TOEN ik op 14 april 1989 een vergadering leidde in Maumere (Flores), stormden mannen die voor de regering werkten het huis binnen en werd ik samen met drie anderen gearresteerd.

De bewakers van de plaatselijke gevangenis dwongen ons om de vlag te groeten. Toen we dit weigerden, werden we geschopt en geslagen, en ze lieten ons vijf dagen lang in de verschroeiende hitte staan. ’s Nachts lagen we te klappertanden op de harde betonnen vloer van onze kleine cellen. We waren vies en uitgeput en onze wonden deden pijn. De gevangenisdirecteur bleef er bij ons op aandringen het bevel op te volgen, maar we zeiden: ‘Al moeten we sterven, we zullen de vlag niet groeten.’ Zoals veel christenen vóór ons, voelden we ons bevoorrecht om te ‘lijden ter wille van rechtvaardigheid’ (1 Petr. 3:14).