Het verwerken van een onbeschrijfelijke tragedie

VERTELD DOOR JAMES GIARRANO

Grootouder zijn is een van de grootste vreugden van het leven. Vol verwachting zagen mijn vrouw, Vicki, en ik uit naar de geboorte van ons eerste kleinkind. Onze dochter, Theresa, en haar man, Jonathan, verwachtten begin oktober 2000 een baby. We hadden geen idee dat we vlak voor een onbeschrijfelijke tragedie stonden.

OP ZATERDAG 23 september gingen mijn vrouw en ik met onze zoon en zijn vrouw op vakantie. We zouden samen met andere familieleden een week op de Outer Banks van North Carolina doorbrengen. Theresa en Jonathan hadden besloten niet mee te gaan op vakantie omdat Theresa al ruim acht maanden zwanger was en het een lange rit was — ongeveer elf uur vanaf ons huis in Ohio.

We wilden onze vakantie uitstellen, maar Theresa drong erop aan dat we zouden gaan. Ze verzekerde ons dat ze het wel zou redden. Bovendien was haar arts van mening dat ze de zwangerschap volledig uit zou dragen en ze was pas over twee weken uitgerekend.

Woensdag 27 september 2000 was een prachtige dag die me in herinnering bracht waarom we de afgelopen jaren dit gebied als vakantiebestemming hadden gekozen. We hadden er geen besef van dat voor het eind van de dag ons leven drastisch zou veranderen.

„Theresa is verdwenen!”

Die avond belde mijn broer in Ohio. Hij was bijzonder aarzelend en nerveus. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: „Theresa is verdwenen!” De politie was ingeschakeld omdat de omstandigheden rond haar verdwijning verdacht waren. Toen Jonathan die middag thuiskwam, merkte hij dat de voordeur niet op slot zat. Theresa’s ontbijt stond nog op tafel en haar handtas lag er ook. Er was nog iets vreemds: haar schoenen — de enige schoenen die haar in haar negende maand nog pasten — stonden nog bij de deur.

Jonathan had om halftien naar huis gebeld. Theresa zei dat er een vrouw had gebeld om te komen kijken naar de auto die ze te koop aanboden. Daarna zou Theresa wat boodschappen doen. Jonathan belde tussen de middag naar huis maar er werd niet opgenomen. Hij bleef de hele middag bellen maar kreeg geen gehoor. Toen hij om kwart over vier thuiskwam, zag hij dat de auto er niet stond. Hij belde het ziekenhuis omdat hij dacht dat misschien de weeën al waren begonnen. Theresa was er niet. Hij belde ook enkele familieleden, maar niemand had haar gezien. Over zijn  toeren belde hij de politie. Rond zes uur vond de politie de auto niet ver van hun huis. Maar van Theresa ontbrak elk spoor.

Wij in North Carolina waren geschokt door het nieuws. Mijn vrouw en ik en onze zoon en zijn vrouw pakten onze koffers en gingen op weg naar huis. Het was een lange, emotionele rit. We reden de hele nacht door en waren de volgende ochtend terug in Ohio.

Een doorbraak in de zaak

Ondertussen waren Jonathan, enkele familieleden, goede vrienden en anderen samen met de politie de hele nacht in touw geweest om Theresa te zoeken. De zoektocht duurde vijf kwellende dagen. Ten slotte kwam er op maandag 2 oktober een doorbraak in de zaak. Tegen die tijd had de politie getraceerd wie er woensdagochtend naar Theresa’s huis had gebeld. Een vrouw die maar een paar straten verderop woonde, had met een mobieltje gebeld.

Na ondervraging van de vrouw koesterde de politie verdenkingen. Later die avond ging de politie weer naar het huis van de vrouw. Maar terwijl ze naar de deur liepen, hoorden ze een schot. Ze drongen de woning binnen en troffen de vrouw dood aan. Ze had zichzelf neergeschoten. Tot hun verbazing troffen ze in een kamer op de eerste verdieping een pasgeboren baby aan, een jongetje. Het ongelofelijke is dat hij door al het lawaai heen had geslapen!

Maar nog steeds geen spoor van Theresa. De volgende paar uur doorzocht de politie het huis om aanwijzingen te vinden dat ze daar was geweest. Het zoeken eindigde dinsdagochtend vroeg in de garage. Daar vonden ze in een ondiep graf het lichaam van Theresa. De patholoog-anatoom stelde later vast dat ze bewusteloos was geslagen en daarna in de rug was geschoten. Ze was meteen gestorven, waarna haar baby uit haar buik was gehaald. Achteraf biedt het enige troost te weten dat ze niet geleden heeft.

De pasgeboren baby werd naar het ziekenhuis gebracht, waar bleek dat hij in uitstekende conditie verkeerde — hij had geen schrammetje! Een verplicht DNA-onderzoek bevestigde dat hij inderdaad onze kleinzoon is. Jonathan gaf hem de naam die hij en Theresa hadden gekozen — Oscar Gavin. Na een kort verblijf in het ziekenhuis mocht onze kleinzoon van 7 pond en 4 ons op donderdag 5 oktober in zijn vaders armen naar huis. We waren heel gelukkig met onze kleinzoon, maar het is met geen pen te beschrijven hoe verslagen we waren dat Theresa er niet was om hem vast te houden.

Reacties uit de gemeenschap

Onze familie werd tot tranen bewogen door de hulp die van alle mogelijke kanten werd geboden — in veel gevallen door mensen die we nog nooit ontmoet hadden. Gedurende de dagen dat Theresa vermist werd, hadden honderden vrijwilligers geholpen met zoeken. Velen schonken geld. Verscheidene plaatselijke winkels voor kantoorartikelen maakten gratis duizenden pamfletten. En vrijwilligers verspreidden de pamfletten in een gebied van vele kilometers rond Theresa’s huis.

Een van onze zusters werkt voor een plaatselijke advocaat, en toen ze hem over onze situatie vertelde, bood hij hulp aan. We namen zijn aanbod aan en dit bleek een geweldige zegen te zijn. Hij hielp ons in onze contacten met de media en ook met bepaalde juridische kwesties die zich aandienden. Bovendien beval hij twee privédetectives aan, die een grote bijdrage leverden in de zaak. Hun oprechte bezorgdheid voor ons heeft ons echt ontroerd.

Nadat onze kleinzoon gevonden was, werd er nog meer hulp geboden. Verscheidene winkels stuurden voedsel en huishoudelijke artikelen. Velen schonken kleertjes voor Oscar en ook luiers, flesvoeding en speeltjes. We kregen veel meer dan Oscar ooit zou kunnen gebruiken, dus gaven we de rest aan de kraamafdeling van een plaatselijk ziekenhuis. Omdat de media aandacht aan het verhaal hadden besteed, kregen we duizenden kaarten en brieven — niet alleen uit onze omgeving maar vanuit de hele wereld.

De overweldigende steun was vooral zichtbaar tijdens de gedenkdienst voor Theresa die op zondag 8 oktober werd gehouden. We wisten dat velen aanwezig wilden zijn, maar de reactie overtrof onze verwachtingen. Er werden regelingen getroffen om de aula van een plaatselijke school  te gebruiken en die zat met meer dan 1400 mensen helemaal vol. Onder de aanwezigen bevonden zich familieleden, vrienden, politiepersoneel, de burgemeester en anderen uit de gemeenschap. Ook de media waren vertegenwoordigd en plaatselijke televisiestations filmden de toespraak, die ook live te volgen was via het internet. Daarnaast stonden er nog honderden mensen in de hal van de school of buiten onder een paraplu in groepjes in de koude regen mee te luisteren via de aangesloten luidsprekers. De toespraak gaf een verreikend getuigenis over ons op de bijbel gebaseerde geloof.

Na afloop wachtten honderden mensen geduldig in de rij om ons te condoleren. We bleven er bijna drie uur en omhelsden allen die gekomen waren en uitten onze waardering voor hun aanwezigheid. Na de dienst was een plaatselijk hotel zo vriendelijk een maaltijd aan te bieden voor meer dan 300 van onze familieleden, goede vrienden en anderen die geholpen hadden om onze kleinzoon te vinden.

We kunnen niet onder woorden brengen hoeveel waardering we hebben voor wat mensen — grotendeels onbekenden — gedaan hebben om ons te helpen. Deze ervaring heeft ons meer dan ooit vastbesloten gemaakt om een volledig aandeel aan de christelijke bediening te hebben, want er zijn veel goedaardige personen die we met het goede nieuws van Gods koninkrijk willen bereiken. — Mattheüs 24:14.

Hoe de gemeente reageerde

Vanaf het begin van dit drama waren we voortdurend door hulp van onze broeders en zusters omringd. Deze schijnbaar eindeloze hulp kwam uit zowel onze eigen gemeente van Jehovah’s Getuigen als omliggende gemeenten.

Al voordat we thuiskwamen uit North Carolina hadden de ouderlingen in onze gemeente geholpen bij het organiseren van de zoekactie naar Theresa. Veel broeders en zusters namen snipperdagen om te helpen zoeken. Enkelen zeiden tegen hun baas dat ze bereid waren onbetaald verlof te nemen, maar in sommige gevallen gaf hun baas betaald verlof. Gedurende de dagen dat Theresa vermist werd, bleven enkele broeders bij Jonathan zodat hij niet alleen zou zijn. Enkele broeders en zusters kwamen gewoon naar ons huis om het schoon en netjes te houden. Anderen hielpen met voedsel voor de vrijwilligers en het beantwoorden van de telefoon.

Zo’n week of zes na Theresa’s dood stonden mijn vrouw en Jonathan voor een bijzonder zware opgave — Theresa’s spullen uitzoeken en haar huis leeghalen. Jonathan voelde zich niet meer in staat in het huis te wonen dat hij met Theresa had gedeeld, dus besloot hij het te koop te zetten. Theresa’s persoonlijke bezittingen uitzoeken was een pijnlijke taak — alles herinnerde hen aan haar en hoezeer ze haar misten. Maar ook hier schoten de broeders en zusters ons te hulp. Ze hielpen al haar spullen in dozen te pakken en verrichtten zelfs enkele noodzakelijke reparaties aan het huis om het voor de verkoop in orde te maken.

 De belangrijkste steun die de broeders en zusters onze familie gaven was op geestelijk en emotioneel gebied. Ze belden op en kwamen op bezoek om ons aan te moedigen. Velen stuurden ontroerende kaarten en brieven. Deze liefdevolle steun werd niet alleen de eerste paar dagen en weken geboden maar hield maandenlang aan.

Sommige broeders en zusters zeiden ons hun te laten weten wanneer we iemand nodig hadden om gewoon te luisteren, en we hebben van hun vriendelijke aanbod gebruik gemaakt. Het is zo vertroostend om je gevoelens met lieve, vertrouwde vrienden te kunnen delen! Ze hebben echt de waarheid bewezen van de bijbelspreuk: „Een ware metgezel heeft te allen tijde lief, en is een broeder die geboren wordt voor de tijd dat er benauwdheid is.” — Spreuken 17:17; 18:24.

De uitwerking op onze familie

Ik moet zeggen dat het voor mijn familie en mij niet makkelijk is geweest om de moord op Theresa te verwerken. Ons leven is er totaal door veranderd. Soms ben ik boos dat ik haar niet bij me heb. Ik mis haar knuffels en kusjes.

Mijn vrouw had een bijzonder nauwe band met Theresa. Er ging geen dag voorbij zonder dat ze elkaar ten minste even spraken. Ze zaten uren te praten over Theresa’s zwangerschap. Vicki had Theresa geholpen de kinderkamer in te richten.

Vicki beschrijft haar gevoelens: „Er zijn zoveel dingen die ik mis. Ik mis de velddienst samen met haar. Ik mis het samen winkelen. Wat me het meeste verdriet doet, is haar niet met de baby te zien — het breekt mijn hart. Ik weet hoeveel ze al van Oscar hield voordat hij geboren was. Ze wist dat ze een jongetje zou krijgen. Ik had een deken voor de baby gemaakt en toen ik die aan Theresa gaf, schreef ze me deze kaart:

’Lieve mam,

Heel erg bedankt voor de prachtige babydeken. Ik waardeer het enorm dat je er zo hard aan hebt gewerkt. Ik wil je gewoon nog eens bedanken voor alle hulp en aanmoediging die je me hebt gegeven om me door een paar van de moeilijkste periodes in mijn leven heen te helpen. Ik zal dat nooit vergeten en je er altijd dankbaar voor zijn. Men zegt weleens dat je op een dag volwassen wordt en beseft dat je beste vriendin je moeder is. Nou, ik dank Jehovah elke dag dat het mij niet zo lang heeft gekost om dat te gaan beseffen. Ik zal altijd van je houden.’”

Het was ook pijnlijk voor ons te zien wat onze schoonzoon doormaakte. Terwijl Oscar in het ziekenhuis lag, stond Jonathan voor een van de moeilijkste dingen die hij heeft moeten doen. Aangezien hij besloten had tijdelijk bij ons in te trekken, moest hij de kinderkamer verhuizen die hij en Theresa in hun huis hadden ingericht. Hij pakte het hobbelpaard, de wieg en de knuffelbeesten in en bracht ze naar ons huis.

Wat ons heeft geholpen

Wanneer je een van je geliefden op zo’n tragische manier verliest, komen er veel verwarrende vragen en emoties boven. Soms heb ik als ouderling geprobeerd anderen die met zulke vragen en gevoelens worstelden te troosten en te helpen. Maar wanneer je zelf degene bent die treurt, kunnen emoties helder denken in de weg staan.

Omdat we een week weg zouden zijn had ik bijvoorbeeld, gezien Theresa’s toestand, tot Jehovah gebeden om haar te beschermen. Ik moet bekennen dat toen ze vermoord werd aangetroffen, ik me aanvankelijk afvroeg waarom mijn gebeden niet verhoord waren. Ik weet natuurlijk wel dat Jehovah geen wonderbaarlijke bescherming voor zijn aanbidders afzonderlijk garandeert. Ik bleef bidden om het te mogen begrijpen. Ik ben getroost in de wetenschap dat Jehovah zijn volk in geestelijk opzicht beschermt — dat wil zeggen, hij verschaft wat we nodig hebben om onze relatie met hem te behoeden. Die soort van bescherming is het belangrijkst, want die kan van invloed zijn op onze eeuwige toekomst. In die zin heeft Jehovah Theresa beschermd; ze diende hem getrouw toen ze stierf. Ik heb vrede gevonden in het besef dat haar vooruitzichten op toekomstig leven in zijn liefdevolle handen rusten.

Een aantal bijbelteksten zijn bijzonder vertroostend geweest. Hieronder volgen enkele die me hebben geholpen:

’Er zal een opstanding zijn van zowel de rechtvaardigen  als de onrechtvaardigen’ (Handelingen 24:15). Ik geloof al lang in de bijbelse belofte van een opstanding in een aards paradijs, maar nu is die hoop nog reëler voor me. Gewoon te weten dat ik Theresa weer in mijn armen zal kunnen sluiten, geeft me telkens weer de kracht om de dag door te komen.

„Jehovah . . . is geen God van de doden, maar van de levenden, want voor hem leven zij allen” (Lukas 20:37, 38). Het schenkt veel troost te weten dat de doden die op een dag zullen worden opgewekt, voor Jehovah zelfs nu ’allen leven’. Vanuit zijn standpunt bezien is onze lieve Theresa dus springlevend.

Vicki wil graag enkele bijbelteksten noemen die haar bijzonder gesterkt hebben:

„’God kan onmogelijk liegen’ (Hebreeën 6:18; Titus 1:2). Omdat Jehovah niet kan liegen, weet ik dat hij zijn belofte om de doden op te wekken zal vervullen.

’Verwondert u hierover niet, want het uur komt waarin allen die in de herinneringsgraven zijn, [Jezus’] stem zullen horen en te voorschijn zullen komen’ (Johannes 5:28, 29). Het woord ’herinneringsgraven’ duidt erop dat Theresa zich in Jehovah’s herinnering bevindt totdat hij haar door zijn zoon, Jezus Christus, een opstanding laat geven. Ik weet dat ze nergens veiliger kan zijn dan in Jehovah’s volmaakte herinnering.

’Laat in alles door gebed en smeking te zamen met dankzegging uw smeekbeden bij God bekend worden; en de vrede van God, die alle gedachte te boven gaat, zal uw hart en uw geestelijke vermogens behoeden door bemiddeling van Christus Jezus’ (Filippenzen 4:6, 7). Ik bid vooral dat Jehovah’s geest me kracht geeft. Wanneer ik erg van streek ben, wend ik me tot Jehovah en zeg: ’Ik heb meer van uw geest nodig’, en dan helpt hij me weer een dag door. Soms kan ik niet eens uit mijn woorden komen, maar hij geeft me de kracht om door te gaan.”

Jehovah heeft ons echt geholpen om deze onbeschrijfelijke tragedie te verwerken. Uiteraard treuren we nog steeds om onze lieve Theresa. We verwachten dat ons verdriet pas volledig uitgewist zal worden wanneer we haar weer kunnen omhelzen in Jehovah’s nieuwe wereld. Ondertussen zijn we meer dan ooit vastbesloten Jehovah getrouw te dienen. Jonathan is vastbesloten zijn best te doen Oscar zo op te voeden dat hij Jehovah zal liefhebben en dienen, en Vicki en ik zullen hem op alle mogelijke manieren bijstaan. Het is onze hartenwens in Gods nieuwe wereld aanwezig te zijn om Theresa te verwelkomen en haar voor te stellen aan de zoon die ze nooit in haar armen heeft kunnen houden.

[Illustratie op blz. 19]

Onze dochter, Theresa, luistert naar de hartslag van haar baby

[Illustraties op blz. 20, 21]

We voelden een overweldigende steun tijdens de gedenkdienst

[Illustratie op blz. 23]

Met Vicki, mijn vrouw, op Theresa’s bruiloft

[Illustratie op blz. 23]

Onze kleinzoon, Oscar