Deze term wordt gebruikt voor oude Joodse vertalingen van de Hebreeuwse Geschriften in het Aramees. (Zie ARAMEES.)

Het Aramese woord targoem betekent ‘interpretatie’ of ‘vertaling’. De targoems maakten oorspronkelijk deel uit van de Joodse mondelinge overleveringen en werden later op schrift gesteld. De schrijvers van de targoems voegden uitleg toe aan hun vertalingen van de oorspronkelijke Hebreeuwse tekst. In Job 38:7 wordt bijvoorbeeld uitgelegd dat met de ‘zonen van God’ ‘menigten engelen’ worden bedoeld.

Er bestaan targoems van alle boeken van de Hebreeuwse Geschriften, met uitzondering van Ezra, Nehemia en Daniël. De oudste beschikbare exemplaren van de targoems zijn twee fragmenten van Leviticus die zijn gevonden in Qumran en die worden gedateerd op de tweede of eerste eeuw v.Chr.

In sommige gevallen maken de targoems duidelijk hoe Joodse vertalers in de oudheid de Hebreeuwse tekst begrepen. Daarom gebruiken Bijbelvertalers in deze tijd de targoems als hulp om de betekenis van moeilijke gedeelten in de Hebreeuwse Geschriften vast te stellen. (Zie App. A3.)