De dag dat de Twin Towers instortten

DE GEBEURTENISSEN van 11 september 2001 in New York, Washington D.C. en Pennsylvania zullen onuitwisbaar in de geest van miljoenen, zo niet miljarden, bewoners van de aardbol gegrift staan. Waar was u toen u het nieuws zag of hoorde van de aanval op het World Trade Center in New York en op het Pentagon in Washington?

Die ongelooflijk snelle verwoesting van zo veel bezit en, veel belangrijker nog, van zo veel levens, heeft de mensheid reden gegeven tot nadenken en bezinning.

Wat hebben we geleerd over onze prioriteiten en onze keuzes in het leven? Hoe zijn door die tragische gebeurtenissen enkele van de betere eigenschappen van ons mens-zijn — zelfopoffering, medeleven, volharding en onzelfzuchtigheid — op de voorgrond getreden? In dit artikel en het volgende wordt een poging gedaan de laatste vraag te beantwoorden.

Overlevenden vertellen hun verhaal

Onmiddellijk na de ramp in New York werd de metro afgesloten en duizenden mensen verlieten Lower Manhattan te voet, velen van hen via de Brooklyn Bridge en de Manhattan Bridge. Duidelijk konden ze het kantoor en de drukkerijen van het internationale hoofdbureau van Jehovah’s Getuigen zien. Sommigen die het rampgebied ontvluchtten, haastten zich al snel naar die gebouwen.

Alisha (rechts), de dochter van een Getuige, behoorde tot de eersten die er arriveerden. Ze was overdekt met stof en as. * Ze vertelde: „Toen ik in de trein op weg naar mijn werk zat, zag ik rook uit het World Trade Center komen. Bij mijn aankomst in het rampgebied lag overal glas op de grond en ik kon de hitte voelen. Mensen holden alle kanten uit, terwijl de politie het gebied probeerde te ontruimen. Het zag eruit als een oorlogsgebied.

Ik holde een nabijgelegen gebouw in om te schuilen.  Daarop hoorde ik de explosie toen het tweede vliegtuig zich in de zuidelijke toren boorde. Het toneel was niet te beschrijven, overal hing een zwarte rook. We kregen orders de gevarenzone te verlaten. Ik werd op een veerboot gezet die de East River overstak naar Brooklyn. Toen ik aan de overkant kwam, keek ik op en zag in grote letters ’WATCHTOWER’ staan. Het hoofdbureau van de religie van mijn moeder! Ik stapte onmiddellijk het kantoorgebouw binnen. Ik wist dat ik niet in betere handen kon zijn. Ik kreeg de gelegenheid me op te knappen en vervolgens naar mijn ouders te bellen.”

Wendell (rechts) was portier bij het tussen de twee torens gelegen Marriott Hotel. Hij vertelde: „Ik had dienst in de lobby toen de eerste explosie plaatsvond. Overal zag ik puin neerkomen. Ik keek naar de overkant van de straat en daar lag een man in vlammen op de grond. Ik trok mijn jasje en overhemd uit en holde naar hem toe om te proberen de vlammen te doven. Een andere voorbijganger schoot me te hulp. Alle kleren van de man verbrandden totaal behalve zijn sokken en schoenen. Toen kwam de brandweer en nam hem mee voor medische verzorging.

Kort daarna werd ik opgebeld door Bryant Gumbel van CBS-TV voor een ooggetuigenverslag van wat er gebeurde. Mijn familie op de Virgin Islands hoorde het bij hen op de tv  en wist daardoor dat ik nog in leven was.”

Donald, een stevige, 1,95 meter lange werknemer bij het World Financial Center, bevond zich op de 31ste verdieping van zijn gebouw, dat rechtstreeks uitziet op de Twin Towers en het Marriott Hotel. Hij zei: „Ik was met stomheid geslagen en ontzet door wat ik zag. Mensen vielen en sprongen uit de ramen van de noordelijke toren. Ik raakte in paniek en holde zo snel ik kon mijn gebouw uit.”

Een andere ervaring was die van een moeder van in de zestig en haar twee dochters van in de veertig. Ruth en haar zus Joni verbleven met hun moeder, Janice, in een hotel bij de Twin Towers. Ruth, die verpleegkundige is, vertelt het verhaal: „Ik stond onder de douche. Plotseling schreeuwden mijn moeder en zus dat ik onder de douche vandaan moest komen. We zaten op de zestiende verdieping en ze konden puin langs het raam zien vallen. Mijn moeder zag zelfs het lichaam van een man over een nabijgelegen dak vliegen alsof hij ergens uitgegooid was.

Snel kleedde ik me aan en we liepen de trappen af. Er klonk veel gegil. We stapten de straat op. We hoorden explosies en zagen vonken. We kregen orders ons in zuidelijke richting naar het Battery Park te haasten, waar het veer naar Staten Island ligt. Onderweg raakten we Moeder kwijt, die aan chronische astma lijdt. Hoe zou zij het er levend afbrengen in alle rook, as en stof? We bleven een half uur naar haar zoeken maar zonder succes. In het begin maakten we ons echter niet al te veel zorgen omdat ze heel flink en beheerst is.

Uiteindelijk kregen we aanwijzingen om naar de Brooklyn Bridge te lopen en die over te steken. Stel je onze opluchting eens voor toen we aan de Brooklynkant van de brug aankwamen en in reusachtige letters ’WATCHTOWER’ zagen staan! We wisten dat we veilig waren.

We werden welkom geheten en kregen een kamer. Ook werden we van kleren voorzien, want we hadden niets. Maar waar was Moeder? De hele nacht probeerden we tevergeefs haar op te sporen in ziekenhuizen. Omstreeks half twaalf de volgende ochtend ontvingen we een boodschap. Moeder zat beneden in de lobby! Wat was er met haar gebeurd?”

Janice, de moeder, vervolgt het verslag: „Toen we het hotel uit holden, maakte ik me zorgen over een bejaarde vriendin, die niet gelijk met ons had kunnen vertrekken. Ik wilde terug en haar er zelf uit helpen. Maar het was te gevaarlijk. In alle commotie raakte ik van mijn dochters gescheiden. Ik maakte me echter niet al te veel zorgen omdat het nuchtere types zijn en Ruth gediplomeerd verpleegster is.

Overal waar ik keek hadden mensen hulp nodig — vooral kinderen en baby’s. Ik hielp er zo veel mogelijk. Ik ging naar het opvanggebied, waar de slachtoffers werden geselecteerd en behandeld naar gelang de ernst van hun  verwondingen. Ik hielp een handje door de handen en gezichten van de politieagenten en brandweerlieden te wassen, die onder een dikke laag roet en stof zaten. Ik bleef er tot een uur of drie ’s ochtends. Toen nam ik de laatste veerboot naar Staten Island. Ik dacht dat mijn dochters daar misschien een goed heenkomen hadden gezocht. Maar ik kon ze niet vinden.

’s Ochtends probeerde ik de eerste veerboot naar Manhattan terug te nemen, maar ik mocht niet aan boord omdat ik geen hulpverlener was. Toen zag ik een van de politieagenten die ik had geholpen. Ik riep: ’John! Ik moet terug naar Manhattan.’ Hij antwoordde: ’Kom maar mee.’

Toen ik op Manhattan aankwam, haastte ik me terug naar het Marriott Hotel. Misschien was er nog een mogelijkheid om mijn bejaarde vriendin te helpen. Daar was geen sprake van! Het hotel lag in puin. Het gebied was dood — nergens een teken van leven. Alleen afgetobde politieagenten en brandweerlieden, met het intense verdriet duidelijk op hun gezicht te lezen.

Ik ging op weg naar de Brooklyn Bridge. Toen ik de overkant naderde, zag ik een vertrouwde naam: ’WATCHTOWER’. Misschien zou ik mijn dochters daar vinden. En ja hoor, ze kwamen naar beneden naar de lobby om me te begroeten. We omhelsden elkaar en er vloeide menige traan!

Het verbazingwekkende is dat ik niet één keer een astma-aanval kreeg, ondanks alle rook, stof en as. Ik bleef bidden, want ik wilde nuttig zijn, geen last.”

„Je kunt daar nergens landen!”

Rachel, een vrouw van even in de twintig, vertelde aan een Ontwaakt!-medewerker: „Ik liep in mijn blok in Lower Manhattan toen ik boven mijn hoofd het geluid hoorde van een vliegtuig. Het was zo hard dat ik omhoogkeek. Ik kon mijn ogen niet geloven — dat enorme straalvliegtuig was kennelijk aan het dalen. Ik vroeg me af waarom het zo laag en zo snel vloog. Je kunt daar nergens landen! Misschien was de piloot de controle kwijt. Toen hoorde ik een vrouw schreeuwen: ’Dat vliegtuig is tegen het gebouw gevlogen!’ Er kwam een enorme vuurbal uit de noordelijke toren zetten. Ik zag een reusachtig zwart gat in de toren.

Het was het afschuwelijkste dat ik ooit van mijn leven gezien heb. Het leek niet echt. Ik stond er met open mond naar te staren. Kort daarop vloog er een ander vliegtuig tegen de tweede toren en ten slotte stortten allebei de torens in. Ik werd hysterisch. Het werd me te veel!”

„Als ik moet zwemmen, zal ik zwemmen”

Denise, zestien jaar, was net aangekomen op haar school naast de American Stock Exchange, die drie blokken ten zuiden van het World Trade Center is gelegen. „Het was iets over negenen. Ik wist dat er iets gebeurd was, maar ik wist niet wat. Ik zat op de elfde verdieping van de school en had geschiedenisles. Alle leerlingen zaten er als versteend bij. De lerares wilde toch dat we een toets maakten. Wij wilden weg, we wilden naar huis.

Toen schokte het gebouw doordat het tweede vliegtuig zich in de zuidelijke toren boorde. Maar we wisten nog steeds niet wat er gebeurd was. Plotseling hoorde ik op de walkie-talkie van de lerares: ’Er zijn twee vliegtuigen tegen de Twin Towers gevlogen!’ Ik dacht bij mezelf: ’Het is niet verstandig om hier te blijven. Dit is terrorisme en nu zal de Stock Exchange aan de beurt zijn.’ Dus maakten we dat we buiten kwamen.

We holden naar het Battery Park. Ik draaide me om om te zien wat er gebeurde. Ik zag dat de zuidelijke toren ging instorten. Toen dacht ik dat het een domino-effect zou geven en alle hoge gebouwen zouden instorten. Het kostte me moeite om adem te halen, want mijn neus en keel zaten vol as en stof. Ik rende naar de East River en dacht: ’Als ik moet zwemmen, zal ik zwemmen.’ Onder het vluchten bad ik Jehovah me te redden.

Ten slotte werd ik op een veerboot naar New Jersey gezet. Het duurde ruim vijf uur voordat  mijn moeder me gevonden had, maar ik was ten minste in veiligheid!”

„Is dit de laatste dag van mijn leven?”

Joshua, 28 jaar, uit Princeton (New Jersey) was aan het lesgeven op de veertigste verdieping van de noordelijke toren. Hij vertelt: „Plotseling was het net alsof er een bom was ontploft. Er waren trillingen en toen dacht ik: ’Nee, dat was een aardbeving.’ Ik keek naar buiten en het was niet te geloven — rond het gebouw wervelden rook en puin. Ik zei tegen de klas: ’Iedereen alles laten liggen. We gaan!’

We holden de trappen af, die zich met rook vulden, en er kwam water uit de sprinklers. Maar er was geen paniek. Ik bleef bidden dat we de juiste trap hadden gekozen, zodat we niet op de brand zouden stuiten.

Terwijl ik de trappen afrende, dacht ik: ’Is dit de laatste dag van mijn leven?’ Ik bleef tot Jehovah bidden en er kwam een ongewoon gevoel van vrede over me. Zo’n innerlijke vrede heb ik nog nooit ervaren. Ik zal dat moment nooit vergeten.

Toen we eindelijk het gebouw uit kwamen, maande de politie iedereen door te lopen. Ik keek omhoog naar de torens en zag dat de gebouwen allebei waren opengereten. Het was een surrealistisch gezicht.

Toen hoorde ik iets angstaanjagends — een onheilspellende stilte alsof duizenden mensen hun adem inhielden. Het leek alsof New York stilstond. Daarop volgde gegil. De zuidelijke toren stortte verticaal in! Er kwam een vloedgolf van rook, as en stof op ons af. Het leken wel speciale effecten uit een film. Maar dit was echt. Toen de wolk ons inhaalde, konden we bijna niet ademhalen.

Ik wist de Manhattan Bridge te bereiken, waar ik me omdraaide en de noordelijke toren met zijn enorme tv-antenne zag instorten. Terwijl ik de brug overliep, bad ik alsmaar of ik Bethel mocht halen, het internationale hoofdbureau van Jehovah’s Getuigen. Nog nooit van mijn leven ben ik zo blij geweest dat gebouw te zien. En daar op de muur van de drukkerij stond in grote letters de slagzin die duizenden elke dag kunnen zien staan: ’Read God’s Word the Holy Bible Daily’! * Ik dacht: ’Ik ben er bijna. Nog even volhouden.’

Als ik bij die gebeurtenissen stilsta, hebben ze me ervan doordrongen dat ik echt de juiste prioriteiten moet stellen — dat de belangrijkste dingen in het leven op de eerste plaats moeten komen.”

„Ik zag mensen uit de toren springen”

Jessica, 22 jaar, zag de gebeurtenissen toen ze uit een metrostation in Lower Manhattan kwam. „Ik keek omhoog en zag as, puin en allerlei stukken metaal naar beneden komen. Mensen stonden in de rij bij publieke telefooncellen en raakten steeds meer in paniek doordat ze zo lang moesten wachten. Ik bad om kalmte. Toen volgde er weer een explosie. Er kwam staal en glas uit de lucht vallen. Ik hoorde kreten: ’Dat was weer een vliegtuig!’

Ik keek omhoog en het was verschrikkelijk om te zien — mensen sprongen uit de bovenste verdiepingen waar de rook en vlammen uit sloegen. Ik zie het nog steeds voor mijn ogen gebeuren — een man samen met een vrouw. Ze hielden zich even aan een raam vast. Toen moesten ze loslaten en ze vielen en vielen en vielen. Het was een ondraaglijk gezicht.

Uiteindelijk kwam ik bij de Brooklyn Bridge, waar ik mijn ongemakkelijke schoenen uitdeed en naar de Brooklynkant van de rivier rende. Ik liep het Watchtower-kantoorgebouw binnen, waar ik onmiddellijk hulp kreeg om te kalmeren.

Die avond las ik thuis in de Ontwaakt! van 22 augustus 2001 de serie artikelen ’Hoe om te gaan met posttraumatische stress’. Wat had ik die informatie hard nodig!”

De enorme omvang van de ramp bewoog mensen ertoe op alle mogelijke manieren hulp te bieden. In het volgende artikel wordt dat deel van het verhaal verteld.

[Voetnoten]

 [Diagram/Illustraties op blz. 8, 9]

(Zie publicatie voor volledig gezette tekst)

 VERWOEST

1 NOORDELIJKE TOREN World Trade Center 1

2 ZUIDELIJKE TOREN World Trade Center 2

3 MARRIOTT HOTEL World Trade Center 3

7 WORLD TRADE CENTER 7

ERNSTIG BESCHADIGD

4 WORLD TRADE CENTER 4

5 WORLD TRADE CENTER 5

L ONE LIBERTY PLAZA

D DEUTSCHE BANK 130 Liberty St.

6 U.S. CUSTOMS HOUSE World Trade Center 6

N S NOORDELIJKE EN ZUIDELIJKE VOETGANGERSBRUG

GEDEELTELIJK BESCHADIGD

2F WORLD FINANCIAL CENTER 2

3F WORLD FINANCIAL CENTER 3

W WINTERTUIN

[Verantwoording]

As of October 4, 2001 3D Map of Lower Manhattan by Urban Data Solutions, Inc.

[Illustraties]

Helemaal boven: De zuidelijke toren stortte het eerst in

Boven: Sommigen zochten hun toevlucht in de Watchtower-gebouwen

Rechts: Honderden brandweerlieden en reddingsploegen werkten onvermoeibaar op Ground Zero

[Verantwoording]

AP Photo/Jerry Torrens

Andrea Booher/FEMA News Photo

[Illustratieverantwoording op blz. 3]

AP Photo/Marty Lederhandler

[Illustratieverantwoording op blz. 4]

AP Photo/Suzanne Plunkett