Toen Ines, een leerlinge van een basisschool in Finland, hoorde dat haar klas tijdens de godsdienstles het onderwerp Jehovah’s Getuigen zou bespreken, besloot ze de klas uit te nodigen voor een bezoek aan de Koninkrijkszaal. Zowel de leerlingen als de leerkracht vonden dat een goed idee.

De week daarop fietsten 38 leerlingen bijna 5 kilometer naar de  Koninkrijkszaal. Twee leerkrachten en het schoolhoofd kwamen ook kijken. Bij de zaal stonden twee broeders en drie zusters op ze te wachten. Terwijl ze wat te drinken kregen, stelden de leerlingen vragen over de zaal en de Getuigen. ‘Wat doen jullie hier eigenlijk?’ Terwijl ze naar de bibliotheek wezen, vroegen ze: ‘Wat is dat daar?’ ‘Waarom staat “zes gedeeld door tien” op de muur?’ De jaartekst was Mattheüs 6:10.

Omdat de school deelneemt aan een project tegen pesten, lieten de broeders de whiteboard-animatie Versla een pestkop zonder te slaan op jw.org zien. Ze toonden ook andere gedeelten van de website en lieten een Koninkrijkslied horen. Het bezoek duurde ongeveer een uur.

Het schoolhoofd, de leerkrachten en de leerlingen waren enthousiast over het bezoek. Het schoolhoofd had interesse voor het materiaal op onze site. Het zou volgens hem van pas kunnen komen in de godsdienstles. Hij was blij te horen dat ook andere klassen welkom waren om de Koninkrijkszaal te bezoeken. De volgende dag al nam een leerkracht van een andere klas contact op met de Getuigen en vroeg of ook zij de zaal konden bezoeken.

Cristina, die in Roemenië woont, is nooit naar school geweest en kon niet lezen of schrijven. Ze was erg arm en verdiende wat geld met het verkopen van plastic flesjes en blikjes die ze op de vuilnisbelt van de stad vond. Toen ze op een dag aan het zoeken was, trok iets haar aandacht — het was Bijbelse lectuur met mooie afbeeldingen van gelukkige mensen. Ze dacht bij zichzelf: ergens op de wereld moeten er zulke mensen zijn. Cristina was  nieuwsgierig naar de inhoud, dus vroeg ze iemand om de publicaties aan haar voor te lezen. Toen ze hoorde dat er religieuze onderwerpen in werden besproken, deed het haar verdriet dat mensen informatie over Gods Woord in de vuilnisbak hadden gegooid. Cristina bleef naar de vuilnisbelt gaan om brochures, folders en tijdschriften te verzamelen. Sommige daarvan waren nog  heel, andere waren gescheurd. Ze leerde lezen zodat ze meer over de publicaties te weten kon komen.

Later werd Cristina benaderd door de Getuigen en begon ze met hen de Bijbel te bestuderen. Ze was heel blij te weten dat Jehovah haar tot zich had getrokken door publicaties waar andere mensen geen waardering voor hadden gehad. Ze gaat naar de vergaderingen en is gefascineerd door wat ze leert. Ze is vooral heel blij dat ze nu nieuwe tijdschriften, boeken en brochures heeft. Ze hoeft er niet langer naar te zoeken tussen het vuilnis. Cristina heeft echt een schat op een vuilnisbelt gevonden!

Margret, die in Duitsland woont, laat elke morgen haar hond uit in het bos. ‘Ik probeer met voorbijgangers een praatje te maken’, zegt ze. ‘Als ze een ontspannen indruk geven, probeer ik het gesprek op de Bijbel te brengen.’

Op een dag ontmoette ze een vrouw van in de zeventig die ook haar hond uitliet. Margret knoopte een gesprek met haar aan. De vrouw vond het een leuk gesprek en vertelde Margret dat ze tot God bidt en elke dag de Bijbel leest. Vanaf dat moment ontmoetten ze elkaar dagelijks en spraken over geestelijke onderwerpen. Op een keer vroeg de vrouw: ‘Hoe komt het dat u zo veel over de Bijbel weet?’ Margret legde uit dat ze een van Jehovah’s Getuigen is.

Margret bood de vrouw verschillende keren een huisbijbelstudie aan, maar daar ging ze niet op in. Hun gesprekjes gingen echter wel door. Enkele maanden  daarna bood Margret opnieuw een huisbijbelstudie aan. Deze keer gaf de vrouw toe dat ze bang was om te studeren omdat de man met wie ze samenwoonde een hekel had aan de Getuigen.

De volgende keer dat Margret in het bos ging wandelen, nam ze een bijbel en een Leert de bijbel-boek mee. Toen ze de vrouw zag, zei Margret moedig: ‘Deze keer wil ik u geen huisbijbelstudie aanbieden maar een “bosbijbelstudie”.’ Met tranen in haar ogen ging de vrouw onmiddellijk op het aanbod in. Zes dagen per week komt ze voor haar ‘bosbijbelstudie’. Afhankelijk van het seizoen en het weer, moet Margret soms de studie leiden met paraplu en zaklamp.

Een zuster die Delphine heet, bestudeerde de Bijbel met Irina in Bulgarije. Irina had waardering voor wat ze leerde en ging geregeld naar de vergaderingen. Maar Irina’s man wilde niet dat ze enig contact had met de Getuigen. Hij verhuisde met zijn gezin naar een klein dorpje in Zweden, en Irina verloor het contact met Delphine. Maar toen ontmoetten Alexandra en Rebecca haar. Deze twee pioniersters gebruikten de brochure Goed nieuws voor mensen uit alle landen omdat Irina geen Zweeds sprak, en lieten haar de boodschap in het Bulgaars lezen. Daarna vroegen ze met behulp van de brochure of ze lectuur in haar eigen taal wilde. Irina schudde haar hoofd overtuigd heen en weer. Omdat de zusters dachten dat Irina geen interesse had, gingen ze weg.

Later schoot het Alexandra te binnen dat Linda, een Zweedse zuster die in Bulgarije dient, over een paar weken op bezoek zou komen. Ze dacht dat het misschien zou helpen als Irina de waarheid in haar eigen taal zou horen.  Nadat Linda gearriveerd was, gingen ze samen naar Irina toe. Irina vertelde Linda dat ze elke avond tot Jehovah had gebeden om haar te helpen haar Bijbelstudie weer te kunnen oppakken. Ze had vaak haar Bulgaarse Leert de bijbel-boek bij zich voor het geval ze Getuigen op straat zou ontmoeten. Maar ze zag ze nooit. Wat was Irina blij toen ze meer lectuur in het Bulgaars kreeg!

Linda vroeg Alexandra waarom ze na het eerste bezoek de conclusie had getrokken dat Irina geen interesse had. Alexandra vertelde dat Irina nee had geschud. Linda glimlachte en legde uit dat Bulgaren hun hoofd op en neer bewegen als ze niet akkoord gaan met iets, en heen en weer bewegen als ze met iets instemmen. Zolang Irina nog geen Zweeds spreekt, gaat ze in het Bulgaars verder met haar Bijbelstudie. Hoe doet ze dat? Ze kwam opnieuw met Delphine in contact en studeert met haar via skype.

Jemima, die in Spanje woont, werd als kind in de waarheid grootgebracht. Maar op haar zevende werd haar leven overhoop gehaald. Haar moeder besloot dat ze niet langer een van Jehovah’s Getuigen wilde zijn en scheidde van haar vader, Domingo. Op dertienjarige leeftijd verbrak Jemima het contact met de Getuigen en weigerde alle geestelijke hulp van haar vader.

Later sloot ze zich bij sociale en politieke bewegingen aan omdat ze ‘gerechtigheid’ verlangde voor het gewone volk. Toen ze werkloos werd, vroeg haar vader of ze bij hem wilde komen werken als schilder.

Toen ze op een dag samen aan het werk waren, bood Domingo zijn dochter een Bijbelstudie aan. Ze weigerde, maar zei dat ze het hem zou laten weten als ze ooit  interesse zou hebben. Terwijl Domingo onder het werk luisterde naar opnames van de Bijbel en de tijdschriften, luisterde zijn dochter liever naar popmuziek met haar oortjes in.

In november 2012 ontving Domingo, die hertrouwd was, een uitnodiging voor de Bijbelschool voor Echtparen. Jemima was ervan onder de indruk dat haar vader twee maanden een Bijbelschool zou bijwonen en daarna alles zou achterlaten voor zijn toewijzing. Voor het eerst besefte Jemima hoe diep de waarheid in het hart van haar vader zat en ze wilde weten waarom.

Jemima begon naar de opnames van haar vader te luisteren in plaats van naar haar muziek. Ze begon ook vragen te stellen. Toen Domingo op een keer op een ladder stond te schilderen, zei Jemima: ‘Weet je nog dat ik zei dat ik het je zou laten weten als ik Bijbelstudie zou willen? Ik ben er klaar voor.’

Domingo was enorm blij dat te horen. In januari 2013 begonnen ze tweemaal per week samen te studeren. Toen de Bijbelschool in april begon, studeerden ze verder via skype. Jemima ging naar de graduatie van haar vader en genoot heel erg van het programma. Op 14 december 2013 werd Jemima gedoopt.

Jemima zegt: ‘Jehovah is heel geduldig met me geweest en heeft me nooit als een hopeloos geval beschouwd. Hij heeft me ook gegeven wat ik in de wereld nooit vond: echte vrienden. Door de wereldwijde broederschap heb ik nog meer waardering gekregen voor Jehovah’s diepe liefde.’

Vasilii dient al heel lang op Bethel in Rusland. Toen hij op 30 maart 2014 in de buurt van het bijkantoor met  een mobiele lectuurstand aan het prediken was, kwam er een politieauto aan. Een agent stapte uit en vroeg beleefd of Vasilii wilde vertrekken omdat er klachten uit de buurt waren gekomen. Een andere agent filmde het gesprek. Het leek Vasilii het beste om de politie te gehoorzamen en niet op zijn rechten te gaan staan. Ondertussen waren al heel wat voorbijgangers gestopt om te zien wat er aan de hand was. Vasilii ging weg, maar twee dagen later vroeg hij een gesprek aan met de politiecommissaris. Zijn verzoek werd ingewilligd. Tijdens het gesprek bedankte Vasilii de commissaris voor het belangrijke werk dat de politie voor de gemeenschap doet, en voor de vriendelijke manier waarop ze hem twee dagen daarvoor hadden aangesproken. De commissaris richtte zich tot zijn assistent en zei: ‘In de 32 jaar dat ik bij de politie ben, heeft niemand ons ooit bedankt voor het werk dat we doen!’ Het werd de commissaris duidelijk dat ons openbaar getuigenis volledig legaal is. De commissaris vroeg Vasilii waarom hij geen bezwaar had gemaakt tegen de eis van de agent om te vertrekken, hoewel hij wist dat hij volledig in zijn recht stond. Vasilii antwoordde: ‘Ik heb respect voor de politie. Welke indruk zou het gemaakt hebben als ik ten overstaan van al die toeschouwers de politie ervan zou hebben beschuldigd dat ze de wet niet kennen?’ De commissaris en zijn assistent waren erg onder de indruk en ze verzekerden Vasilii ervan dat hij in de toekomst zonder problemen de mobiele lectuurstand zou kunnen gebruiken.’