VIJF eeuwen geleden kwamen de Spanjaarden voor het eerst in dit gebied aan. Ze noemden het Costa Rica (rijke kust) omdat ze dachten dat ze daar bergen goud zouden vinden, maar ze kwamen met lege handen thuis. Het land staat tegenwoordig niet bekend om zijn waardevolle metalen maar om zijn biodiversiteit — een van de rijkste op aarde.

Costa Ricanen worden ook wel Ticos genoemd, omdat ze de gewoonte hebben ‘-ico’ achter woorden te plakken om verkleinwoordjes te maken. In plaats van ‘un momento’ (een moment) zeggen ze bijvoorbeeld ‘un momentico’ (een momentje). Ze zeggen ook vaak ‘pura vida!’ (puur leven!) om hun waardering te uiten of ergens mee in te stemmen, of om ‘hallo’ of ‘dag’ te zeggen.

Een van de populairste gerechten in Costa Rica is gallo pinto (‘gevlekte haan’) — een mengsel van gekookte rijst, bonen en specerijen. Gallo pinto kan  als ontbijt, lunch en avondeten gegeten worden. Een traditionele drank is café chorreado — koffie die wordt gezet met een stoffen filter in een houten houder.

Er zijn ongeveer 450 gemeenten van Jehovah’s Getuigen in Costa Rica. Ze hebben bijeenkomsten in tien talen, waaronder Costa Ricaanse Gebarentaal en twee inheemse talen — Bribri en Cabecar.