Het huwelijk is bedoeld als een blijvende verbintenis

TE OORDELEN naar het slot van menige film is het huwelijk een wenselijk doel. Vaak vinden de man en de vrouw elkaar eindelijk, ze trouwen en leven „nog lang en gelukkig”. In films is dat meestal het einde van het verhaal.

In werkelijkheid is de bruiloft niet het einde, maar het begin van een nieuw leven samen. En hopelijk is, zoals Prediker 7:8 zegt, ’het einde van een zaak beter dan het begin ervan’.

Een blijvende verbintenis

Het is nodig vooruit te kijken. Een huwelijk moet deugdelijke fundamenten hebben wil het duurzaam en naar tevredenheid zijn. Anders kan de stress na de bruiloft veel groter zijn dan de stress ervoor. Een christen kan het huwelijk niet ingaan met de gedachte: ’Als het niet lukt, kan ik altijd nog scheiden.’ Het huwelijk moet als een blijvende verbintenis bezien worden.

Jezus maakte duidelijk dat het huwelijk blijvend moest zijn toen hij een vraag beantwoordde over de juistheid van echtscheiding. Hij verklaarde: „Hebt gij niet gelezen dat [God] die hen heeft geschapen, hen van het begin af als man en als vrouw heeft gemaakt en gezegd heeft: ’Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en de twee zullen één vlees zijn’? Dus zijn zij niet langer twee, maar één vlees. Wat God derhalve onder één juk heeft samengebracht, brenge geen mens vaneen.” — Mattheüs 19:4-6.

Na de trouwdag

Er is met recht wel gezegd dat in het leven van een christen het huwelijk in belangrijkheid slechts onderdoet voor zijn of haar opdracht aan God. Die stap bindt iemand voor eeuwig aan de Schepper en de doop vormt daar een openbaar getuigenis van. Het huwelijk is de openbare bekendmaking van binding aan een ander mens — voor eeuwig. Het is ondenkbaar dat iemand zich aan God zou opdragen of een huwelijksverbintenis zou aangaan onder ernstig voorbehoud. Daarom doen personen die een huwelijk overwegen er goed aan zorgvuldig na te gaan welke geloofsovertuiging, doelen, instelling en geaardheid de toekomstige partner bezit.

Bij de voorbereidingen voor de bruiloft zijn vriendelijkheid, attentheid en de geest van samenwerking belangrijk. Zulke hoedanigheden zijn daarna nog belangrijker om een succes van het huwelijk te maken. De pasgetrouwden zijn  verliefd, maar na het huwelijk mag niet vergeten worden dat liefde elke dag opnieuw ’niet haar eigen belang zoekt’. Wanneer dat jaar in jaar uit constant in praktijk wordt gebracht, ’faalt de liefde nimmer’ (1 Korinthiërs 13:5, 8). Met duurzame liefde zullen eigenschappen als lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, zachtaardigheid en zelfbeheersing — de vrucht van Gods geest — gemakkelijker aan den dag te leggen zijn. Die eigenschappen zijn noodzakelijk voor een succesvol huwelijk. — Galaten 5:22, 23.

Het moeilijkste is nog, zulke eigenschappen na de trouwdag aan den dag te blijven leggen. Maar het geheim van succes bij het tentoonspreiden van zulke goede eigenschappen is: heb de persoon met wie je getrouwd bent lief en wees bereid offers te brengen.

Jezus zei dat Jehovah liefhebben het grootste gebod voor mensen is en dat het op één na grootste gebod luidt: ’Heb uw naaste lief als uzelf’ (Mattheüs 22:39). Degene die iemand die getrouwd is het allernaast staat, is zijn of haar  huwelijkspartner, want niets op aarde kan twee personen zo verenigen als het huwelijk.

Maar een louter lichamelijke vereniging op zich kan geen emotionele harmonie garanderen. De vereniging van twee lichamen leidt niet altijd tot de eenheid van twee geesten. Wil de seksuele vereniging het maximum aan bevrediging bieden, dan moet ook de tweede er zijn — eenheid van hart en van bedoelingen. In de meeste gevallen is het brengen van offers voor de ander de prijs die betaald moet worden voor het welslagen van het huwelijk. Wie moet de offers brengen? De man? De vrouw?

Liefde en eer betonen

Gods Woord gebiedt: „Neemt de leiding in het betonen van eer aan elkaar” (Romeinen 12:10). Breng het offer zo mogelijk nog voordat je partner erom vraagt. Per slot van rekening heeft iets wat na herhaalde verzoeken gekregen wordt al een deel van zijn waarde verloren. Beide partners in een huwelijk moeten juist de gewoonte aankweken om de leiding te nemen in het betonen van eer aan de ander.

Mannen krijgen bijvoorbeeld het gebod hun vrouw „eer toe te kennen als aan een zwakker vat, het vrouwelijke, . . . opdat [hun] gebeden niet worden verhinderd” (1 Petrus 3:7). Als een man zijn vrouw geen eer betoont, zullen zelfs zijn gebeden tot God daaronder lijden. Maar wat wordt er bedoeld met het eren van je vrouw? Het betekent altijd rekening met haar te houden, naar haar mening te luisteren, haar vaak de eerste keus op allerlei gebied te geven. En de vrouw kan de man op dezelfde manier eren, door haar best te doen een meewerkende hulp te zijn. — Genesis 21:12; Spreuken 31:10-31.

Gods Woord zegt: „Mannen [behoren] hun vrouw lief te hebben als hun eigen lichaam. Wie zijn vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief, want niemand heeft ooit zijn eigen vlees gehaat, maar hij voedt en koestert het, zoals ook de Christus dit doet ten aanzien van de gemeente.” Hoeveel liefde koesterde Christus voor zijn volgelingen? Hij was bereid voor hen te sterven. De bijbel zegt ook: Laat „een ieder van u [mannen] afzonderlijk zijn vrouw zo liefhebben als zichzelf” (Efeziërs 5:28-33). En Gods Woord zegt vrouwen „hun man lief te hebben, . . . zich aan hun eigen man te onderwerpen, zodat er niet schimpend over het woord van God wordt gesproken”. — Titus 2:4, 5.

Verwacht geen volmaaktheid

Omdat alle mensen onvolmaakt worden geboren, maken ze nu eenmaal fouten (Romeinen 3:23; 5:12; 1 Johannes 1:8-10). Maar in plaats van fouten op te blazen, is het beter de bijbelse raad op te volgen: „Hebt bovenal intense liefde voor elkaar, want liefde bedekt een menigte van zonden” (1 Petrus 4:8). Bij kleine fouten moeten we niet te lang stilstaan; die kunnen we het beste door de vingers zien. Dat kan ook voor ernstiger fouten gelden. Kolossenzen 3:12-14 zegt: „Bekleedt u . . . met de tedere genegenheden van mededogen, goedheid, ootmoedigheid des geestes, zachtaardigheid en lankmoedigheid. Blijft elkaar verdragen en elkaar vrijelijk vergeven als de een tegen de ander een reden tot klagen heeft. Zoals Jehovah u vrijelijk vergeven heeft, doet ook gij evenzo. Bekleedt u bij al deze dingen echter met liefde, want ze is een volmaakte band van eenheid.”

Hoe vaak moeten we de gewone fouten en gebreken van onze huwelijkspartner vergeven? Petrus vroeg aan Jezus: „’Heer, hoeveel maal kan mijn broeder tegen mij zondigen en moet ik hem vergeven? Tot zevenmaal toe?’ Jezus zei tot hem: ’Ik zeg u, niet tot zevenmaal toe, maar tot zevenenzeventig maal toe’” (Mattheüs 18:21, 22). Jezus zei dit over personen die niet getrouwd waren, dus hoeveel te meer is vergeving nodig tussen huwelijkspartners!

Hoewel het huwelijk als instelling de afgelopen jaren aan kritiek heeft blootgestaan, zal het uiteindelijk blijven bestaan, omdat het door God is ingesteld en alles wat hij verordent „zeer goed” is (Genesis 1:31). Het zal niet ouderwets worden. En het kan succesvol zijn, vooral onder degenen die Gods geboden respecteren en hoog houden. Maar de uitdaging is: zullen de twee partners zich houden aan de belofte die ze op de trouwdag hebben gedaan om elkaar lief te hebben? Dat kan beslist een uitdaging zijn en misschien moet je een hele strijd leveren om te zegevieren. Maar de resultaten zullen de moeite waard zijn!

[Kader op blz. 10]

ECHTSCHEIDING EN UITEENGAAN

Gods bedoeling als Insteller van het huwelijk was dat het een blijvende verbintenis zou zijn. Maar kan iemand enige schriftuurlijke reden hebben voor een echtscheiding — een reden bovendien die de mogelijkheid zou openlaten om te hertrouwen? Jezus sprak zich daarover uit met de woorden: „Ik zeg u dat al wie zich van zijn vrouw laat scheiden, behalve op grond van hoererij, en een ander trouwt, overspel pleegt” (Mattheüs 19:9). Seksuele ontrouw door een partner is de enige basis voor een echtscheiding die de onschuldige partner toestaat te hertrouwen.

Daarnaast bieden de bijbelwoorden in 1 Korinthiërs 7:10-16, hoewel ze huwelijkspartners aanmoedigen bij elkaar te blijven, de mogelijkheid tot uiteengaan. Sommigen die hun uiterste best hebben gedaan om hun huwelijk te redden, vinden dat hun geen andere keuze blijft dan uiteengaan. Wat kunnen aanvaardbare schriftuurlijke gronden zijn voor zo’n stap?

Een ervan is het moedwillig niet nakomen van de onderhoudsplicht. Met het huwelijk neemt een man de verantwoordelijkheid op zich in het onderhoud van zijn vrouw en kinderen te voorzien. De man die moedwillig nalaat in de stoffelijke levensbehoeften te voorzien, „heeft . . . het geloof verloochend en is erger dan een ongelovige” (1 Timotheüs 5:8). Uiteengaan is dus mogelijk.

Een andere grond is grove lichamelijke mishandeling. Als een man zijn vrouw lichamelijk mishandelt, kan het slachtoffer dus besluiten tot uiteengaan (Galaten 5:19-21; Titus 1:7). „Al wie geweld liefheeft, haat [Gods] ziel stellig.” — Psalm 11:5.

Nog een grond voor uiteengaan is het absoluut in gevaar komen van de geestelijke gezindheid van een gelovige — de band met God. Omdat tegenstand van hun partner, misschien ook vrijheidsberoving, het onmogelijk maakte de ware aanbidding te beoefenen en hun geestelijke gezindheid gevaar liep, hebben sommige gelovigen uiteengaan nodig geoordeeld. * — Mattheüs 22:37; Handelingen 5:27-32.

Wordt onder zulke omstandigheden echter tot echtscheiding overgegaan, dan is iemand niet vrij om een nieuw huwelijk aan te gaan. Volgens de bijbel is de enige gewettigde grond voor echtscheiding die hertrouwen toelaat overspel of „hoererij”. — Mattheüs 5:32.

[Voetnoot]

[Illustratie op blz. 9]

Het huwelijk moet als een duurzame verbintenis beschouwd worden

[Illustratie op blz. 10]

Jezus zei dat we „zevenenzeventig maal” moeten vergeven