Luidruchtige sneeuw

WETENSCHAPPERS hebben ontdekt dat als sneeuw op water valt, elke sneeuwvlok een geluid maakt, onhoorbaar voor mensen. Als het geloei van een naderende brandweerauto bereikt dit geluid een hoogtepunt en sterft dan weg, allemaal in ongeveer een tienduizendste van een seconde.

Een regendruppel of hagelsteen boort zich in het wateroppervlak, maar een sneeuwvlok, die lichter is, blijft erop liggen. Al gauw smelt ze echter en doet de hierboven bedoelde „gil” zich voor. Dit werd ongeveer vijftien jaar geleden opgemerkt, maar de kwestie werd niet uitgezocht. In recenter jaren is het geluid echter een kwelling geworden voor biologen in Alaska die sonar gebruiken om migrerende zalmen te volgen. Als het lawaai van vallende sneeuw op de achtergrond signalen van de vissen maskeert, moet de meeluisteroperatie afgebroken worden. Wat is de oorzaak van dit verschijnsel?

Het tijdschrift New Scientist legt uit dat terwijl de vlok op het water drijft, er weinig geluid te horen is. Maar zodra de vlok begint te smelten, wordt er door capillaire werking water opgezogen. Wellicht komen er op dat moment luchtbellen uit de vlok vrij of worden ze door het stijgende water ingesloten. Alle luchtbellen trillen terwijl ze worstelen om een evenwicht met hun omgeving te bereiken, en daarbij zenden ze geluidsgolven uit, ongeveer als een rinkelende bel — maar op een veel hogere toonhoogte.

[Illustratieverantwoording op blz. 31]

Snow Crystals/Dover