Voor de klas — De voldoening en de vreugde

„Waarom ik ermee doorga? Hoewel lesgeven moeilijk en afmattend kan zijn, motiveren het enthousiasme van de kinderen als ze iets leren en het zien van hun vorderingen me om door te gaan.” — Leemarys, onderwijzeres in New York.

ONDANKS alle problemen, tegenslagen en teleurstellingen volharden wereldwijd miljoenen onderwijzers in het vak waarvoor ze gekozen hebben. En wat motiveert duizenden leerlingen om een opleiding tot onderwijzer te volgen terwijl ze weten dat ze misschien niet de erkenning krijgen waar ze recht op hebben? Wat beweegt hen ertoe door te gaan?

Inna, een Russische onderwijzeres, vertelde: „Het is een geweldige ervaring je vroegere leerlingen als volwassenen te zien, hen onder woorden te horen brengen dat wat ze van jou geleerd hebben waardevol is gebleken. Het is zo aanmoedigend als ze zeggen dat ze dierbare herinneringen hebben aan de jaren die ze met jou hebben doorgebracht.”

Giuliano, een onderwijzer die in de vorige artikelen al werd geciteerd, merkte op: „Een van de dingen die de grootste voldoening schenken, is het besef dat je erin geslaagd bent de belangstelling van de leerlingen voor een onderwerp te stimuleren. Nadat ik bijvoorbeeld een voorval uit de geschiedenis had toegelicht, zeiden een paar leerlingen: ’Niet ophouden. Vertel verder!’ Zulke spontane uitingen kunnen een sombere ochtend op school opvrolijken omdat je beseft dat je emoties bij de jongeren hebt gewekt die nieuw voor hen zijn. Het is heerlijk hun gezicht te zien wanneer hun ogen oplichten omdat ze een onderwerp hebben begrepen.”

Elena, een Italiaanse onderwijzeres, vertelde: „Ik denk dat de voldoening meestal komt uit de kleine dagelijkse dingen, uit de kleine prestaties van de leerlingen, en niet uit wereldschokkende resultaten, die zelden bereikt worden.”

Connie, een Australische van even in de dertig, zei: „Het schenkt veel voldoening wanneer een leerling met wie je als lerares een nauwe band hebt gehad, de tijd neemt om een brief te schrijven als uiting van waardering voor je inspanningen.”

Oscar uit het Argentijnse Mendoza dacht er net zo over: „Ik krijg het gevoel dat het allemaal de moeite waard is wanneer mijn leerlingen op straat of elders naar me toe komen en waardering tonen voor wat ik hun heb geleerd.” Angel uit Madrid vertelde: „Ik heb een deel van mijn leven aan dit prachtige maar moeilijke vak gewijd, en wat mij zonder enige twijfel de grootste voldoening schenkt, is jongeren die ik in de klas heb gehad integere mannen en vrouwen te zien worden, voor een deel als resultaat van mijn inspanningen.”

De in het begin geciteerde Leemarys zei: „Ik vind echt dat onderwijzers een speciaal slag mensen  zijn. We zijn ook een beetje gek dat we zo’n verbazend grote verantwoordelijkheid op ons nemen. Maar als je iets kunt bereiken — of dat nu bij tien kinderen of slechts één kind is — dan heb je gedaan wat je moest doen, en een prettiger gevoel bestaat er niet. Je doet het met vreugde.”

Hebt u uw onderwijzers bedankt?

Hebt u, als leerling of ouder, ooit een onderwijzer bedankt voor zijn tijd, de gedane moeite en de getoonde belangstelling? Of weleens een bedankbriefje gestuurd? Arthur uit Nairobi in Kenia zei terecht: „Een prijzend woord doet ook onderwijzers goed. De regering, ouders en leerlingen moeten hen en hun werk hoogschatten.”

De auteur en onderwijzeres LouAnne Johnson schreef: „Op elke negatieve brief die ik over een onderwijzer ontvang, ontvang ik er honderd positieve, wat mijn mening bevestigt dat er veel meer goede onderwijzers zijn dan slechte.” Interessant is dat veel mensen zelfs een detective inhuren om „te helpen bij het vinden van een vroegere onderwijzer. Mensen willen hun onderwijzers vinden om hen te bedanken.”

Onderwijzers leggen het onontbeerlijke fundament voor iemands opleiding. Zelfs de beste hoogleraren aan de meest prestigieuze universiteiten zijn veel verschuldigd aan onderwijzers die de tijd en de moeite hebben genomen om hun verlangen naar onderwijs, kennis en begrip te stimuleren en te cultiveren. Arthur in Nairobi zegt: „Alle hoge beleidsmakers in de publieke en de particuliere sector hebben ergens in hun leven les gehad van een onderwijzer.”

Wat dankbaar moeten we die vrouwen en mannen zijn die onze nieuwsgierigheid hebben aangewakkerd, die ons verstand en ons hart hebben geprikkeld, die ons getoond hebben hoe onze dorst naar kennis en begrip te stillen!

Nog veel dankbaarder moeten we de Grote Onderwijzer, Jehovah God, zijn, die Salomo inspireerde tot de woorden in Spreuken 2:1-6: „Mijn zoon, indien gij mijn woorden aanneemt en míjn geboden als een schat bij u weglegt, om met uw oor aandacht te schenken aan wijsheid, opdat gij uw hart neigt tot onderscheidingsvermogen; indien gij bovendien om het verstand zelf roept en om het onderscheidingsvermogen zelf uw stem verheft, indien gij ernaar blijft zoeken als naar zilver, en gij er als naar verborgen schatten naar blijft speuren, in dat geval zult gij de vrees voor Jehovah begrijpen, en de kennis van God zult gij vinden. Want Jehovah zelf geeft wijsheid; uit zijn mond zijn kennis en onderscheidingsvermogen afkomstig.”

Let eens op het voorwaardelijke „indien” dat driemaal in die tot nadenken stemmende tekst voorkomt. Stel u voor: indien we bereid zijn die uitdaging aan te gaan, kunnen we „de kennis van God” vinden! Dat is beslist het allerbeste onderwijs.

[Kader op blz. 13]

Een gelukkige ouder

De volgende brief werd ontvangen door een onderwijzer in New York:

„Ik wil u uit het diepst van mijn hart oprecht bedanken voor wat u voor mijn kinderen hebt gedaan. Met uw serieuze aandacht, vriendelijkheid en bekwaamheid hebt u hen geholpen een hoog niveau te bereiken, dat ze, daarvan ben ik overtuigd, nooit bereikt zouden hebben zonder u. U hebt gemaakt dat ik erg trots op mijn kinderen ben — een ervaring die ik nooit zal vergeten. Met vriendelijke groeten, S. B.”

Kent u een onderwijzer die u zou kunnen aanmoedigen?

[Illustratie op blz. 12]

’Het is heerlijk de ogen van de leerlingen te zien oplichten omdat ze een onderwerp hebben begrepen.’ — GIULIANO, ITALIË

[Illustraties op blz. 13]

’Het schenkt veel voldoening wanneer een leerling de tijd neemt om een bedankbrief te schrijven.’ — CONNIE, AUSTRALIË