အမေရိကန်နိုင်ငံ၊ အနောက်ဗာဂျီးနီးယားပြည်နယ် မြောက်ပိုင်း အိုဟိုင်အိုမြစ်နားက ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ မွန်ဇဗီမြို့ဟာ ကျွန်တော့်ဇာတိမြို့ပါ။ မွေးချင်းလေးယောက်ထဲမှာ သမီးတစ်ယောက်ထဲပါပြီး ကျွန်တော်က ဒုတိယသားဖြစ်တယ်။ အိမ်မှာ သားယောက်ျားလေးတွေ များတော့ တိတ်ဆိတ်တယ်ဆိုတာ တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ဘူး။ မိဘတွေက ရိုးသားပြီး အလုပ်ကြိုးစားတယ်။ တခြားသူတွေကိုလည်း ကြင်နာတတ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့မိသားစုက မချမ်းသာပေမဲ့ လိုအပ်ရာတွေ အမြဲ ရရှိခဲ့တယ်။ မိဘတွေက ယေဟောဝါသက်သေတွေဖြစ်တော့ ကျွန်တော်တို့မောင်နှမတွေကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျမ်းစာမူတွေ အတတ်နိုင်ဆုံး သင်ပေးခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် မြီးကောင်ပေါက်အရွယ်ရောက်လာတော့ စပြီးလမ်းလွဲလာပါတော့တယ်။ ကျမ်းစာမူတွေရဲ့ လမ်းညွှန်မှုအောက်မှာရှိတဲ့ ဘဝက အဓိပ္ပာယ်ရှိမှရှိပါ့မလား၊ ကျေနပ်အားရစရာကောင်းပါ့မလား ဆိုပြီး ကျွန်တော် သံသယဝင်လာတယ်။ ကိုယ်လုပ်ချင်တာကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်တာကမှ တကယ်ပျော်စရာကောင်းတာဆိုပြီး တွေးမိတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ အစည်းအဝေးတွေကို သွားမတက်တော့ဘူး။ အစ်ကိုတစ်ယောက်နဲ့ ညီမလေးလည်း ကျွန်တော့်လိုပဲ ဖြစ်သွားခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို လမ်းမှန်ပေါ်ရောက်အောင် မိဘတွေ အစွမ်းကုန် ကူညီပေးပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ လက်မခံခဲ့ကြပါဘူး။

ကျွန်တော် တောင့်တခဲ့တဲ့ လွတ်လပ်မှုက ကျွန်တော့်ကို ပျက်စီးခြင်းဝဲကတော့ထဲကို နစ်သည်ထက်နစ်ဝင်သွားအောင် တွန်းပို့လိမ့်မယ်ဆိုတာကို နည်းနည်းမှ မရိပ်မိခဲ့ဘူး။ တစ်ရက်မှာ ကျောင်းကနေ အိမ်ကိုအပြန် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို စီးကရက်ပေးတော့ ယူသောက်လိုက်တယ်။ အဲဒီနေ့ကစပြီး တခြားအကျင့်ဆိုးတွေကိုပါ ပြုကျင့်လာတယ်။ နောက်တော့ ဆေးဝါးတွေ တလွဲသုံးလာတယ်။ အရက်စွဲလာတယ်။ စာရိတ္တပါ ယိုယွင်းလာခဲ့တယ်။ နှစ်အတော်ကြာလာတော့ ဆေးစွဲသည်ထက်စွဲသွားပြီး အဲဒီအကျင့်ဆိုးတွေရဲ့ ကျွန်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ရုန်းထွက်လို့မရအောင် ဆေးစွဲနေပြီဖြစ်လို့ ကျွန်တော် အသက်ဆက်နိုင်ဖို့ မူးယစ်ဆေးဝါးတွေ အရောင်းအဝယ်လုပ်ရတယ်။

ကျွန်တော့်ရဲ့ မှားမှန်သိစိတ်ကို လျစ်လျူရှုပစ်ဖို့ အစွမ်းကုန် ကြိုးစားပေမဲ့လည်း ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေ မှားနေပြီဆိုတာကို အဲဒီစိတ်က မှန်မှန် သတိပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဂိတ်ဆုံးရောက်သွားပြီဖြစ်လို့ နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော် ခံစားရတယ်။ ပါတီပွဲတွေ၊ စတိတ်ရှိုးပွဲတွေမှာ ကျွန်တော် ရှိနေပေမဲ့လည်း အထီးကျန်တာ၊ စိတ်ဓာတ်ကျတာတွေကို မကြာမကြာ ခံစားခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတလေ ရည်ရည်မွန်မွန်ရှိပြီး သဘောထားပြည့်ဝတဲ့ ကျွန်တော့်မိဘတွေကို သွားသတိရမိတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ကျွန်တော် ဘယ်လောက်အထိ လမ်းလွဲခဲ့ပြီဆိုတာကို တွေးမိတယ်။

ပြန်ကောင်းလာမှာပါဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက် ကျွန်တော်မထားတော့ပေမဲ့ တခြားသူတွေကတော့ ကျွန်တော့်အပေါ် မျှော်လင့်ချက်ထားနေကြတုန်းပဲ။ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်မှာ မိဘတွေက ကျွန်တော့်ကို ခရိုင်စည်းဝေးကြီးတက်ဖို့ ခေါ်တော့ အင်တင်တင်နဲ့ လက်ခံလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆိုးဖော်ဆိုးဖက် မောင်နှမနှစ်ယောက်လည်း စည်းဝေးလိုက်တက်ကြလို့ ကျွန်တော် အံ့ဩသွားတယ်။

စည်းဝေးပွဲကြီးမှာရှိနေတုန်း မနှစ်က ရော့ခ်တေးဂီတပွဲတစ်ပွဲ သွားကြည့်ခဲ့တဲ့အချိန်ကို သတိရမိတယ်။ အဲဒီပွဲနှစ်ပွဲရဲ့ ကွာခြားချက်ကို ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ဂီတပွဲမှာဆိုရင် ကွင်းတစ်ကွင်းလုံး အမှိုက်တွေ ပွရှုပ်နေပြီး ဆေးလိပ်ငွေ့တွေ ဖုံးလွှမ်းနေတယ်။ ပွဲလာကြည့်တဲ့သူအများစုကလည်း ဖော်ဖော်ရွေရွေ မရှိကြဘူး။ ရော့ခ်တေးစာသားတွေကလည်း စိတ်ပျက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ ဒါပေမဲ့ စည်းဝေးကြီးမှာကျတော့ လူတွေက တကယ့်ကို ပျော်ရွှင်နေကြတယ်။ အသင်းတော်နဲ့ဝေးသွားတာ နှစ်များစွာ ကြာနေတာတောင် ကျွန်တော့်ကို ဖက်လဲတကင်း နှုတ်ဆက်ကြတယ်။ စည်းဝေးကြီး ကျင်းပတဲ့နေရာက သန့်ရှင်းပြီး တင်ဆက်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကလည်း အနာဂတ်ကို အပြုသဘောရှိစေတယ်။ ကျမ်းစာအမှန်တရားက အပြုသဘောရှိစေတယ်ဆိုတာကို တွေ့မြင်ရတဲ့အခါ ကျွန်တော် ဘာကြောင့် ငြင်းပယ်ခဲ့မိတာပါလိမ့်ဆိုပြီး အတွေးဝင်လာတယ်။—ဟေရှာယ ၄၈:၁၇၊ ၁၈။

စည်းဝေးကြီးပြီးတဲ့နောက်မှာ အသင်းတော်အစည်းအဝေးတွေကို ပြန်တက်ဖို့ ကျွန်တော် ချက်ချင်းပဲ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ မောင်နှမတွေလည်း စည်းဝေးကြီးမှာ သူတို့တွေ့မြင်ခဲ့ရာတွေကြောင့် အသင်းတော်ထဲပြန်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့မောင်နှမ သုံးယောက်စလုံး ကျမ်းစာပြန်လေ့လာကြတယ်။

ကျွန်တော့်ကို အထူးလှုံ့ဆော်ပေးတဲ့ ကျမ်းချက်ကတော့ ယာကုပ် ၄:၈ ဖြစ်တယ်။ ကျမ်းချက်က ဒီလိုဆိုပါတယ်– “ဘုရားသခင်ထံတော်သို့ ချဉ်းကပ်ကြလော့။ ကိုယ်တော်သည်လည်း သင်တို့ထံ ချဉ်းကပ်တော်မူလိမ့်မည်။” ဘုရားသခင်ဆီ ချဉ်းကပ်ချင်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ဘဝကို သန့်ရှင်းအောင်လုပ်ရမယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။ တခြားအပြောင်းအလဲတွေအပြင် ဆေးရွက်ကြီးသောက်တာ၊ မူးယစ်ဆေးဝါးသုံးတာနဲ့ သောက်စားတာတွေကိုလည်း ဖြတ်ပစ်ရမယ်။—၂ ကောရိန္သု ၇:၁။

မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်လိုက်တယ်။ ယေဟောဝါဘုရားသခင်ကို ဝတ်ပြုတဲ့သူတွေနဲ့ပဲ ကျွန်တော် ပေါင်းသင်းတော့တယ်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ကျမ်းစာသင်ပေးတဲ့ အကြီးအကဲညီအစ်ကိုက ကူညီပေးတယ်။ ကျွန်တော့်ဆီ မှန်မှန် ဖုန်းဆက်တယ်။ လမ်းကြုံရင် ကျွန်တော် ဘာများလုပ်နေသလဲဆိုပြီး ခဏတစ်ဖြုတ် ဝင်လည်တယ်။ အခုထက်ထိ သူဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ အရင်းနှီးဆုံး မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ဖြစ်နေဆဲပါပဲ။

၂၀၀၁ ခုနှစ်၊ နွေဦးမှာ ကျွန်တော်တို့မောင်နှမ သုံးယောက်စလုံး ဘုရားသခင်ဆီ အပ်နှံပြီး နှစ်ခြင်းခံလိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော့်မိဘနှစ်ပါးနဲ့ ကျွန်တော့်ညီ ဘယ်လောက်ဝမ်းသာလိုက်မလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့မိသားစု ယေဟောဝါဘုရားသခင်ကို စည်းစည်းလုံးလုံးနဲ့ ပြန်ဝတ်ပြုနိုင်ပြီလေ။

ကျမ်းစာမူတွေက ချုပ်ချယ်လွန်းတယ်လို့ ကျွန်တော် ခဏခဏ စဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ အခုကျတော့ အဲဒီမူတွေက တန်ဖိုးဖြတ်လို့မရတဲ့ အကာအကွယ်ပါလားဆိုပြီး လက်ခံလာတယ်။ မူးယစ်ဆေးဝါးရောင်းဝယ်တာကို စွန့်ပြီး လူကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်လာအောင် သမ္မာကျမ်းစာက ကျွန်တော့်ကို ခွန်အားပေးခဲ့တယ်။

ယေဟောဝါဘုရားသခင်ကို ဝတ်ပြုကိုးကွယ်တဲ့ ကမ္ဘာချီညီအစ်ကိုအသင်းအပင်းဝင် ဖြစ်ရတာ အခွင့်ထူးပါပဲ။ အသင်းသားတွေဟာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အမှန်တကယ် ချစ်ခင်ကြပြီး ဘုရားသခင်ရဲ့အမှုတော်ကို စည်းစည်းလုံးလုံး လုပ်ဆောင်နေကြတယ်။ (ယောဟန် ၁၃:၃၄၊ ၃၅) အဲဒီအပြင် ကျွန်တော့်အတွက် အထူးကောင်းချီးတစ်ခုကတော့ ကျွန်တော်ချစ်မြတ်နိုးရတဲ့ဇနီး အေဒရီယန်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဖန်ဆင်းရှင် ယေဟောဝါဘုရားသခင်ကို အတူတကွ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ခွင့်ရလို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ပျော်ရွှင်မှု ခံစားရပါတယ်။

ကိုယ်ကျိုးရှာတဲ့လမ်းစဉ်ကို ကျွန်တော် လိုက်မယ့်အစား ကျမ်းစာကနေ ဘယ်လိုအကျိုးရရှိနိုင်တယ်ဆိုတာ တခြားသူတွေသိလာအောင် ကူညီပေးတဲ့လုပ်ငန်းမှာ အချိန်ပြည့်ပါဝင်နေပါတယ်။ အဲဒီလုပ်ငန်းကနေ ရရှိတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုက အတိုင်းထက်အလွန်ပါပဲ။ ကျမ်းစာက ကျွန်တော့်ဘဝပုံစံကို ပြောင်းလဲပေးခဲ့တယ်ဆိုတာ ယုံကြည်ချက်အပြည့်နဲ့ ပြောရဲပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ လွတ်လပ်မှုအစစ်အမှန်ကို ကျွန်တော် ရှာတွေ့ပါပြီ။