(Keli̱ta) [misschien van een grondwoord dat „te kort” (d.w.z. dwergachtig) betekent].

1. Een van de levieten uit Ezra’s tijd die inzagen dat zij zich er schuldig aan hadden gemaakt buitenlandse vrouwen te nemen en hen daarom wegzonden.  Kelita wordt ook Kelaja genoemd (Ezr 10:23, 44). Misschien dezelfde als nr. 2 en 3.

2. Een leviet die in 455 v.G.T. Ezra erbij hielp ’de wet aan het volk te verklaren’. — Ne 8:7, 8; zie nr. 1.

3. Een leviet wiens nakomeling, zo niet hijzelf, met zijn zegel de „betrouwbare overeenkomst” bekrachtigde die in Nehemia’s tijd werd aangegaan (Ne 9:38; 10:1, 9, 10). Indien Kelita zelf en niet een nakomeling aanwezig was toen deze overeenkomst werd aangegaan, zou hij dezelfde kunnen zijn geweest als nr. 1 of nr. 2.