प्रथम शताब्दीमा रोमले यहूदियाका अख्तियारवालाहरूलाई कत्तिको स्वतन्त्रता दिएको थियो?

त्यसबेला यहूदियामाथि रोमले शासन गर्थ्यो। रोमले यहूदियामा एक जना राज्यपाल र तिनको अधीनमा एउटा टुकडी खटाएको हुन्थ्यो। राज्यपालको मुख्य काम रोमको लागि कर उठाउनु र आफ्नो प्रान्तमा शान्ति, सुव्यवस्था कायम गर्नुथियो। रोमले गैरकानुनी गतिविधिलाई दबाउन खोज्थ्यो अनि समाजको सुव्यवस्थालाई खलबल्याउने व्यक्‍तिलाई सजाय दिन्थ्यो। यीबाहेक अन्य दैनिक गतिविधिको सुपरिवेक्षण गर्ने जिम्मा भने रोमले स्थानीय निकायलाई सुम्पेको थियो।

त्यतिबेलाको न्यायपरिषद्‌ यहूदीहरूको सर्वोच्च अदालतसरह थियो र त्यसले नै यहूदी नियमकानुनसम्बन्धी सम्पूर्ण मामिला हेर्थ्यो। यहूदियाका विभिन्‍न इलाकामा स्थानीय अदालतहरू थिए। प्रायजसो निजामती र फौजदारी मुद्दाहरू ती स्थानीय अदालतहरूले नै फैसला गर्थे। यसमा रोमी शासकहरूले कुनै हस्तक्षेप गर्दैनथे। तर यहूदी अदालतहरूले एउटा फैसला भने गर्न सक्दैनथे। त्यो हो, अपराधीहरूलाई मृत्युदण्ड दिने। यो अधिकारचाहिं रोमीहरूले अक्सर अरूलाई दिंदैनथ्यो। तर यहूदी न्यायपरिषद्‌का सदस्यहरूले स्तिफनसको पुर्पक्ष र तिनलाई ढुङ्‌गाले हानेर मार्दा भने यो अधिकार आफ्नै हातमा लिए।—प्रेषि. ६:८-१५; ७:५४-६०.

हो, यहूदी न्यायपरिषद्‌ले धेरै अधिकार पाएको थियो। तर शास्त्रविद्‌ एमेल सुरर्र यस्तो टिप्पणी गर्छन्‌, “आफूले दिएको अधिकार रोम सरकारले कुनै पनि बेला खोस्न सक्थ्यो र स्थानीय निकायसित कुनै सरसल्लाह नगरी आफै निर्णय गर्न सक्थ्यो। यदि कोही रोमी सरकार विरुद्ध खडा भएको शङ्‌का लागेमा रोमी सरकार आफैले फैसला सुनाउँथ्यो।” यसको एउटा उदाहरण सेनापति क्लौडियस लायसिअसको निगरानीमा भएको मुद्दालाई लिन सक्छौं। तिनले प्रेषित पावललाई हिरासतमा लिए, जो रोमी नागरिक थिए।—प्रेषि. २३:२६-३०.