Een blik op de wereld

Wereldwijde epidemie van zwaarlijvige kinderen

„Obesitas onder kinderen is een wereldwijde epidemie aan het worden en het probleem moet bij de oorzaak, junkfood, worden aangepakt”, bericht The New York Times. „Volgens de International Obesity Task Force is in een aantal landen in de wereld meer dan 25 procent van de 10-jarigen zwaarlijvig of te zwaar.” Malta (33 procent), Italië (29 procent) en de Verenigde Staten (27 procent) voeren de lijst aan. Een kwart van de 4- tot 10-jarigen in Chili, Mexico en Peru is zwaarlijvig of te zwaar. Op sommige plaatsen in Afrika zijn meer kinderen met overgewicht dan met ondergewicht. Waarom zijn zo veel kinderen zwaarlijvig? „Het doorsneekind [in de VS] ziet per jaar 10.000 advertenties voor voedsel, waarvan 95 procent voor fastfood, frisdranken, snoep en suikerhoudende ontbijtgranen — allemaal zeer winstgevende maar nauwelijks voedzame producten”, antwoordt The Washington Post. „Marketingcampagnes verbinden fastfood en frisdranken met speelgoed, spelletjes, verzamelobjecten, films en populaire beroemdheden. . . . Is het dan verwonderlijk dat nu ongeveer 15 procent van de totale calorieënconsumptie van kinderen afkomstig is uit fastfood, 10 procent uit met suiker gezoete frisdranken en slechts de helft uit de aanbevolen hoeveelheid fruit en groente?”

 Bijen schrikken olifanten af

De olifantenpopulatie in Kenia neemt toe, maar dit heeft wel problemen opgeleverd. Plunderende olifanten vernielen bomen en oogsten, en gemiddeld wordt er eens in de twee weken iemand door olifanten doodgetrapt. Fritz Vollrath, een bioloog aan de Universiteit van Oxford, heeft echter een mogelijk afschrikmiddel ontdekt. Wanneer olifanten een bijenwoning verstoren, merkt hij op, „zijn ze niet nonchalant. Ze slaan op de vlucht en de bijen zullen ze kilometers achtervolgen.” De bijen steken de olifanten op gevoelige plekken rond de ogen, achter de oren, onder de slurf en op de buik. Vollrath plaatste bewoonde en onbewoonde korven van Afrikaanse honingbijen in enkele bomen die in een gebied van de wildernis groeien waar olifanten komen. New Scientist bericht dat de dieren alle bomen met bewoonde korven en een derde van de bomen met lege korven vermeden. Maar ze stortten zich wel op 9 van de 10 bomen waarin geen korven zaten. Vollrath kwam er ook achter dat olifanten het geluid van boze bijen, zelfs als dat afkomstig was van luidsprekers, uit de weg gingen.

Laat nieuws en een vlugge reactie

„Voor de Masaï, die in een uithoek [Enoosaen] van Kenia wonen, waar de hoogste dingen aan de uitgestrekte horizon acaciabomen zijn en giraffen die zich met de bladeren ervan voeden, zijn wolkenkrabbers een ongewoon begrip”, meldt The New York Times. „Dus toen Kimeli Naiyomah na zijn studie in de Verenigde Staten onlangs naar zijn kleine dorp terugkeerde, merkte hij dat zijn dorpsgenoten maar nauwelijks begrepen wat er op 11 september in die verre plaats die New York heet, was gebeurd. Enkelen van deze nomadische gemeenschap van veehoeders was het hele verhaal ontgaan.” Toen Naiyomah, die op 11 september in Manhattan was, de dorpelingen vertelde wat hij zelf zo’n acht maanden daarvoor met eigen ogen had gezien, werden ze daar heel verdrietig van en wilden ze iets doen om te helpen. Het gevolg was dat er 14 koeien — een koe is een van de waardevolste dingen die een Masaï zou kunnen geven — werden geschonken om de slachtoffers van de ramp te helpen. Maar omdat het transport een probleem was, zei de functionaris van de Amerikaanse ambassade die ze in ontvangst nam dat hij „de koeien waarschijnlijk zou verkopen en Masaï-sieraden zou kopen om aan Amerika te geven”, berichtte de Times.

Meisjes die treiteren

„Als jongens elkaar treiteren, is dat meestal in de vorm van fysieke agressie”, bericht de krant The Toronto Star, terwijl „de tactieken onder meisjes vaak veel meer op het psychische en emotionele vlak liggen”. Men zegt dat meisjes die in de tienerleeftijd komen een toenemende mate van angst en bezorgdheid voelen, waaronder bezorgdheid over hoe ze worden bekeken door de andere sekse. Gedragsdeskundigen geloven dat „meisjes wedijveren wie het knapste is, aangespoord door sexy beelden in de media”. Denise Andrea Campbell, voormalig voorzitter van een nationaal actiecomité dat zich bezighoudt met de positie van vrouwen, zegt: „Veel meisjes weten niet hoe ze precies met hun gevoelens van boosheid en jaloezie moeten omgaan.” Vandaar dat die gevoelens „er op bedekte, krenkende manieren uitkomen”. Meisjes kiezen andere meisjes als doelwit waarbij ze tactieken gebruiken als de zwijgbehandeling, afkeurende blikken, roddel en geruchten.

Stress op het werk

„Bijna één op de vijf Canadezen zegt zo gestrest te zijn dat hij weleens zelfmoord heeft overwogen om van de druk af te zijn”, bericht The Globe and Mail. Wat is de oorzaak van die stress? In een onderzoek onder 1002 personen noemde 43 procent zijn werk. „In het huidige bedrijfsleven dwingen we mensen op fysiek en psychisch gebied tot het uiterste te gaan”, zegt Shimon Dolan, bedrijfspsycholoog en hoogleraar aan de Universiteit van Montreal. „De druk om te presteren is enorm maar tegelijkertijd is er grote onzekerheid — je weet niet of je morgen nog een baan hebt.” Hoe gaan Canadezen met stress om? Lichaamsbeweging is de meest geliefde manier, zegt de Globe, „gevolgd door een boek lezen, hobby’s en sporten, omgaan met andere mensen en tijd doorbrengen met het gezin”.

Kinderen rustiger door voorlezen ouders

„Door regelmatig samen met een ouder te lezen, kan asociaal gedrag van wanordelijke kinderen die vechten, stelen en liegen aanmerkelijk afnemen”, bericht de Londense krant The Times. In een tien weken durend onderzoek door het Instituut voor Psychiatrie onder ruim 100 vijf- en zesjarigen uit de binnenstad van Londen, werden ouders geïnstrueerd om „voordat ze met hun kinderen gingen zitten lezen, hun mobieltjes uit te zetten, eerst in grote trekken te vertellen waar het verhaal over ging en de tijd te nemen om de bladzijden om te slaan en naar de plaatjes te kijken”. De resultaten „leverden het duidelijke bewijs dat eenvoudige, gerichte ouderprogramma’s zeer doeltreffend zouden kunnen zijn om gedrag vanaf heel jonge leeftijd te verbeteren”, zegt de krant. „Kinderen willen eigenlijk aandacht”, zei dr. Stephen Scott, de leider van het onderzoek. „Die krijgen ze door samen met hun ouders te lezen.”

Gelukkige vrijwilligers

„Mensen die hun tijd besteden aan onbetaald werk zeggen dat ze beduidend gelukkiger zijn met hun baan, werktijden, contacten in de gemeenschap en hun geestelijke leven dan elke andere groep”, meldt The Sydney Morning Herald. Een onderzoek dat werd uitgevoerd door een team van onderzoekers in Australië kwam tot de conclusie dat mensen die vrijwilligerswerk deden, „zeer tevreden waren met hun gezondheid, hoeveelheid vrije tijd en manier waarop ze die doorbrachten”, zegt het rapport. Bob Cummins, hoogleraar aan de Deakin University, merkte op dat het aantal mensen dat vrijwilligerswerk doet heel groot is — 32 procent van de Australiërs doet enig onbetaald werk. De Herald meldde ook dat degenen die meer dan 60 uur per week werkten — voornamelijk vrouwen, werkzaam in de verpleging — „tevredener waren over hun gezondheid en hun werk dan mensen die korter werkten”.

De noordoostelijke doorvaart per zeilschip

Een team van Duitse ontdekkingsreizigers is er bij een vierde poging in geslaagd met een zeilschip van 18 meter door de noordoostelijke doorvaart te navigeren, zo bericht de Londense Independent. Deze gewoonlijk door ijs geblokkeerde zeeroute voert vlak langs de noordelijke kustlijn van Rusland en werd in 1879 voor het eerst door de Zweedse ontdekkingsreiziger Adolf Nordenskiöld bevaren met een stoom/zeilschip. „Er lag volgens mij nog nooit zo weinig ijs in de doorgang als deze zomer”, zei teamleider Arved Fuchs. „We denken dat dit kwam door de combinatie van opwarming van de atmosfeer en uitzonderlijke windomstandigheden, die het pakijs bij de kust vandaan hielden, zodat wij erdoor konden.” Met behulp van een superlicht watervliegtuigje en satellietfoto’s van de bewegingen van het pakijs, maar zonder de hulp van een ijsbreker, voltooiden ze de 15.000 kilometer lange reis van Hamburg (Duitsland) naar Providenija (Rusland) aan de Beringzee in 127 dagen. Aan boord leefden de mannen op astronautenvoedsel. Toch zei een van hen: „Het enige wat echt niet meeviel, was om samen met 11 anderen 4 maanden lang in een kleine ruimte te leven.”