အခက်အခဲများကြားမှ ပေါ်ထွက်ခဲ့သော အီတလီကျမ်းစာ
အခက်အခဲများကြားမှ ပေါ်ထွက်ခဲ့သော အီတလီကျမ်းစာ
သမ္မာကျမ်းစာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ [အီတလီ] နိုင်ငံတွင် အဖြန့်ဝေရဆုံးစာအုပ်ဖြစ်သော်လည်း လူဖတ်အနည်းဆုံးစာအုပ်ဖြစ်နိုင်သည်။ ဘာသာရေးကိုင်းရှိုင်းသူတို့သည် ကျမ်းစာကိုသိရှိနားလည်ရန် အားပေးမခံရကြ။ ဘုရားသခင့်နှုတ်မြွက်တော်အဖြစ် ဖတ်ရှုနိုင်ရန် အကူအညီမရခဲ့ကြချေ။ သမ္မာကျမ်းစာအကြောင်း သိရှိလိုသူများရှိနေသော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာကို သွန်သင်ပေးမည့်သူ တစ်ဦးမျှမရှိချေ။”
ယင်းဖော်ပြချက်ကို ၁၉၉၅ ခုနှစ်တွင် အီတလီဘုန်းတော်ကြီးညီလာခံအဖွဲ့က ထုတ်ပြန်ခဲ့ရာ မေးခွန်းများစွာပေါ်ထွက်စေခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သောရာစုနှစ်များစွာက အီတလီနိုင်ငံတွင် သမ္မာကျမ်းစာကို မည်မျှအထိ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့်ဖတ်ရှုခဲ့သနည်း။ အခြားနိုင်ငံများနှင့်စာလျှင် သမ္မာကျမ်းစာဖြန့်ချိမှု အဘယ်ကြောင့် နှောင့်နှေးခဲ့ရသနည်း။ သမ္မာကျမ်းစာသည် အီတလီနိုင်ငံတွင် အဘယ်ကြောင့် လူဖတ်အနည်းဆုံးစာအုပ်ဖြစ်နေရသနည်း။ အီတလီဘာသာပြန်ကျမ်းများ၏ သမိုင်းကြောင်းကို ဆန်းစစ်ကြည့်ခြင်းက အဖြေအချို့ရရှိစေပါလိမ့်မည်။
လက်တင်ဘာသာစကားမှ ပြင်သစ်၊ အီတလီ၊ ပေါ်တူဂီနှင့် စပိန်အစရှိသည့် ဘာသာစကားများ ဆင်းသက်ကွဲပြားလာရန် ရာစုနှစ်များစွာကြာခဲ့သည်။ လက်တင်စကားပြောဆိုသော ဥရောပနိုင်ငံများစွာတွင် တိုင်းရင်းဘာသာစကားမှာ တဖြည်းဖြည်းအရေးပါလာရာ စာပေလောကတွင်ပင် အသုံးပြုလာကြသည်။ တိုင်းရင်းဘာသာစကား တွင်ကျယ်လာခြင်းက ကျမ်းစာဘာသာပြန်ခြင်းကို တိုက်ရိုက်အကျိုးသက်ရောက်စေခဲ့သည်။ မည်သို့အားဖြင့်နည်း။ တစ်ချိန်တစ်ခါက ချာ့ခ်ျနှင့်ဆိုင်သော လက်တင်ဘာသာစကားနှင့် တိုင်းရင်းဘာသာစကား၏ ခေတ်သုံး၊ မျိုးကွဲစကားလုံးတို့စပ်ကြား အလွန်ကွာဟလာရာ ကျောင်းပညာသိပ်မရှိသူတို့သည် လက်တင်ဘာသာစကားကို နားမလည်ကြတော့ချေ။
၁၀၀၀ ပြည့်နှစ်ရောက်သော် အီတလီကျွန်းဆွယ်တွင် နေထိုင်သူအများစုသည် လက်တင်ဗားလ်ဂိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားလျှင်ပင် မဖတ်တတ်ကြတော့ပေ။ ထိုခေတ်ရှိ တက္ကသိုလ်အနည်းငယ်တွင် သင်ကြားရာများအပါအဝင် ပညာရေးစနစ်ကို ချာ့ခ်ျအကြီးအမှူးအဖွဲ့များက ရာစုနှစ်များစွာ လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားရာ အထက်တန်းလွှာများသာ အကျိုးခံစားခဲ့ရသည်။ သို့နှင့် နောက်ဆုံးတွင် သမ္မာကျမ်းစာသည် “လူသိနည်းသောစာအုပ်” ဖြစ်လာလေသည်။ သို့တိုင် လူများစွာသည် မိမိတို့၏ဘာသာစကားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာကိုပိုင်ဆိုင်လိုပြီး နားလည်လိုကြသည်။
အများအားဖြင့် ဓမ္မဆရာတို့က မိစ္ဆာအယူဟုဆိုသော အယူဝါဒပျံ့နှံ့မည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် ကျမ်းစာဘာသာပြန်ခြင်းကို ဟန့်တားခဲ့ကြသည်။ သမိုင်းပညာရှင် မက်စီမို ဖရိုင်ပို၏အဆိုအရ “တိုင်းရင်းဘာသာစကားကို အသုံးပြုခြင်းသည် ဘာသာရေးအပေါ် ဓမ္မဆရာများ၏လွှမ်းမိုးမှုကို ဆက်ထိန်းထားပေးသည့် ဘာသာစကားအတားအဆီး [လက်တင်စကားအသုံးပြုခြင်း] ကို ဖယ်ရှားပစ်ရာရောက်သည်။” ထို့ကြောင့် အီတလီနိုင်ငံတွင် ယနေ့တိုင် ကျမ်းစာအသိပညာနည်းပါးရခြင်းမှာ ယဉ်ကျေးမှု၊ ဘာသာရေးနှင့် လူမှုရေးတို့ကြောင့်ဖြစ်သည်။
ကျမ်းစာကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဘာသာပြန်ခြင်း
၁၃ ရာစုတွင် သမ္မာကျမ်းစာကို လက်တင်မှတိုင်းရင်းဘာသာစကားသို့ ဦးစွာဘာသာပြန်ဆိုခဲ့သည်။ အဆိုပါတစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဘာသာပြန်ကျမ်းများမှာ လက်ဖြင့်ကူးရေးခြင်းဖြစ်ပြီး အလွန်အကုန်အကျများသည်။ ၁၄ ရာစုတွင် ကျမ်းစာဘာသာပြန်ဆိုခြင်း အရေအတွက်တိုးများလာသည်။ ဘာသာပြန်သူများ၊ အချိန်နှင့် နေရာဒေသတို့ မတူညီကြသော်လည်း တိုင်းရင်းဘာသာစကားဖြင့် ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးနီးပါး ရရှိနိုင်ခဲ့သည်။ အမည်မသိဘာသာပြန်သူများ၏ ယင်းဘာသာပြန်ကျမ်းအများစုကို လူကုံထံနှင့် ပညာတတ်များသာ ရရှိနိုင်ကြသည်။ ပုံနှိပ်စက်များအသုံးပြုသည့်အခါ အတော်ပင် အကုန်အကျနည်းသွားသော်လည်း သမိုင်းပညာရှင် ဂျီလီယိုလာ ဖရန်နီတို၏အဆိုအရ ကျမ်းစာကို “လူအနည်းငယ်သာ ရရှိနိုင်သည်။”
ပြည်သူလူထုအများစုမှာ ရာစုနှစ်ချီ၍ စာမတတ်ကြပေ။ ၁၈၆၁ ခုနှစ်၊ အီတလီနိုင်ငံပြန်လည်ပေါင်းစည်းချိန်၌ပင် လူဦးရေ၏ ၇၄.၇ ရာခိုင်နှုန်းမှာ စာမတတ်ကြပေ။ အီတလီအစိုးရအသစ်က လူတိုင်း အခမဲ့၊ မသင်မနေရ ပညာရေးစနစ်ကို စီစဉ်သောအခါ စတုတ္ထမြောက်ပုပ် ပိုင်းယပ်စ်က ထိုစနစ်သည် “ကက်သလစ်ကျောင်းများကို လုံးဝပပျောက်သွား” စေမည့် “ဘေးဆိုး” ဟုဖော်ပြကာ ယင်းကိုဆန့်ကျင်ရန် ၁၈၇၀ ပြည့်နှစ်တွင် ဘုရင်ထံ စာရေးတိုက်တွန်းခဲ့သည်။
ဦးဆုံး အီတလီဘာသာပြန်ကျမ်း
ဥရောပတွင် ခဲစာလုံးအရှင်ပုံနှိပ်စက်များ အသုံးပြုပြီးနောက် ၁၆ နှစ်အကြာ ၁၄၇၁ ခုနှစ်၌ ဗင်းနစ်မြို့တွင် အီတလီကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးကို ပုံနှိပ်ခဲ့သည်။ ကမ်မာလ်ဒိုလီဘုန်းတော်ကြီး နီကိုးလို မာလ်ဘီသည် ရှစ်လအတွင်း သူ၏ဘာသာပြန်ကျမ်းကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ သူသည် ရှိနှင့်ပြီးသား ဘာသာပြန်ကျမ်းများကို များစွာမှီငြမ်းကာ လက်တင်ဗားလ်ဂိတ်ကျမ်းကို အခြေခံတည်းဖြတ်ထားပြီး သူ၏ဒေသ ဗနီးရှားတွင် အသုံးများသော စကားလုံးအချို့ဖြင့် အစားထိုးခဲ့သည်။ သူ၏ဘာသာပြန်ကျမ်းသည် ဦးဆုံးပုံနှိပ်ထုတ်ဝေသည့် အီတလီဘာသာပြန်ကျမ်းဖြစ်ပြီး အလွန်ဖြန့်ဝေခဲ့ရသည်။
ဗင်းနစ်မြို့တွင် ကျမ်းစာထုတ်ဝေသူနောက်တစ်ဦးမှာ အန်တိုနီယို ဘရူကိုလီဖြစ်၏။ သူသည် လူသာပဓာနဝါဒီတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ပရိုတက်စတင့်ဘက်သို့ ယိမ်းနေသော်လည်း ကက်သလစ်ချာ့ခ်ျမှ တရားဝင်နုတ်ထွက်ခဲ့ခြင်းမရှိချေ။ ၁၅၃၂ ခုနှစ်တွင် ဘရူကိုလီသည် မူရင်းဟေဗြဲနှင့်ဂရိကျမ်းကို အခြေခံ၍ ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့သည်။ ယင်းသည် မူရင်းကျမ်းများမှ အီတလီဘာသာစကားသို့ ဦးဆုံးပြန်ဆိုသောကျမ်းစာဖြစ်သည်။ ယင်းသည် လက်ရာမြောက်လှသော အီတလီစာပေမဟုတ်သော်လည်း ထိုခေတ်မှ ဘာသာစကားများ၏ အကန့်အသတ်ဖြစ်မှုကိုထည့်တွက်ပါက မူရင်းကျမ်းများအတိုင်း အတိအကျလိုက်၍ ပြန်ဆိုထားခြင်းသည် မှတ်သားဖွယ်ဖြစ်သည်။ ဘရူကိုလီသည် ပြန်လည်တည်းဖြတ်ထားသော အချို့ကျမ်းစောင်များတွင် ဘုရားသခင့်နာမတော် “ယေအိုဗာ” ကိုပြန်ထည့်ထားသည်။ သူ၏ကျမ်းစာသည် အီတာလျံပရိုတက်စတင့်နှင့် ဘာသာရေးခွဲထွက်ရေးသမားများအကြား အနှစ်တစ်ရာနီးပါးကြာအောင် လူကြိုက်များခဲ့သည်။
အမှန်အားဖြင့် ဘရူကိုလီ၏ကျမ်းကို ပြန်လည်တည်းဖြတ်ထားသော အီတလီဘာသာပြန်ကျမ်းများကို ကက်သလစ်တို့ ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ယင်းတို့တစ်ခုမျှ ထူးထူးခြားခြားဖြန့်ဝေနိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိချေ။ ဘာသာရေးနှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုများကြောင့် ဆွစ်ဇလန်နိုင်ငံသို့ ထွက်ပြေးခဲ့ကြသည့်မိဘများမှ မွေးဖွားလာသော ကယ်ဗင်နစ်ဓမ္မဆရာ ဂျိုဗန်နီ ဒီယိုဒါတီသည် မူရင်းဘာသာစကားများမှ ပြန်ဆိုထားသည့် အီတလီဘာသာပြန်ကျမ်းနောက်တစ်အုပ်ကို ၁၆၀၇ ခုနှစ်၌ ဂျနီဗာမြို့တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ သူ၏ဘာသာပြန်ကျမ်းကို အီတာလျံပရိုတက်စတင့်များက ရာစုနှစ်များစွာ အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ ထုတ်ဝေသည့်အချိန်တွင် ယင်းကို အကောင်းဆုံးအီတလီဘာသာပြန်ကျမ်းဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဒီယိုဒါတီ၏ကျမ်းသည် အီတလီလူမျိုးများအား ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်များကို နားလည်စေခဲ့သည်။ သို့သော် ဘာသာရေးသြဇာလွှမ်းသော စိစစ်ရေးအဖွဲ့က ယင်းကျမ်းနှင့် အခြားဘာသာပြန်ကျမ်းများထုတ်ဝေခြင်းကို ပိတ်ပင်တားဆီးခဲ့ကြသည်။
ကျမ်းစာ—“လူသိနည်းသော စာအုပ်”
“ချာ့ခ်ျသည် စာအုပ်စာပေများကို စိစစ်ချုပ်ကိုင်ရာတွင် အမြဲအောင်မြင်ခဲ့သည်။ ပုံနှိပ်အတတ်မပေါ်မီက ဘေးသင့်စေသည်ဟုသတ်မှတ်သော စာအုပ်စာပေများကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးခဲ့သောကြောင့် တားမြစ်စာအုပ်များစာရင်းတစ်ခုထားရန် လိုသည်ဟု မယူဆခဲ့ချေ” ဟုကက်တိုလီကာစွယ်စုံကျမ်းက ဆိုသည်။ ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးစတင်ပြီးနောက်၌ပင် ဥရောပနိုင်ငံများစွာရှိ ဓမ္မဆရာများသည် မိစ္ဆာအယူဝါဒပါသည်ဟုဆိုသော စာအုပ်များထုတ်ဝေခြင်းကို အစွမ်းကုန်ပိတ်ပင်လိုက်သည်။ ၁၅၄၆ ခုနှစ်တွင် ထရန့်ကောင်စီက တိုင်းရင်းဘာသာပြန်ကျမ်းများနှင့်ပတ်သက်သည့် ကိစ္စရပ်များကိုသုံးသပ်ပြီးနောက် ထူးခြားသောအပြောင်းအလဲတစ်ရပ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်။ ခြားနားသည့်အယူအဆနှစ်မျိုး ပေါ်ထွက်ခဲ့သည်။ တားမြစ်ချက်ကိုထောက်ခံသူများက အများသုံးဘာသာစကားနှင့်ပြန်ဆိုထားသော ကျမ်းစာသည် “မိစ္ဆာအယူဝါဒ၏ရင်းမြစ်” ဖြစ်သည်ဟုဆိုကြသည်။ ယင်းကို ကန့်ကွက်သူများကမူ မိမိတို့၏ “ရန်ဘက်” ပရိုတက်စတင့်တို့က ချာ့ခ်ျသည် “အရေခြုံလိမ်လည်မှု” ကိုဖုံးကွယ်ရန် တိုင်းရင်းဘာသာပြန်ကျမ်းကို တားမြစ်ပိတ်ပင်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း စွပ်စွဲကြလိမ့်မည်ဟု ဆိုကြသည်။
သဘောထားကွဲလွဲနေခြင်းက ကောင်စီသည် ယင်းကိစ္စကို အတိအကျမဆုံးဖြတ်ပေးကြောင်း ဖော်ပြနေသည်။ ချာ့ခ်ျ၏စံကျမ်းစာဖြစ်လာသော ဗားလ်ဂိတ်ကျမ်း စစ်မှန်ကြောင်းကိုမူ အတည်ပြုပေးခဲ့သည်။ သို့သော် ရောမမြို့၊ ပုပ်ရဟန်းမင်းနှင့်ဆိုင်သော စလေးရှယ်နမ်တက္ကသိုလ်မှနည်းပြ ကာလို ဘူဇက်တီက ဤသို့ဆိုသည်– ဗားလ်ဂိတ်ကျမ်းကို “ကျမ်းစစ်ကျမ်းမှန်” ဟုဆိုခြင်းသည် “အမှန်အားဖြင့် ယင်းကို တစ်ခုတည်းသော တရားဝင်ကျမ်းစာအဖြစ် ထောက်ခံခြင်းဖြစ်၏။” နောက်ပိုင်းအဖြစ်အပျက်များက ယင်းကိုထောက်ခံသည်။
၁၅၅၉ ခုနှစ်တွင် စတုတ္ထမြောက်ပုပ် ပေါလ်က ကက်သလစ်များ ဖတ်ရှုခွင့်၊ ရောင်းချခွင့်၊ ဘာသာပြန်ခွင့်နှင့် လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရှိသော စာအုပ်များစာရင်းတစ်ခုကို ဦးဆုံးအကြိမ် ထုတ်ပြန်ခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်များသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကျင့်ဝတ်စောင့်စည်းမှုကို ဘေးသင့်စေသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဘရူကိုလီ၏ကျမ်းအပါအဝင် တိုင်းရင်းဘာသာပြန်ကျမ်းများ ဖတ်ရှုခြင်းကို ထိုစာရင်းက တားမြစ်ထားသည်။ မနာခံသူကို ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းမှ နှင်ထုတ်သည်။ ၁၅၉၆ ခုနှစ်ထုတ် တားမြစ်စာရင်းမှာ ပို၍စည်းကမ်းတင်းကျပ်လာသည်။ တိုင်းရင်းဘာသာစကားသို့ ကျမ်းစာကို ဘာသာပြန်၊ ပုံနှိပ်ခွင့်မပြုတော့ပေ။ အဆိုပါကျမ်းအားလုံး ဖျက်ဆီးခံခဲ့ရသည်။
အကျိုးဆက်အနေနှင့် ၁၆ ရာစုအကုန်ပိုင်း၌ ချာ့ခ်ျရင်ပြင်တွင် ကျမ်းစာမီးရှို့မှု တိုးများလာသည်။ လူထု၏စိတ်ထဲတွင် သမ္မာကျမ်းစာသည် မိစ္ဆာအယူဝါဒပြည့်နေသောစာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်လာပြီး ယင်းယူဆချက်သည် ဆက်၍အမြစ်စွဲနေသည်။ လူထုနှင့် ပုဂ္ဂလိကစာကြည့်တိုက်များရှိ ကျမ်းစာနှင့် . . . အားလုံးနီးပါး ဖျက်ဆီးခံရကာ နောက်နှစ်ပေါင်း ၂၀၀ အထိ ကက်သလစ်တို့သည် ကျမ်းစာကို အီတလီဘာသာစကားသို့ မပြန်ဆိုကြတော့ပေ။ ပရိုတက်စတင့်ကျမ်းပညာရှင်များ ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့သော ကျမ်းစာများကိုသာ အီတလီကျွန်းဆွယ်တွင် လျှို့ဝှက်စွာထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သမိုင်းပညာရှင် မာရီအို စီနိုနီက ဤသို့ဖော်ပြသည်– “သာမန်လူများသည် သမ္မာကျမ်းစာကို လုံးဝမဖတ်ကြတော့သည်မှာ ရာစုနှစ်ချီကြာပေပြီ။ သမ္မာကျမ်းစာကို လူမသိသလောက်ဖြစ်လာပြီး သန်းနှင့်ချီသည့် အီတလီလီမျိုးတို့၏အသက်တာတွင် ကျမ်းစာကို တစ်မျက်နှာပင် မဖတ်ဖူးကြချေ။”
တားမြစ်ပိတ်ပင်မှု လျော့နည်းလာ
နောက်ပိုင်း ၁၇၅၇၊ ဇွန် ၁၃ ရက်တွင် (၁၄) ဆက်မြောက်ပုပ် ဘင်နီဒစ်က ယခင်စည်းမျဉ်းကို အနည်းငယ်ပြုပြင်ထားသည့် ဥပဒေတစ်ရပ် ပြဋ္ဌာန်းလိုက်သည်။ ယင်းဥပဒေတွင် “ရဟန်းမင်းကြီးရုံး၏ ထောက်ခံချက်ဖြင့် ဘိရှော့များ ထုတ်ဝေခွင့်ပြုထားသည့် တိုင်းရင်းဘာသာပြန်ကျမ်းများကို ဖတ်ရှုခွင့်ပေးလိုက်သည်။” ယင်းကြောင့် ဖလောရင့်မြို့၏ ဂိုဏ်းချုပ်ဖြစ်လာမည့် အန်ထိုနီယို မာတီနီသည် ဗားလ်ဂိတ်ကျမ်းကိုဘာသာပြန်ရန် ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ ၁၇၆၉ ခုနှစ်တွင် ပထမအပိုင်းကိုထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ၁၇၈၁ ခုနှစ်တွင် ကျမ်းတစ်အုပ်လုံး အပြီးသတ်ခဲ့သည်။ ကက်သလစ်စာစောင်တစ်ခုအရ မာတီနီ၏ဘာသာပြန်ကျမ်းသည် “အထူးတလည်ဖော်ညွှန်းထိုက်သော ဦးဆုံးကျမ်း” ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မတိုင်မီက လက်တင်စကားမတတ်သော ကက်သလစ်များသည် ချာ့ခ်ျခွင့်ပြုထားသည့် ကျမ်းစာကို မဖတ်ရှုနိုင်ကြချေ။ မာတီနီ၏ကျမ်းစာသည် နောင်အနှစ် ၁၅၀ တိုင် အီတလီလူမျိုးကက်သလစ်များ ဖတ်ရှုခွင့်ရှိသည့် တစ်ခုတည်းသော ဘာသာပြန်ကျမ်းဖြစ်ခဲ့သည်။
ဒုတိယအကြိမ် ဗာတီကန်ကောင်စီအစည်းအဝေးတွင် အပြောင်းအလဲတစ်ရပ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်။ ၁၉၆၅ ခုနှစ်၊ ဒေးယာ ဗာဘမ် မှတ်တမ်းတွင် “အထူးသဖြင့် မြင့်မြတ်သောစာစောင်၏ မူရင်းကျမ်းမှ ဘာသာစကားအသီးသီးသို့ ဘာသာပြန်ဆိုသောအခါ . . . သင့်တော်လျောက်ပတ်၍ တိကျမှန်ကန်စွာပြန်ဆိုရန်” ဦးဆုံးအကြိမ်တိုက်တွန်းထားသည်။ မကြာမီ ၁၉၅၈ ခုနှစ်တွင် (ပုပ်ရဟန်းမင်း၏ကျမ်းစာကျောင်း) က “မူရင်းကျမ်းမှ ဦးဆုံးအကြိမ် လုံးချင်းကက်သလစ်ဘာသာပြန်ကျမ်း” ကိုထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ယင်းဘာသာပြန်ကျမ်းသည် ဘုရားသခင့်နာမတော်ပါသော နေရာအချို့တွင် “ဂျာဗီ” ဟူသောပုံစံဖြင့် ပြန်လည်ထည့်သွင်းထားသည်။
တိုင်းရင်းဘာသာပြန်ကျမ်းများကို တားမြစ်ပိတ်ပင်မှုသည် အဖျက်စွမ်းအားကြီးလှသောကြောင့် ယင်း၏အကျိုးဆက်များကို ခံစားနေရဆဲပင်။ ဂျီလီယိုလာ ဖရန်နီတို ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း ယင်းသည် “ယုံကြည်သူများအား မိမိတို့၏စဉ်းစားဉာဏ်နှင့် ကိုယ်ကိုကိုယ်သိသောစိတ်ကို ယုံကြည်မှုကင်းမဲ့စေသည်။” ထို့ပြင် ကျမ်းစာထက် ပိုအရေးကြီးသည်ဟုယူဆစေသော ဘာသာရေးထုံးတမ်းစဉ်လာ ပြဋ္ဌာန်းချက်လည်း ရှိနေသည်။ ယင်းတို့အားလုံးက စာမတတ်သူပပျောက်ပြီးနောက်ပင် လူတို့ကို သမ္မာကျမ်းစာနှင့် စိမ်းကားလာစေသည်။
သို့သော် အီတလီနိုင်ငံတွင် ယေဟောဝါသက်သေများ၏ ဧဝံဂေလိဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာကို စိတ်ဝင်စားမှု ပြန်ပေါ်ထွက်လာသည်။ ၁၉၆၃ ခုနှစ်တွင် သက်သေခံများသည် ခရစ်ယာန်ဂရိကျမ်းစာစောင်များ၏ ကမ္ဘာသစ်ဘာသာပြန်ကျမ်း ကို အီတလီဘာသာစကားဖြင့် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ၁၉၆၇ ခုနှစ်တွင် ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံး ရရှိနိုင်ခဲ့သည်။ ဤဘာသာပြန်ကျမ်းကို အီတလီတစ်နိုင်ငံတည်းတွင်ပင် အုပ်ရေ ၄,၀၀၀,၀၀၀ ကျော်ဖြန့်ဝေခဲ့သည်။ ဘုရားသခင့်နာမတော်ယေဟောဝါကို ပြန်လည်ထည့်သွင်းထားသော ကမ္ဘာသစ်ဘာသာပြန်ကျမ်းသည် မူရင်းကျမ်းအတိုင်း အတိအကျလိုက်နာသောကြောင့် ထူးခြားသည်။
ယေဟောဝါသက်သေများသည် တစ်အိမ်မှတစ်အိမ်သွားကာ နားထောင်သူတိုင်းအား မျှော်လင့်ချက်ပေးသည့် ကျမ်းစာသတင်းတရားကို ဖတ်ရှုပြီး ရှင်းပြနေကြသည်။ (တမန်တော် ၂၀:၂၀) ယေဟောဝါသက်သေများနှင့် နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ဆုံသည့်အခါ မကြာမီ “ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားတည်နေရာ . . . မြေကြီးသစ်” ကိုတည်ထောင်ပေးမည့် ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်ကတိတော်အကြောင်း သင့်ကိုယ်ပိုင်ကျမ်းစာတွင် မည်သို့ဖော်ပြထားသည်ကို မေးမြန်းကြည့်ပါလေ။—၂ ပေတရု ၃:၁၃။
[စာမျက်နှာ ၁၃ ပါ မြေပုံ]
(ကားချပ်အပြည့်အစုံကို စာစောင်တွင်ကြည့်ပါ)
ဗင်းနစ်မြို့
ရောမ
[စာမျက်နှာ ၁၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
ဘရူကိုလီဘာသာပြန်ကျမ်းတွင် ဘုရားသခင့်နာမတော် ယေအိုဗာကို အသုံးပြုထား
[စာမျက်နှာ ၁၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
တားမြစ်စာအုပ်များစာရင်းတွင် တိုင်းရင်းဘာသာပြန်ကျမ်းများကိုဘေးသင့်စေသည့်စာအုပ်အဖြစ် ဖော်ပြထား
[Picture Credit Line on page 13]
ကျမ်းစာအတွင်းမျက်နှာဖုံးစာမျက်နှာ– Biblioteca Nazionale Centrale di Roma
[Picture Credit Lines on page 15]
ဘရူကိုလီဘာသာပြန်– Biblioteca Nazionale Centrale di Roma; အညွှန်း– Su concessione del Ministero per i Beni e le Attività Culturali