Wij behoren tot het soort dat geloof heeft

De christelijke hoop in Senegal verbreiden

VIS behoort sinds aloude tijden tot de belangrijkste voedingsmiddelen. De mens bevist al duizenden jaren de zeeën, meren en rivieren van de aarde. Sommige van Jezus’ apostelen waren vissers op de Zee van Galilea. Jezus bracht hen echter in aanraking met een ander soort visserij. Dit was een geestelijke visserij, die niet alleen tot nut zou zijn van de vissers maar ook van de vissen.

Jezus zei hierover tot de visser Petrus: „Voortaan zult gij mensen levend vangen” (Lukas 5:10). Deze visserij vindt thans plaats in meer dan 230 landen, met inbegrip van Senegal (Mattheüs 24:14). De hedendaagse „vissers van mensen” delen hun christelijke hoop hier moedig met anderen. — Mattheüs 4:19.

Senegal is gelegen op de meest westelijke punt van Afrika en strekt zich uit van de in het noorden aan de Sahara grenzende zandige woestijngebieden tot de tropische regenwouden van de provincie Casamance in het zuiden. Senegal is een land dat niet alleen geteisterd wordt door de verzengend hete woestijnwinden maar ook verkoeling ondervindt van de verfrissende briesjes vanuit de Atlantische Oceaan. Hier wonen meer dan negen miljoen mensen. De bewoners van Senegal staan bekend om hun gastvrijheid. De meesten belijden niet het christelijke geloof. Velen zijn herder, terwijl anderen vee, kamelen en geiten houden. Er zijn ook boeren, die pinda’s, katoen en rijst verbouwen. En er zijn vissers, die uit de Atlantische Oceaan en uit verscheidene grote rivieren die door het land kronkelen, netten vol vis binnenhalen. De visindustrie speelt een belangrijke rol in de economie van Senegal. Het beroemde nationale gerecht is dan ook ceebu jën, een heerlijke maaltijd bestaande uit rijst, vis en groenten.

„Vissers van mensen”

Senegal telt 863 ijverige predikers van Gods koninkrijk. De geestelijke visserij is hier in het begin van de jaren ’50 begonnen. In 1965 werd er in de hoofdstad, Dakar, een bijkantoor van het Wachttorengenootschap geopend. Uit vele verre landen begonnen zendeling-„vissers” het land binnen te komen. Nu de „visserij”-werkzaamheden eenmaal waren begonnen, ging de verbreiding van de christelijke hoop in Senegal gestadig voorwaarts. Ten slotte werden er in Almadies, in de buitenwijken van Dakar, nieuwe bijkantoorfaciliteiten gebouwd, die in juni 1999 aan Jehovah werden opgedragen. Wat een vreugdevolle tijd!

De uitdaging om de waarheid te aanvaarden

Mensen met allerlei achtergronden worden geregeld bezocht, en sommigen van hen reageren gunstig op de in Gods Woord opgetekende boodschap van hoop. Hoewel velen geen bijbelkennis hebben, verheugen zij zich wanneer zij te weten komen dat de beloften die Jehovah God aan de getrouwe profeten uit de oudheid heeft gedaan, binnenkort vervuld zullen worden.

Het vergt vaak moed om een krachtig standpunt voor christelijke beginselen in te nemen, vooral wanneer hierbij familietradities en -gebruiken betrokken zijn. In Senegal wordt polygamie bijvoorbeeld algemeen beoefend. Beschouw het geval eens van een man die twee vrouwen had toen hij de bijbel begon te bestuderen. Zou hij de moed hebben om de christelijke waarheid te aanvaarden en zich naar het schriftuurlijke vereiste te schikken om de echtgenoot van slechts één vrouw te zijn? (1 Timotheüs 3:2) En zou hij de vrouw van zijn jeugd, de vrouw die hij het eerst had getrouwd, houden? Dat deed hij, en hij dient nu als een ijverige ouderling in een van de grotere gemeenten in het gebied van Dakar. Zijn eerste vrouw heeft de waarheid eveneens aanvaard, tezamen met al zijn twaalf kinderen, tien bij zijn eerste vrouw en twee bij zijn voormalige tweede vrouw.

Ook analfabetisme kan een belemmering vormen om de christelijke hoop te aanvaarden. Betekent dit dat een analfabeet de waarheid niet kan aanvaarden en beoefenen? Beslist niet. Beschouw het voorbeeld eens van Marie, een hardwerkende moeder van acht kleine kinderen. Zij zag al gauw in dat het belangrijk was om elke dag vóór schooltijd en voordat zij naar haar werk ging een bijbeltekst met haar  kinderen te bespreken. Maar hoe kon zij dit doen, aangezien zij niet kon lezen? Elke morgen vroeg nam zij de brochure Dagelijks de Schrift onderzoeken en ging op het zandpad voor haar huis staan. Als er mensen voorbijkwamen, vroeg zij hun of zij konden lezen. Wanneer zij iemand vond die dit kon, gaf zij hem of haar de brochure en zei dringend: „Ik kan niet lezen. Zou u zo vriendelijk willen zijn om vandaag dit gedeelte aan mij voor te lezen?” Zij luisterde dan aandachtig. Daarna bedankte zij de voorbijganger en ging vlug naar binnen voor een levendige bespreking van de tekst met haar kinderen voordat zij naar school gingen!

Mensen van allerlei aard reageren gunstig

In Senegal komt men mensen tegen die op straat vis en groenten verkopen, die op de markt vers fruit te koop aanbieden of die onder een reusachtige baobab (apebroodboom) luieren terwijl zij ataya, een enigszins bittere groene thee, drinken. Vastbesloten om het goede nieuws met allen te delen die zij ontmoetten, spraken twee broeders een invalide man aan die op straat bedelde. Na hem gegroet te hebben, zeiden zij: „Veel mensen geven u geld maar praten niet met u. Wij zijn gekomen om met u over iets heel belangrijks te praten dat met uw toekomst te maken heeft.” De bedelaar was verbaasd. „Wij zouden u een vraag willen stellen”, vervolgden de broeders. „Waarom is er naar uw mening zoveel lijden in de wereld?” „Het is Gods wil”, antwoordde de bedelaar.

De broeders redeneerden toen met hem aan de hand van de Schrift en legden Openbaring 21:4 uit. De bedelaar was diep geroerd door deze boodschap van hoop en door het feit dat iemand genoeg belangstelling voor hem had om met hem over de bijbel te spreken. Er welden tranen op in zijn ogen. In plaats van om geld te vragen, verzocht hij de broeders dringend om alle munten die hij in zijn bedelnap had, te nemen! Hij deed dit met zoveel aandrang dat dit de aandacht trok van iedereen die voorbijkwam. De broeders konden hem er slechts met de grootste moeite toe overreden het geld te houden. Hij stemde hier ten slotte in toe maar stond erop dat zij hem weer zouden bezoeken.

De grote universiteit in Dakar draagt ook bij tot de vangst in het geestelijke visnet. Een medisch student aan die universiteit, Jean-Louis genaamd, begon de bijbel te bestuderen. Hij aanvaardde de waarheid snel, droeg zijn leven aan Jehovah op en werd gedoopt. Hij koesterde de wens God fulltime als pionier te dienen, maar hij hield ook van zijn medicijnenstudie. Wegens een contract dat met zijn geboorteland liep, was hij verplicht zijn studie af te maken. Toch begon hij tegelijkertijd als hulppionier te dienen. Kort nadat hij als arts was afgestudeerd, kreeg hij de uitnodiging om in een groot Bethelhuis in Afrika als de huisarts van de familie te dienen. Een andere jonge man die op de Universiteit van Dakar met de waarheid in contact kwam, dient nu ook als lid van de Bethelfamilie in zijn geboorteland.

De geestelijke visserij in Senegal is beslist lonend. De bijbelse lectuur van Jehovah’s Getuigen wordt zeer gewaardeerd en wordt nu in het plaatselijk gesproken Wolof gepubliceerd. Het goede nieuws in hun moedertaal te horen heeft veel rechtgeaarde mensen aangemoedigd hier dankbaar op te reageren. Terwijl de ijverige „vissers van mensen” in Senegal de christelijke hoop getrouw en moedig blijven verbreiden, zullen er met Jehovah’s zegen ongetwijfeld nog veel meer symbolische vissen worden gevangen.

[Kaart/Illustratie op blz. 31]

(Zie publicatie voor volledig gezette tekst)

SENEGAL

[Illustratie]

De christelijke hoop in Senegal verbreiden

[Verantwoording]

Mountain High Maps® Copyright © 1997 Digital Wisdom, Inc.