Abortus — Geen makkelijke oplossing

BILL was opgevoed met het idee dat abortus een ernstige zonde was die neerkwam op moord. Maar zijn standpunt veranderde toen hij in 1975 zelf met deze kwestie te maken kreeg. Zijn vriendin, Victoria, raakte zwanger en Bill zag ertegen op om te trouwen en vader te worden. Hij gaf toe: „Ik koos al snel voor de makkelijke oplossing en zei tegen Victoria dat ze maar een abortus moest laten doen.”

Wat Bill de „makkelijke oplossing” voor een ongeplande en ongewenste zwangerschap noemde, komt veel voor. Uit een onderzoek bleek dat er in 2003 wereldwijd naar schatting 42 miljoen abortussen waren gepleegd. Onder de vrouwen die een abortus laten doen, bevinden zich vrouwen van alle rassen en nationaliteiten, van allerlei godsdiensten, van alle niveaus van inkomen en opleiding, en van elke leeftijd tussen de puberteit en de menopauze. Wat moet iemand doen die met een ongewenste zwangerschap wordt geconfronteerd? Waarom kiezen zo veel mensen voor een abortus?

’Ik zag geen andere uitweg’

„Ik had net een moeilijke zwangerschap en een zware bevalling achter de rug, en we hadden veel financiële zorgen en gezinsproblemen”, vertelde een 35-jarige vrouw. „Zes weken na de bevalling raakte ik opnieuw in verwachting. We kozen voor een abortus. Diep in mijn hart vond ik het verkeerd, maar ik zag gewoon geen andere uitweg.”

Er zijn allerlei redenen waarom vrouwen een zwangerschap laten afbreken. Het kan gaan om financiële problemen of om een mislukte relatie waarin misschien zelfs sprake was van mishandeling, waardoor ze verder geen banden meer willen hebben met de man. Of misschien past de zwangerschap gewoon niet in de plannen van de vrouw of het paar.

Soms wordt er voor een abortus gekozen om de eer van de familie te redden. Dat gold bijvoorbeeld voor een patiënte over wie de abortusarts dr. Susan Wicklund schreef. Deze patiënte zei: „Mijn ouders zijn heel gelovig. (...) Als ik een kind krijg terwijl ik niet getrouwd ben, zou dat een schande voor hen zijn. Dan zouden al hun vrienden te weten komen dat hun dochter gezondigd had” (This Common Secret — My Journey as an Abortion Doctor).

Dr. Wicklund vroeg toen: „Dus zij vinden dat je gezondigd hebt. Maar hoe denken ze dan over abortus?” Het meisje zei: „Abortus is helemaal onvergeeflijk. Maar het is het minst erge van twee kwaden omdat het geheim zou blijven. Als ik een abortus laat doen, komen de vrienden [van mijn ouders] in de kerk er nooit achter.”

Ongeacht de situatie is het meestal geen eenvoudige beslissing om een zwangerschap te laten afbreken. Vaak is het een heel pijnlijke beslissing. Maar lost een abortus alle problemen op? Is het echt een „makkelijke oplossing”?

Wat zijn de gevolgen?

Een onderzoek in 2004 onder 331 Russische en 217 Amerikaanse vrouwen die een abortus hadden laten doen, bracht aan het licht dat ongeveer de helft van beide groepen na de abortus emotioneel van slag was. Bijna 50 procent van de Russische en zo’n 80 procent van de Amerikaanse vrouwen voelden zich er „schuldig” over. Meer dan 60 procent van de Amerikaanse vrouwen kon het ’zichzelf niet vergeven’. Dit schuldgevoel komt vaak voor, ook bij vrouwen die zichzelf niet gelovig zouden noemen. Waarom kiezen zo veel jonge vrouwen dan toch voor een abortus?

Vaak staan ze onder grote druk. Ouders, de partner of goedbedoelende vrienden zeggen  misschien dat een abortus het minst erge van twee kwaden is. Dat kan leiden tot een haastige, slecht overdachte beslissing. Dr. Priscilla Coleman, deskundige op het gebied van de psychische risico’s van abortus, zegt: „Als de stress van de beslissing en de procedure eenmaal achter de rug zijn, worden de cognitieve vermogens van een vrouw weer normaal, en volgen er vaak uitgesproken schuldgevoelens, verdriet en spijt.”

Die spijt komt vaak vooral doordat de vrouw zich afvraagt of ze door de abortus een eind heeft gemaakt aan een mensenleven. In een rapport over dit onderwerp werd de conclusie getrokken dat veel zwangere vrouwen die een abortus overwogen „er ten onrechte toe werden gebracht te denken dat er alleen maar ’weefsel’ zou worden weggehaald, en ze zeggen dat ze niet voor een abortus zouden hebben gekozen als hun de waarheid was verteld” (Report of the South Dakota Task Force to Study Abortion — 2005).

Na een evaluatie van de „verbijsterende en hartverscheurende verklaringen” van 1940 vrouwen die een zwangerschap hadden laten afbreken, was de conclusie: „Veel van deze vrouwen zijn boos en verdrietig over het verlies van een kind waarvan werd gezegd dat het nooit had bestaan.” Het rapport zei ook dat „de psychische schade van het besef dat ze haar kind omgebracht heeft, vaak verschrikkelijk is”.

Maar wat zijn de feiten? Wordt er bij een abortus alleen wat weefsel uit het lichaam van een zwangere vrouw verwijderd? Is een ongeboren kind echt al een levend persoon terwijl het zich nog in de baarmoeder bevindt?

[Kader/Illustraties op blz. 4]

GEBOORTE OF ABORTUS

In 2006 werd in een onderzoek gekeken naar de levensloop van een groot aantal vrouwen die als tiener zwanger waren geraakt. De ene helft had hun kind geboren laten worden en de andere helft had een abortus laten doen. De onderzoekers kwamen tot de conclusie dat de vrouwen die hun kind geboren hadden laten worden, „minder vaak een psycholoog consulteerden, minder slaapproblemen hadden, en minder vaak marihuana rookten” in vergelijking met de vrouwen die een abortus hadden ondergaan (Journal of Youth and Adolescence).

Een ander rapport vermeldde de uitkomst van vier grootschalige onderzoeken. Wat was de conclusie? „Vrouwen die een abortus hebben ondergaan hebben veel vaker psychische problemen van allerlei aard in vergelijking met vrouwen die geen abortus hebben ondergaan” (Report of the South Dakota Task Force to Study Abortion — 2005).