ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ဖန်ဆင်း​ရှင်​၏​အမှုတော်ကို​ဆောင်​နေ​ရန် ဆုံးဖြတ်ခြင်း

ကော​န်​စ​တဲ​န်စ် ဘေ​န​န်​တီ ပြောပြ​သည်

အဖြစ်အပျက်က မြန်​လွန်း​လှတယ်။ ၂၂ လ​ပဲ​ရှိသေး​တဲ့ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​သမီး ကာ​မီး​လ်​ဟာ ခြောက်​ရက်​အတွင်း အပြင်း​ဖျား​ပြီး ဆုံးသွား​ရှာတယ်။ ဖြေမဆည်​နိုင်အောင် ကျွန်မ​ဝမ်းနည်းပူဆွေး​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်မ​ပါ လိုက်​သေချင်​တာ။ ဘုရားသခင်​က ဘာကြောင့် ဒါမျိုး​ဖြစ်ခွင့်​ပေး​တာလဲ။ ကျွန်မ​နားမလည်​နိုင်အောင်​ဖြစ်​ခဲ့​ရတယ်။

ကျွန်မ​ရဲ့​မိဘတွေဟာ အီတလီ​နိုင်ငံ၊ စစ္စလီ​ကျွန်း၊ ကာ​စ​တယ်​လာ​မာ​ရေး ဒယ်​လ် ဂေါလ်​ဖို​မြို့က​ထွက်ခွာ​ပြီး နယူးယောက်​မြို့မှာ အခြေချ​နေထိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​မြို့မှာ​ပဲ ၁၉၀၈ ခု၊ ဒီဇင်ဘာ​လ ၈ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်မ​ကို မွေးဖွား​ခဲ့​ပါ​တယ်။ ကျွန်မ​တို့​မိသားစုမှာ အဖေ၊ အမေနဲ့ သားသမီး​ရှစ်ယောက်​ရှိတယ်။ ယောက်ျားလေး​က ငါး​ယောက်၊ မိန်းကလေး​က​သုံးယောက်။ *

၁၉၂၇ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​ရဲ့​အဖေ စဲန်​တို ကာ​တန်​ဇာ​ရို​ဟာ အဲဒီတုန်းက ကျမ်းစာ​ကျောင်းသား​တွေ​လို့​ခေါ်​တဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​အုပ်စု​လေး​ရဲ့ အစည်းအဝေးတွေကို စတက်​တယ်။ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​က (ဗေသလ​လို့​ခေါ်​တဲ့) ဌာနချုပ်​မှာ အမှုထမ်း​နေတဲ့ အီတာလျံ​ညီအစ်ကို ဂျို​ဗန်း​နီ ဒေ​ချီ​ကာ​ဟာ ကျွန်မ​တို့​နဲ့​သိပ်​မ​ဝေး​တဲ့ န​ယူး​ဂျာ​စီ​ပြည်နယ်​မှာ အစည်းအဝေးတွေ ဦးစီး​ကျင်းပ​တယ်။ အချိန်တန်​တော့ အဖေ​လည်း စ​ဟောပြော​လာပြီး သူ​ကွယ်လွန်​သွားတဲ့ ၁၉၅၃ ခုနှစ်​အထိ အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှု​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​ခဲ့တယ်။

အမေ​ငယ်ငယ်​တုန်း​က ခရစ်ယာန်​သီလရှင်​ဖြစ်ချင် ပေမဲ့ သူ့​မိဘတွေက ခွင့်​မပြု​ကြဘူး။ အစပိုင်း​မှာ အမေ့​သြဇာလွှမ်း​မှု​ကြောင့် ကျွန်မ​အဖေနဲ့​အတူ ကျမ်းစာ​မ​လေ့လာ​ရ​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သိပ်​မကြာခင် အဖေ​အများကြီး​ပြောင်းလဲ​သွားတယ်။ အဖေ​ပို​ပြီး​နူးညံ့​ပျော့ပျောင်း​လာတဲ့​အတွက် မိသားစုဟာ ပို​အေးချမ်း​သာယာ​လာတယ်။ အဲဒါကို ကျွန်မ​သဘောကျ​တယ်။

အဲဒီ​အတောအတွင်း ကျွန်မ​နဲ့​သက်တူရွယ်တူ​ဖြစ်​ပြီး ဘ​ရွတ်​က​လင်​မှာ​မွေးတဲ့ ချားလ်စ်​နဲ့​ဆုံတွေ့​ခဲ့တယ်။ သူ့​မိသားစုက ကျွန်မ တို့​လို​ပဲ စစ္စလီ​ကျွန်း​က ပြောင်း​လာကြတာ။ သိပ်​မကြာခင် ကျွန်မ​တို့​စေ့စပ်​လိုက်ကြပြီး ၁၉၃၁ ခုနှစ်​က အိုဟိုင်အို​ပြည်နယ်၊ ကိုလံဘတ်စ်​မြို့မှာ​ကျင်းပ​တဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ စည်းဝေးကြီး​ကနေ အဖေ​ပြန်​လာတော့ ကျွန်မ​တို့​လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ တစ်နှစ်​အတွင်း သမီးလေး ကာ​မီး​လ်​ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်။ သမီး​ဆုံး​သွားတော့ ကျွန်မ​ရင်ကျိုး​ရ​ပါ​ရော။ တစ်နေ့​မှာ ချားလ်စ်​က “မင်း​က​အမေ​ဖြစ်သလို ငါလည်း အဖေ​တစ်ယောက်ပဲ။ ဒီလိုပဲ တစ်ယောက်​နဲ့​တစ်ယောက် အားပေး​နှစ်သိမ့်​ရင်း ဆက်သွား​ရမှာပဲ” ဆိုပြီး​တော့ ငို​ရင်း​ပြော​တယ်။

ကျမ်းစာ​အမှန်တရားကို လက်ခံခြင်း

ကာ​မီး​လ်​ရဲ့​အသုဘ​အခမ်းအနား​တုန်း​က အဖေ​ဟောခဲ့​တဲ့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း​မျှော်လင့်ချက်​အကြောင်းကို ချားလ်စ်​က အစ​ပြန်​ဖော်​တယ်။ “ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း​ကို ရှင်​တကယ်​ယုံသလား” ဆိုပြီး သူ့ကို​ကျွန်မ​မေးကြည့်​တယ်။

သူက “ကိုယ်​ယုံတယ်။ အဲဒါနဲ့​ပတ်သက်ပြီး ကျမ်းစာ​မှာ ဘယ်လို​ပြော​ထား​သလဲ​ဆိုတာ လေ့လာ​ကြည့်​ရအောင်​လား” ဆိုပြီး သူပြောတယ်။

အဲဒီ​ည ကျွန်မ​အိပ်​လို့​မပျော်​ဘူး။ ဒါနဲ့ မနက်​ခြောက်​နာရီ​ထိုး​တော့ ချားလ်စ်​နဲ့​ကျွန်မ ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ချင်​တဲ့​အကြောင်း အဖေ​အလုပ်​မသွား​ခင် သွား​ပြောပြ​တယ်။ အဖေက ကျွန်မ​ကို​ဝမ်းသာ​အားရ ဖက်ယမ်း​ခဲ့တယ်။ အိပ်ရာ​က​မ​ထ​သေး​တဲ့​အမေက ကျွန်မ​တို့​ပြော​နေတာကို ကြား​သွားတော့ ဘာ​ဖြစ်တာ​လဲ​လို့​မေးတယ်။ ကျွန်မ​က “ဘာမှ​မဖြစ်ပါဘူး။ ချားလ်စ်​နဲ့​ကျွန်မ ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ဖို့ ဆုံးဖြတ်​လိုက်တာပါ” လို့​ပြောပြ​တယ်။

အမေက “တို့တွေ​အားလုံး ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ဖို့​လိုနေပြီ” ဆိုပြီး​ပြော​တယ်။ ဒါနဲ့ မောင်လေး၊ ညီမလေး​တွေ​အပါအဝင် ကျွန်မ​တို့ ၁၁ ယောက်​စ​လုံး မိသားစု​လိုက် ကျမ်းစာ​စလေ့လာ​ကြတယ်။

ကျမ်းစာ​လေ့လာမှု​ကနေ ကျွန်မ​နှစ်သိမ့်မှု​ရခဲ့တယ်။ စိတ်​ရှုပ်ထွေးမှု၊ စိတ်သောက​တွေ တဖြည်းဖြည်း ပြေပျောက်​ပြီး မျှော်လင့်ချက်​ရှိ​လာတယ်။ နောက်​တစ်နှစ်​အကြာ ၁၉၃၅ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်မ​တို့​ဇနီး​မောင်နှံဟာ တခြား​သူတွေကို ကျမ်းစာ​အမှန်တရား စ​ဝေမျှပေး​နေပြီ။ ၁၉၃၇၊ ဖေဖော်ဝါရီ​လမှာ ရေနှစ်ခြင်း​အကြောင်း ကျမ်းစာ​နဲ့​ရှင်းလင်း​ပြ​တဲ့ ဟောပြောချက်​တစ်ခု​ကို ဘ​ရွတ်​က​လင်၊ ဌာနချုပ်​မှာ နားထောင်ပြီး​တော့ အနီးအနား​ဟိုတယ်​တစ်ခု​က ရေကူး​ကန်​မှာ တခြား​သူတွေ​အများကြီး​နဲ့​အတူ ကျွန်မ​တို့​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​ကြတယ်။ ဒီလို​လုပ်တာဟာ သမီးလေးကို တစ်နေ့​နေ့​တစ်ချိန်ချိန်​မှာ ပြန်တွေ့​ချင်​တာ​တစ်ခု​တည်း​ကြောင့်​မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မ​သိကျွမ်း၊ ချစ်​မြတ်နိုး​လာ​ရတဲ့ ဖန်ဆင်း​ရှင်​ရဲ့​အမှုတော်ကို ထမ်းဆောင်​ချင်​တာ​ကြောင့်​လည်း ပါ​တယ်။

အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်ခြင်း

အထူးသဖြင့် အဲဒီ​အချိန်တုန်းက လူ​အတော်များများ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​သတင်းကို တုံ့ပြန်​ကြ​ပြီး ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​လာ​ကြ​တဲ့​အတွက် ကျွန်မ​သိလာတာတွေကို တခြား​သူတွေကို​ပြောပြ​ရတာ စိတ်​လှုပ်ရှား​စ​ရာ​ကောင်း​သလို အကျိုး​လည်း​ဖြစ်ထွန်း​စေတယ်။ (မဿဲ ၉:၃၇) ၁၉၄၁ ခုနှစ်​မှာ ချားလ်စ်​နဲ့​ကျွန်မ​ဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​က ရှေ့ဆောင်​လို့​ခေါ်​တဲ့ အချိန်ပြည့်​ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုဆောင်​တွေ ဖြစ်လာ​ကြတယ်။ သိပ်​မကြာခင် ယာဉ်​နောက်​တွဲ​အိမ်တစ်လုံး​ကို ကျွန်မ​တို့​ဝယ်​လိုက်ပြီး​တော့ ချားလ်စ်​က မိသားစု​ပိုင် ဘောင်းဘီ​စက်ရုံ​ကို မောင်လေး​ဖရဲ​န့်ခ်​ရဲ့ လက်ထဲ​လွှဲအပ်​လိုက်တယ်။ အတော်​ကလေး​ကြာ​တဲ့​အခါ ကျွန်မ​တို့ကို အထူး​ရှေ့ဆောင်​တွေ​အဖြစ် ခန့်အပ်​လိုက်တဲ့​စာ​ကို​ရတော့ စိတ်​လှုပ်ရှား​ပျော်ရွှင်​ခဲ့​ရတယ်။ အစကတော့ န​ယူး​ဂျာ​စီ​ပြည်နယ်​မှာ၊ အဲဒီနောက် နယူးယောက်​ပြည်နယ်​ကို ရောက်သွား​တယ်။

၁၉၄၆ ခုနှစ်၊ မေရီလန်း​ပြည်နယ်၊ ဘာ​လ်​တီ​မိုး​မြို့မှာ စည်းဝေးကြီး​တက်​နေတုန်း ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အထူး​ကိုယ်စားလှယ်​တွေ​နဲ့ တွေ့ဆုံ​ဖို့ ကျွန်မ​တို့​ညွှန်ကြား​ခံရ​တယ်။ အဲဒီမှာ နေသန် အိပ်ခ်ျ. နောရ်၊ မီလ်တန် ဂျီ. ဟဲန်​ရှယ်​လ်​တို့​နဲ့ တွေ့ဆုံ​ရတယ်။ သူတို့က ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လုပ်ငန်း​အကြောင်း၊ အထူးသဖြင့် အီတလီ​နိုင်ငံ​က ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​အကြောင်း ကျွန်မ​တို့ကို​ပြောပြ​တယ်။ ဂိလဒ်​ကင်းမျှော်စင်​သမ္မာကျမ်းစာ​ကျောင်းတက်​နိုင်​မလား​ဆိုတာ​ကို စဉ်းစား​ဖို့​လည်း ပြော​တယ်။

“စဉ်းစား​ပြီး​ရင် အဖြေပေး​ပါ” လို့ ကျွန်မ​တို့ကို​ပြော​တယ်။ ရုံးခန်း​က​အထွက် ချားလ်စ်​နဲ့​ကျွန်မ တစ်ယောက်ကို​တစ်ယောက်​ကြည့်​ပြီး ရုံးခန်း​ထဲ​ပြန်ဝင်​ကြတယ်။ “ကျွန်မ​တို့​စဉ်းစား​ပြီးပြီ။ ဂိလဒ်​ကျောင်းတက်​ဖို့ အသင့်​ပါ​ပဲ” ဆိုပြီး ပြော​လိုက်တယ်။ ဆယ်ရက်​လောက်​ကြာ​တော့ ခု​နစ်​ကြိမ်​မြောက်​ဂိလဒ်​ကျောင်း​ကို ကျွန်မ​တို့​တက်​နေကြပြီ။

ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​သင်တန်း​ကာလ​ဟာ မမေ့နိုင်​စ​ရာ​အချိန်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ သင်တန်းပို့ချ​သူတွေရဲ့ စိတ်ရှည်မှု၊ မေတ္တာနဲ့ တိုင်းတစ်ပါး​လယ်ကွင်း​မှာ ကြုံ​ရမယ့်​အခက်အခဲ​တွေ​အတွက် အသင့်ပြင်​ဆင်​ပေး​တာတွေကို ကျွန်မ​တို့ အထူး​စွဲမှတ်​ခဲ့​ရတယ်။ ၁၉၄၆ ခု၊ ဇူလိုင်​လမှာ သင်တန်းဆင်း​တော့ အီတာလျံ​အတော်များများ​ရှိတဲ့ နယူးယောက်​မြို့မှာ ခဏတာ​ဝန်​ကျ​တယ်။ အဲဒီနောက် စိတ်​လှုပ်ရှား​စ​ရာ​ကောင်း​တဲ့​နေ့ကြီး ရောက်​လာတယ်။ ၁၉၄၇၊ ဇွန်လ ၂၅ ရက်​နေ့မှာ ကျွန်မ​တို့​တာဝန်ကျ​ရာ​နေရာ အီတလီ​နိုင်ငံ​ကို ထွက်ခွာ​ခဲ့​ကြတယ်။

တာဝန်ကျ​ရာ​နေရာ၌ နေသားကျ​လာ​ခြင်း

အရင်က စစ်ရေး​အတွက်​အသုံးပြုခဲ့တဲ့ သင်္ဘော​နဲ့ ကျွန်မ​တို့​ပင်လယ်​ကူး​ခရီးထွက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၄ ရက်​ကြာ​တော့ အီတလီ​ဆိပ်ကမ်း​မြို့ ဂျီနို​ဝါ​ကို ရောက်တယ်။ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ပြီးသွား​တာ နှစ်နှစ်လောက်​ပဲ​ရှိသေး​တော့ အဲဒီ​မြို့ဟာ စစ်​ရဲ့​ဒဏ်ရာ​ဒဏ်ချက်​တွေ​နဲ့ ပြည့်​နေတယ်။ ဥပမာ၊ မီး​ရထား​ဘူတာရုံ​ဆိုရင် ဗုံး​ဒဏ်​ကြောင့် ပြတင်းပေါက်​မှန်​တစ်ခု​မှ မရှိဘူး။ ဂျီနို​ဝါ​မြို့ကနေ ကုန်​ရထား​စီး​ပြီး ဌာနခွဲရုံး​နဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​အိမ်​ရှိတဲ့ မီ​လ​န်​မြို့ကို ကျွန်မ​တို့ ဆက်သွား​ကြတယ်။

စစ်​ပြီး​ခေတ် အီတလီ​ရဲ့​အခြေအနေ​က တော်တော်လေး​ဆိုးတယ်။ ပြန်လည်​ထူထောင်​ရေး​လုပ်ငန်း​တွေ လုပ်ဆောင်နေ​ကြ​ပေမဲ့ နေရာတကာမှာ ဆင်းရဲ​ဒဏ်​ခံ​နေကြ​ရတယ်။ မကြာ​ပါ​ဘူး၊ ကျွန်မ​အကြီးအကျယ်​နေမကောင်း​ဖြစ်​တော့​တယ်။ ကျွန်မ​ရဲ့​နှလုံး​အခြေအနေ​အတော်​ဆိုး​နေတဲ့​အတွက် အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​ကို ပြန်​ရင်​ကောင်း​မယ်​ထင်​တယ်လို့ ဆရာဝန်​တစ်ဦး​က ပြော​တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့​ဆေးစစ်ချက် မှားသွား​လို့ တော်​ပါ​သေး​ရဲ့။ နောက်ထပ် ၅၈ နှစ်​ကြာ​တဲ့​အထိ အီတလီ​နိုင်ငံ​မှာ ကျွန်မ​အမှုဆောင်​နေတုန်းပဲ။

တာဝန်ကျ​တဲ့​နေရာကို​ရောက်​ပြီး နှစ်​အနည်းငယ်​အကြာမှာ အမေရိကန်​ပြည်ထောင်စု​က ကျွန်မ​ရဲ့​မောင်လေး​တွေ​က ကျွန်မတို့​အတွက် ကား​တစ်စီး​ဝယ်​ပေး​ချင်​တယ်လို့​ပြော​တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ရဲ့​ကမ်းလှမ်းချက်​ကို ချားလ်စ်​က ငြင်း​လိုက်တယ်။ အဲဒီ​ဆုံးဖြတ်ချက်​ကို ကျွန်မ​တန်ဖိုး​ထား​တယ်။ ကျွန်မ​တို့​သိ​ရသလောက် အဲဒီတုန်းက အီတလီ​မှာ​ရှိတဲ့ သက်သေခံ​တစ်ယောက်မှ ကား​မရှိကြဘူး။ အဲဒီ​က ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​တွေ​ရဲ့ လူနေမှု​အဆင့်အတန်း​နဲ့ တညီတည်း​နေတာ အကောင်းဆုံး​ဖြစ်​မယ်​လို့ ချားလ်စ်​ယူဆခဲ့တယ်။ ၁၉၆၁ ခုနှစ်​ကျ​မှ ကျွန်မ​တို့ ကား​လေး​တစ်စီး​ရခဲ့တယ်။

မီ​လ​န်​မြို့မှာ ကျွန်မ​တို့​ရဲ့​ပထမဦးဆုံး ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​က မြေသား​ကြမ်းခင်း​အခန်း​တစ်ခန်း​မှာ​ဖြစ်တယ်။ သန့်စင်​ခန်းမ​ရှိ​ဘူး။ ရေ​ဆိုတာ​က​လည်း မိုးရွာ​မှ​ပဲ အိမ်ထဲ​ဝင်လာတဲ့​ရေ​ကို​တွေ့ရ​တယ်။ ဟိုဟိုဒီဒီ​ပြေး​နေတဲ့ ကြွက်​လေး​တွေ​လည်း​ရှိတယ်။ အစည်းအဝေးတွေ​ကျင်းပ​ရင် အသုံးပြု​ဖို့ မီးသီး​နှစ်လုံး​ရှိတယ်။ ဒီလို​အဆင်မပြေမှု​တွေ​ရှိပေမဲ့ စိတ်နှလုံး​ရိုး​ဖြောင့်​သူတွေ အစည်းအဝေး​လာ​တက်ပြီး နောက်ဆုံး ကျွန်မ​တို့​နဲ့​အတူ ခရစ်ယာန်​ဓမ္မ​အမှုမှာ ပါဝင်​လာကြတာ​တွေ့ရ​တော့ အားရှိစရာ​ပဲ။

ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု အတွေ့အကြုံ​များ

တစ်ခါ​တော့ လူတစ်ယောက်ကို ငြိမ်းချမ်းရေး—တည်မြဲ​တည်​နိုင်​မည်​လော​ဆို​တဲ့ စာအုပ်​ငယ်​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ​တို့​ပြန်​အထွက်​မှာ သူ့​ဇနီး​စ​န်​တီး​နာ​က ကုန်​ခြောက်​ပစ္စည်း​တွေ တ​နင့်​တ​ပိုး​ကြီး​သယ်​ပြီး ပြန်​လာတယ်။ စိတ်​နည်းနည်း​တို​နေတဲ့​ဇနီး​က သူ့မှာ သမီး​ရှစ်ယောက်​ကို ကြည့်ရှု​စောင့်ရှောက်​ရမှာ​မို့​လို့ အချိန်​မပေး​နိုင်ဘူး​လို့​ပြော​တယ်။ ကျွန်မ စ​န်​တီး​နာ​ဆီ နောက်​တစ်ခေါက် သွားလည်​တော့ သူ​ဇာ​ထိုး​နေတာကို​တွေ့​တယ်။ သူ့​အမျိုးသား​က အိမ်မှာ​မရှိဘူး။ “ကျွန်မ နားမထောင်​အား​ဘူး။ ပြီး​တော့ စာ​လည်း မတတ်​ဘူး” လို့​သူက​ပြော​တယ်။

ကျွန်မ ယေဟောဝါ​ကို အသံတိတ်​ဆုတောင်း​လိုက်တယ်။ ပြီး​တော့ ကျွန်မ​ရဲ့​အမျိုးသား​အတွက် ဆွယ်​တာ​အင်္ကျီ​တစ်ထည် ထိုး​ပေး​နိုင်​မလားလို့ မေးကြည့်​တယ်။ နှစ်ပတ်​အကြာမှာ ဆွယ်​တာ​အင်္ကျီ​ပြီး​သွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ “အမှန်တရားသည် သင်တို့ကို လွှတ်​လိမ့်​မည်” စာအုပ်​ကို​သုံးပြီး ကျွန်မ​နဲ့​စ​န်​တီး​နာ ကျမ်းစာ​ကို မှန်မှန်​စလေ့လာ​ဖြစ်တယ်။ စ​န်​တီး​နာ​ဟာ စာဖတ်​တတ်လာ​ပြီး သူ့​အမျိုးသား အတိုက်အခံ​လုပ်တဲ့​ကြား​က တိုးတက်လာ​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။ သူ့​သမီး​ငါး​ယောက်​လည်း သက်သေခံတွေ​ဖြစ်လာ​တဲ့​အပြင် လူ​အတော်များများ ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​လက်ခံ​လာနိုင်​အောင် သူ​ကူညီပေး​တယ်။

၁၉၅၁ ခု၊ မတ်​လမှာ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​နှစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ရုသ် ကယ်​န​န် *၊ လိုး​ဝ​စ္စ ကာလ​ဟန်​တို့​နဲ့​အတူ သက်သေခံတွေ​မရှိတဲ့ ဘ​ရက်​ရှာ​မြို့ကို ကျွန်မ​တို့​ပြောင်းရွှေ့​ခဲ့​ရတယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ လိုး​ဝ​စ္စ ကာလ​ဟန်​က ဘေးလ် ဝန်း​ငတ်​ကို လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။ အဲဒီမှာ ပရိဘောဂ​အစုံ​ရှိတဲ့ တိုက်ခန်း​တစ်ခန်း​ရှာတွေ့ခဲ့​တယ်။ ဒါပေမဲ့ နှစ်လ​အကြာမှာ အိမ်ရှင်​က ကျွန်မ​တို့ကို ၂၄ နာရီ​အတွင်း သူ့​အိမ်က​ထွက်​ဖို့​ပြော​တယ်။ အဲဒီ​ဒေသမှာ တခြား​သက်သေခံတွေ​မရှိတဲ့​အတွက် မလွှဲ​မရှောင်​သာ​ဘဲ ဟိုတယ်​တစ်ခု​မှာ နှစ်လ​လောက်​နေ​ရတယ်။

ကျွန်မ​တို့​အစားအသောက်​က​တော့ ဆင်းရဲ​တယ်။ ကော်ဖီ​ရ​ယ်၊ မုန့်​နည်းနည်း​ရ​ယ် ဒိန်ခဲနဲ့​အသီးအနှံ​တချို့​ရ​ယ်​ကိုပဲ ကျွန်မ​တို့​စား​ခဲ့​ရတယ်။ အဆင်မပြေတာ​လေး​တွေ​ရှိပေမဲ့ ကောင်းချီး​တွေ ခံစား​ကြရတယ်။ အတော်ကြာ​တော့ တိုက်ခန်း​လေး​တစ်ခန်း ရှာတွေ့​ပြီး ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​အဖြစ်​သုံးခဲ့​တယ်၊ ၁၉၅၂ ခုနှစ်​က အဲဒီ​အခန်း​ကျဉ်း​လေးမှာ​လုပ်တဲ့ ခရစ်တော်​ရဲ့​သေခြင်း အောက်မေ့ရာပွဲကို တက်ရောက်သူ ၃၅ ယောက်​ရှိတယ်။

အခက်အခဲ​များ​ကို ကျော်လွှား​ခြင်း

အဲဒီတုန်းက ခရစ်ယာန်​ဘုန်းကြီး​တွေ ကြီးစိုး​နေတဲ့​အချိန်​ဖြစ်တယ်။ ဥပမာ၊ ဘ​ရ​ယ်​ရှာ​မြို့မှာ ဟောပြောနေ​တုန်း ကျွန်မ​တို့ကို ခဲ​နဲ့​ပေါက်​ဖို့ ကောင်လေး​တချို့​ကို ခရစ်ယာန်​ဘုန်းကြီး​က သွေးထိုးခဲ့​တယ်။ ဒါပေမဲ့ အတန်ကြာ​တော့ ကျမ်းစာ​လေ့လာသူ ၁၆ ယောက်​ရှိလာပြီး အချိန်တို​အတွင်းမှာ သက်သေခံတွေ​ဖြစ်လာ​ကြတယ်။ သူတို့​အထဲမှာ ဘယ်သူ​ပါ​လဲ​သိလား။ ကျွန်မ​တို့ကို ခဲ​နဲ့​ပစ်​ဖို့ သွေးထိုး​ခံရ​တဲ့​ကောင်လေး​တစ်ယောက်​ပါ​တယ်။ အခု သူဟာ ဘ​ရ​ယ်​ရှာ​မြို့က အသင်းတော်​တစ်ခု​မှာ အကြီးအကဲ​တစ်ယောက်​အဖြစ် အမှုထမ်း​နေပါတယ်။ ၁၉၅၅ ခုနှစ်၊ ဘ​ရ​ယ်​ရှာ​မြို့ကနေ ကျွန်မ​တို့​ထွက်ခွာ​ချိန်မှာ ကြေညာသူ​အ​ယောက် ၄၀ က ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်းမှာ ပါ​နေကြပြီ။

အဲဒီနောက် လက်​ဟော​န်​မြို့ (လီ​ဗော်​နို) မှာ သုံးနှစ်​အမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီမှာ သက်သေခံ​အများစုက အမျိုးသမီးတွေ​ဖြစ်နေ​တာ​ကြောင့် ညီအစ်ကို​တွေ​တာဝန်​ယူရ​တဲ့ အသင်းတော်​တာဝန်​တွေ​ကို ကျွန်မ​တို့​ညီအစ်မ​တွေ​က တာဝန်​ယူ​ပေး​ရတယ်။ နောက်တော့ အစောပိုင်း ၁၁ နှစ်​က ကျွန်မ​တို့​တာဝန်​စ​ကျ​တဲ့ ဂျီနို​ဝါ​မြို့ကို ပြန်​ပြောင်းရွှေ့​ရတယ်။ ကျွန်မ​တို့​ပြန်ရောက်​ချိန်မှာ အသင်းတော်​တစ်ခု​ရှိနေပြီ။ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​က ကျွန်မ​တို့​နေတဲ့​တိုက်​ရဲ့​မြေညီထပ်​မှာ​ဖြစ်တယ်။

ဂျီနို​ဝါ​မြို့ကို​ရောက်​ပြီး မကြာခင် အမျိုးသမီး​တစ်ယောက်​နဲ့ ကျွန်မ​သင်အံမှု​စ​ခဲ့တယ်။ သူ့​အမျိုးသား​က လက်ဝှေ့​အားကစားရုံ မန်နေဂျာ​ဖြစ်​ပြီး အရင်က လက်ဝှေ့သမား​တစ်ယောက်​ဖြစ်တယ်။ အဲဒီ​အမျိုးသမီးဟာ ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ တိုးတက်လာ​ပြီး သိပ်​မကြာခင် ခရစ်ယာန်​ညီအစ်မ​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့​အမျိုးသား​က တော်​တော်​ကြာကြာ အတိုက်အခံလုပ်​တယ်။ နောက်ပိုင်း​မှာ သူ့​အမျိုးသမီးနဲ့ အစည်းအဝေး​လိုက်​လာတယ်။ ခန်းမ​ထဲ​မဝင်​ဘဲ အပြင်​က​ပဲ ထိုင်​နားထောင်တယ်။ ဂျီနို​ဝါ​မြို့က ကျွန်မ​တို့​ထွက်ခွာ​ပြီး မကြာခင် အဲဒီ​လူဟာ သူ့ကို​ကျမ်းစာ​သင်ပေးဖို့ တောင်းဆို​တယ်လို့​ကြားတယ်။ အတန်ကြာ​တော့ သူ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး မေတ္တာပြည့်​ဝ​တဲ့ ခရစ်ယာန်​ကြီးကြပ်မှူး​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​တယ်။ ကွယ်လွန်​ချိန်​အထိ သူသစ္စာ​တည်ကြည်​ခဲ့တယ်။

ရဲ​တစ်ယောက်​နဲ့​စေ့စပ်​ထား​တဲ့ အမျိုးသမီး​တစ်ယောက်​နဲ့​လည်း ကျွန်မ​ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​လုပ်တယ်။ အစပိုင်း​မှာ အဲဒီ​ရဲက စိတ်ဝင်စား​သလို​လို​နဲ့ လက်ထပ်​ပြီး​တော့ သဘောထား​ပြောင်း​သွားတယ်။ သူ​အတိုက်အခံလုပ်​တာ​နဲ့ အမျိုးသမီး​က ကျမ်းစာ​မ​လေ့လာ​တော့​ဘူး။ နောက်ပိုင်း ကျမ်းစာ​ပြန်​လေ့လာ​တဲ့​အခါ သူ့​အမျိုးသား​က ကျွန်မ​တို့​ကျမ်းစာ​လေ့လာ​နေတာကို​တွေ့​ရင် နှစ်ယောက်စလုံး​ကို ပစ်သတ်​မယ်​လို့ ခြိမ်းခြောက်​တယ်။ ဒီ​အမျိုးသမီးလည်း ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ တိုးတက်လာ​ပြီး နှစ်ခြင်း​ခံ​ပြီး​တဲ့ သက်သေခံ​တစ်ယောက်​ဖြစ်လာ​တယ်။ ကျွန်မ​တို့ကို သူ့​အမျိုးသား မ​သတ်​ဖြစ်ပါ​ဘူး။ နှစ်တွေ​ကြာပြီး​တဲ့​နောက် ဂျီနို​ဝါ​မြို့မှာ ကျင်းပ​တဲ့​စည်းဝေးပွဲ​တစ်ခု​ကို ကျွန်မ​တက်​နေတဲ့​အချိန်​မှာ လူတစ်ယောက် နောက်ကနေ ကျွန်မ​မျက်စိ​ကိုလာ​ပိတ်​ပြီး သူ​ဘယ်သူလဲ​ဆိုတာ မှန်း​ကြည့်​နိုင်​မလားလို့​မေးတယ်။ ခု​န​အမျိုးသမီးရဲ့​ယောက်ျား​ဖြစ်နေ​တာ တွေ့​လိုက်ရ​တော့ ကျွန်မ​မှာ ဝမ်းသာလွန်းလို့ မျက်ရည်ကျ​မိတယ်။ သူက ကျွန်မ​ကို ဖက်ယမ်း​နှုတ်ဆက်​ပြီး​တဲ့​နောက် အဲဒီ​နေ့မှာပဲ ယေဟောဝါ​ဆီ​မှာ သူ​အပ်နှံ နှစ်ခြင်း​ခံ​လိုက်ပြီ​ဆိုတာ ပြောပြ​တယ်။

၁၉၆၄ ကနေ ၁၉၇၂ ခုနှစ်​အထိ ချားလ်စ်​က အသင်းတော်​တွေ ဝိညာဉ်​ရေး​ခိုင်ခံ့​ရအောင် လည်ပတ်​အားပေးတဲ့​အခါ ကျွန်မ​ပါ​လိုက်​ခွင့်​ရတယ်။ ပိဒ်​မော​န့်၊ လ​မ်​ဘာ​ဒီ၊ လ​ဂ​ယူး​ရီး​ယား​စတဲ့ အီတလီ​မြောက်ပိုင်း​ဒေသ အားလုံးနီးပါး​ကို ကျွန်မ​တို့​ရောက်တယ်။ အဲဒီနောက် ဖ​လော​ရဲ​န့်စ်​ခရိုင်​နား​မှာ ပြီး​တော့ ဗာ​ချဲလီ​မှာ ရှေ့ဆောင်​ပြန်​လုပ်ကြတယ်။ ၁၉၇၇ ခုနှစ်​က ဗာ​ချဲလီ​မှာ အသင်းတော်​တစ်ခု​ပဲ​ရှိရာ​ကနေ ကျွန်မ​တို့​အဲဒီ​က​ထွက်​တဲ့ ၁၉၉၉ ခုနှစ်​ကျ​တော့ အသင်းတော်​သုံးခု​ရှိနေပြီ။ ကျွန်မ​အသက် ၉၁ နှစ်​ပြည့်​သွားတဲ့ အဲဒီ​နှစ်မှာ ရောမမြို့​ရဲ့ ဆိပ်​ငြိမ်​ရပ်ကွက်​တစ်ခု​မှာ​ရှိပြီး လှပတဲ့​အဆောက်အအုံ​လေး​ဖြစ်​တဲ့ ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​အိမ်ကို ပြောင်းရွှေ့​ဖို့ တိုက်တွန်း​ခံရ​ကြတယ်။

ဝမ်းနည်းဖွယ်​ဖြစ်ရပ် နောက်တစ်ခု

၂၀၀၂ ခု၊ မတ်​လမှာ အမြဲတမ်း​ကျန်းမာ​ရေး​ကောင်း​တဲ့ ချားလ်စ်​တစ်ယောက် ဗြုန်းစားကြီး ကျန်းမာ​ရေး​ဖောက်​လာတယ်။ အခြေအနေ​က ပို​ဆိုး​လာပြီး ၂၀၀၂၊ မေလ ၁၁ ရက်​နေ့မှာ သူ​ဆုံး​သွားတယ်။ အေး​အတူ၊ ပူ​အမျှ​နေခဲ့​ကြ​တဲ့ အိမ်ထောင်သက် ၇၁ နှစ်​အတွင်း ဝမ်းနည်းစရာ​အချိန်တွေမှာ ကျွန်မ​တို့ အတူတူ​ငို​ခဲ့​ကြ​ပြီး ကောင်းချီး​တွေ​ခံစား​ရချိန်မှာ အတူတူ​ဝမ်းသာခဲ့ကြတယ်။ သူ​သေဆုံး​သွားတာ​ဟာ ကျွန်မ​အတွက် အကြီးအကျယ်​ကြေကွဲ​ရတဲ့ ဆုံးရှုံးမှု​တစ်ခု​ပါ​ပဲ။

ရင်​ဖုံး​နှစ်ထပ်​အင်္ကျီ​ဝတ်​ပြီး ၁၉၃၀ ပြည့်လွန်​နှစ်တွေ​က ခေတ်​စား​တဲ့​ဦးထုပ်​နဲ့ ချားလ်​ကို ကျွန်မ မကြာမကြာ​မြင်ယောင်မိ​တယ်။ သူ့ရဲ့​အပြုံး​ကို မြင်ယောင်​ပြီး သူ့​ရ​ယ်​သံ​တွေ​ကို ကြား​ယောင်​နေ​မိတယ်။ ယေဟောဝါ​ရဲ့​အကူအညီ​နဲ့ ချစ်ခင်​ရတဲ့​ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​ရဲ့​မေတ္တာ​ကြောင့် ဒီလို​ဝမ်းနည်း​ကြေကွဲ​ရချိန်​ကို ကျွန်မ​ခံရပ်​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ချားလ်​နဲ့ ပြန်တွေ့​ရမယ့်​အချိန်ကို ကျွန်မ​တမ်းတ​စောင့်မျှော်​နေပါတယ်။

အမှုဆောင်​မြဲ​ဆောင်​နေဆဲ

ဖန်ဆင်း​ရှင်​ရဲ့​အမှုတော်​ဆောင်​ရတာဟာ ကျွန်မ​ဘဝမှာ နှစ်သက်​ပျော်ရွှင်ဖွယ်​အကောင်းဆုံး​အရာ​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် ‘ယေဟောဝါ​ကောင်းမြတ်​တော်​မူ​ကြောင်းကို မြည်းစမ်း​ပြီး သိမှတ်’ ခဲ့​ရတယ်။ (ဆာလံ ၃၄:၈) ကိုယ်တော့်​မေတ္တာတော်ကို ခံစား​ရပြီး ကိုယ်တော်​ဂရုစိုက်​စောင့်ရှောက်​ပေး​တာ ကြုံ​ခဲ့​ရတယ်။ သမီးလေးကို ဆုံးရှုံး​ခဲ့​ရပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​စိတ်နှလုံး​နဲ့ ကိုယ်တော်​ရဲ့​စိတ်နှလုံး​ကို ရွှင်ပြုံး​စေ​ခဲ့​တဲ့ အီတလီ​နိုင်ငံတစ်ဝန်း​က ဝိညာဉ်​ရေးရာ​သားသမီးတွေ အများကြီး ယေဟောဝါ​ပေးသနား​ခဲ့တယ်။

ကျွန်မ​ရဲ့​ဖန်ဆင်း​ရှင်​အကြောင်း တခြား​သူတွေကို​ပြောပြ​နေရ​တာ​ကို ကျွန်မ​အကြိုက်ဆုံး​ပဲ။ အဲဒါ​ကြောင့် ကျွန်မ​ဟောပြောနေ​တုန်း၊ ကျမ်းစာ​သင်အံမှု​တွေ ကျင်းပ​နေတုန်းပဲ။ တစ်ခါ​တ​လေ ကျွန်မ​ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​ကြောင့် သိပ်​မ​လုပ်နိုင်​တော့​တာ​ကို ဝမ်းနည်း​မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ​ရဲ့​ကန့်သတ်ချက်​တွေ​ကို ယေဟောဝါ​သိထား​ပြီး ကျွန်မ​တတ်နိုင်​သမျှ​လုပ်တာကို ကိုယ်တော်​နှစ်သက်၊ တန်ဖိုး​ထား​တယ်​ဆိုတာ ကျွန်မ​သိတယ်။ (မာကု ၁၂:၄၂) “ငါသည် အသက်ရှင်စဉ်အခါ ထာဝရ​ဘုရား​ကို ချီးမွမ်း​မည်။ ငါ​ဖြစ်​စဉ်​ကာလပတ်လုံး ငါ​၏​ဘုရားသခင်​ကို ထောမနာ​သီချင်းဆို​မည်” ဆို​တဲ့ ဆာလံဆရာ​ရဲ့​စကား​နဲ့​အညီ ကျွန်မ​ကြိုးစား​နေထိုင်ပါ​တယ်။ *

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၁၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကာ​မီး​လ်

 [စာမျက်နှာ ၁၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၃၁ ခုနှစ်၊ ကျွန်မ​တို့​လက်ထပ်​သည့်​နေ့

[စာမျက်နှာ ၁၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

အစပိုင်း​တွင် စိတ်မဝင်စား​သော်လည်း​ကျွန်မ​တို့အားလုံး ကျမ်းစာ​လေ့လာ​သင့်​သည်​ဟု အမေ​သဘောတူ​လာ

 [စာမျက်နှာ ၁၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၆ ခုနှစ်၊ ဂိလဒ်​ကျောင်းဆင်း​ပွဲ​တွင် ညီအစ်ကို နောရ်​နှင့်အတူ

 [စာမျက်နှာ ၁၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

ချားလ်စ်​မ​ကွယ်လွန်​မီ​လေး​တွင် သူနှင့်​အတူ