Van onze lezers

Ballingschap in Siberië Ik wil graag laten weten dat ik grote waardering heb voor het verhaal van Fjodor Kalin in de serie „Religie in Rusland — Wat is haar toekomst?” (22 april 2001) Het was ontroerend om te lezen over de deportatie van zijn familie naar Siberië en hoe ze getrouw en vreugdevol bleven zelfs onder de moeilijkste omstandigheden. Ik heb het voorrecht gehad een paar jaar geleden enkele van onze broeders in Moldavië te bezoeken en ik zal hun verhalen over hun deportatie naar Siberië nooit vergeten. Hun vertrouwen in Jehovah en hun geloof hebben me aangemoedigd zelf getrouw te blijven.

G. F., Zweden

Doofblind Bedankt voor het artikel over Janice Adams, „Ondanks mijn doofheid en blindheid heb ik zekerheid gevonden” (22 april 2001). Ik had nooit gedacht dat iemand die doofblind is me zo zou kunnen aanmoedigen. Mijn man en ik hebben herhaaldelijk te maken gehad met tijden van zowel lichamelijke als emotionele ziekte. Dit soort artikelen doen ons geloof herleven zodat we tot het eind kunnen volharden.

P. G., Verenigde Staten

We beschouwen wat we hebben vaak als vanzelfsprekend en misschien missen we weleens een christelijke vergadering vanwege een hoofdpijntje. Maar ondanks dat Janice redenen had om thuis te blijven — haar depressiviteit en de mishandeling die ze heeft ervaren bijvoorbeeld — verliet ze zich op Jehovah voor de noodzakelijke kracht om een geestelijk actief leven te leiden.

C. D., Italië

Ik ben kerngezond, dus verschilt mijn ervaring enorm van die van Janice. Maar vanwege de pesterij die ik op de basisschool heb ondervonden, heb ik vaak last van depressiviteit. Dan huil en huil ik maar en voel ik me echt beroerd. Ik word aangemoedigd door medechristenen en krijg steun van mijn ouders. Niettemin bedank ik jullie hartelijk voor het verhaal van Janice Adams. Het gaf me moed.

M. T., Japan

Grootouders Bedankt voor het artikel „Jonge mensen vragen . . . Waarom zou ik mijn grootouders beter moeten leren kennen?” (22 april 2001) Mijn oma en ik hadden een heel speciale band. Toen mijn ouders gingen scheiden, zat ik vol vragen en was ik vaak in tranen. Mijn oma stond altijd voor me klaar. Ze nam me mee als ze ging prediken, waardoor ze me liefde voor de bediening bijbracht. Ik trad in haar voetsporen door vier jaar geleden een volletijdprediker te worden. Zelfs nadat ze alzheimer had gekregen en niet meer wist wie ik was, begonnen haar ogen te stralen als ik haar bijbelteksten over het Paradijs voorlas. In september 2000 is ze overleden. Hartelijk bedankt dat jullie jongeren leren hoe belangrijk onze grootouders zijn.

C. R., Verenigde Staten

Mijn ouders zijn al tien jaar gescheiden. Vanwege een mezelf opgelegd gevoel van loyaliteit tegenover mijn moeder heb ik alle banden met de familie van mijn vader verbroken. Maar na het lezen van deze artikelen zie ik in hoe belangrijk en nuttig een goede relatie met mijn grootouders is. Door die artikelen heb ik nu enkele op de bijbel gebaseerde suggesties gekregen om aan die relatie te werken.

G. V., Verenigde Staten

Hoewel mijn vier grootouders geen christenen zijn, heb ik een goede band met ze. Ik heb ook een „grootmoeder” in de gemeente — een zuster van achter in de zestig. Als ik een probleem heb, leest ze me voor uit de bijbel en moedigt ze me aan. Af en toe houdt ze alleen maar mijn hand vast of slaat ze een arm om mijn schouders. Soms lijkt het alsof er tussen ons geen leeftijdsverschil bestaat.

M. K., Japan