ကျွန်မကို အဇာဘိုင်ဂျန်နိုင်ငံ၊ ဘာကူးမြို့မှာမွေးဖွားခဲ့တယ်။ သမီးနှစ်ယောက်ထဲက ကျွန်မဟာ အငယ်ပါ။ အဖေက မွတ်စလင်ဖြစ်ပြီး အမေကတော့ ဂျူးပါ။ မိဘတွေက အချင်းချင်းချစ်ကြပြီး တစ်ယောက်ရဲ့ဘာသာကို တစ်ယောက်က မကန့်ကွက်ဘူး။ မွတ်စလင် ဥပုသ်လမှာ အဖေ့ကို အမေက ကူညီပေးပြီး ဂျူးဘာသာရေးပွဲတော်မှာ အမေ့ကို အဖေက ပြန်ကူညီပေးတယ်။ ကျွန်မတို့အိမ်မှာ ကိုရန်ကျမ်း၊ တိုရာကျမ်းနဲ့ သမ္မာကျမ်းစာရှိပါတယ်။

ကျွန်မကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မွတ်စလင်လို့ ခံယူထားတယ်။ ဘုရားသခင်ရှိတယ်ဆိုတာ တစ်ခါမှ သံသယမဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ‘လူတွေကို ဘုရားသခင် ဘာဖြစ်လို့ ဖန်ဆင်းတာလဲ။ လူတွေဟာ မွေးကတည်းကနေ သေတဲ့အထိ ဒုက္ခခံရပြီး နောက်ဆုံး ငရဲမှာ ထာဝစဉ်ညှဉ်းဆဲခံရဖို့ ဖန်ဆင်းခံရတာလား’ ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေကို ကျွန်မ သိချင်တယ်။ အရာအားလုံးက ဘုရားအလိုတော်ကြောင့် ဖြစ်ရတယ်လို့ လူတွေက ပြောကြတယ်။ ဒါဆိုရင် ‘ဘုရားသခင်က လူတွေ ဒုက္ခရောက်အောင် လုပ်ပြီးတော့ ဒုက္ခခံစားနေရတဲ့လူတွေကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေတာလား’ လို့ ကျွန်မသိချင်ခဲ့တယ်။

ကျွန်မအသက် ၁၂ နှစ်အရွယ်ကတည်းက မွတ်စလင်ထုံးစံအတိုင်း တစ်နေ့ကိုငါးကြိမ် ဘုရားစာရွတ်ပြီး ဆုတောင်းခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ အဖေက ကျွန်မတို့ညီမနှစ်ယောက်ကို ဂျူးစာသင်ကျောင်းမှာ ကျောင်းထားပေးတယ်။ သင်ကြားရတဲ့ဘာသာရပ်တွေထဲမှာ တိုရာထုံးတမ်းစဉ်လာတွေနဲ့ ဟီဘရူးဘာသာစကားလည်း ပါတယ်။ အတန်းမစခင် ဂျူးထုံးစံနဲ့ ဆုတောင်းရတယ်။ ဒါကြောင့် ကျောင်းမသွားခင် မနက်တိုင်း မွတ်စလင်လို ဘုရားစာရွတ်ဆုတောင်းတယ်။ ကျောင်းရောက်ရင်တော့ ဂျူးလို ဆုတောင်းတယ်။

ကျွန်မရဲ့မေးခွန်းတွေအတွက် ယုတ္တိရှိတဲ့အဖြေကို အရမ်းသိချင်နေပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ ကျောင်းက ဂျူးဘာသာရေးဆရာတွေကို ဒီမေးခွန်းတွေ ခဏခဏမေးခဲ့တယ်– “လူတွေကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်ဖန်ဆင်းတာလဲ။ မွတ်စလင်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်မအဖေကို ဘုရားသခင် ဘယ်လိုရှုမြင်သလဲ။ လူကောင်းဖြစ်တဲ့ အဖေကို မသန့်ရှင်းဘူးလို့ ဘာကြောင့် သတ်မှတ်တာလဲ။ ဒါဆိုရင် အဖေကို ဘာလို့ဖန်ဆင်းခဲ့တာလဲ။” သူတို့ရဲ့အဖြေတွေကို ကျွန်မ ဘဝင်မကျဘူး၊ ပြီးတော့ ယုတ္တိလည်းမရှိဘူး။

၂၀၀၂ ခုနှစ်မှာ ဘုရားသခင်ကို ကျွန်မ အယုံအကြည်မရှိတော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဂျာမနီနိုင်ငံကို ကျွန်မတို့ပြောင်းသွားပြီး တစ်ပတ်လောက်မှာပဲ အဖေက လေဖြတ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ မေ့မြောသွားတယ်။ မိသားစုဝင်တွေရဲ့ ကျန်းမာရေးနဲ့ စီးပွားရေးကောင်းဖို့ နှစ်အတော်ကြာတဲ့အထိ ကျွန်မ ဆုတောင်းခဲ့တယ်။ တန်ခိုးအကြီးဆုံးအရှင် တစ်ပါးတည်းကပဲ ရှင်ခြင်း၊ သေခြင်းကို ထိန်းချုပ်နိုင်တယ်လို့  ယုံကြည်တဲ့အတွက် အဖေ့ကို ကယ်ပါလို့ နေ့တိုင်း ကျွန်မ အသနားခံခဲ့တယ်။ ‘ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ထဲကဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ဘုရားသခင်အတွက် မခက်ဘူး’ လို့ ကျွန်မထင်ထားတာ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မရဲ့အသနားခံချက်ကို ဘုရား နားထောင်ပေးမယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖေ ဆုံးသွားရှာတယ်။

ဘုရားသခင်က ကူညီပေးနိုင်ရဲ့သားနဲ့ မကူညီပေးတာကို ကျွန်မ အံ့သြသွားပြီး ဖြေမဆည်နိုင်အောင် ဝမ်းနည်းခဲ့တယ်။ ‘ငါ့ရဲ့ဆုတောင်းပုံက မှားနေလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ဘုရားပဲ မရှိလို့လား’ ဆိုပြီး ကျွန်မ စဉ်းစားမိတယ်။ ဒါနဲ့ ဘာသာတရားကို ကျွန်မ စိတ်ကုန်သွားပြီး မွတ်စလင်လို ဘုရားစာရွတ် ဆုမတောင်းတော့ဘူး။ တခြားဘာသာတရားတွေကိုလည်း ကျွန်မ လက်ခံလို့မရဘူး။ ဒါကြောင့် ဘုရားသခင်မရှိဘူးလို့ပဲ ကောက်ချက်ချလိုက်တော့တယ်။

နောက် ၆ လအကြာမှာ အိမ်ကို ယေဟောဝါသက်သေတွေ ရောက်လာကြတယ်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာကို ကျွန်မတို့ညီမနှစ်ယောက် အထင်မကြီးတဲ့အတွက် သူတို့ရဲ့ဘာသာတရားက မှားနေတယ်ဆိုတာကို ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ ထောက်ပြချင်ကြတယ်။ “ခရစ်ယာန်တွေဟာ ယေရှု၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်၊ မာရိနဲ့ တခြားရုပ်တုတွေကို ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ကိုးကွယ်နေကြတာလဲ။ ပညတ်တော်ဆယ်ပါးမှာ ရုပ်တုမကိုးကွယ်ရဘူးလို့ ပြောထားတယ် မဟုတ်လား” ဆိုပြီး မေးခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန်စစ်တွေဟာ ရုပ်တုကို မကိုးကွယ်ဘူး၊ ဘုရားသခင်ဆီကိုပဲ တိုက်ရိုက်ဆုတောင်းကြတာကို ကျမ်းစာကနေ အထောက်အထားအခိုင်အမာနဲ့ သူတို့ ရှင်းပြကြတယ်။ အဲဒီလိုရှင်းပြလိုက်တော့ ကျွန်မ အရမ်းအံ့သြသွားတယ်။

ဒါနဲ့ ကျွန်မတို့က မေးခွန်းတွေထပ်မေးကြတယ်– “ဒါဆိုရင် သုံးပါးပေါင်းတစ်ဆူအယူကကော။ ယေရှုက ဘုရားသခင်ဖြစ်မယ်ဆိုရင် ကမ္ဘာပေါ်မှာ ဘယ်လိုလုပ် လာအသက်ရှင်နိုင်မှာလဲ၊ လူတွေက သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်သတ်နိုင်မှာလဲ။” အဲဒီအခါမှာ ယေဟောဝါသက်သေတွေက ယေရှုဟာ ဘုရားသခင်လည်းမဟုတ်ဘူး၊ ဘုရားသခင်နဲ့လည်း တန်းတူမဟုတ်ဘူးဆိုပြီး ကျမ်းစာကနေပဲ ရှင်းပြခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် သုံးပါးပေါင်းတစ်ဆူအယူကို လက်မခံကြဘူးဆိုပြီး သူတို့ ပြောပြတော့ ကျွန်မ အံ့သြလို့ကို မဆုံးတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ‘ဒီခရစ်ယာန်တွေက ထူးဆန်းလိုက်တာ’ လို့ စဉ်းစားမိတယ်။

ဒါပေမဲ့ လူတွေ ဘာကြောင့် သေရတာလဲ၊ ဆင်းရဲဒုက္ခကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့် ခွင့်ပြုထားတာလဲဆိုတာတွေကို ကျွန်မ ထပ်သိချင်သေးတယ်။ ဒါနဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေက ထာဝရအသက်ကို ရစေသော အသိပညာ * စာအုပ်ကိုပေးပြီး ကျွန်မသိချင်တဲ့ မေးခွန်းတွေရဲ့အဖြေ ဒီစာအုပ်ထဲမှာပါတယ်လို့ ပြောပြတယ်။ သူတို့က ကျွန်မကို ချက်ချင်း ကျမ်းစာသင်ပေးတော့တာပဲ။

အဲဒီစာအုပ်ရဲ့ အခန်းတစ်ခန်းစီတိုင်းမှာ ယုတ္တိရှိပြီး ကျမ်းစာအပေါ်အခြေခံထားတဲ့အဖြေတွေကို တွေ့ရတယ်။ ဘုရားသခင်ရဲ့နာမည် ယေဟောဝါဆိုတာကိုလည်း သိလာတယ်။ (ယေရမိ ၃၃:၂) ဒါ့အပြင် ကိုယ်ကျိုးမဖက်တဲ့မေတ္တာဟာ ဘုရားသခင်ရဲ့ အဓိကအရည်အသွေး ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိလာတယ်။ (၁ ယောဟန် ၄:၈) ဘုရားသခင်က အသက်ဆုကျေးဇူးကို ပေးချင်တဲ့အတွက် လူသားတွေကို ဖန်ဆင်းခဲ့တာကိုး။ မတရားမှုတွေကိုခွင့်ပြုထားပေမဲ့ အဲဒါကို လုံးဝရွံ့ရှာတဲ့အတွက် မကြာခင် ထာဝစဉ်ဖယ်ရှားတော့မယ်ဆိုတာ နားလည်လာတယ်။ အာဒံနဲ့ ဧဝရဲ့ပုန်ကန်မှုကြောင့် လူသားတွေအပေါ် ဆိုးကျိုးသက်ရောက်ခဲ့တယ်ဆိုတာ သိလာတယ်။ (ရောမ ၅:၁၂) ဒီလိုဆိုးကျိုးတွေထဲမှာ ကျွန်မအဖေလို ချစ်မြတ်နိုးရတဲ့သူတွေ ဆုံးရှုံးလိုက်ရတဲ့အဖြစ်မျိုး ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မကြာခင် ရောက်လာတော့မယ့် ကမ္ဘာသစ်မှာ အဖြစ်ဆိုးတွေကို ဘုရားသခင် ဖယ်ရှားပေးတော့မှာ ဖြစ်တယ်။ အဲဒီအခါ ဆုံးပါးသွားတဲ့သူတွေ အသက်ပြန်ရှင်လာပါလိမ့်မယ်။—တမန်တော် ၂၄:၁၅။

ကျွန်မလိုချင်တဲ့အဖြေကို ကျမ်းစာအမှန်တရားကနေ ရရှိလိုက်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ဘုရားသခင်ကို ပြန်ယုံကြည်လာတယ်။ ယေဟောဝါသက်သေတွေအကြောင်းကို ကျွန်မ ပိုသိလာလေလေ သူတို့ဟာ ကမ္ဘာချီညီအစ်ကိုအသင်းအပင်းအဝင် ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်လာတယ်။ သူတို့ရဲ့စည်းလုံးမှုနဲ့ မေတ္တာကို ကျွန်မ သဘောကျခဲ့တယ်။ (ယောဟန် ၁၃:၃၄၊ ၃၅) ယေဟောဝါဘုရားအကြောင်း ကျွန်မသိရှိလာတဲ့အတွက် ကိုယ်တော့်ကို ဝတ်ပြုချင်လာတယ်။ ဒါနဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ၂၀၀၅၊ ဇန်နဝါရီ ၈ ရက်နေ့မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။

သမ္မာကျမ်းစာမှာပါတဲ့ ခိုင်လုံပြီး ယုတ္တိရှိတဲ့အဖြေတွေကြောင့် ဘဝနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ကျွန်မရဲ့ရှုမြင်ပုံတွေ ပြောင်းလဲသွားတယ်။ ယုတ္တိရှိတဲ့ရှင်းပြချက်တွေကို ကျမ်းစာမှာတွေ့ရတဲ့အတွက် ကျွန်မ စိတ်ငြိမ်သက်မှုရရှိခဲ့တယ်။ ဆုံးပါးသွားတဲ့သူတွေ အသက်ပြန်ရှင်လာမယ်ဆိုတဲ့ ကျမ်းစာကတိကြောင့် အဖေကို ပြန်တွေ့ရမယ်ဆိုတဲ့အသိက ကျွန်မကို ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစေပြီး စိတ်သက်သာမှု ရခဲ့တယ်။—ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉။

ယေဟောဝါဘုရားကို ချစ်ကြောက်ရိုသေတဲ့ ယောနသန်နဲ့ ပျော်ရွှင်တဲ့အိမ်ထောင် တည်ဆောက်ခဲ့တာ ခြောက်နှစ်ရှိနေပါပြီ။ ဘုရားသခင်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ အမှန်တရားဟာ လက်တွေ့ကျပြီး ရိုးရှင်းတဲ့အပြင် တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့အရာဖြစ်မှန်း ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်စလုံး သိရှိခဲ့ကြတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်မတို့ရဲ့ယုံကြည်ချက်နဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေအကြောင်း တခြားသူတွေကို ဝမ်းသာအားရပြောပြနေပါတယ်။ ယေဟောဝါသက်သေတွေဟာ “ထူးဆန်းတဲ့ခရစ်ယာန်” တွေမဟုတ်ဘဲ ခရစ်ယာန်စစ်တွေဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိပါပြီ။