Het verlangen naar liefde

Lang geleden woonde er in een stad in wat nu Turkije is, een meisje dat Lea heette. Lea zag er wat gewoontjes uit, maar haar jongere zus, Rachel, was heel mooi.

RACHEL had kennis aan een man die zo veel van haar hield dat hij bereid was zeven jaar voor haar vader te werken om met haar te mogen trouwen. Maar in de huwelijksnacht gaf de vader van de meisjes hem Lea in plaats van Rachel. We weten niet hoe Lea over het sluwe plan van haar vader dacht, maar ze moet beseft hebben dat dit bepaald geen ideale start was voor een huwelijk.

Toen de kersverse echtgenoot ontdekte wat er was gebeurd, maakte hij bezwaar. De vader gaf als verklaring dat het de gewoonte was eerst de oudste dochter ten huwelijk te geven. Nu was Lea dus door misleiding getrouwd met een man die eigenlijk van haar jongere zus hield, met wie hij eveneens trouwde. Wat moet Lea zich ongelukkig hebben gevoeld omdat haar zus de meeste genegenheid kreeg! Lea kon geen romantische verhalen vertellen over haar verkeringstijd en ze had weinig of geen fijne herinneringen aan haar trouwdag. Wat moet ze ernaar verlangd hebben net zo veel liefde te ontvangen als Rachel! Voor een deel door omstandigheden waar ze zelf weinig aan kon doen, zal Lea zich dus vaak onbemind en ongewenst hebben gevoeld. *

Veel mensen in deze tijd kunnen zich wel enigszins voorstellen hoe Lea zich gevoeld heeft. We hebben allemaal een diepgewortelde behoefte om liefde te geven en te ontvangen. Misschien zouden we heel graag een huwelijkspartner hebben die van ons houdt. We verlangen ook naar genegenheid van onze ouders, onze kinderen, onze broers en zussen en onze vrienden. Net als Lea zien we misschien dat anderen liefde ontvangen, en wij niet.

Van kinds af aan horen we romantische verhalen over knappe mensen die verliefd worden en nog lang en gelukkig leven. Zangers zingen gevoelige liedjes over liefde; dichters dichten er uitbundig over. Maar een onderzoeker op dit gebied schreef: „Men kan . . . nauwelijks enige activiteit noemen die met zoveel hoop en verwachtingen wordt ondernomen en die met zo’n regelmaat mislukt als liefhebben.” Inderdaad zijn het vaak onze nauwste relaties die de meeste problemen geven en ons verdriet bezorgen in plaats van blijvende vreugde. In een aantal landen eindigt nu ongeveer 40 procent van alle huwelijken in een echtscheiding, en veel echtparen die wel bij elkaar blijven zijn verre van gelukkig.

In veel landen zien we bovendien een toename in eenoudergezinnen en slecht functionerende gezinnen, waarvan ook de kinderen de dupe zijn. Maar juist kinderen hebben de emotionele zekerheid nodig van een gezin waar hartelijkheid en liefde heerst. Waar vinden we dus nog liefde? Waar kunnen we meer te weten komen over deze kostbare eigenschap? Deze vragen worden in de volgende artikelen besproken.

[Voetnoot]