Wat is vitiligo?

Door een Ontwaakt!-medewerker in Zuid-Afrika

▪ Soms maakt Sibongile grapjes over haar huid. Ze zegt glimlachend: „Ik ben zwart geboren, daarna blank geworden, en nu weet ik het niet meer.” Ze heeft vitiligo.

Vitiligo, ook wel leukodermie genoemd, wordt veroorzaakt door het verdwijnen van pigmentcellen in de huid. Daardoor ontstaan er witte vlekken op de huid. Bij sommige patiënten blijft het bij één vlek. Maar bij andere verspreidt de aandoening zich snel over het hele lichaam. Er bestaat ook een langzamere vorm van vitiligo, die zich in de loop van vele jaren blijft uitbreiden. Vitiligo gaat niet gepaard met pijn en is niet besmettelijk.

Niet alle gevallen van vitiligo zijn misschien zo duidelijk zichtbaar als die van Sibongile, omdat de aandoening meer opvalt bij mensen met een donkere huid. Maar de aandoening komt bij veel mensen in meerdere of mindere mate voor; volgens statistieken bij 1 à 2 procent van de bevolking. Vitiligo is niet tot één ras beperkt en komt even vaak bij mannen als bij vrouwen voor. De oorzaak is nog steeds niet bekend.

Hoewel er geen echte remedie is tegen vitiligo, zijn er veel manieren om er iets aan te doen. Bij patiënten met een lichte huid bijvoorbeeld is de aandoening eerder te zien als de gezonde huid gebruind is door de zon. Door blootstelling aan de zon te vermijden, kan iemand er dus voor zorgen dat de vlekken minder opvallen. Bij mensen met een donkerder huid kunnen speciale cosmetische producten helpen om de verschillen in huidkleur te verdoezelen. Sommige patiënten hebben goed gereageerd op een proces dat bekendstaat als repigmentatie: iemand moet dan maandenlang medicijnen innemen en een ultravioletbehandeling ondergaan. In sommige gevallen hebben delen van de getroffen huid door deze behandeling weer hun normale kleur gekregen. Andere patiënten hebben voor depigmentatie gekozen. Het doel van die behandeling is een gelijkmatige huidtint te creëren door de resterende pigmentcellen met behulp van medicijnen te vernietigen.

Vitiligo kan bij de patiënt emotionele pijn veroorzaken, vooral als het gezicht wordt aangetast. „Toen kort geleden twee kinderen me aankeken, renden ze gillend weg”, vertelt Sibongile. „Anderen durven niet met me te praten omdat ze denken dat ik misschien een besmettelijke ziekte heb of dat ik vervloekt ben. Als er één ding is wat ik mensen duidelijk zou willen maken, is het dat ze niet bang hoeven te zijn voor mensen met deze aandoening. Ze kunnen vitiligo niet oplopen door lichamelijk contact of via de lucht.”

Sibongile laat zich er door haar ziekte niet van weerhouden deel te nemen aan het bijbelse onderwijzingswerk dat ze als een van Jehovah’s Getuigen heel graag doet. Dat werk houdt in mensen thuis te bezoeken en persoonlijke gesprekken met hen te hebben. Ze zegt: „Ik heb geleerd me erbij neer te leggen hoe ik eruitzie. Ik neem mezelf gewoon zoals ik ben, en ik kijk uit naar de tijd dat mijn echte huidkleur helemaal hersteld zal worden in het Paradijs op aarde dat Jehovah God heeft beloofd.” — Openbaring 21:3-5.

[Illustratie op blz. 22]

In 1967, voordat Sibongile vitiligo kreeg