Waarom ik het circus verlaten heb

Verteld door Marcelo Neím

IK BEN geboren in Montevideo (Uruguay). Hoewel mijn ouders godvrezend waren, hoorden ze niet bij een kerk. Toen ik een jaar of vier was, verongelukte mijn moeder, en ik werd grootgebracht door familieleden die me goede principes probeerden bij te brengen. Op mijn twintigste besloot ik te gaan reizen om verschillende landen en culturen te leren kennen.

In Colombia begon ik als assistent in circussen te werken. Omdat het me opviel dat de artiesten er altijd heel gelukkig uitzagen wanneer het publiek applaudisseerde, wilde ik ook artiest worden. Dus studeerde ik een fietsnummer in en gebruikte geleidelijk aan steeds kleinere fietsjes, tot ik de act kon uitvoeren op een fietsje van slechts twaalf centimeter lang — een van de kleinste ter wereld. Het paste in mijn handpalm. Al gauw genoot ik in een groot deel van Zuid-Amerika een mate van populariteit. Op mijn vijfentwintigste ging ik naar Mexico, en daar werkte ik in verschillende circussen.

Een radicale verandering in mijn leven

Ik hield van het circusleven. Het betekende veel reizen, in de beste hotels overnachten en in exclusieve restaurants eten. Tegelijkertijd had ik het gevoel dat mijn leven leeg was, en ik had geen hoop voor de toekomst. Maar op een middag veranderde mijn leven. De spreekstalmeester gaf me een boek dat hij gekregen had: De Openbaring — Haar grootse climax is nabij! * Ik begon er na de voorstelling in te lezen en las door tot vroeg in de ochtend. Hoewel ik moeite had het te begrijpen, vond ik de uitleg van het scharlakengekleurde wilde beest en de hoer uit Openbaring fascinerend (Openbaring 17:3–18:8). Later vond ik bij het schoonmaken van een woonwagen die ik gekocht had, een ander boek van dezelfde uitgevers, namelijk U kunt voor eeuwig in een paradijs op aarde leven *. Het was een stuk makkelijker te begrijpen, en ik besefte meteen dat ik moest prediken. Dus begon ik de dingen die ik geleerd had direct te delen met iedereen die ik tegenkwam.

Na verloop van tijd voelde ik de behoefte om contact op te nemen met Jehovah’s Getuigen. In het Openbaring-boek stond het telefoonnummer van het meisje, een Getuige, dat het boek bij mijn vriend had achtergelaten. Dus belde ik haar op, en haar vader nodigde  me uit om naar een congres van Jehovah’s Getuigen in Tijuana (Mexico) te komen. Ik was onder de indruk van de liefde die daar werd getoond en was ervan overtuigd dat dit de ware religie was. Overal waar we met het circus naartoe gingen, bezocht ik de vergaderingen in de plaatselijke Koninkrijkszaal en daar haalde ik ook lectuur om informeel te verspreiden.

Toen gebeurde er iets wat me er nog meer van overtuigde dat ik op de juiste weg zat. De Getuigen nodigden me uit voor de herdenking van Christus’ dood en vertelden dat het voor christenen heel belangrijk is die bij te wonen. Maar omdat op die avond een nieuwe show in première ging, dacht ik dat ik onmogelijk naar die herdenking zou kunnen gaan. Ik bad hierover intens tot Jehovah, en toen gebeurde er iets wonderlijks. Twee uur voor de voorstelling viel de elektriciteit uit! Dus kon ik de Gedachtenisviering bijwonen en daarna alsnog optreden. Ik had het idee dat Jehovah mijn gebed had verhoord.

Op een dag stond ik bij de bank in de rij te wachten en intussen deelde ik traktaatjes uit. Een ouderling zag me en prees me voor mijn ijver. Hij moedigde me aan op een georganiseerde manier te prediken, in samenwerking met een gemeente. Hij legde liefdevol uit dat ik daarvoor veranderingen in mijn leven moest aanbrengen. Terwijl ik met de gedachte daaraan rondliep, kreeg ik een goedbetaalde baan bij een circus in de Verenigde Staten aangeboden. Mijn hart was verdeeld. Ik wilde heel graag naar de VS, maar ik wist niet wat er dan zou gebeuren met de koers die ik net was ingeslagen. Dit was mijn eerste toets en ik wilde Jehovah niet teleurstellen. Hoewel de andere artiesten vol ongeloof reageerden, verliet ik het circus, sloot me aan bij een gemeente, liet mijn lange haar knippen en bracht nog meer veranderingen in mijn leefstijl aan om Jehovah te kunnen dienen.

Een voldoening schenkend leven zonder spijt

In 1997, kort voor mijn doop als een van Jehovah’s Getuigen, werd ik voor de tweede keer beproefd. Ik kreeg opnieuw de gelegenheid om naar de VS te gaan, dit keer voor een optreden in een bekend tv-programma in Miami waarvoor al mijn onkosten vergoed zouden worden. Maar ik wilde me laten dopen en mijn opdracht aan Jehovah nakomen. Dus ging ik niet op het aanbod in, tot grote verbazing van de programmamakers.

Sommige mensen hebben me gevraagd of ik er geen spijt van heb dat ik het circusleven heb opgegeven. Mijn antwoord is dat ik Jehovah’s vriendschap en liefde nooit zou willen inruilen voor het leven dat ik eerst had. Hoewel mijn nieuwe carrière als fulltimeprediker me in deze wereld geen applaus, faam of rijkdom oplevert, heb ik niet langer een leeg leven. Ik heb de schitterende hoop om in een paradijs op aarde te leven en mijn moeder in de opstanding terug te zien. — Johannes 5:28, 29.

[Voetnoot]