Het uiten van droefheid over een sterfgeval of een andere tragedie. In Bijbelse tijden was het de gewoonte een bepaalde periode te rouwen. Rouwende personen huilden luid, droegen speciale kleding, gooiden as op hun hoofd, scheurden hun kleren en sloegen zich op de borst. Bij begrafenissen werden soms beroepsklagers uitgenodigd (Ge 23:2; Es 4:3; Opb 21:4).