HET Amerikaans Nationaal Instituut voor Geestelijke Gezondheid heeft de resultaten gepubliceerd van een enquête onder ouders die als succesvol werden beschouwd — ouders van wie de kinderen, inmiddels ouder dan 21, „allen produktieve volwassenen waren die zich blijkbaar goed in onze maatschappij wisten aan te passen”. Aan deze ouders werd gevraagd: ’Wat is op grond van uw persoonlijke ervaring de beste raad die u andere  ouders kunt geven?’ De meest voorkomende antwoorden waren: ’Schenk hun een overvloed aan liefde’, ’wijs hen op een opbouwende manier terecht’, ’breng samen tijd door’, ’leer je kinderen het verschil tussen goed en kwaad’, ’kweek wederzijds respect aan’, ’luister echt naar hen’, ’geef raad in plaats van te preken’ en ’wees reëel’.

Ouders staan echter niet alleen in hun inspanningen om goed aangepaste jonge volwassenen af te leveren. Ook onderwijzers spelen hierin een belangrijke rol. Een ervaren schooldecaan merkte op: „Het voornaamste doel van het formele onderwijs is, de ouders behulpzaam te zijn bij het afleveren van betrouwbare jonge volwassenen die zich in intellectueel, fysiek en emotioneel opzicht goed hebben ontwikkeld.”

Ouders en onderwijzers hebben dus hetzelfde doel — jongeren af te leveren die later rijpe en evenwichtige volwassenen zullen zijn die genieten van het leven en in staat zijn hun plaats te vinden in de maatschappij waarin zij leven.

Er ontstaan echter problemen wanneer ouders nalaten met onderwijzers samen te werken. Sommige ouders laat het bijvoorbeeld volkomen koud wat voor onderwijs hun kinderen ontvangen; andere proberen met de onderwijzers te wedijveren. In een bespreking van deze situatie zei een Frans tijdschrift: „De leraar is niet langer de enige kapitein aan boord. Ouders, geobsedeerd door succes voor hun kinderen, ontleden schoolboeken, beoordelen en bekritiseren onderwijsmethoden en staan meteen op hun achterste benen bij het eerste slechte cijfer van hun kroost.” Zulke acties kunnen inbreuk maken op wat het privilege is van de onderwijzers.

Jehovah’s Getuigen zijn van mening dat hun kinderen er meer mee gediend zijn als ouders samenwerken met onderwijzers en zich actief, met het verlangen om te helpen, interesseren voor het onderwijs dat hun kinderen ontvangen. Zo’n samenwerking, zo geloven zij, is vooral van belang omdat uw taak als onderwijzer er steeds moeilijker op geworden is.

Omdat scholen de maatschappij weerspiegelen waarvan ze deel uitmaken, zijn ze niet gevrijwaard voor de problemen van de maatschappij in haar geheel. De sociale problemen zijn de afgelopen jaren snel groter geworden. In een beschrijving van de toestanden op een bepaalde school in de Verenigde Staten berichtte The New York Times: „Leerlingen slapen tijdens de lessen, zij bedreigen elkaar in de door graffiti ontsierde gangen, zij beschimpen de goede leerlingen. . . . Bijna alle leerlingen kampen met problemen als de zorg voor een baby, ouders die in de gevangenis zitten, en het overleven van bendegeweld. Op elke willekeurige dag is bijna een vijfde van de leerlingen absent.”

 Vooral alarmerend is het over de hele wereld toenemende probleem van geweld op school. Waar vroeger incidenteel een vechtpartijtje met wat duwen en trekken voorkwam, zijn nu schiet- en steekpartijen aan de orde van de dag. Wapens zijn algemener geworden, aanvallen ernstiger en kinderen nemen vaker en op jongere leeftijd hun toevlucht tot geweld.

Ongetwijfeld heeft niet ieder land met zulke grimmige toestanden te maken. Maar veel onderwijzers overal ter wereld staan voor de situatie die in het Franse weekblad Le Point wordt genoemd: „De onderwijzer wordt niet meer gerespecteerd; hij heeft geen gezag.”

Een dergelijk gebrek aan respect voor autoriteit vormt een wezenlijk gevaar voor alle kinderen. Jehovah’s Getuigen proberen dan ook hun kinderen gehoorzaamheid en respect voor autoriteit bij te brengen, hoedanigheden die in het schoolleven vandaag de dag vaak ontbreken.