(c. 56–c. 120) Een Romeins redenaar en consul, vaak gezien als de grootste geschiedschrijver van het oude Rome.

Tacitus’ bekendste werken zijn Historiën (c. 104-109) en Jaarboeken (c. 115-117), waarin hij de geschiedenis van het Romeinse Rijk beschrijft van 14-96 n.Chr. Tacitus wordt beschouwd als een moralist. Hij veroordeelde de corruptie en het machtsmisbruik van de Romeinse despoten. Hoewel hij weinig ophad met christenen, vermeldde hij wel hoe wreed Nero hen behandelde, onder andere door ze de schuld te geven van de grote brand in Rome in 64.

In de geschriften van Tacitus worden vaak personen vermeld die ook in de Bijbel voorkomen, onder wie Quirinius, de Romeinse gouverneur van Syrië, Felix, de procurator van Judea, en Pontius Pilatus, die Christus tijdens de regering van Tiberius Caesar liet terechtstellen. Al die verwijzingen ondersteunen het Bijbelverslag (Mt 27:2; Lu 2:1, 2; 3:1; Han 23:24, 26).