Een open dag die diepe indruk maakte

DOOR EEN ONTWAAKT!-MEDEWERKER IN DUITSLAND

„FANTASTISCH! Het was echt geweldig!” „Bedankt voor de gastvrijheid en de mooie exposities. We voelden ons echt op ons gemak.” Wat bewoog veel bezoekers ertoe zulke waarderende woorden te uiten? Het open huis dat door het Duitse bijkantoor van Jehovah’s Getuigen werd gehouden. Drie dagen lang, van vrijdag 24 mei tot zondag 26 mei 2002, stonden de deuren van de gebouwen in Selters/Taunus open voor bezoekers om samen met de meer dan 1000 vrijwilligers die daar werken het honderdjarig bestaan van het Duitse bijkantoor te vieren.

Gemeenten van Jehovah’s Getuigen in de omgeving van het bijkantoor namen enthousiast deel aan een speciale uitnodigingsactie. In de twee weken voor het bewuste weekend werden ruim 100.000 uitnodigingen aan mensen overhandigd of bij hen thuis achtergelaten. Deze actie werd ondersteund door advertenties en lange artikelen in kranten en door radio-uitzendingen. Er werden persoonlijke uitnodigingen aan leveranciers en functionarissen verstuurd. In totaal gingen ruim 7000 mensen op de uitnodiging in — van wie een groot aantal niet-Getuigen waren.

Bezoekers kuierden door de drukkerij, de boekbinderij, de verzendafdeling, de werkplaatsen en de wasserij, en ook door een gedeelte van het kantoorgebouw. Via exposities werden mensen geïnformeerd over het krachtige standpunt voor bijbelse beginselen dat Jehovah’s Getuigen in Duitsland onder het nazi- en het communistische regime hadden ingenomen. En er was een expositie over de bijbel met meer dan 700 voorwerpen waarin het gebruik van de goddelijke naam, Jehovah, centraal stond. Het zou onmogelijk zijn alle waarderende uitingen te herhalen, maar hier volgen een aantal opmerkingen.

„Iedereen is zo vriendelijk hier. Het is zo schoon en netjes. Alles is heel harmonieus — de mensen die hier wonen en alles eromheen. We hopen dat we wat van jullie vriendelijkheid kunnen meenemen.” — Een al wat ouder echtpaar.

„Bedankt voor het lekkere eten en de vriendelijke zorg. We hebben er echt van genoten en komen graag nog eens terug. De mensen hier waren echt heel aardig!” — Opmerking in het gastenboek door een groep van een school voor glastechniek.

„Hartelijk bedankt voor de warme ontvangst in jullie complex. Het was een heel interessant bezoek voor [ons]. Onze complimenten aan degenen die verantwoordelijk zijn voor de wasserij en stomerij, want zo schoon en ordelijk hebben we zo’n bedrijf nog nooit gezien.” — E-mail van een afgevaardigde van een bedrijf in reinigingssystemen.

Eva, een van de rondleiders, vertelde: „Bij elke rondleiding die ik heb gegeven, was er altijd wel iemand die over de woonkamers zei: ’We halen direct onze koffers. We komen hier wonen!’”

Een vrijwilliger vroeg aan een vrouw in een elektrische rolstoel die een tekening van het complex bestudeerde, of ze iets voor haar kon doen. „Nou, nee hoor”, antwoordde de vrouw. Ze zei dat ze al vijf uur  op het terrein was en nu niet meer rechtop kon zitten. Eigenlijk was ze bedlegerig en ze had op dat moment veel pijn. Maar ze legde uit: „Thuis kan ik lang genoeg liggen, maar het is maar één keer open huis!” Ze voegde eraan toe: „Alles is zo interessant dat ik zeker wil zijn dat ik het allemaal zie!”

Aan de kleine Georg, die een jaar of vijf is, werd gevraagd wat hij het leukste vond. Helemaal onder de indruk van de rotatiepers antwoordde hij: „De papierrollen! Aan de ene kant gaan ze erin en aan de andere kant komen ze als kranten eruit. Dat was super!”

Eén Getuige stond een mooie verrassing te wachten. Haar man, die geen Getuige is en maar één keer een christelijke vergadering had bijgewoond, stemde toe om op zaterdag met haar naar de open dag te gaan. Toen zijn vrouw ’s zondags van de gemeentevergadering thuiskwam, stond hij netjes gekleed klaar om te vertrekken. „Wat is er aan de hand?”, vroeg zijn vrouw. „Ik heb gisteren niet alles kunnen zien”, antwoordde hij. „Dus zodra je klaar bent, vertrekken we naar Selters. Ik wil alles nog wat beter bekijken.”

 Bij de bijbeltentoonstelling vroeg een al wat oudere, keurig geklede dame beschroomd waar een telefoon was, omdat ze dringend iemand moest bellen. Het bleek dat haar man boekbinder is en gespecialiseerd is in het restaureren van oude boeken. Zij en haar man komen regelmatig samen met een clubje boekenliefhebbers, onder wie een protestantse dominee die een gepassioneerd bijbelverzamelaar is. Hij was degene die ze heel graag wilde bellen. Omdat hij niet thuis was, liet ze een boodschap op zijn antwoordapparaat achter: „Kom, als het enigszins mogelijk is, beslist vandaag hier naar toe. Zoiets heb je absoluut nog nooit gezien. Je mag het niet missen!”

Tot de bezoekers behoorde een echtpaar met hun dochter uit het nabijgelegen stadje Limburg. Voordat ze thuis een uitnodiging hadden ontvangen, hadden ze nog nooit van Jehovah’s Getuigen gehoord. Het echtpaar besloot om eens een kijkje te gaan nemen in dat grote complex in Selters. Marlon en Leila, vrijwilligers op het Duitse bijkantoor, maakten kennis met hen en legden meer over Jehovah’s Getuigen en het leven op het bijkantoor uit. Het gezin was zo onder de indruk dat de ouders vroegen of iemand bij hen langs kon komen voor een geregelde huisbijbelstudie.

„Het was hier heel mooi en heel leuk. Ik heb alleen de drukkerij gezien, maar die was zo mooi. Jullie zijn heel aardige en vriendelijke mensen. Daar hou ik van.” — Stefanie (twaalf jaar), een opmerking in het gastenboek.

Een vrouw uit het dorp zei: „Ik moet jullie iets vertellen. Ik ben moslim, maar ik heb altijd al willen zien hoe het hier is. Jullie zijn allemaal zo aardig en ongedwongen. Jullie geven ons [buitenlanders] het gevoel dat we in Duitsland welkom zijn. Jullie hebben belangstelling voor mensen. Dat is fantastisch! Morgen kom ik terug met mijn man.” In het gastenboek schreef ze: „Het was geweldig! Het is net of ik in het Paradijs ben.”

De chauffeur op een van de pendelbussen die tussen het parkeerterrein en de ingangen reden, hoorde toevallig een passagier tegen een andere zeggen: „Wat een vriendelijkheid! En te bedenken dat ik helemaal geen idee had van wat hier geproduceerd wordt. Ik ben er nu pas achter gekomen wat die mensen hier eigenlijk doen. En als je kijkt naar hun gedrag! Dat moet met hun religieuze opvoeding te maken hebben.”

Twee uur na sluitingstijd liep een man in de tuin voor het kantoorgebouw heen en weer. Hij was helemaal in gedachten verzonken en bleef maar het hoofd schudden en weer naar het gebouw kijken. Toen stapte hij op een vrijwilliger toe en zei: „Je kon zien dat alles uit liefde gedaan is. Ik ben geen Getuige van Jehovah, maar ik wens jullie Jehovah’s zegen.”

En een Getuige schreef: „Met dit briefje wil ik jullie mijn oprechte dank overbrengen. Jullie hebben alle mogelijke moeite gedaan om deze dagen dat het open huis was zo aangenaam mogelijk te maken. . . . Alles bij elkaar was het een voorproefje van de tijd waarin alle mensen in eenheid samen zullen wonen! . . . Deze dagen hebben ongetwijfeld onze God, Jehovah, lof gebracht.” — Sandra.

[Illustratie op blz. 23]

Pendeldienst voor degenen die wat ouder, gehandicapt of gewoon moe waren

[Illustratie op blz. 23]

Expositie van in het verleden gebruikte predikingsmethoden

[Illustratie op blz. 23]

Welkom op onze open dag

[Illustratie op blz. 24]

Een vrijwilliger geeft een eenvoudige uitleg van de technologie

[Illustratie op blz. 24]

Bijbeluitstalling