Oorspronkelijk werd hiermee gedoeld op een regio en later op een Romeinse provincie in Centraal-Anatolië (ook Klein-Azië genoemd) in het huidige Turkije.

De regio werd genoemd naar de mensen die zich er vestigden. Ze werden door de Grieken Galatai genoemd omdat ze uit Gallië kwamen, in West-Europa. Grote aantallen Kelten of Galliërs waren geëmigreerd vanuit Gallië, en ze bereikten zelfs de Bosporus. Rond 278/277 v.Chr. staken ze de Bosporus over om als huursoldaten in het leger van de koning van Bithynië te dienen. Als beloning voor hun diensten kregen ze een groot gebied in Centraal-Anatolië, dat later het koninkrijk Galatië werd. Deze huurlingen namen hun vrouwen en kinderen mee. In het begin trouwden ze blijkbaar niet met de oorspronkelijke bewoners van het gebied. Een tijdlang hielden ze vast aan hun Keltische cultuur, godsdienst en taal. Na verloop van tijd gingen ze plaatselijke goden en godinnen aanbidden. Hun laatste koning, Amyntas, werd een vazalkoning van Rome. Tijdens zijn regering breidde het koninkrijk Galatië zich verder uit. Amyntas werd in 25 v.Chr. in de strijd gedood en zijn hele koninkrijk werd de Romeinse provincie Galatië.

In de loop van de eeuwen zijn de grenzen van deze Romeinse provincie vaak veranderd. In Paulus’ tijd was Galatië een van de grootste provincies van het Romeinse Rijk. De provincie omvatte het oorspronkelijke gebied van Galatië en ook het oosten van Frygië, Lykaonië, Isaurië, delen van de regio’s Pisidië, Pamfylië en Paflagonië, en delen van Pontus in het noordoosten. (Zie App. B13; zie ook ‘Inleiding tot Galaten’ en aantekening bij Ga 1:2.)