ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

‘ယေဟောဝါ​၏​ကျေးဇူး​ကို အဘယ်​သို့​ဆပ်​ရမည်​နည်း’

မာ​ရီ​ယာ ကယ်​ရာ​စင်း​န​စ္စ ပြောပြ​သည်

အသက် ၁၈ နှစ်အရွယ်မှာ ကျွန်မ​ဟာ မိဘတွေ​အတွက် အရှက်တကွဲ အကျိုး​နည်းစေ​တဲ့​သူ၊ ဆွေမျိုးသားချင်း အလယ်မှာ ဝိုင်း​ပယ်​ခံရ​သူ​ဖြစ်​ပြီး ရွာ​ထဲမှာ လှောင်ပြောင်​ခံရ​သူ​တစ်ယောက်​ဖြစ်တယ်။ ဘုရားသခင်​အပေါ် ကျွန်မ​ရဲ့​တည်ကြည်မှု​ကို ချိုးဖျက်​ဖို့​ကြိုးစား​တဲ့​အနေ​နဲ့ တောင်းပန်​ကြ၊ အကျပ်ကိုင်​ကြ​ပြီး ခြိမ်းခြောက်​ကြ​ပေမဲ့ မအောင်မြင်​ခဲ့​ကြဘူး။ ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို သစ္စာရှိ​ရှိ စွဲကိုင်​ထား​တဲ့​အတွက် ဘုရားသခင်​ဆုချ​မယ်​ဆိုတာ ကျွန်မ​ယုံကြည်​စိတ်ချ​ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါ​ကို​အမှုထမ်းခဲ့​တဲ့ အနှစ် ၅၀ ကျော်​ကို ပြန်​ကြည့်​တဲ့​အခါ ‘ငါ​၌ ထာဝရ​ဘုရားသခင်​ပြု​တော်​မူ​သော ကျေးဇူး​အလုံးစုံ​တို့ကို အဘယ်​သို့​ဆပ်ပေး​ရမည်​နည်း’ ဆို​တဲ့ ဆာလံဆရာ​ရဲ့​စကား​တွေ​ကို ကျွန်မ​သဘောတူ​မိ​ပါ​တယ်။—ဆာလံ ၁၁၆:၁၂။

၁၉၃၀ ပြည့်နှစ်​မှာ အ​ဂါ​လို​က​က်စ္စ​ထ​ရို​ရွာမှာ ကျွန်မ​ကို​မွေးဖွား​ခဲ့​ပါ​တယ်၊ အဲဒီ​ရွာ​ဟာ ပထမ​ရာစု​က စစ်မှန်သော​ခရစ်ယာန်​အသင်းတော်​တစ်ခု တည်ရှိ​ခဲ့​တဲ့ ကောရ​င့်သ်​ကျွန်း​ဆက်​အရှေ့ဘက်မှာ​ရှိတဲ့ စဲန်​ခ​ရီ​ယာ​ဆိပ်ကမ်း​မြို့ကနေ ၁၂ မိုင်​အကွာ​လောက်​မှာ​ရှိတယ်။—တမန်​တော် ၁၈:၁၈; ရောမ ၁၆:၁။

ကျွန်မ​တို့​မိသားစု​ဘဝဟာ အေးအေးချမ်းချမ်း​ပါ​ပဲ။ အဖေက ရွာ​သူကြီး​ဖြစ်​ပြီး ရိုသေ​လေးစား​ခံ​ခဲ့​ရသူ​ဖြစ်တယ်။ သားသမီး​ငါး​ယောက်​ထဲမှာ ကျွန်မ​က တတိယ​မြောက်​ပါ။ မိဘတွေက ဘာသာရေး​ကိုင်းရှိုင်း​တဲ့ ဂရိ​သြသဒေါက်စ်ချာ့ခ်ျ​အသင်းသားတွေ​အဖြစ် ကျွန်မ​တို့ကို ပြုစု​ပျိုးထောင်​ခဲ့တယ်။ တနင်္ဂနွေ​နေ့တိုင်း ကျွန်မ မားစ်ပွဲ​တက်တယ်။ . . . အပြစ်ဖြေ၊ ရွာ​ထဲ​က​ဘုရားကျောင်း​တွေ​မှာ ဖယောင်းတိုင်​ထွန်း​ပြီး အစာရှောင်​ရမယ့်​နေ့တိုင်း​မှာ အစာရှောင်​ခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန်​သီလရှင်​ဖြစ်​ဖို့ ကျွန်မ မကြာမကြာ​စဉ်းစား​ခဲ့​ဖူး​တယ်။ ဒါပေမဲ့ အတန်ကြာ​တော့ ကျွန်မ​ဟာ မိသားစု​ထဲမှာ မိဘတွေကို​စိတ်ပျက်​စေ​တဲ့ ပထမ​ဆုံး​သူ​ဖြစ်လာ​ခဲ့တယ်။

ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​ကြောင့် ဝမ်းသာ​ပီတိ​ဖြစ်​ခဲ့

ကျွန်မ​အသက် ၁၈ နှစ်လောက်မှာ အနီးအနား​ရွာ​က ကျွန်မ​ခဲအို​တစ်ယောက်​ရဲ့​ညီမ ကေ​တီး​နာ​ဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ စာပေ​တွေ​ဖတ်​ပြီး ချာ့ခ်ျ​မ​တက်​တော့​တဲ့​အကြောင်း ကြားသိ​ခဲ့​ရတယ်။ ဒီ​သတင်းက ကျွန်မ​ကို အတော်လေး စိတ်​အနှောင့်အယှက်​ဖြစ်စေ​တယ်၊ ဒါနဲ့ လမ်းစဉ်​မှန်​လို့ ကျွန်မ​ယူဆ​ခဲ့​တဲ့​လမ်းပေါ် သူ​ပြန်ရောက်​လာအောင် ကူညီ​ပေးဖို့​ဆုံးဖြတ်​ခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် အိမ်ကို သူ​အလည်လာတဲ့အခါ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​အိမ်ကို ခဏ​တစ်​ဖြုတ်​ဝင်​လည်​ဖို့​ရည်ရွယ်ချက်​နဲ့ သူ့ကို လမ်းလျှောက်ထွက်​ဖို့ ခေါ်​သွားတယ်။ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​က ယေဟောဝါ​သက်သေတွေဟာ ကေ​တီး​နာ​ကို လမ်းလွဲစေတဲ့ အယူ​လွဲ​သူတွေ​ဆိုပြီး တရ​စပ် ပုတ်ခတ်​ပြောဆို​တော့​တာ​ပဲ။ သုံး​ည​ဆက်တိုက် ဆွေးနွေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ကေ​တီး​နာ​က ကောင်းစွာ​ပြင်ဆင်​ထား​တဲ့ ကျမ်းချက်​တွေ​နဲ့ သူ့ရဲ့​စွပ်စွဲချက်​အားလုံး​ကို ပြန်​ချေပ​ခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး​တော့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​က ကေ​တီး​နာ​ဟာ ရုပ်​ချော​ပြီး ဉာဏ်​ထက်မြက်​သူ​ဖြစ်​လို့ ငယ်​စဉ်​ဘဝမှာ ပျော်ပျော်​နေပြီး အသက်ကြီး​မှ ဘုရားသခင်​ကို​စိတ်ဝင်စား​သင့်တယ်လို့ ပြော​တယ်။

အဲဒီလို​ဆွေးနွေး​ခဲ့​တဲ့​အကြောင်း ကျွန်မ​မိဘတွေကို ဘာမှ​မပြော​ဘဲ နောက်​တနင်္ဂနွေ​နေ့မှာ ကျွန်မ​ချာ့ခ်ျ မသွား​ဘဲ​နေ​လိုက်တယ်။ နေ့လယ်​ကျ​တော့ ကျွန်မ​တို့​ဆိုင်​ကို ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ ချက်ချင်း​ရောက်လာ​ပါ​လေ​ရော။ ဆိုင်​မှာ အဖေ့ကို​ကူ​နေရ​လို့​ပါ​ဆိုပြီး ကျွန်မ​ဆင်ခြေပေး​လိုက်တယ်။

“တကယ်​ဟုတ်ရဲ့လား၊ ဟို​မိန်းကလေး​ကြောင့်​လား” ဆိုပြီး ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​က မေးတယ်။

“အဲဒီ​လူတွေရဲ့ ယုံကြည်ချက်တွေ​ဟာ ကျွန်မ​တို့​ထက် ပို​ကောင်းတယ်” လို့​ကျွန်မ​ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြန်​ပြော​မိတယ်။

ဒါနဲ့ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​ဆရာ​က ကျွန်မ​အဖေ​ဘက်​လှည့်​ပြီး “မစ္စတာ အီကိုနိုမော့စ်၊ ဟို​ကလေး​မ​ကို အိမ်က ချက်ချင်း​နှင်ထုတ်​ပစ်လိုက်; မင်းရဲ့​အိမ်ကို သူ​မီးရှို့​ပစ်​ပြီ” ဆိုပြီး​ပြော​တယ်။

ကျွန်မ​ကို မိသားစု​ဆန့်ကျင်

အဲဒါ​က ဂရိ​နိုင်ငံ​မှာ ပြည်တွင်းစစ်​အကြီးအကျယ်​ဖြစ်နေ​တဲ့ ၁၉၄၀ ပြည့်လွန်​နှစ်​အကုန်ပိုင်း​မှာ​ပေါ့။ ကျွန်မ​ကို ပြောက်ကျားစစ်​သားတွေ လာ​ဆွဲ​သွားမှာ​စိုးလို့ အဖေက ကေ​တီး​နာ​ရဲ့​ရွာမှာ​နေတဲ့ အစ်မ​အိမ်ကို​လွှတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ​နေတုန်း နှစ်လ​အတွင်းမှာ အကြောင်း​အတော်များများကို ကျမ်းစာ​ဘယ်လို​ပြော​တယ်​ဆိုတာ သိ​နားလည်​လာခဲ့တယ်။ ဩသ​ဒေါ​က်စ်​ချာ့ခ်ျ​ရဲ့ အယူဝါဒ​အတော်များများဟာ ကျမ်းစာ​နဲ့​မကိုက်ညီ​တာ​တွေ့ရ​လို့ ကျွန်မ​စိတ်ပျက်​မိတယ်။ . . . တွေ​က​တစ်ဆင့် ဝတ်ပြု​တာ​ကို ဘုရားသခင်​လက်မခံ​ကြောင်း၊ . . . ဘာသာရေး​ထုံးစံ​အတော်များများဟာ ခရစ်ယာန်​ဘာသာ​က အစပြု​တာ​မဟုတ်​ကြောင်း​နဲ့ ဘုရားသခင်​ရဲ့​အလိုတော်​နဲ့​တွေ့​ဖို့ ‘ဝိညာဉ်​နှင့် အမှန်တရားဖြင့်’ ဝတ်ပြု​ကိုးကွယ်​ရမယ်ဆိုတာ​တွေ​ကို ကျွန်မ​သိလာ​ရတယ်။ (ယောဟန် ၄:၂၃; ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၄၊ ၅) အဲဒါတွေ​အားလုံး​ထက် ကျွန်မ​သိရှိ​လာတာ​က မြေကြီးပေါ် ထာဝရ​အသက်​မျှော်လင့်ချက်ကို သမ္မာကျမ်းစာ ကမ်း​လှမ်း​ထား​တဲ့​အကြောင်း​ပဲ! ဒီ​အဖိုးတန်​ကျမ်းစာ​အမှန်တရားတွေဟာ ယေဟောဝါ​ဆီကနေ ကျွန်မ​ကိုယ်တိုင် ဦးဆုံး​ခံစား​ခဲ့​ရတဲ့ ဆုကျေးဇူး​တွေ​ပဲ​ပေါ့။

အဲဒီ​အချိန်​အတောအတွင်း အစာ​စားချိန်​မှာ ကျွန်မ လက်ဝါးကပ်တိုင်​အမှတ်​သင်္ကေတ မ​လုပ်တာ၊ပုံ​တွေ​ရှေ့​ဆု​မ​တောင်း​တာ​ကို အစ်မ​နဲ့ ခဲအို သတိပြုမိ​ခဲ့တယ်။ တစ်ည​ကျ​တော့ သူတို့​နှစ်ယောက်စလုံး ကျွန်မ​ကို​ရိုက်တယ်။ နောက်​နေ့မှာပဲ အဒေါ်​အိမ်ကို ကျွန်မ​ထွက်သွား​တယ်။ ခဲအို​က အဖေ့ကို အကြောင်းကြား​လိုက်တာနဲ့ မကြာခင်​ပဲ အဖေ​ရောက်လာ​ပြီး မျက်ရည်​စက်​လက်နဲ့ ကျွန်မ​စိတ်​ပြောင်းလဲ​အောင် ကြိုးစား​ခဲ့တယ်။ ခဲအို​က ကျွန်မ​အရှေ့ ဒူးထောက်ပြီး ခွင့်လွှတ်​ဖို့​တောင်းပန်​တယ်၊ ကျွန်မ​ခွင့်လွှတ်​ခဲ့​ပါ​တယ်။ နောက်ဆုံး​တော့ ချာ့ခ်ျ​ကို​ပြန်လာ​ဖို့​သူတို့​ပြော​ပေမဲ့ ကျွန်မ​အလျှော့မပေး​ခဲ့​ဘူး။

အဖေ့​ရွာကို ပြန်​ရောက်တော့ ဆက်​ပြီး​ဖိအား​ပေး​ခံရ​တုန်း​ပဲ။ ကေ​တီး​နာ​နဲ့​လည်း အဆက်အသွယ်​မရဘူး၊ ဖတ်​စ​ရာ​ဆို​လို့ ကျမ်းစာ​အုပ်​တောင် မရှိဘူး။ ကျွန်မ​ရဲ့​ဝမ်းကွဲ​တစ်ယောက်​က ကူညီပေး​ခဲ့လို့ ဝမ်းသာ​လိုက်တာ။ ကောရ​င့်သ်​မြို့ကို သူ​ရောက်သွား​တော့ သက်သေခံ​တစ်ယောက်​နဲ့​တွေ့​ပြီး ကျွန်မ​အတွက် “ဘုရားသခင်​သစ္စာတော်​တည်စေ​သတည်း” စာအုပ်​နဲ့ ခရစ်ယာန်​ဂရိ​ကျမ်းစာ​တစ်အုပ် ယူ​ခဲ့​ပေး​တယ်၊ အဲဒါတွေကို လူ​မသိအောင် ကျွန်မ​စ​ဖတ်​တော့​တာ​ပဲ။

မထင်မှတ်​သော ဘဝ​အပြောင်းအလဲ

သုံးနှစ်​လောက် ဆက်​ပြီး အကြီးအကျယ်​အတိုက်အခံ​ကြုံ​ခဲ့​ရတယ်။ ဘယ်​သက်သေခံ​နဲ့​မှ အဆက်အသွယ်​မရတဲ့​အပြင် ဘာ​စာပေ​စာတမ်း​မှ​လည်း မရနိုင်​ခဲ့​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ဘဝ အကြီးအကျယ်​ပြောင်းလဲ​တော့​မယ်​ဆိုတာ​ကို ကျွန်မ မသိခဲ့ဘူး။

သက်​စ​လို​နီ​ကာ​မြို့မှာ​ရှိတဲ့ ဦးလေး​ဆီ​မှာ​သွား​နေ​ရမယ်​လို့ အဖေက ကျွန်မ​ကို​ပြော​တယ်။ သက်​စ​လို​နီ​ကာ​မြို့ကို​မသွား​ခင် ကုတ်​အင်္ကျီ​တစ်ထည်​ချုပ်​ဖို့ ကောရ​င့်သ်​မြို့က စက်​ချုပ်​ဆိုင်​တစ်ဆိုင်​ကို​သွားတော့ အဲဒီမှာ ကေ​တီး​နာ​အလုပ်လုပ်​နေမှန်း​သိလိုက်​ရလို့ အံ့သြ​လိုက်တာ! ဒီလောက်​ကြာပြီး​မှ ပြန်​တွေ့ရ​လို့ ကျွန်မ​တို့ ဝမ်းသာ​လိုက်တာ။ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက် ဆိုင်​ထဲ​က​ထွက်​လာတော့ အလုပ်​က​အပြန် စက်ဘီး​စီး​လာတဲ့ သိပ်​ပြီး​ယဉ်ကျေး​ဖော်ရွေ​တဲ့ လူပျို​တစ်ယောက်​နဲ့ ကျွန်မ​တို့​တွေ့​တယ်။ သူ့​နာမည်​က ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​တဲ့။ တစ်ယောက်​နဲ့​တစ်ယောက် ရင်းနှီး​သိကျွမ်း​လာပြီး​နောက် ကျွန်မ​တို့ လက်ထပ်​ဖို့​ဆုံးဖြတ်​လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီ​အချိန်​လောက်​မှာပဲ၊ ၁၉၅၂၊ ဇန်နဝါရီ ၉ ရက်မှာ ယေဟောဝါ​ကို​ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​တဲ့​အနေ​နဲ့ ကျွန်မ ရေ​မှာ နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​ပါ​တယ်။

ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​က အစော​ကတည်းက နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​သား​ဖြစ်တယ်။ သူလည်းပဲ သူ့​မိသားစုရဲ့​အတိုက်အခံ​ကို ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​က သိပ်​ပြီး စိတ်​ထက်သန်​တာ​ပဲ။ လက်ထောက်​အသင်းတော်​အမှုထမ်း​တစ်ဦး​ဖြစ်​တဲ့​အပြင် ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​အများကြီး​ရှိတယ်။ မကြာခင်​မှာ သူ့​အစ်ကို​တွေ​လည်း အမှန်တရား​လက်ခံ​လာကြတယ်၊ အခု​ဆိုရင် သူ့​မိသားစု​အတော်များများဟာ ယေဟောဝါ​အမှုဆောင်​နေကြပြီ။

ကျွန်မ​ရဲ့​အဖေက ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​ကို တကယ်​သဘောကျ​လို့ လက်ထပ်ခွင့်​ပြု​ပေမဲ့ အမေကတော့ သိပ်​မကြိုက်​ချင်ဘူး။ ဒီလို​အခက်အခဲ​တွေ​ကြားထဲ​က​ပဲ ၁၉၅၂၊ မတ်​လ ၂၉ ရက်​နေ့မှာ ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​နဲ့ ကျွန်မ လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​အစ်ကို​အကြီးဆုံး​နဲ့ ဝမ်းကွဲ​တစ်ယောက်ပဲ မင်္ဂလာပွဲ​ကိုလာ​ကြတယ်။ ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​ဟာ မ​နှိုင်းယှဉ်​နိုင်​တဲ့​ကောင်းချီး—ယေဟောဝါ​ဆီက တကယ်​ကို​ထူး​တဲ့​ဆုကျေးဇူး​ဖြစ်​လာလိမ့်မယ်​လို့ အဲဒီတုန်းက ကျွန်မ,မသိခဲ့ဘူး! သူ့ရဲ့​အဖော်အဖက်​တစ်ယောက်​အနေ​နဲ့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​လုပ်ငန်းတော်မှာ ကျွန်မ​ဘဝကို မြှုပ်နှံ​နိုင်​ခဲ့တယ်။

ညီအစ်ကို​များ​ကို ကျွန်မ​တို့အား​ပေးခြင်း

၁၉၅၃ ခုနှစ်​မှာ အေ​သင်​မြို့ကို​ပြောင်းရွှေ့​ဖို့ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက်​ဆုံးဖြတ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပို​ပါဝင်​နိုင်​ရအောင် ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​က သူ့​မိသားစု​လုပ်ငန်း​က​ထွက်​ပြီး အချိန်ပိုင်း​အလုပ်ရှာ​လုပ်ခဲ့တယ်။ နေ့ခင်းပိုင်း​မှာ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက် ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ​ပါဝင်​ပြီး ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​တွေ​ကျင်းပ​ခဲ့​ကြတယ်။

ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ဓမ္မ​အမှုကို တရားဝင်​ကန့်သတ်​ထား​တဲ့​အတွက် ကြံဖန်​ဟောပြောခဲ့​ရတယ်။ ဥပမာ၊ ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း အချိန်ပိုင်း​အလုပ်​လုပ်တဲ့​နေရာ၊ အေ​သင်​မြို့လယ်ခေါင်​က လမ်းဘေး​သတင်းစာ​ဆိုင်​ကလေး​မှာ ကင်းမျှော်စင်​မဂ္ဂဇင်း​တစ်စောင်​တင်ထား​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​ခဲ့​ကြတယ်။ ရဲအရာရှိ​ကြီး​တစ်ဦး​လာပြီး အဲဒီ​မဂ္ဂဇင်း​ကို ပိတ်ပင်​ထား​တာ​လို့​ပြော​တယ်။ ဒါပေမဲ့ လုံခြုံရေး​ရုံး​မှာ စုံစမ်း​မေးမြန်း​ကြည့်​ဖို့ တစ်စောင်​ယူသွား​လို့​ရမလား​လို့​မေးတယ်။ ဒီ​မဂ္ဂဇင်းက တရားဝင်​တယ်လို့ လုံခြုံရေး​ရုံး​က​ပြော​တော့ သူ​ပြန်လာ​ပြောပြ​တယ်။ ဒီ​အကြောင်းကို သတင်းစာ​ဆိုင်​ကလေး​တွေ​ရှိတဲ့ တခြား​ညီအစ်ကို​တွေ ကြား​တာ​နဲ့​တစ်ပြိုင်နက် သူတို့ရဲ့​ဆိုင်​တွေ​မှာလည်း ကင်းမျှော်စင်​တွေ စတင်​ကြ​တော့​တယ်။ ကျွန်မ​တို့​ဆိုင်​ကနေ ကင်းမျှော်စင်​ရသွားတဲ့​လူတစ်ယောက်ဟာ သက်သေခံ​ဖြစ်လာ​ပြီး အခု အကြီးအကဲ​တစ်ယောက်​ဖြစ်နေ​ပြီ။

ကျွန်မ​ရဲ့​မောင်​အထွေးဆုံး​လည်း အမှန်တရား​သိလာ​လို့ ဝမ်းသာ​ရတယ်။ ရေကြောင်း​ကုန်သွယ်​ရေး​ကောလိပ်​တက်​ဖို့ အေ​သင်​မြို့ကို သူ​ရောက်လာတဲ့​အခါ ကျွန်မ​တို့​နဲ့​အတူ စည်းဝေးကြီး​တစ်ခု​ကို​ခေါ်သွား​ဖူး​တယ်။ အဲဒီတုန်းက စည်းဝေးကြီး​တွေ​ကို တော​ထဲမှာ တိတ်တဆိတ်​ကျင်းပ​ခဲ့​ရတယ်။ သူ​ကြား​သမျှ​ကို သဘောကျခဲ့​ပေမဲ့ သိပ်​မကြာခင်​မှာ ခရီးစ​ထွက်​ခဲ့​ရတယ်။ ခရီးစဉ်​တစ်ခု​မှာ အာဂျင်တီးနား​ဆိပ်ကမ်း​တစ်ခု​ကို သူ​ရောက်သွား​တယ်။ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​တစ်ယောက်​က သင်္ဘော​ပေါ်​တက်လာ​ပြီး ဟောပြောတဲ့​အခါ ကျွန်မ​မောင်လေး​က မဂ္ဂဇင်း​တွေ​တောင်းယူ​ခဲ့တယ်။ သူက “အမှန်တရားကို ကျွန်တော်​ရှာတွေ့​ပြီ။ ကျွန်တော့်​အတွက် နှစ်စဉ်ကြေး​မှာ​ပေး​ပါ” ဆို​တဲ့​စာ​ကို ကျွန်မ​တို့​ရတော့ ပျော်​လိုက်တာ။ အခု သူနဲ့​သူ့​မိသားစုဟာ ယေဟောဝါ​ကို တည်ကြည်​စွာ​အမှုထမ်း​နေကြ​တယ်။

၁၉၅၈ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း​ဟာ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် အမှုထမ်း​ဖို့​ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​လုပ်ငန်း​ကို ပိတ်ပင်​ထားပြီး အခြေအနေ​တွေ တော်တော်လေး​ခက်ခဲ​တဲ့​အတွက် နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ​က ဇနီးသည်​တွေ​မပါဘဲ အမှုထမ်း​ကြရတယ်။ ၁၉၅၉၊ အောက်တိုဘာ​လမှာ၊ သူနဲ့အတူ ကျွန်မ​လိုက်လို့​ရမလား​လို့ ဌာနခွဲရုံး​က တာဝန်ခံ​ညီအစ်ကို​တွေ​ကို မေးကြည့်​တယ်။ သူတို့​သဘောတူခဲ့​တယ်။ ဂရိ​နိုင်ငံ​အလယ်ပိုင်း​နဲ့ မြောက်ပိုင်း​မှာ​ရှိတဲ့ အသင်းတော်တွေဆီ​သွားပြီး ကျွန်မ​တို့ လည်ပတ်​အားပေး​ရမှာ​ဖြစ်တယ်။

အဲဒီ​ခရီးစဉ်​တွေ​က သိပ်​မလွယ်​လှ​ဘူး။ လမ်း​ကောင်း​တွေ သိပ်​မရှိဘူး။ ကျွန်မ​တို့​မှာလည်း ကား​မရှိတော့ ဘတ်စကား​နဲ့ ဒါမှ​မဟုတ် ကြက်​တွေ၊ တခြား​ကုန်ပစ္စည်း​တွေ​တင်တဲ့ ကုန်တင်ကား​တွေ​နဲ့​ပဲ ခရီး​သွားခဲ့​ရတယ်။ ဗွက်ထူ​တဲ့​လမ်း​တွေ​မှာ လျှောက်​နိုင်​ဖို့ ရော်​ဘာ​ဘွတ်​ဖိနပ်တွေ​စီး​ခဲ့​ရတယ်။ ရွာ​တိုင်း​မှာ ပြည်​သူ့​စစ်​တွေ​ရှိတဲ့​အတွက် စုံစမ်း​မေးမြန်း​မခံ​ရအောင် ည​အချိန်​ကျ​မှ ရွာ​ထဲ​ဝင်​ခဲ့​ကြရတယ်။

ဒီလို​လည်ပတ်မှု​တွေ​ကို ညီအစ်ကို​တွေ တကယ်​တန်ဖိုး​ထားခဲ့​ကြတယ်။ သူတို့​အများစုဟာ လယ်ထဲ​မှာ တစ်နေ့လုံး ပင်ပင်ပန်းပန်း​အလုပ်လုပ်​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့ ည​မိုးချုပ်​မှ အိမ်တွေမှာ ကျင်းပ​တဲ့ အစည်းအဝေးတွေကို ကြိုးစား​ပြီး​တက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ညီအစ်ကို​တွေ​က တကယ်​ဧည့်ဝတ်​ကျေပွန်​ကြတယ်၊ သူတို့မှာ နည်းနည်းလေး​ပဲ​ရှိပေမဲ့ ကျွန်မ​တို့ကို အကောင်းဆုံး​ပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ တစ်ခါ​တ​လေ အခန်း​တစ်ခန်း​ထဲမှာ​ပဲ တစ်​မိသားစု​လုံး​နဲ့​အတူ ကျွန်မ​တို့​အိပ်ခဲ့​ကြတယ်။ ညီအစ်ကို​တွေ​ရဲ့ ယုံကြည်ခြင်း၊ ခံနိုင်ရည်​နဲ့ စိတ်​ထက်သန်မှု​က ကျွန်မတို့​အတွက် အဖိုးထိုက်တဲ့ နောက်ထပ်​ဆု​တစ်ခု​ပါ​ပဲ။

အမှုဆောင်ခြင်းကို တိုးချဲ့​ခြင်း

၁၉၆၁၊ ဖေဖော်ဝါရီ​လမှာ အေ​သင်​ဌာနခွဲရုံး​ကို သွား​လည်ပတ်​ခဲ့​တဲ့​အခါ ဗေသလမှာ အမှုထမ်း​ချင်​သလား​လို့ မေးကြတယ်။ “အကျွန်ုပ်​ရှိပါ၏။ အကျွန်ုပ်​ကို​စေလွှတ်​တော်​မူ​ပါ” ဆို​တဲ့ ဟေရှာယရဲ့​စကား​နဲ့ ကျွန်မ​တို့​အဖြေပေး​လိုက်တယ်။ (ဟေရှာယ ၆:၈) နှစ်လ​ကြာ​တော့ ဗေသလ​ကို အမြန်ဆုံး​လာဖို့​ညွှန်ကြား​စာ​ရောက်​လာတယ်။ ဒါနဲ့ ၁၉၆၁၊ မေလ ၂၇ ရက်​နေ့မှာ ဗေသလ​အမှု စ​ဆောင်ရွက်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​တာဝန်​အသစ်​ကို တကယ်​ကြိုက်တယ်၊ ချက်ချင်းပဲ နေသားကျ​လာ​ပါ​တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း​က လုပ်ငန်းတော်​ဌာန​နဲ့ နှစ်စဉ်ကြေး​ဌာန​တွေ​မှာ တာဝန်ကျ​ပြီး​နောက် ဌာနခွဲ​ကော်မတီ​မှာ ခဏလောက်​အမှုထမ်းခဲ့​တယ်။ ကျွန်မ​ကျ​တော့ တာဝန်​အမျိုးမျိုး​ထမ်းဆောင်​ခဲ့​ရတယ်။ အဲဒီတုန်းက မိသားစု ၁၈ ယောက်​ပဲ​ရှိပေမဲ့ ဗေသလမှာ အကြီးအကဲ​သင်တန်း​တွေ ကျင်းပ​နေတဲ့​အတွက် ငါး​နှစ်​နီးပါး လူ ၄၀ လောက်​ရှိခဲ့တယ်။ မနက်ပိုင်းမှာ ကျွန်မ​ပန်းကန်​တွေ​ဆေး၊ ထမင်းချက်​ကို​ကူ၊ အိပ်ရာ ၁၂ ခု​ခင်း​ပေး​ပြီး နေ့လယ်​စာ​အတွက် စားပွဲ​ခင်း​ခဲ့​ရတယ်။ မွန်းလွဲပိုင်း​မှာ အဝတ်အစား​တွေ မီး​ပူ​တိုက်​ပြီး ရေ​အိမ်နဲ့ အခန်း​တွေ​ကို သန့်ရှင်းရေး​လုပ်​ရတယ်။ အဝတ်​လျှော်​ဌာန​မှာ တစ်ပတ်​တစ်ခါ​ဝင်လုပ်​ခဲ့​ရတယ်။ အလုပ်​အရမ်း​များ​ပေမဲ့ အကူအညီ​ပေး​နိုင်​လို့ ကျွန်မ​ဝမ်းသာ​မိတယ်။

ဗေသလ​တာဝန်​မှာ​ကော လယ်ကွင်း​လုပ်ငန်းမှာပါ ကျွန်မ​တို့​အလုပ်​အရမ်း​များ​ကြတယ်။ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု ခု​နစ်​ခု​အထိ ကျင်းပ​ခဲ့​ရတဲ့အခါ​တွေ​ရှိတယ်။ စ​နေ၊ တနင်္ဂနွေ​နေ့တွေမှာ အသင်းတော်တွေဆီ ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ် ဟောပြောချက်​သွား​ပေး​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​လိုက်​သွားတယ်။ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ယောက်​က အမြဲ​တ​တွဲ​တွဲ​ပဲ။

ဂရိ​သြသဒေါက်စ်ချာ့ခ်ျ​နဲ့ တော်တော်လေး​ရင်းနှီး​ပြီး အယူ​လွဲ​တိုက်ဖျက်ရေး​ကိုယ်စားလှယ် ချာ့ခ်ျ​ဓမ္မ​ဆရာ​တစ်ဦး​ရဲ့ မိတ်ဆွေရင်း​တွေ​ဖြစ်​တဲ့ မောင်နှံစုံ​တစ်စုံ​နဲ့ ကျွန်မ​တို့ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​လုပ်ခဲ့ဖူး​တယ်။ သူတို့​အိမ်ထဲမှာ​ဆိုရင် နံ့သာပေါင်း​တွေ​ကို မပြတ်​မီးရှို့​ပြီး ဘိုင်​ဇ​င်​တိုင်​ဓမ္မ​သီချင်းတွေ တစ်​နေ​ကုန်​ဖွင့်​ထား​တဲ့ သန့်ရှင်း​သူတွေ​ပုံ အပြည့်​နဲ့ အခန်း​တစ်ခန်း​ရှိတယ်။ ကြာသပတေး​နေ့တိုင်း သူတို့​အိမ်ကို ကျွန်မ​တို့ ကျမ်းစာ​သွား​သင်ပေး​ပြီး သောကြာ​နေ့တိုင်း သူတို့ရဲ့​မိတ်ဆွေ​ဓမ္မ​ဆရာ​က အလည်​လာ​တတ်တာ အတော်ကြာကြာ​ပဲ။ တစ်ရက်​ကျ​တော့ ကျွန်မ​တို့ကို အံ့အားသင့်​စ​ရာ​တစ်ခု​ပြ​ချင်​လို့ သူတို့​အိမ်ကို မဖြစ်​မနေ​လာဖို့​ပြော​တယ်။ ပထမဦးဆုံး အဲဒီ​အခန်း​ကို​ပြ​တယ်။ ပုံ​တွေ​အားလုံး​ကို သူတို့​ဖယ်ရှားပစ်​ပြီး အခန်း​ကို ပြန်​ပြုပြင်​ထား​တယ်။ ဒီ​မောင်နှံစုံ​ဟာ ဆက်​တိုးတက်လာ​ကြ​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်တယ်။ ကျွန်မ​တို့​ကျမ်းစာ​သင်ပေးခဲ့တဲ့​သူ စုစုပေါင်း​အ​ယောက် ၅၀ လောက် ယေဟောဝါ​ထံ သူတို့ရဲ့​ဘဝကို ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​ကြ​တာ​ကို​တွေ့ရ​လို့ ဝမ်းသာ​ခဲ့​ရတယ်။

ကျွန်မ​ခံစား​ခဲ့​ရတဲ့ အထူး​ဆုကျေးဇူး​က​တော့ ဝိညာဉ်​တော်​ဖွား​ညီအစ်ကို​တွေ​နဲ့ ပေါင်းဖော်​ရခြင်း​ပါ​ပဲ။ အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့ဝင်​တွေ​ဖြစ်​တဲ့ ညီအစ်ကို​နောရ်၊ ဖရန့်​ဇ်​နဲ့ ဟဲန်​ရှယ်​လ်​တို့ လည်ပတ်​လာချိန်​တွေ​ဟာ တကယ်​ခွန်အား​ရတဲ့​အချိန်တွေ​ပေါ့။ ဗေသလမှာ အမှုထမ်း​နေရ​တာ အနှစ် ၄၀ ကျော်သွား​ပေမဲ့ တကယ်​ဂုဏ်ယူ​စ​ရာ အခွင့်ထူး​ကြီး​ပဲ​လို့ အခုထိ​ခံစား​နေရ​တုန်း​ပဲ။

ဖျားနာ​မှု​နှင့် ဆုံးရှုံးမှု​ကို ရင်ဆိုင်​ဖြေရှင်းခြင်း

၁၉၈၂ ခုနှစ်​ကစပြီး ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း​မှာ အဲလ်​ဇိုင်း​မား​ရောဂါ​လက္ခဏာတွေ စ​ပေါ်လာ​တယ်။ ၁၉၉၀ ပြည့်နှစ်​ရောက်တော့ သူ့ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး ဆိုး​သ​ထက်​ဆိုး​လာပြီး နောက်ဆုံး​တော့ မပြတ်​ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ပေးဖို့ လို​လာတယ်။ သူ​မသေ​ခင်​ရှစ်နှစ်​အတွင်းမှာ ဗေသလ​ကနေ ကျွန်မ​တို့ တစ်​ဖဝါး​မှ​မခွာ​နိုင်​ခဲ့​ဘူး။ ဗေသလ​မိသားစု​ထဲ​က ချစ်​မြတ်နိုး​ရတဲ့​ညီအစ်ကို​တွေ​အပြင် တာဝန်​ရှိ​ကြီးကြပ်မှူး​တွေ​က​လည်း ကျွန်မ​တို့ကို​ကူညီ​ပေးဖို့ စီစဉ်​ပေး​တယ်။ သူတို့ ကြင်ကြင်နာနာ​ကူညီပေး​ခဲ့​ကြ​ပေမဲ့ ကျွန်မ​ကိုယ်တိုင် သူ့ကို နေ့ရောညပါ ကြည့်ရှု​ပြုစုပေး​ခဲ့​ရတယ်။ တစ်ခါ​တ​လေ အခြေအနေ​သိပ်​ဆိုးတယ်၊ မ​အိပ်​ရတဲ့​ည​တွေ အတော်​များတယ်။

၁၉၉၈ ခုနှစ် ဇူလိုင်​လမှာ ကျွန်မ​ချစ်​ရတဲ့​ခင်ပွန်း ကွယ်လွန်​သွား​ရှာတယ်။ သူ့ကို ကျွန်မ​အရမ်း​သတိရ​လွမ်းဆွတ်​ပေမဲ့ ဘုရားသခင့်​လက်ထဲမှာ​ရှိတဲ့​အတွက် ကျွန်မ​စိတ်သက်သာရာ​ရ​ပါ​တယ်၊ ပြီး​တော့ ရှင်ပြန်ထမြောက်​ချိန်​ကျ​ရင် တခြားသူ​သန်းပေါင်း​များစွာနဲ့​အတူ သူ့ကို​ပါ ယေဟောဝါ​သတိရ​မှာ​ပါ။—ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉။

ယေဟောဝါ​ရဲ့​ဆုကျေးဇူး​များ​အတွက် ကျေးဇူး​တင်​ခြင်း

ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း​ကို ဆုံးရှုံး​ခဲ့​ရပေမဲ့ ကျွန်မ အထီးကျန်​မနေပါဘူး။ ဗေသလမှာ ဆက်​အမှုထမ်းခွင့်​ရ​နေတုန်းပဲ၊ ဗေသလ​တစ်​မိသားစု​လုံး​ရဲ့ မေတ္တာနဲ့ ဂရုစိုက်​မှု​ကိုလည်း ခံစား​နေ​ရတယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​ဆွေမျိုးသားချင်း​တွေ​ထဲမှာ ဂရိ​နိုင်ငံတစ်ဝန်းလုံး​က ဝိညာဉ်​ရေး​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​လည်း​ရှိသေးတယ်​လေ။ အခု ကျွန်မ​အသက် ၇၀ ကျော်​လာပေမဲ့ မီးဖိုဆောင်​နဲ့ စားသောက်ခန်း​မှာ တစ်​နေ​ကုန်​အလုပ်​လုပ်နိုင်​တုန်း​ပဲ။

၁၉၉၉ ခုနှစ်​မှာ နယူးယောက်​မြို့၊ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ ကမ္ဘာ့​ဌာနချုပ်​ကို​အလည်သွား​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​ရဲ့​စိတ်ကူးယဉ်​အိပ်မက် အကောင်အထည်​ပေါ်လာ​ခဲ့တယ်။ ဘယ်လို​ခံစား​ခဲ့​ရတယ်ဆိုတာ ပြော​မပြ​နိုင်အောင်​ပါ​ပဲ။ တကယ်​တည်ဆောက်မှု​ပေး​ပြီး မမေ့နိုင်​တဲ့ တွေ့ကြုံမှု​တစ်ခု​ပဲ။

နောက်ကြောင်း​ကို ပြန်​ကြည့်​လိုက်တဲ့အခါ ကျွန်မ​ရဲ့​ဘဝကို ဒီထက်​ကောင်း​တဲ့​နည်းနဲ့ အသုံးပြုနိုင်​ခဲ့​မှာ​မဟုတ်ဘူးလို့ ယုံကြည်တယ်။ ယေဟောဝါ​ကို အချိန်ပြည့်​အမှုထမ်း​ခြင်း​ဟာ အကောင်းဆုံး​ဘဝ​လုပ်ငန်း​တစ်ခု​ပါ​ပဲ။ ကျွန်မ​အတွက် လို​လေ​သေး​မရှိ​ပြည့်စုံ​ခဲ့တယ်​လို့ စိတ်ချ​လက်ချ​ပြော​နိုင်တယ်။ ကျွန်မ​ခင်ပွန်း​သည်​နဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး၊ ကာယရေး​နှစ်တန်စလုံး​ကို ယေဟောဝါ​ဟာ မေတ္တာနဲ့ ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ပေး​ခဲ့​ပါ​တယ်။ ဆာလံဆရာ​က ‘ငါ​၌ ထာဝရ​ဘုရားသခင်​ပြု​တော်​မူ​သော ကျေးဇူး​အလုံးစုံ​တို့ကို အဘယ်​သို့​ဆပ်​ရမည်​နည်း’ လို့ ဘာကြောင့်​မေးခဲ့​ရတာကို ကိုယ့်​ဘဝ​အတွေ့အကြုံ​ကနေ နားလည်​လာ​မိတယ်။—ဆာလံ ၁၁၆:၁၂။

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကေ​ရေ​လမ်း​ဘော့စ်​နဲ့ ကျွန်မ​က အမြဲ​တ​တွဲ​တွဲ​ပဲ

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်မ​ရဲ့​ခင်ပွန်း ဌာနခွဲ​က သူရဲ့​ရုံးခန်း​ထဲမှာ

 [စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဗေသလမှာ​အမှုထမ်း​ရတာ တကယ်​ဂုဏ်ယူ​စ​ရာ​ပဲ​လို့ ကျွန်မ​ခံစား​ရတယ်