Een Latijnse Bijbelvertaling die rond 405 voltooid werd door de Bijbelgeleerde Eusebius Hiëronymus.

In de tijd van Hiëronymus waren er veel Bijbelvertalingen in wat nu Oudlatijn wordt genoemd, maar die waren niet van goede kwaliteit. Hiëronymus kreeg opdracht daar iets aan te doen en een standaardvertaling in het Latijn te maken. Hij begon met de evangeliën en vertaalde vanuit de Griekse manuscripten die hij tot zijn beschikking had en die hij het meest gezaghebbend vond. Toen ging hij verder met de Hebreeuwse Geschriften, te beginnen vanaf de Psalmen. In eerste instantie baseerde hij zijn vertaling op de Septuaginta, maar later werkte hij rechtstreeks vanuit het Hebreeuws. (Het kan zijn dat een deel van de Vulgaat door anderen is vertaald.) Hiëronymus erkende Gods naam maar gebruikte die niet in zijn vertaling. In zijn voorwoord bij de boeken Samuël en Koningen schreef hij: ‘En wij vinden de naam van God, het Tetragrammaton [d.w.z. יהוה], zelfs tot op de dag van vandaag in bepaalde Griekse boekdelen weergegeven in oude letters.’

In eerste instantie werd zijn vertaling niet goed ontvangen, maar later werd die algemeen aanvaard. Uiteindelijk kwam zijn vertaling bekend te staan als de Vulgaat, een naam die komt van een Latijns woord dat ‘gewoon’ of ‘algemeen bekend’ betekent. Na meerdere herzieningen werd de Vulgaat van 1592 (bekend als de editio Sixto-Clementina, de Sixto-Clementijnse editie) de officiële vertaling van de rooms-katholieke kerk. Er bestaan nu nog duizenden manuscripten van de Vulgaat.