​လုပ်ငန်း​ကို အကောင်အထည်ဖော်​ခဲ့တယ်။ ဗေသလ​က ကျွန်တော်​တို့​တချို့​လည်း အချို့​သော စ​နေ၊ တနင်္ဂနွေ​နေ့တွေမှာ နယူးယောက်​မြို့​နဲ့ မိုင် ၂၅၀ အတွင်းရှိ​တဲ့ အသင်းတော်တွေဆီ သွားလည်​ပတ်​ကြရတယ်။ အဲဒီ​အသင်းတော်ရဲ့​ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​နဲ့ အစည်းအဝေး​တက်​သူ အရေအတွက်​ကို ပြန်​လှန်​စစ်ဆေး​ကြရတယ်၊ အသင်းတော်​တာဝန်​တွေ​ကို ထမ်းဆောင်​တဲ့​သူတွေနဲ့ တွေ့ဆုံ​စည်းဝေး​ကြရတယ်၊ ဟောပြောချက်​တစ်ခု​နှစ်ခု​ပေး​ကြ​ရပြီး ဒေသခံ​သက်သေခံတွေ​နဲ့​အတူ ဓမ္မ​အမှုမှာ ပါဝင်​ကြရတယ်။

၁၉၄၄ ခုနှစ်​မှာ နယ်လှည့်​လုပ်ငန်း​ကို ခြောက်​လ​ကြာ​လုပ်ဆောင်ဖို့ လုပ်ငန်းတော်​ဌာန​ကနေ စေလွှတ်​ခံ​ခဲ့​ရတဲ့​သူတွေထဲမှာ ကျွန်တော်​လည်း​ပါ​တယ်၊ ဒယ်​လာ​ဝဲ​ရ်၊ မေရီလန်း၊ ပင်​စ​ယ်လ်​ဗေး​နီး​ယား​နဲ့ ဗာဂျီးနီးယား​ပြည်နယ်​တွေ​မှာ သွား​အမှုဆောင်ခဲ့​ရတယ်။ နောက်တော့ ကွန်​နက်​တီ​က​က်၊ မက်ဆာချူးဆက်​နဲ့ ရို့ဒ်​အိုင်​လ​န်​ပြည်နယ်​တွေ​က အသင်းတော်တွေဆီ လအနည်းငယ်​ကြာ လည်ပတ်​ခဲ့​ရ​သေး​တယ်။ ဗေသလ​ကို​ပြန်ရောက်​လာတော့ ညီအစ်ကို​နောရ်​နဲ့ သူ့ရဲ့​အတွင်းရေးမှူး မီလ်တန် ဟဲန်​ရှယ်​လ်​တို့​နဲ့​အတူ သူတို့​ရုံး​မှာ အချိန်ပိုင်း​အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ရတယ်၊ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ကမ္ဘာချီ​လုပ်ငန်း​အကြောင်း အကျွမ်းတဝင်​ရှိ​လာတယ်။ ဒါ့အပြင် ကျွန်တော်​ဟာ ဒဗ္ဗ​လျူ. အီး. ဗန် အမ်ဘာ့​ဂ်​နဲ့ သူ့ရဲ့​လက်ထောက် ဂ​ရ​န့် စူ​တာ​တို့​ရဲ့ ကြပ်မတ်​ကွပ်ကဲမှု​အောက်​ရှိ ဘဏ္ဍာရေးမှူး​ဌာန​မှာ အချိန်ပိုင်း​အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ ၁၉၄၆ ခုနှစ်​ကျ​တော့ ဗေသလမှာ​ရှိတဲ့ ဌာန​အတော်များများကို ကြီးကြပ်​ခဲ့​ရ​ပါ​တယ်။

ကျွန်တော့်​ဘဝတွင် ကြီးမားသော​ပြောင်းလဲမှု​များ

၁၉၄၅ ခုနှစ်​မှာ အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်​နေတုန်း ရို့ဒ်​အိုင်​လ​န်​ပြည်နယ်၊ ပ​ရော​ဗစ်ဒန့်စ်​မြို့က ဂျူလီယာ ချာ​နော်​စကား​စ်​နဲ့ ကျွန်တော်​ရင်းနှီး​ကျွမ်းဝင်​လာတယ်။ ၁၉၄၇ နှစ်လယ်​လောက်​မှာ လက်ထပ်​ဖို့​ကိစ္စ​ကို ကျွန်တော်​တို့​ဆွေးနွေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ဗေသလ​လုပ်ငန်း​ကို ကျွန်တော်​အရမ်း​မြတ်နိုး​ပေမဲ့လည်း အဲဒီ​အချိန်တုန်းက ကိုယ့်​အိမ်ထောင်ဖက်​ကို ဗေသလ​ခေါ်လာ​နိုင်​တဲ့​အစီအစဉ် မရှိ​သေး​ဘူး။ ဒါ​ကြောင့် ၁၉၄၈၊ ဇန်နဝါရီ​လမှာ ဗေသလ​က​ထွက်​ပြီး ဂျူလီယာ (ဂျူလီ) နဲ့​ကျွန်တော် လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ ပ​ရော​ဗစ်ဒန့်စ်​မြို့က စူပါ​မား​က​က်​တစ်ခု​မှာ အချိန်ပိုင်း​အလုပ်ဝင်​လုပ်ပြီး ကျွန်တော်​တို့​နှစ်ယောက်စလုံး ရှေ့ဆောင် အတူတူ​လုပ်တယ်။

၁၉၄၉၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ ဝ​စ္စ​ကပ်​ဆင်​ပြည်နယ် အနောက်မြောက်​ဒေသမှာ တိုက်နယ်​လှည့်​ဖို့ ကျွန်တော့်​ကို ဖိတ်ခေါ်တယ်။ မြို့ငယ်​လေး​တွေ၊ နို့​စား​နွား​မွေးမြူရေး​ခြံ​တွေ​ရှိတဲ့ ကျေးလက်​ဒေသမှာ ဟောပြော​ရတာ ဂျူလီ​နဲ့ ကျွန်တော့်​အတွက် ပြောင်းလဲမှု​ကြီး​တစ်ခု​ပဲ။ ဆောင်း​ရာသီ​တွေ​ဟာ ရှည်လျား​ပြီး အရမ်း​အေး​တယ်၊ အပူချိန်-၁၈ ဒီဂရီ ဆဲလ်​စီး​ယပ်စ်​အောက်​ရှိပြီး ဆီးနှင်း​တွေ​ထဲ နေရ​တဲ့​အပတ်​တွေ​က များတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​မှာ ကား​လည်း​မရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ အသင်းတော်​နောက်တစ်ခု​ကို​သွားဖို့ ပို့ပေး​မယ့်​သူ​တစ်ယောက် အမြဲ​ရှိတယ်။

တိုက်နယ်​လုပ်ငန်း​ကို ကျွန်တော်​တို့ စပြီး ဘာမှ​မကြာသေး​ဘူး တိုက်နယ်​စည်းဝေးပွဲ​ကျင်းပ​ရ​ရော။ တိုက်နယ်​စည်းဝေးပွဲ​နဲ့​ဆိုင်​တဲ့ လုပ်ငန်းဆောင်တာ​အားလုံး​ကို ကျွန်တော်​ဂရုတစိုက် စစ်ဆေး​ခဲ့​တာ​မှတ်မိ​သေး​တယ်၊ အဲ့​ဒါက တချို့​ကို ကြောက်လန့်​သွားစေတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ခရိုင်​ကြီးကြပ်မှူး နီ​ကိုး​လ​ပ်စ် ကို​ဗာလက်​ခ်​က ဒီ​ကိစ္စ​တွေ​ကို ဒေသခံ​ညီအစ်ကို​တွေ ကိုယ့်​နည်း​ကိုယ့်​ဟန်​နဲ့ လုပ်ဆောင်​လေ့​ရှိတယ်၊ ကျွန်တော့်​အနေ​နဲ့ ဒီလောက်​အသေးစိတ် ကြိုးစား​စီမံ​နေဖို့​မလိုဘူးလို့ ကြင်ကြင်နာနာ​နဲ့ ရှင်းပြတယ်။ အဲဒီ​ကတည်းက တာဝန်​တွေ​ကို ကိုင်တွယ်​တဲ့​အခါ ဒီ​အကြံပေး​ချက်​ဟာ ကျွန်တော့်​အတွက် အထောက်အကူ​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။

၁၉၅၀ ပြည့်လွန်​နှစ်မှာ ယာယီ​တာဝန်​တစ်ခု​ကို ကျွန်တော် ရရှိခဲ့တယ်၊ အဲ့​ဒါက​တော့ နယူးယောက်​မြို့၊ ရန်ကီး​အားကစားကွင်း​မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ စည်းဝေးကြီး​တွေ​ထဲ​က ပထမဦးဆုံး​တစ်ခု​ကို လာ​တက်ရောက်​ကြ​မယ့် ကိုယ်စားလှယ်​တွေ​အတွက် နေရာ​ထိုင်​ခင်း​စီမံ​ပေး​ရတာ​ဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီ​စည်းဝေးကြီး​ဟာ အစ​က​အဆုံးအထိ ပျော်စရာ​ပဲ! ၆၇ နိုင်ငံ​က ကိုယ်စားလှယ်​တွေ​လာတယ်၊ အများဆုံး​တက်ရောက်သူ ၁၂၃,၇၀၇ ယောက်​ရှိတယ်။ အဲ့ဒီ​စည်းဝေးကြီး​ပြီး​တော့ ဂျူလီ​နဲ့​ကျွန်တော်​တို့​ဟာ နယ်လှည့်​ဓမ္မ​အမှုကို ပြန်​လုပ်ကြ​ရတယ်။ တိုက်နယ်​လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော်​တို့ တော်​တော်​ပျော်​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆက်​အသုံးတော်ခံ​ဖို့ အသင့်​ရှိရမယ်​လို့ ကျွန်တော်​တို့​ခံစား​မိ​ကြတယ်။ ဒါ​ကြောင့် ဗေသလမှာ​ဖြစ်စေ၊ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လုပ်ငန်းမှာ​ဖြစ်စေ ပါဝင်​နိုင်​ဖို့ နှစ်​တိုင်း လျှောက်လွှာတင်​တယ်။ ၁၉၅၂ ခုနှစ်​မှာ ဂိလဒ်​ကင်းမျှော်စင်​သမ္မာကျမ်းစာ​ကျောင်း​ရဲ့ ၂၀ ကြိမ်​မြောက်​သင်တန်းကို တက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​စာ​ရလို့ ဝမ်းသာ​လိုက်တာ၊ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လုပ်ငန်း​အတွက် သင်တန်းပို့ချ​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။

တိုင်းတစ်ပါး​တွင်​အမှုဆောင်ခြင်း

၁၉၅၃ ခုနှစ်​မှာ သင်တန်းဆင်း​ပြီး​တာ​နဲ့ ဗြိတိန်​နိုင်ငံ​မှာ ကျွန်တော်​တို့​တာဝန်ကျ​တယ်၊ အင်္ဂလန်​နိုင်ငံ​တောင်ဘက်​မှာ ခရိုင်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် ကျွန်တော်​အမှုဆောင်ခဲ့​ရတယ်။ ဒီ​လုပ်ငန်းမှာ ဂျူလီ​နဲ့​ကျွန်တော် အရမ်း​ကို​ပျော်​နေတာ၊ တစ်နှစ်​တောင်​မကြာ​ပါ​ဘူး ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​ကို​ပြောင်းရွှေ့​ပါ​ဆို​တဲ့ တာဝန်​ခန့်အပ်​စာ​ရလို့ အံ့သြ​လိုက်တာ။ ဒိန်းမတ်​ဌာနခွဲရုံး​ကို ကြပ်မတ်​ကွပ်ကဲ​မယ့်​သူ လို​နေတယ်​တဲ့။ ဘ​ရွတ်​က​လင်​မှာ အဲဒီ​လုပ်ငန်း​အတွက် သင်တန်းတက်​ခဲ့​ပြီး အနီးအနား​နိုင်ငံ​မှာ ကျွန်တော်​ရှိ​နေတာမို့ သွား​ကူညီ​ခိုင်း​တာ။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်​တို့ နယ်သာလန်​နိုင်ငံ​ကို ကူး​တို့​နဲ့​ကူး​ခဲ့​ကြ​ပြီး အဲဒီ​ကနေ ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ၊ ကို​ပင်​ဟေ​ဂ​င်​မြို့ကို ရထား​စီး​သွား​ကြတယ်။ ၁၉၅၄၊ ဩဂုတ်​လ ၉ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရောက်သွား​တယ်။

ကျွန်တော်​ကိုင်တွယ်​ဖြေရှင်း​ရတဲ့ ပြဿနာ​တစ်ခု​က​တော့ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဌာနချုပ်​က လမ်းညွှန်ချက်ကို တာဝန်ခံ​ညီအစ်ကို​တချို့ မလိုက်နာ​တဲ့​ကိစ္စ​ပဲ။ အဲ့ဒီ​အပြင် ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​စာပေ​တွေ​ကို ဒိန်းမတ်​လို​ဘာသာပြန်​နေကြ​တဲ့ ဘာသာပြန်​လေးယောက်​ထဲ​က သုံးယောက် ဗေသလ​က ထွက်သွား​တယ်၊ နောက်တော့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ အဆက်အသွယ်​မ​လုပ်ကြ​တော့​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​ဆုတောင်းချက်​တွေ​ကို ယေဟောဝါ​ဖြေကြား​ပေး​တယ်။ အချိန်ပိုင်း​ဘာသာပြန်​လုပ်ငန်း​လုပ်​ဖူး​တဲ့ ရှေ့ဆောင်​နှစ်ယောက် ဂျော်​ဂဲ​န်​နဲ့ အယ်နာ လာ​ဆင်​တို့​က အချိန်ပြည့်​လုပ်ဖို့ အသုံးတော်ခံ​လိုက်ကြတယ်။ ဒါနဲ့​ပဲ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ဒိန်းမတ်​မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ဟာ တစ်စောင်​မှ​မလွတ်​ဘဲ တောက်လျှောက်​ထုတ်ဝေ​နိုင်​ခဲ့​တာ။ လာ​ဆင်​တို့​ဇနီး​မောင်နှံဟာ အခုထက်ထိ ဒိန်းမတ်​ဗေသလမှာ ရှိနေကြ​တုန်း​ပဲ၊ အခု​ဆို ဂျော်​ဂဲ​န်​က ဌာနခွဲ​ကော်မတီ​ညှိနှိုင်းရေးမှူး​ဖြစ်နေ​ပြီ။

အဲ့ဒီ​အစောပိုင်း​နှစ်တွေ​က ညီအစ်ကို​နောရ် မှန်မှန်​လာ​လည်ပတ်​ပေး​လို့ တကယ်​အားရှိ​တယ်။ ပြဿနာ​တွေ​ကို ကိုင်တွယ်​ဖို့ ထိုးထွင်း​သိမြင်​စေ​တဲ့ တွေ့ ကြုံ​မှု​တွေ​ကို သူ​အချိန်​ယူ​ပြောပြ​တယ်။ ၁၉၅၅ ခုနှစ်​မှာ သူ​လာ​တုန်း​က ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​အတွက် မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ထုတ်လုပ်​နိုင်​ဖို့ ပုံနှိပ်​စက်ရုံ​ပါ​တဲ့ ဌာနခွဲ​အသစ်​တစ်ခု ဆောက်​သင့်တယ်လို့ ဆုံးဖြတ်​ခဲ့တယ်။ ကို​ပင်​ဟေ​ဂ​င်​မြို့ရဲ့ မြောက်ဘက်​ပိုင်း ဆင်ခြေ​ဖုံး​ရပ်ကွက်​တစ်ခု​မှာ မြေ​ဝယ်​လိုက်ပြီး၊ ၁၉၅၇၊ နွေ​မှာ ဆောက်​ပြီး​ခါ​စ အဆောက်အအုံ​သစ်​ထဲ ပြောင်းရွှေ့​နေထိုင်ခဲ့​ကြတယ်။ ဒိန်းမတ်​ကို မကြာမီ​က ရောက်လာ​ကြ​တဲ့ ၂၆ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်းဆင်း ဟယ်ရီ ဂျွန်​ဆင်​နဲ့ ဇနီး​ကာ​ရင်း​တို့​က ပုံနှိပ်​စက် တပ်ဆင်​လည်ပတ်​နိုင်​ရအောင် ကူညီပေး​ခဲ့​ကြတယ်။

ဒိန်းမတ်​မှာ စည်းဝေးကြီး​တွေ ကျင်းပ​တဲ့​အစီအစဉ်ဟာ တိုးတက်လာ​ပါ​တယ်၊ ယူနိုက်တက်​စ​တိတ်​မှာ စည်းဝေးကြီး​တွေ​ကျင်းပ​တုန်း​က ကျွန်တော်​ပါဝင်​ကူညီပေး​ခဲ့လို့ ရလာတဲ့​တွေ့ ကြုံ​မှု​က ဒီ​အချိန်​မှာ အထောက်အကူ​ပေး​တယ်။ ၁၉၆၁ ခုနှစ် ကို​ပင်​ဟေ​ဂ​င်​မြို့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ စည်းဝေးကြီး​မှာ နိုင်ငံ​ပေါင်း ၃၀ ကျော်​က ကိုယ်စားလှယ်​တွေ​ကို ဧည့်ခံ​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။ အများဆုံး​တက်ရောက်သူ ၃၃,၅၁၃ ယောက်​ရှိတယ်။ စကင်ဒီနေးဗီးယား​ဒေသမှာ ကျင်းပ​ခဲ့​တဲ့ စည်းဝေးကြီး​အားလုံး​ထဲ​က အကြီးဆုံး​စည်းဝေးကြီး​ကို ၁၉၆၉ ခုနှစ်​မှာ ကျင်းပ​ပြီး တက်ရောက်သူ ၄၂,၀၇၃ ယောက်​ရှိခဲ့တယ်!

၁၉၆၃ ခုနှစ်​မှာ ၃၈ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​သင်တန်းကို​တက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တယ်။ အဲဒါ​က ဆယ်လ​ကြာ​သင်တန်း​ဖြစ်​ပြီး အထူးသဖြင့် ဌာနခွဲ​အမှုထမ်းတွေကို လေ့ကျင့်ပေး​တဲ့​သင်တန်း​ပါ။ ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလ​မိသားစုနဲ့ ပြန်တွေ့​ဆုံ​ရတာ​ရ​ယ်၊ ဌာနချုပ်​လုပ်ငန်းဆောင်တာ​တွေ​ကို နှစ်​အတော်ကြာ လုပ်ဆောင်ခဲ့တဲ့​သူတွေရဲ့ အတွေ့အကြုံ​ကနေ အကျိုး​ခံစားရ​တာ​က တကယ်​အားရစရာ​ပဲ။

ဒီ​သင်တန်း​ပြီးသွား​တော့ ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​ကို​ပြန်လာ​ပြီး တာဝန်​တွေ​ကို ဆက်​ဆောင်ရွက်​ခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် ဇုန်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် အမှုထမ်းခွင့်​ရခဲ့​သေး​တယ်၊ ဥရောပ အနောက်ပိုင်း​နဲ့ မြောက်ပိုင်း​မှာ​ရှိတဲ့ ဌာနခွဲရုံး​က​အမှုထမ်းတွေကို အားပေးဖို့​နဲ့ သူတို့ရဲ့​တာဝန်​တွေ​ကို ကျေပွန်​စွာ​ထမ်းဆောင်​နိုင်​ကြဖို့ သွား​ကူညီပေး​ရတယ်။ မကြာသေး​ခင်​က အနောက်​အာဖရိက​နဲ့ ကရစ်ဘီယံ​တို့​မှာ ဇုန်​လုပ်ငန်း​ကို သွား​လုပ်ခဲ့​ရတယ်။

၁၉၇၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​နှောင်းပိုင်း​မှာ ဘာသာပြန်​နဲ့ ပုံနှိပ်​လုပ်ငန်း တိုးများ​လာတဲ့​အတွက် ပို​ကြီးမား​တဲ့​အဆောက်အဦ ဆောက်​နိုင်​မယ့် မြေ​နေရာကို ဒိန်းမတ်​ညီအစ်ကို​တွေ ပြန်​ရှာ​ရတယ်။ ကို​ပင်​ဟေ​ဂ​င်​မြို့​အနောက်ဘက် မိုင် ၄၀ အကွာ​လောက်​မှာ မြေကွက်​ကောင်း​တစ်ခု​တွေ့​တယ်။ ဒီ​အဆောက်အဦ​သစ်​ကို တခြား​သူတွေနဲ့​အတူ ဒီဇိုင်း​ထုတ်၊ ပုံစံ​ရေးဆွဲ​ခဲ့​ရတယ်၊ ဒီ​လှပတဲ့​ဗေသလ​အိမ်အသစ်​မှာ ဗေသလ​မိသားစုနဲ့​အတူ​နေရ​ဖို့ ဂျူလီ​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​က မျှော်လင့်​ထား​ကြ​တာ။ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေ​က အဲဒီလို​ဖြစ်​မလာ​ခဲ့​ဘူး။

ဘ​ရွတ်​က​လင်​သို့​ပြန်ရောက်​ခဲ့​ရ

၁၉၈၀ ပြည့်နှစ် နိုဝင်ဘာ​လမှာ ဂျူလီ​နဲ့​ကျွန်တော့်​ကို ဘ​ရွတ်​က​လင်​ဗေသလမှာ အမှုထမ်း​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်တယ်၊ အဲဒီကို ၁၉၈၁၊ ဇန်နဝါရီ​လ​အစောပိုင်းမှာ ကျွန်တော်​တို့​ရောက်သွား​တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်​တို့ အသက် ၆၀ နီးပါး​ရှိနေပြီ၊ ဒိန်းမတ်​က ချစ်​မြတ်နိုး​ရတဲ့ ညီအစ်ကို​ညီအစ်မ​တွေ​နဲ့​အတူ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​သက်တမ်း​တစ်ဝက်​နီး​နီး အမှုဆောင်ခဲ့​ရပြီး​မှ ယူနိုက်တက်​စ​တိတ်​ကို ပြန်လာ​ရတာ မလွယ်​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​နေချင်​တဲ့​နေရာကို​မဟုတ်ဘဲ လောလောဆယ်​ရတဲ့​တာဝန်​တွေ​နဲ့ ရင်ဆိုင်​ရမယ့်​စိန်ခေါ်ချက်​တွေ​ကို အာရုံစိုက်​ဖို့ ကျွန်တော်​တို့​ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။

ဘ​ရွတ်​က​လင်​ရောက်တော့ ပြန်​နေသားကျ​လာ​ပါ​တယ်။ ဂျူလီ​က ငွေ​စာရင်း​ဌာန​မှာ တာဝန်ကျ​တယ်၊ ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ​မှာ လုပ်ခဲ့တဲ့​အလုပ်​မျိုး​ပဲ​ပေါ့။ ကျွန်တော့်​ကို​တော့ စာပေ​ထုတ်ဝေတဲ့​နည်း​စနစ်​ကို ဇယား​ဆွဲ​စီစဉ်​ပေးဖို့ စာပေ​ပြုစုရေး​ဌာန​မှာ တာဝန်​ပေး​တယ်။ ၁၉၈၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​အစောပိုင်းက ဘ​ရွတ်​က​လင်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​လုပ်ငန်းဆောင်တာ​တွေ​ကို ပြောင်းလဲ​ခဲ့​တဲ့​အချိန်​ပဲ၊ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ လက်နှိပ်စက်​တွေ၊ ခဲ​စာလုံး​ပူ​တွေ​နဲ့ စာ​စီ​တာ​ကနေ ကွန်ပျူတာ​နည်း​စနစ်​နဲ့ အော့ဖ်​ဆက်​ပုံနှိပ်​စက်​တွေ ပြောင်း​ပြီး​အသုံးပြု​လာခဲ့တယ်။ ကွန်ပျူတာ​အကြောင်း ကျွန်တော်​ဘာမှ​မသိပေမဲ့ အဖွဲ့အစည်း​ရဲ့​လုပ်ထုံး​လုပ်​နည်း​တွေ၊ လူတွေနဲ့​အတူတူ တွဲဖက်​လုပ်ဆောင်တာတွေ​ကို​တော့ အနည်း​အကျဉ်း နားလည်​ထား​တယ်။

အဲ့ဒီ​နောက်ပိုင်း​မှာ ရောင်စုံ​သရုပ်ဖော်ပုံ​တွေ​နဲ့ ဓာတ်​ပုံ​တွေ​ကို အသုံးပြုပြီး ရောင်စုံ​ပြည့်​အော့ဖ်​ဆက်​ပုံနှိပ်​နည်းကို ပြောင်းလဲ​အသုံးပြု​လာတော့ ပန်းချီ​ဌာန​ရဲ့​ဖွဲ့စည်းပုံ​ကို တိုးတက်လာ​စေ​ကြတယ်။ ကျွန်တော် ပန်းချီ​မ​ဆွဲ​တတ်​ပေမဲ့ အဲဒီ​ဌာန​မှာ စနစ်တကျ​ဖြစ်​ဖို့ စီစဉ်​ပေး​နိုင်​ပါ​တယ်။ ဒါ​ကြောင့် အဲဒီ​ဌာန​ကို ကိုးနှစ် ကြီးကြပ်​ခွင့်​ရခဲ့တယ်။

၁၉၉၂ ခုနှစ်​မှာ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ရဲ့ ထုတ်ဝေရေး​ကော်မတီ​ကို အကူအညီ​ပေးဖို့ တာဝန်​ရတယ်၊ ပြီး​တော့ ဘဏ္ဍာရေးမှူး​ရုံးခန်း​ကို ပြောင်းရွှေ့​သွားခဲ့​ရတယ်။ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ငွေ​ရေး​ကြေး​ရေး​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး ဒီမှာ ဆက်​အမှုဆောင်​နေတုန်းပဲ။

ငယ်ရွယ်စဉ်​မှ​စ၍ အမှုဆောင်ခြင်း

ငယ်ရွယ်စဉ်​ကစပြီး အနှစ် ၇၀ ကြာ ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​အမှုဆောင်ချိန်​အတွင်းမှာ ကျွန်တော့်​ကို ယေဟောဝါ​က ကျမ်းစာ​နဲ့​ရော ကိုယ်တော်​ရဲ့ အဖွဲ့အစည်း​ထဲ​က အကူအညီ​ပေး​တတ်​တဲ့ ညီအစ်ကို​တွေ​နဲ့​ပါ စိတ်ရှည်ရှည်​နဲ့ သွန်သင်​ပေး​ခဲ့တယ်။ အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ၆၃ နှစ်​ကျော်​ပါဝင်​ခဲ့ပြီ၊ အဲဒီ​နှစ်တွေ​ထဲမှာ ၅၅ နှစ်​ကျော် ကျွန်တော့်​ရဲ့ တည်ကြည်​တဲ့​ဇနီး ဂျူလီ​နဲ့​တွဲ​အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​ကို ယေဟောဝါ တကယ်​ကောင်းချီး​ပေး​တယ်လို့ ခံစား​ရတယ်။

၁၉၄၀ ပြည့်နှစ်​မှာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ဖို့ ကျွန်တော်​အိမ်က​ထွက်​လာ​တုန်း​က အဖေက ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဆုံးဖြတ်ချက်​ကို လှောင်​သလို​နဲ့ “သား၊ ဒီ​အလုပ်,လုပ်ဖို့ အိမ်က​ထွက်​မယ်​ဆိုရင် အကူအညီ​လို​တဲ့​အခါ အဖေ့​ဆီ ပြန်​ပြေး​လာ​နိုင်တယ်​လို့​တော့ မထင်​နဲ့” လို့​ပြော​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​နှစ်တွေ​တစ်လျှောက်​လုံး​မှာ ကျွန်တော် သူ့​ဆီ အကူအညီ​တောင်း​ဖို့​မလိုခဲ့ဘူး။ ကျွန်တော့်​လိုအပ်ရာ​တွေ​အားလုံး​ကို အကူအညီ​ပေး​တတ်​တဲ့ ခရစ်ယာန်​ချင်း​တွေ​က​တစ်ဆင့် ယေဟောဝါ ရက်ရက်ရောရော ပေး​ခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​လုပ်ငန်း​ကို အဖေ​လေးစား​လာတယ်၊ ၁၉၇၂ ခုနှစ်​မှာ သူ​ဆုံး​သွားတယ်၊ သူ​မဆုံး​ခင် ကျမ်းစာ​ကို တော်တော်လေး​လေ့လာ​သွားတယ်။ ကောင်းကင်​အသက်တာ​မျှော်လင့်ချက်​ရှိတဲ့ အမေကတော့ ၁၉၈၅ ခုနှစ်​မှာ ဆုံး​သွားတယ်၊ အသက် ၁၀၂ နှစ်အရွယ်​အထိ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အမှုတော်ကို တည်တည်​ကြည်​ကြည်​နဲ့ ဆက်​ထမ်းဆောင်​သွားခဲ့တယ်။

အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ပြဿနာ​တွေ ပေါ်ပေါက်​လာ​တတ်​ပေမဲ့ ဂျူလီ​နဲ့ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အလုပ်​ကနေ​ထွက်​ဖို့ တစ်ခါ​မှ မစဉ်း​စား​ခဲ့​ဖူး​ဘူး။ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ ဒီ​သန္နိ​ဋ္ဌာန်​ကို ယေဟောဝါ​အမြဲ ထောက်မ​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​မိဘတွေ အသက်ကြီး​လာပြီး အကူအညီ​လိုအပ်​တဲ့​အချိန်​မှာ​တောင် ကျွန်တော့်​အစ်မ ဗစ်​တိုး​ရီး​ယား မာ​လင်​က တာဝန်​ယူပြီး သူတို့ကို ကြင်ကြင်နာနာ ပြုစု​စောင့်ရှောက်​ပေး​ခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့ မေတ္တာနဲ့​ကူညီပေး​မှု​ကြောင့် အချိန်ပြည့်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ကျွန်တော်​တို့ ဆက်​ပါဝင်​နိုင်​တဲ့​အတွက် သူ့ကို တကယ်​ကျေးဇူး​တင်​တယ်။

ကျွန်တော်​တို့​ကျ​ရာ​တာဝန်​အားလုံး​ကို ထမ်းဆောင်​တဲ့​အခါ ဂျူလီ​က ကျွန်တော့်​ကို တည်တည်​ကြည်​ကြည် ထောက်မ​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်၊ ဒါဟာ​လည်း သူရဲ့ ယေဟောဝါ​ဆီ ဆက်ကပ်​အပ်နှံမှု​လို့ သူ​ရှုမြင်​ထား​တဲ့​အတွက်ပဲ။ အခု ကျွန်တော် အသက် ၈၀ ရှိပြီး ကျန်းမာ​ရေး​ပြဿနာ အနည်း​အကျဉ်း​ရှိပေမဲ့​လည်း ယေဟောဝါ အများကြီး​ကောင်းချီး​ပေး​ခဲ့တယ်​လို့ ကျွန်တော်​ခံစား​ရတယ်။ ငယ်​စဉ်​ကတည်းက သူ့ကို ဘုရားသခင်​သွန်သင်​ပေး​ခဲ့တယ်​လို့ ပြော​ပြီး​နောက် ‘အို​ဘုရားသခင်၊ အသက်ကြီး​သည့်​တိုင်အောင် နောင်​လာ​နောင်​သားတို့​အား ကိုယ်တော်​၏​တန်ခိုးတော်​အကြောင်း မပြောပြ​မီ အကျွန်ုပ်​ကို စွန့်ပစ်​တော်​မ​မူ​ပါ​နှင့်’ လို့​တောင်းပန်​ခဲ့​တဲ့ ဆာလံဆရာ​ရဲ့​စကား​က ကျွန်တော့်​အတွက် တကယ်​အားပေးမှု​ဖြစ်ပါ​တယ်။—ဆာလံ ၇၁:၁၇၊ ၁၈။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

 [စာမျက်နှာ ၂၀ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော် ရှေ့ဆောင် စ​လုပ်​ချိန် ၁၉၄၀ ပြည့်နှစ်​မှာ အမေ​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၁ ပါ ရုပ်ပုံ]

ရှေ့ဆောင်​ချင်း​များ​ဖြစ်​ကြ​သည့် ဂျိုး​နှင့် မာဂရက်​ဟာ့တ်​တို့​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၈၊ ဇန်နဝါရီ​လ ကျွန်တော်​တို့​လက်ထပ်​တဲ့​နေ့​က

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၃ ခုနှစ် ဂိလဒ်​အတန်းဖော်​များနှင့်​အတူ။ လက်ဝဲ​မှ​လက်ယာ​သို့– ဒွန်​နှင့် ဗာဂျီးနီးယား ဝါ့ဒ်၊ ဂီယာ ထ​ရူ​အီဒါ စ​တီ​ဂျဲန်​ဂါ၊ ဂျူလီ​နှင့်​ကျွန်တော်

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၆၁ ခုနှစ် ဒိန်းမတ်​နိုင်ငံ၊ ကို​ပင်​ဟေ​ပင်​မြို့တွင် ဖရက်ဒရစ်​ခ် ဒဗ္ဗ​လျူ. ဖရန့်​ဇ်​နှင့် နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်​တို့​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

ယနေ့ ဂျူလီ​နှင့်အတူ