Toen onze dochter, Lauren, geboren werd, had ik geen idee hoe ik een goede vader kon zijn. We kregen een tweede kind — onze zoon Michael — maar ik had nog steeds geen idee. Mijn ouders hadden altijd ruzie gemaakt en waren uiteindelijk gescheiden. Ik wilde graag een goed gezinshoofd zijn, maar ik wist gewoon niet hoe.

 Wat het allemaal nog moeilijker maakte, was dat ik als tiener verslaafd was geraakt aan alcohol en drugs. Nu was ik volwassen, maar ik had totaal geen grip op mijn leven. Door mijn verslavingen, waaronder gokken, nam ik veel domme beslissingen. Het liep zo uit de hand dat Kaye bij me wegging en onze twee kinderen meenam. Ik was er kapot van.

 Ik vroeg Kaye wat ik kon doen om haar terug te krijgen. Op dat moment kreeg ze Bijbelcursus van Gloria, een van Jehovah’s Getuigen, dus haar voorwaarde was heel simpel: ‘Ga de Bijbel bestuderen.’ Ik wist niet wat dat inhield en het trok me niet echt aan, maar omdat ik Kaye graag terug wilde, maakte ik een afspraak met Gloria en haar man, Bill.

 Toen Bill en Gloria ons thuis bezochten, was ik onder de indruk van de hechte band die ze met elkaar hadden. Ze vertelden dat hun volwassen kinderen, die van mijn leeftijd waren, een heel zinvol leven hadden. Ik begon te beseffen dat de Bijbel ons misschien zou kunnen helpen een gelukkig gezin te hebben.

 Tijdens dat bezoek begonnen Bill en Gloria over mijn problemen. Ze lieten me zien wat de Bijbel zegt in Galaten 6:7: ‘Wat je zaait, zul je ook oogsten.’ Ik dacht bij mezelf: als ik dat principe in mijn leven had toegepast, had ik zo veel ellende kunnen voorkomen!

 In de loop van de tijd merkte ik dat mijn leven door het toepassen van Bijbelse principes enorm verbeterde. Kaye en ik stopten met roken, en het lukte me ook om van mijn andere verslavingen af te komen. In 1985 kregen we ons derde kind — onze zoon David, die de roepnaam Davey kreeg. Ik had eindelijk het gevoel dat ik wist hoe ik een goede vader kon zijn.

 Kaye en ik leerden onze kinderen om van Jehovah te houden en we merkten dat we daardoor zelf ook een betere band met hem kregen. We leerden veel uit publicaties als Naar de Grote Onderwijzer luisteren. En andere gezinnen in onze gemeente waren een goed voorbeeld voor ons en voor onze kinderen.

 Op een bepaald moment waren al onze kinderen in de pioniersdienst. Begin 2004 diende Lauren in een Spaanse gemeente. Michael was net van Bethel gegaan om te trouwen, en hij en zijn vrouw, Diana, stonden op het punt om naar Guam te verhuizen voor de prediking. Davey was 19 en was net naar de Dominicaanse Republiek verhuisd om daar te dienen.

 Kaye en ik waren trots op onze kinderen vanwege de goede keuzes die ze hadden gemaakt. We herkenden ons helemaal in wat 3 Johannes 4 zegt: ‘Niets geeft me meer vreugde dan dit: dat ik hoor dat mijn kinderen de weg van de waarheid blijven volgen.’ We hadden geen idee dat één telefoontje ons leven volledig op z’n kop zou zetten.

 Op 24 april 2004 gingen Kaye en ik uit eten met twee andere echtparen. Omdat het restaurant meer dan honderd kilometer verderop was, reden de andere echtparen met ons mee. Na afloop zette ik iedereen af bij een ander restaurant waar we een dessert zouden eten en zelf ging ik op zoek naar een parkeerplaats. Op dat moment ging mijn telefoon. Een vriend belde en ik hoorde aan zijn stem dat er iets aan de hand was.

 ‘Er is iets verschrikkelijks gebeurd’, zei hij. ‘Davey heeft een ongeluk gehad.’

 ‘Hoe ernstig is het?’, vroeg ik. Ik vreesde het ergste.

 In eerste instantie kon hij het niet over zijn lippen krijgen. Uiteindelijk vertelde hij me dat Davey overleden was.

 Nadat ik had opgehangen, bad ik tot Jehovah om kracht. Toen ging ik het restaurant binnen en zei tegen de anderen dat ik me niet goed voelde en dat we beter naar huis konden gaan. Ik wilde Kaye het slechte nieuws pas vertellen als we alleen waren.

 De terugrit van anderhalf uur was ongelofelijk moeilijk voor me. Ik hoorde Kaye enthousiast vertellen dat Davey ons binnenkort zou komen bezoeken en hoe erg ze daarnaar uitkeek. Ondertussen kwamen er al een heleboel berichtjes op mijn telefoon binnen om ons te condoleren terwijl Kaye nog geen idee had dat Davey overleden was.

 Nadat we de andere echtparen bij hun huis hadden afgezet, gingen we naar huis. Kaye keek me aan en wist meteen dat er iets heel ergs aan de hand was. ‘Wat is er gebeurd?’, vroeg ze. Ik wist dat wat ik nu zou gaan zeggen haar leven voorgoed zou veranderen, net zoals mijn leven twee uur eerder door dat telefoontje was veranderd.

 Kaye en ik hadden al eerder moeilijke dingen meegemaakt, en we wisten dat Jehovah zijn aanbidders troost (Jesaja 41:10, 13). Maar we hadden nog nooit zoiets ingrijpends meegemaakt als dit. Ik dacht steeds: ‘Waarom moest dit Davey overkomen? Hij deed zo veel voor Jehovah. Waarom heeft Jehovah hem niet beschermd?’

 Onze andere kinderen waren er ook helemaal kapot van. Lauren was een soort tweede moeder voor Davey, dus ze had het echt heel moeilijk. Ook Michael had het er moeilijk mee. Hoewel hij al zo’n vijf jaar uit huis was, had hij kunnen zien dat zijn broertje geestelijk enorm gegroeid was, en hij was heel trots op hem.

 De gemeente was meteen al een grote hulp voor ons. Terwijl het nog maar nauwelijks tot Kaye was doorgedrongen dat Davey overleden was, kwamen er al broeders en zusters naar ons huis om ons te troosten en te helpen (Spreuken 17:17). Ik zal de liefde die ze toonden nooit vergeten!

 Om met ons verdriet om te gaan, hielden Kaye en ik vast aan onze routine van bidden, persoonlijke studie en vergaderingsbezoek. Dat nam onze pijn niet weg. Maar we wisten dat het belangrijk was dingen te blijven doen die ons geestelijk sterk zouden houden (Filippenzen 3:16).

 In die periode kwamen Michael en Diana dichter bij ons wonen, en Lauren kwam terug naar onze gemeente. Dat we de daaropvolgende jaren dicht bij elkaar waren, hielp ons allemaal bij het verwerkingsproces. Toen Lauren later trouwde, werd haar man, Justin, ook een grote steun voor ons gezin.

 Kort na Davey’s dood deden we nog iets wat ons hielp bij het verwerkingsproces. Het was niet makkelijk, maar we hebben er veel aan gehad. Kaye zal het verhaal vertellen.

 ‘Toen mijn man me vertelde dat Davey was omgekomen, viel ik in een zwart gat waar ik moeilijk weer uit kwam. Ik was zo overmand door verdriet dat ik bijna niet kon functioneren. Ik huilde de hele tijd. Eerlijk gezegd was ik soms boos op Jehovah en ook op andere mensen omdat zij nog wel leefden. Ik had het gevoel dat ik totaal niet meer in balans was.

 Ik wilde graag naar de Dominicaanse Republiek. Ik wilde op de plek zijn waar Davey had gewoond en waar hij Jehovah in zijn laatste maanden had gediend. Maar tegelijk voelde ik me ook heel zwak en dacht ik dat ik de reis niet zou aankunnen.

 Een goede vriendin hielp me door te zeggen dat Davey’s vrienden in de Dominicaanse Republiek ook rouwden en dat het goed voor ze zou zijn om Davey’s familie te ontmoeten. Haar steun gaf me de kracht om op het vliegtuig te stappen.

 Die reis met ons gezin was precies wat we nodig hadden. We kregen de bevestiging dat Davey heel geestelijk ingesteld was. De enige ouderling in de gemeente waar Davey diende, zei dat hij er altijd van op aan kon dat hij zijn taken behartigde.

 Toen we door de straat liepen waar Davey had gewoond, kwamen er mensen naar ons toe die ons vertelden wat hij allemaal voor ze had gedaan. Ik wist al dat hij een heel vriendelijk karakter had, maar nu ging ik nog meer beseffen hoeveel moeite mijn zoon had gedaan om Jezus na te volgen.

 We bezochten ook een man met wie Davey de Bijbel had bestudeerd. Hij woonde in een klein huisje en was aan bed gebonden. De man was heel arm, maar de broeders en zusters vertelden ons dat Davey hem altijd met veel respect had behandeld. Ik was zo trots op hem!

 Het was de moeilijkste reis die ik ooit heb gemaakt. Maar het was een grote hulp voor ons om ons verdriet met Davey’s vrienden te delen en elkaar te kunnen troosten. Dat leek onze pijn een beetje te verlichten.’

 In de Ontwaakt! van 8 januari 2005 stond een artikel over Davey’s dood en zijn dienst in de Dominicaanse Republiek. Op dat moment hadden we geen idee welk effect dat artikel op anderen zou hebben. In mei 2019 nam een broeder die Nick heet contact met ons op en vertelde ons het volgende:

 ‘Eind 2004 volgde ik een opleiding en had ik geen geestelijke doelen. Ik was niet gelukkig. Ik bad tot Jehovah en vroeg hem me te helpen om mijn leven beter te gebruiken nu ik nog jong was. Niet lang daarna las ik in de Ontwaakt! het verhaal van Davey. Dat was het antwoord op mijn gebed!

 Ik stopte met mijn opleiding en begon te pionieren. Ik stelde me ook ten doel Spaans te leren en naar een ander land te verhuizen. Na een tijdje ging ik in Nicaragua dienen en werden mijn vrouw en ik uitgenodigd voor de School voor Koninkrijkspredikers. Als mensen me vragen wat me heeft gemotiveerd om te gaan pionieren, vertel ik ze het verhaal van Davey.’

 Toen Kaye en ik in 2019 als afgevaardigden het internationale congres in Buenos Aires (Argentinië) bezochten, ontmoetten we Abi, die was toegewezen aan ons hotel. We waren erg onder de indruk van haar lieve en vriendelijke persoonlijkheid. Ze deed ons allebei heel erg aan Davey denken.

 Toen we weer in onze hotelkamer waren, stuurden we Abi een linkje naar het Ontwaakt!-artikel over Davey. Een paar minuten later reageerde ze al. Ze wilde heel graag met ons praten, en we spraken af in de lobby. Daar vertelde ze ons in tranen dat Davey’s verhaal haar had gemotiveerd om in september 2011 met de pioniersdienst te beginnen en later in een afgelegen gebied te gaan dienen. Ze zei: ‘Steeds als ik het moeilijk heb in mijn toewijzing, lees ik zijn verhaal opnieuw.’ Ze had het tijdschrift zelfs bij zich!

 Zulke ervaringen laten zien dat we bij een wereldwijde familie horen. Niets in deze wereld komt maar in de buurt van de eenheid onder Jehovah’s volk!

 Het geeft Kaye en mij veel troost dat Davey’s verhaal zo’n positieve invloed op anderen heeft gehad. En eigenlijk geldt dat voor alle jongeren die zich volledig inzetten in Jehovah’s dienst. Zonder dat ze het beseffen, kunnen hun ijver en hun voorbeeld anderen inspireren en motiveren om Jehovah ook zo volledig mogelijk te gaan dienen.

 In Lukas 20:37 haalt Jezus Jehovah’s woorden aan als Hij zichzelf ‘de God van Abraham, de God van Isaäk en de God van Jakob’ noemt. Jehovah zei niet dat hij alleen hun God was toen ze nog leefden, maar dat hij nog steeds hun God was! Waarom? In vers 38 zegt Jezus: ‘Voor hem leven ze allemaal.’

 Vanuit Jehovah’s standpunt leven al zijn trouwe aanbidders. Dat laat zien hoe vastbesloten hij is om ze uit de dood op te wekken! (Job 14:15; Johannes 5:28, 29) Ik ben ervan overtuigd dat Jehovah ook zo over Davey denkt, en over al Zijn andere aanbidders die gestorven zijn.

 Natuurlijk wil ik Davey heel graag terugzien, maar er is iets waar ik nog meer naar uitkijk: te zien dat Kaye met hem herenigd wordt. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo veel verdriet had als zij. De woorden in Lukas 7:15 hebben voor mij een speciale betekenis: ‘De dode man kwam overeind en begon te praten, en Jezus gaf hem terug aan zijn moeder.’

 In september 2005 sloot ik me bij Kaye aan in de pioniersdienst. Ik vind het een geweldig voorrecht om te pionieren samen met mijn vrouw, onze kinderen en onze schoonkinderen. Als gezin zijn we een grote steun voor elkaar. We blijven gefocust op onze hoop op een nieuwe wereld, waarin we herenigd zullen worden met onze lieve zoon Davey.