Misvatting: Aanranders van kinderen zijn gewoonlijk onbekenden, gestoorde mislukkelingen die kinderen ontvoeren en fysieke kracht gebruiken om hen te misbruiken.

In verreweg de meeste gevallen — 85 tot 90 procent volgens sommige schattingen — is de aanrander een bekende van het kind die hij vertrouwt. In plaats van geweld te gebruiken, manipuleren aanranders het kind vaak, weten zij het heel geleidelijk tot seksuele handelingen over te halen, daarbij voordeel trekkend van de beperkte ervaring en het beperkte redenatievermogen van het kind. (Vergelijk 1 Korinthiërs 13:11 en Spreuken 22:15.) Deze aanranders zijn niet de zeverende eenzelvige mensen van het stereotype. Veel van hen zijn heel godsdienstig, gerespecteerd, en geliefd in de buurt. Volgens de Amerikaanse Federale Recherche „is het absurd ervan uit te gaan dat iemand geen pedofiel is louter omdat hij aardig is, naar de kerk gaat, hard werkt, lief is voor dieren, enzovoort”. Door recent onderzoek wordt te kennen gegeven dat het ook onjuist is ervan uit te gaan dat alle aanranders mannelijk zijn of alle slachtoffers vrouwelijk.

Misvatting: Kinderen fantaseren of liegen over seksueel misbruik.

Onder normale omstandigheden ontbreekt het kinderen op seksueel gebied aan de ervaring of wereldwijsheid om gedetailleerde beweringen over misbruik te verzinnen, hoewel sommige kleine kinderen details kunnen verwarren. Zelfs de meest sceptische onderzoekers zijn het erover eens dat meldingen van misbruik in het algemeen op waarheid berusten. * In het boek Sex Abuse Hysteria — Salem Witch Trials Revisited, dat zich speciaal bezighoudt met valse meldingen van misbruik, wordt toegegeven: „Echte ontucht met kinderen is wijdverbreid en verreweg de meeste beweringen van kinderen dat zij seksueel misbruikt zijn . . . zijn waarschijnlijk terecht (misschien 95% of meer).” Kinderen vinden het verschrikkelijk moeilijk misbruik te rapporteren. Wanneer zij inderdaad liegen over misbruik, is dat meestal om het te ontkennen terwijl het in feite wel gebeurd is.

Misvatting: Kinderen zijn verleidelijk en halen zich het misbruik vaak op de hals door hun gedrag.

Die opvatting is wel bijzonder krom, omdat daarmee de schuld van de aanranding bij het slachtoffer wordt gelegd. Kinderen weten niet echt wat seksualiteit is. Zij hebben er geen idee van wat zulke handelingen impliceren of hoe zij erdoor zullen veranderen. Zij zijn daarom niet in staat ermee in te stemmen op een manier die iets zegt. Het is de aanrander, en alleen de aanrander, bij wie de schuld van het misbruik ligt. — Vergelijk Lukas 11:11, 12.

Misvatting: Wanneer kinderen onthullen dat zij misbruikt zijn, moeten ouders hun leren er niet over te praten en ’het maar te vergeten’.

Wie is er het meest mee gebaat als het kind zwijgt over de aanranding? Is dat niet de aanrander? Uit studies is in feite gebleken dat ontkenning met emotionele verdringing wel eens de minst doeltreffende manier zou kunnen zijn om met het trauma om te gaan. Door een groep nu volwassen slachtoffers die in Engeland werd bestudeerd, waren negen middelen gebruikt om het te verwerken, maar degenen die het hadden ontkend, vermeden of verdrongen, hadden als volwassene het meest te kampen met emotionele onaangepastheid en buitengewone stress. Indien u verschrikkelijk mishandeld zou zijn, zou u het dan op prijs stellen als u werd gezegd er niet over te praten? Waarom zou u zoiets tegen een kind zeggen? Door het kind de normale reactie op zo’n verschrikkelijke gebeurtenis toe te staan, zoals verdriet, woede en treuren, krijgt het de gelegenheid de aanranding uiteindelijk van zich af te zetten.