Een groep mensen die een leer of een leider aanhangen en hun eigen opvattingen volgen. De term wordt toegepast op de twee belangrijkste takken van het jodendom: de farizeeën en de sadduceeën. Niet-christenen noemden het christendom ook een ‘sekte’ of ‘de sekte van de Nazarenen’, mogelijk omdat ze het als een afscheiding van het jodendom bezagen. Uiteindelijk ontstonden er sekten in de christelijke gemeente. In Openbaring wordt ‘de sekte van Nikolaüs’ genoemd (Han 5:17, vtn.; 15:5, vtn.; 24:5; 28:22; Opb 2:6; 2Pe 2:1).