Onderwijs uit de Bijbel kan levens veranderen. Neem het voorbeeld van Ricardo en Andres.

RICARDO: Toen ik 15 was, een leeftijd waarop je erg beïnvloedbaar bent, sloot ik me aan bij een bende. Mijn nieuwe vrienden hadden veel invloed op me. Het werd zelfs mijn doel om tien jaar in de gevangenis te zitten! Dat klinkt misschien dom. Maar in mijn buurt werd iedereen die in de gevangenis had gezeten, bewonderd en gerespecteerd. Dat wilde ik ook.

Ik liet me in met alles waarmee bendes geassocieerd worden, zoals drugs, seks en geweld. Op een avond raakte ik betrokken bij een schietpartij. Ik dacht dat ik vermoord zou worden, maar ik kon ongedeerd ontsnappen. Daarna begon ik serieuzer na te denken over mijn leven en mijn doelen. Ik wilde veranderen, maar hoe? Waar kon ik hulp vinden?

De meerderheid van mijn familie was ongelukkig. Ze hadden veel problemen. Maar dat gold niet voor het gezin van een van mijn ooms. Ik wist dat het goede mensen waren en dat ze naar Bijbelse normen leefden. Ik had zelfs ooit van ze geleerd dat Gods naam Jehovah was. Dus niet lang na de schietpartij bad ik tot Jehovah. Ik gebruikte zijn naam en vroeg hem om hulp. Tot mijn verbazing stond er de volgende dag een Getuige van Jehovah voor mijn deur! Hij werd mijn Bijbelleraar.

Al gauw stond ik voor een grote uitdaging. Mijn voormalige vrienden belden me vaak om samen wat te gaan doen. Hoewel het niet makkelijk was, zei ik nee. Ik was vastbesloten door te gaan met mijn Bijbelcursus. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan! Mijn leven veranderde compleet, en ik werd echt gelukkig.

Ik weet nog dat ik in gebed tegen God zei: ‘Ik ben ooit bereid geweest tien jaar in de cel te zitten om respect te winnen als bendelid. Mag ik nu ten minste tien jaar een fulltimeprediker zijn om anderen te helpen zoals ik ben geholpen?’ God heeft mijn gebed verhoord: ik ben al 17 jaar een fulltimeprediker! En in de gevangenis ben ik trouwens nooit beland.

Veel van mijn voormalige vrienden zitten op dit moment lange straffen uit. Anderen zijn dood. Als ik terugkijk, ben ik mijn familieleden die Jehovah’s Getuigen zijn enorm dankbaar. Ze waren bereid om anders te zijn, om naar Bijbelse principes te leven. Ik kreeg meer respect voor hen dan voor wie maar ook in de bende. Maar ik ben vooral God dankbaar, omdat hij me geleerd heeft wat de beste manier van leven is.

 ANDRES: Ik ben geboren en getogen in een arme buurt waar drugs, afpersing, moord en prostitutie heel gewoon waren. Mijn vader was alcoholist en cocaïneverslaafde. Mijn ouders hadden altijd ruzie, soms met fysiek geweld.

Al op jonge leeftijd begon ik drugs en alcohol te gebruiken. Het grootste deel van mijn tijd bracht ik door op straat. Ik stal en verkocht wat ik had gestolen. Toen ik wat ouder werd, leerde mijn vader me — in een misplaatste poging een band met me te krijgen — om drugs en andere illegale producten het land in te smokkelen en te verkopen. Ik verdiende in korte tijd veel geld. Maar op een dag stond de politie op de stoep en werd ik gearresteerd. Ik kreeg vijf jaar gevangenisstraf voor poging tot moord.

Op een ochtend werd er in de gevangenis omgeroepen dat iedereen uitgenodigd was voor een Bijbelse bespreking van Jehovah’s Getuigen. Ik besloot erheen te gaan. Wat ik hoorde, klonk logisch en daarom begon ik met de Getuigen de Bijbel te bestuderen. Ze zwakten de boodschap van de Bijbel niet af, maar lieten me zien wat Gods hoge morele normen waren.

Ik besefte al gauw dat het me zonder hulp niet zou lukken om de nodige veranderingen aan te brengen, vooral toen enkele medegevangenen me gingen bedreigen omdat het ze niet beviel wat ik deed. Daarom bad ik om kracht en wijsheid, en Jehovah hielp me. Ik kon zelfs ‘in de aanval gaan’ door met andere gevangenen over de Bijbel te praten.

Toen ik zou vrijkomen, was ik zo nerveus dat ik liever in de gevangenis wilde blijven! Bij mijn vertrek zwaaiden een aantal gevangenen me uit. Sommigen zeiden zelfs vriendelijk: ‘Ga maar naar huis, pastoortje.’

Ik moet er niet aan denken hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik me niet had laten onderwijzen door God. Ik ben heel, heel dankbaar dat God van me houdt en me niet als een hopeloos geval bezag. *