Hoofdstuk 3

Heilige geschriften van India

GOEROE NANAK EN DE GOEROE GRANTH-SAHIB

Volgens de Goeroe Granth-Sahib heeft goeroe Nanak, de stichter van de sikh-religie, het gezag van de hindoegeschriften nooit volledig erkend omdat hij bezwaar maakte tegen vedische ceremoniën, het kastenstelsel en de aanbidding van vele goden. De sikh-schrijver Khushwant Singh dringt echter tot de bron van Nanaks geloofsovertuiging door met de opmerking: „Zelfs een oppervlakkig onderzoek van zijn hymnen onthult de invloed van de Rigveda, de upanishads . . . en de Bhagavadgita.” Willen wij de Goeroe Granth-Sahib dus begrijpen, dan moeten wij de bron van de leringen ervan — de veda’s, de upanishads en de Bhagavadgita — aan een onderzoek onderwerpen. — The Sikh Gurus and the Sikh Religion, Anil Chandra Banerjee, 1983, blz. 133, 134.

HET BRAHMI-SCHRIFT — INDIA’S OUDSTE SCHRIFT

Het schrift van Indische talen, zoals Sanskrit, Hindi, Punjabi, Marathi, Malayalam, Tamil en Bengali, is in alle gevallen „uiteindelijk afgeleid van het Brahmi-schrift, de schriftsoort die door keizer Asjoka in de 3de eeuw v.Chr. in de oudste nog bestaande Indische inscripties werd gebruikt”. — Indian Manuscripts, The British Library, 1977, blz. 1.

„Het Brahmi-schrift, het traditionele prototype van alle Indo-arische schriftsoorten, kan in de achtste of zevende eeuw v.Chr. zijn ingevoerd.” — A Dictionary of Hinduism, Margaret en James Stutley, 1977, blz. 267.

DE VEDA’S

De oudste hymnen van de vier veda’s (Rigveda, Yajurveda, Samaveda en Atharvaveda) werden bijna 3000 jaar geleden samengesteld en werden mondeling van leraar op leerling doorgegeven. „Pas in de veertiende eeuw A.D. werd de veda op schrift gesteld.” — A History of India, P. K. Saratkumar, 1978, blz. 24.

DE UPANISHADS

Ongeveer 2500 jaar geleden werden meer dan honderd verhandelingen over hindoefilosofie en -mystiek samengesteld. „Hoewel de oudste upanishads tegen 500 v.Chr. werden gecompileerd, werden er zelfs nog tijdens de verbreiding van de mohammedaanse invloed in India upanishads geschreven.” — A History of Indian Philosophy, Surendranath Dasgupta, Indische uitgave 1975, Deel 1, blz. 39.

 DE PURANA’S

Een verzameling Sanskritgeschriften van oude legenden en hindoemythologie. „Geen van de achttien belangrijkste purana’s dateert uit een vroegere tijd dan de Guptaperiode (AD 320–480), hoewel veel van het legendarische materiaal ouder is.” — Hinduism, M. Stutley, 1985, blz. 37.

MAHAVIRA EN DE AGAMAS

De leringen die vervat zijn in de jaingeschriften, gezamenlijk agamas genoemd, worden gedeeltelijk toegeschreven aan Mahavira en zijn discipelen. Wat was de bron van hun leer?

„De filosofie van het jainisme put haar inspiratie voornamelijk uit het atheïstische samkhyasysteem”, aldus Epics, Myths and Legends of India (P. Thomas, 1980, blz. 132). De samkhyafilosofie is op haar beurt gebaseerd op de upanishads en leert dat verlossing van lijden en wedergeboorte mogelijk is door juist gedrag en ascetische praktijken. Om het jaingeloof te begrijpen, moeten wij dus de bron ervan beschouwen — de upanishads.

DE GOEROE GRANTH-SAHIB

Een verzameling van bijna 6000 hymnen die zijn samengesteld door verscheidene sikh-goeroes, alsook door hindoe- en moslimmystici. „De Goeroe-Granth werd in 1604 A.D. door de vijfde sikh-goeroe, Arjun, gecompileerd.” — Sri Guru Granth Sahib, vertaald door dr. Gopal Singh, 1987, Deel 1, blz. XVIII.

DE EPEN

Het Ramayana vertelt het verhaal van Rama, een prins die later regeerde vanuit de hoofdstad Ayodhya in Noord-Indië en als de zevende avatara van Vishnu werd vergoddelijkt.

Het Mahabharata beschrijft de strijd die twee families ongeveer 3000 jaar geleden om de heerschappij van Noord-Indië voerden.

„Zowel het Ramayana van Valmiki als het Mahabharata van Vyasa moet tussen 500 v.Chr. en A.D. 200 voltooid zijn, het eerste in de eerste helft van deze periode en het laatste in de tweede helft.” — Advanced History of India, K. A. Nilakanta Sastri en G. Srinivasachari, 1982, blz. 59.

DE AGAMAS

Jaingeschriften, in het Sanskrit en Prakrit gecompileerd, over het leven en de leer van Mahavira, die meer dan 2400 jaar geleden leefde. „De Sivetambara-canon van geschriften, die pas tegen A.D. 500 zijn definitieve vorm kreeg, bestaat uit ongeveer vijfenveertig teksten in zes groepen.” — Abingdon Dictionary of Living Religions, onder redactie van Keith Crim, 1981, blz. 371.