အဘယ်အခါမျိုးတွင် အမျက်ထွက်သင့်သနည်း
အဘယ်အခါမျိုးတွင် အမျက်ထွက်သင့်သနည်း
ဒေ. ၇:၉ တွင်သမ္မာကျမ်းစာက ဤသို့ဖော်ပြ၏– “အမျက်သည် မိုက်သောသူ၏စိတ်နှလုံး၌ နေရာကျတတ်၏။” တစ်ဦးတစ်ယောက်က ကျွန်ုပ်တို့ကို ပြစ်မှားသည့်အခါ အကဲဆတ်မလွန်ဘဲ ခွင့်လွှတ်သင့်ကြောင်း ဤအခန်းငယ်က ဖော်ပြသည်။
သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့သည် တစ်ခုခုကြောင့် သို့မဟုတ် တစ်ဦးတစ်ယောက်ကြောင့် ဘယ်တော့မှ အမျက်မထွက်သင့်၊ ပြစ်မှားမှုသည် မည်မျှပင်ကြီးလေးပြီး အကြိမ်ကြိမ်ဖြစ်ပါစေ ခွင့်လွှတ်ပြီး မဖြေရှင်းသင့်ဟု ဒေ. ၇:၉ ကဆိုလိုနေခြင်းလော။ ပြစ်မှားသူကို ခွင့်လွှတ်သင့်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့သိထားကြရာ သူတစ်ပါးအား စကားအားဖြင့်၊ အပြုအမူအားဖြင့် ပြစ်မှားချင်တိုင်း ပြစ်မှားသင့်သလော။ ယင်းသို့ မဖြစ်နိုင်ချေ။
ယေဟောဝါဘုရားသခင်သည် မေတ္တာ၊ ကရုဏာ၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် စိတ်ရှည်ခြင်းတို့၏ ပြယုဂ်ဖြစ်တော်မူသည်။ သို့တိုင် ကိုယ်တော်သည် အမျက်ထွက်ကြောင်း သမ္မာကျမ်းစာတွင် အကြိမ်ကြိမ်ဖော်ပြထားသည်။ အပြစ်ကြီးလေးသောအခါ ပြစ်မှားသူများကို ကိုယ်တော် အရေးယူခဲ့၏။ သာဓကအချို့ကို သုံးသပ်ကြည့်ပါ။
ယေဟောဝါအား ပြစ်မှားသည့်အပြစ်များ
ယေရောဗောင်သည် ‘ဣသရေလအမျိုးကို ပြစ်မှားစေသောအပြစ်အားဖြင့် ထာဝရဘုရားသခင်၏အမျက်တော်ကို နှိုးဆော်’ ခဲ့သည်ဟု ၃ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၅:၃၀ ပါမှတ်တမ်းက ဖော်ပြ၏။ ၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၂၈:၂၅ တွင် ယုဒရှင်ဘုရင်အာခတ်နှင့်ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းစာက ဤသို့ဆိုသည်– ‘အခြားတစ်ပါးသောနတ်ဘုရားတို့အား နံ့သာပေါင်းကို မီးရှို့စရာဖို့ မြင့်သောအရပ်တို့ကိုတည်၍ ဘိုးဘေးတို့၏ဘုရားသခင် ယေဟောဝါ၏အမျက်တော်ကို နှိုးဆော်လေ၏။’ နောက်ထပ်ပုံနမူနာတစ်ခုကို တရားသူကြီး ၂:၁၁-၁၄ တွင် ဤသို့တွေ့ရှိရသည်– ‘ဣသရေလအမျိုးသားတို့သည် ထာဝရဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ မကောင်းမှုကိုပြု၍ ဗာလတို့ကို ဝတ်ပြုကြသဖြင့် ထာဝရဘုရားသခင်အမျက်တော်ကို ထွက်စေကြ၏။ ထာဝရဘုရားသခင်သည် ဣသရေလအမျိုး၌ ပြင်းစွာအမျက်ထွက်လျက် လုယူသောသူတို့လက်သို့ အပ်လိုက်၏။’
ယေဟောဝါအား အမျက်ထွက်စေပြီး ပြင်းထန်စွာအရေးယူရန် လိုအပ်သည့် အခြားအချက်များလည်းရှိသေး၏။ ဥပမာ၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၂:၁၈-၂၀ တွင်ကျွန်ုပ်တို့ ဤသို့ဖတ်ရသည်– ‘စုန်းမကို အသက်ရှင်စေခြင်းငှာ အခွင့်မပေးရ။ တိရစ္ဆာန်နှင့်သင့်နေသောသူသည် အသေသတ်ခြင်းကို အမှန်ခံရမည်။ ထာဝရဘုရားသခင်မှတစ်ပါး အခြားသောနတ်ဘုရားများရှေ့မှာ ယဇ်ပူဇော်သောသူကို ရှင်းရှင်းဖျက်ဆီးရမည်။’
ရှေးဣသရေလလူမျိုးသည် ယေဟောဝါအား အမျက်ထွက်စေပြီး စစ်မှန်သောနောင်တမယူသည့်အခါ ကိုယ်တော်သည် သူတို့၏ကြီးလေးသောအပြစ်များကို ခွင့်မလွှတ်တော့ချေ။ အပြစ်ကျူးလွန်သူများသည် စစ်မှန်သောနောင်တယူ လုပ်ဆောင်ခြင်းမရှိ၊ ယေဟောဝါအား နာခံမှုမပြသောကြောင့် နောက်ဆုံးတွင် သူတို့ကို ဘုရားသခင် ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ ထိုလူမျိုးတစ်မျိုးလုံးကို ဘီ.စီ.အီး. ၆၀၇ ခုနှစ်တွင် ဗာဗုလုန်လက်သို့၊ တစ်ဖန် စီ.အီး. ၇၀ ပြည့်နှစ်တွင် ရောမလက်သို့ ဝကွက်အပ်လိုက်လေသည်။
ယေဟောဝါသည် လူတို့၏မကောင်းမှုများကြောင့် အမျက်ထွက်ပြီး ကြီးလေးသောအပြစ်ပြုသူများ နောင်တမယူသည့်အခါ ကွပ်မျက်ခဲ့သည်။ သို့သော် ယင်းက ဒေ. ၇:၉ တွင်ဖော်ပြထားသောသူတို့နှင့် ကိုယ်တော် တူသည်ဟုဆိုလိုသလော။ လုံးဝမဆိုလိုပါ။ ကိုယ်တော်သည် ကြီးလေးသောအပြစ်ပြုသူများကို တရားသဖြင့် အမျက်ထွက်ပြီး မျက်နှာမလိုက်ဘဲ စီရင်လေ့ရှိ၏။ သမ္မာကျမ်းစာက ယေဟောဝါအကြောင်း ဤသို့ဆို၏– ‘[ကိုယ်တော်၏] အမှုတော်သည် စုံလင်ပေ၏။ စီရင်တော်မူသမျှတို့သည် တရားနှင့်ညီလျက် သစ္စာစောင့်သောဘုရားသခင်၊ အပြစ်ကင်းလွတ်၍ ဟုတ်မှန်ဖြောင့်မတ်သောဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူ၏။’—တရားဟောရာ ၃၂:၄။
အချင်းချင်း ပြစ်မှားသည့် ကြီးလေးသောအပြစ်များ
ရှေးဣသရေလလူတို့အား ဘုရားသခင်ပေးသည့် ပညတ်တရားအရ လူတို့ကို ကြီးလေးသောအပြစ်ပြုလျှင် ဆိုးကျိုးများခံရမည်ဖြစ်သည်။ ဥပမာ၊ ညဘက်၌ အိမ်ကို သူခိုးဖောက်သည့်အခါ အိမ်ရှင်က သူ့ကိုသတ်လျှင် အိမ်ရှင်တွင် သွေးပြစ်မရှိပါ။ အိမ်ရှင်သည် ကြီးလေးသောရာဇဝတ်မှုအတွက် အပြစ်မရှိခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ ဤသို့ဖတ်ရသည်– “သူခိုးသည် အိမ်ကိုထွင်းဖောက်စဉ် [အိမ်ရှင်] တွေ့၍ သေအောင်သတ်သော်လည်း သေစားမသေစေရ။”—ထွက်မြောက်ရာ ၂၂:၂။
ဗလက္ကာရပြုခြင်းသည် ဘုရားသခင့်ရှေ့မှောက်တွင် ရာဇဝတ်မှုကြီးတစ်ခုဖြစ်ရာ ဗလက္ကာရပြုခံရသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးသည် အလွန်အမျက်ထွက်မည်မှာ အမှန်ပင်။ မောရှေပညတ်အရ အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို ဗလက္ကာရပြုခြင်းသည် “လူချင်းတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ရန်ပြု၍ သတ်သောအမှုနှင့်တူ” သောကြောင့် ဗလက္ကာရပြုသူသည် အသေသတ်ခြင်းခံရမည်ဖြစ်၏။ (တရားဟောရာ ၂၂:၂၅-၂၇) ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုပညတ်တရားအောက်တွင် မရှိကြတော့သော်လည်း အလွန်ဆိုးရွားသည့်ဗလက္ကာရပြုခြင်းကို ယေဟောဝါ မည်သို့သဘောထားကြောင်း ထိုးထွင်းသိမြင်စေ၏။
ကျွန်ုပ်တို့ခေတ်တွင်လည်း ဗလက္ကာရပြုခြင်းသည် ပြင်းထန်စွာ အပြစ်ဒဏ်ခံရသော ရာဇဝတ်မှုကြီးတစ်ခုဖြစ်၏။ ဗလက္ကာရပြုခံရသူသည် ရဲဌာနသို့ တိုင်ခွင့်ရှိသည်။ ဤသို့ဖြင့် အာဏာပိုင်များက အပြစ်ကျူးလွန်သူကို အပြစ်ပေးနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ပြုကျင့်ခံရသူသည် အရွယ်မရောက်သေးသူဖြစ်လျှင် မိဘများက ထိုသို့အရေးယူလုပ်ဆောင်လိုကြပေမည်။
မဖြစ်စလောက်အပြစ်များ
သို့သော် အာဏာပိုင်များ အရေးယူလုပ်ဆောင်စရာမလိုသော ပြစ်မှုလည်းရှိသည်။ သို့ဖြစ်၍ အခြားသူများပြုသည့် မဖြစ်စလောက်အပြစ်များကြောင့် အလွန်အကျွံအမျက်မထွက်အပ်ဘဲ ခွင့်လွှတ်သင့်သည်။ အကြိမ်မည်မျှ ခွင့်လွှတ်သင့်သနည်း။ တမန်တော်ပေတရုက ယေရှုအား “သခင်၊ ညီအစ်ကိုသည် အကျွန်ုပ်ကိုပြစ်မှား၍ အကျွန်ုပ်တို့သည် သူ၏အပြစ်ကို ဘယ်နှစ်ကြိမ်လွှတ်ရပါအံ့နည်း။ ခုနစ်ကြိမ်မြောက်အောင် လွှတ်ရပါအံ့လော” ဟုမေးလျှောက်ခဲ့၏။ ယေရှုက “အကြိမ်ခုနစ်ဆယ်ခုနစ်လီမြောက်အောင် လွှတ်ရမည်” ဟုမိန့်ဆိုခဲ့သည်။—မဿဲ ၁၈:၂၁၊ ၂၂။
တစ်ဖက်တွင်မူ၊ သူတစ်ပါးအား စိတ်မနာကြည်းစေရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ခရစ်ယာန်အရည်အသွေးကို အမြဲမပြတ်ကြိုးစားပျိုးထောင်ဖို့လိုသည်။ ဥပမာ၊ သင်သည် သူတစ်ပါးနှင့်ဆက်ဆံသည့်အခါ တစ်ခါတစ်ရံ တုံးတိတိ၊ မဆင်မခြင်၊ ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းပြောဆိုပြုမူမိသလော။ သို့ဆိုလျှင် စိတ်နာကြည်းသွားစေနိုင်၏။ အမျက်ထွက်သူကို အပြစ်တင်ပြီး မိမိကို ခွင့်လွှတ်သင့်သည်ဟု အပြစ်ပြုသူက ယူမှတ်မည့်အစား မိမိကြောင့် သူအမျက်ထွက်ရကြောင်း သဘောပေါက်ဖို့လို၏။ အစကတည်းက ထိုသို့အမျက်မထွက်စေရန် မိမိ၏အပြုအမူ၊ အပြောအဆိုတို့ကို ချုပ်ထိန်းထားဖို့လိုသည်။ ဤသို့ကြိုးစားအားထုတ်မည်ဆိုလျှင် သူတစ်ပါးအား စိတ်နာကြည်းစေမည့် အကြိမ်ပေါင်း လျော့နည်းသွားလိမ့်မည်။ သမ္မာကျမ်းစာက ဤသို့သတိပေး၏– “သန်လျက်နှင့်ထိုးသကဲ့သို့ စကားပြောတတ်သော လူတချို့ရှိ၏။ ပညာရှိတို့၏လျှာမူကား အနာကိုပင် ပျောက်စေတတ်၏။” (သု. ၁၂:၁၈) သူတစ်ပါးကို မရည်ရွယ်ဘဲ စိတ်နာကြည်းစေမိလျှင် တောင်းပန်စကားဆိုခြင်းသည် အကျိုးများစွာရှိနိုင်သည်။
ကျွန်ုပ်တို့သည် “ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့်လည်းကောင်း၊ အချင်းချင်းတည်ဆောက်ခြင်းနှင့်လည်းကောင်း ယှဉ်သောအရာတို့ကို မီအောင်လိုက်” သင့်သည်ဟု သမ္မာကျမ်းစာက ဖော်ပြ၏။ (ရောမ ၁၄:၁၉) လိမ္မာပါးနပ်ပြီး ကြင်နာစွာပြောဆိုကြလျှင် နယပုံပြင်၏ဤစကားများကို ကျွန်ုပ်တို့လိုက်နာရာကျ၏– “အခန့်သင့်ပြောဆိုသောစကားတစ်ခွန်းသည် ငွေထည်တွင်ရှိသော ရွှေပန်းသီးများနှင့်တူသည်။” (သု. ၂၅:၁၁၊ ကဘ) တကယ့်ကိုအားရနှစ်သက်ဖွယ် ဖြစ်စေသည်တကား! နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး အလိုက်သင့်ပြောဆိုမှုသည် သူတစ်ထူး၏ ဇွတ်တရွတ်နိုင်သောစိတ်ထားကိုပင် ပြောင်းလဲစေနိုင်သည်– “ဖြည်းညင်းသောစကားသည်လည်း အရိုးကျိုးအောင် တတ်နိုင်၏။”—သု. ၂၅:၁၅၊ သမ။
ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာက ကျွန်ုပ်တို့ကို ဤသို့အကြံပြု၏– “လူအသီးအသီးတို့အား အဘယ်သို့ပြန်ပြောရမည်ကို သိနိုင်မည်အကြောင်း၊ သင်တို့စကားသည် ဆားအားဖြင့် ငန်သောအရသာနှင့်ပြည့်စုံလျက် အစဉ်မပြတ်တင့်တယ်လျောက်ပတ်ပါစေ။” (ကောလောသဲ ၄:၆) “ဆားအားဖြင့် ငန်သောအရသာ” ဟူသည် သူတစ်ပါးအား စိတ်နာကြည်းစရာအကြောင်း လျော့နည်းစေရန် နှစ်လို့ဖွယ်စကားများပြောဆိုခြင်းကို ဆိုလို၏။ ခရစ်ယာန်များသည် အပြောရော အလုပ်နှင့်ပါ ကျမ်းစာ၏ဤဆုံးမစကားကို ကြိုးစားလိုက်လျှောက်ကြသည်– “ငြိမ်သက်ခြင်းကိုရှာ၍ မီအောင်လိုက်လော့။”—၁ ပေတရု ၃:၁၁၊ ကဘ။
သို့ဖြစ်၍ ဒေ. ၇:၉ က အခြားသူများ၏မဖြစ်စလောက်အပြစ်များကြောင့် အမျက်မထွက်သင့်ဟု ဆိုလိုနေခြင်းဖြစ်၏။ ယင်းတို့သည် လူ့မစုံလင်မှုကြောင့် သို့မဟုတ် တမင်သက်သက်ပင်ပြုလုပ်ဦးတော့ ကြီးလေးသည့်အပြစ်များမဟုတ်ချေ။ သို့သော် ကြီးလေးသည့်အပြစ်ဖြစ်လျှင် ပြစ်မှားခံရသူသည် စိတ်နာကြည်းပြီး လိုအပ်သလိုအရေးယူ ဆောင်ရွက်လိုမည်ကို သဘောပေါက်နားလည်နိုင်သည်။—မဿဲ ၁၈:၁၅-၁၇။
[စာမျက်နှာ ၁၄ ပါ ရုပ်ပုံ]
ယေဟောဝါသည် နောင်တမယူသော ဣသရေလလူမျိုးကို စီ.အီး. ၇၀ ပြည့်နှစ်တွင် ရောမလက်ချက်ဖြင့် ဖျက်ဆီးခဲ့
[စာမျက်နှာ ၁၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
“အခန့်သင့်ပြောဆိုသော စကားတစ်ခွန်းသည် . . . ရွှေပန်းသီးများနှင့်တူသည်”