Toeval of ontwerp?

De bek van de pijlinktvis

▪ De bek van de pijlinktvis stelt wetenschappers voor een raadsel. Ze vragen zich af: Hoe kan iets wat zo hard is, vastzitten aan een lichaam zonder botten? Zou de combinatie van materialen geen slijtage moeten veroorzaken en het dier moeten verwonden?

Wetenswaardigheid: Het uiteinde van de bek van de pijlinktvis is hard, maar dichter bij zijn lichaam is de bek zacht. De samenstelling van de bek (die bestaat uit chitine, water en eiwitten) gaat qua dichtheid zo geleidelijk van zacht naar hard over dat de inktvis zijn bek kan gebruiken zonder dat er schadelijke slijtage plaatsvindt.

Professor Frank Zok van de Universiteit van Californië zegt dat een studie van de bek van de inktvis „een radicale verandering teweeg [zou kunnen] brengen in de manier waarop ingenieurs denken over het samenvoegen van materialen in allerlei toepassingen”. Deze kennis zou mogelijk ooit kunnen worden toegepast bij het maken van kunstledematen. Ali Miserez, onderzoeker aan dezelfde universiteit, denkt aan „het maken van een volledige prothese die de subtiele structuur van de bek nabootst, zodat die aan de ene kant de elasticiteit van kraakbeen evenaart en aan de andere kant” gemaakt is van „een materiaal dat erg stijf is en bestand tegen slijtage”.

Wat denkt u? Is de bek van de pijlinktvis met zijn verloop in dichtheid bij toeval ontstaan of ontworpen?

[Illustratieverantwoording op blz. 9]

© Bob Cranston/SeaPics.com

© Richard Herrmann/SeaPics.com