Zo veel behoefte aan troost!

„Zie! de tranen der onderdrukten, maar zij hadden geen trooster; en aan de zijde van hun onderdrukkers was macht, zodat zij geen trooster hadden.” — PREDIKER 4:1.

ZOEKT u troost? Ziet u er verlangend naar uit dat er een straaltje vertroosting door het donkere wolkendek van wanhoop heen breekt? Hunkert u naar een sprankje hoop om een leven dat door bitter lijden en onaangename ervaringen is vergald, op te fleuren?

Van tijd tot tijd hebben wij allemaal dringend behoefte aan troost en aanmoediging. Dit komt doordat er in het leven zo veel dingen zijn die droefheid veroorzaken. Wij hebben allemaal bescherming, warmte en liefde nodig. Sommigen van ons zijn oud geworden en voelen zich hier ongelukkig over. Anderen zijn diep teleurgesteld omdat het leven niet is verlopen zoals zij hadden gehoopt. Weer anderen zijn van streek door de uitslag van een laboratoriumonderzoek.

Bovendien zullen weinigen ontkennen dat er door de gebeurtenissen in onze tijd grote behoefte aan troost en hoop is ontstaan. Alleen al tijdens de afgelopen eeuw zijn meer dan honderd miljoen mensen in oorlogen omgekomen. * Zij lieten bijna allen bedroefde familieleden achter — vaders en moeders, broers en zussen, weduwen en wezen — die wanhopig behoefte hadden aan troost en bemoediging. Ruim een miljard mensen leven thans in extreme armoede. De helft van de wereldbevolking heeft niet geregeld toegang tot medische zorg en onontbeerlijke geneesmiddelen. In de straten van vervuilde megasteden zwerven miljoenen in de steek gelaten kinderen, die in veel gevallen drugs gebruiken en prostitutie bedrijven. Miljoenen vluchtelingen kwijnen weg in afschuwelijke kampen.

Getallen mogen dan nog zo’n indruk maken, ze onthullen niet de persoonlijke pijn en droefheid die sommigen in hun eigen leven ervaren. Neem bijvoorbeeld Svetlana, een jonge vrouw in een van de  Balkanlanden, die in troosteloze armoede werd geboren. * „Om aan geld te komen,” zo zegt zij, „werd ik er door mijn ouders op uitgestuurd om te bedelen of te stelen. De situatie thuis verslechterde dusdanig dat ik een slachtoffer van incest werd. Ik vond werk als serveerster, en mijn moeder, die het geld dat ik verdiende opstreek, zei dat als ik mijn baan ooit zou kwijtraken, zij zich van het leven zou beroven. Door dit alles kwam ik in de prostitutie terecht. Ik was nog maar dertien jaar. Na verloop van tijd werd ik zwanger en liet ik mij aborteren. Op vijftienjarige leeftijd zag ik eruit als iemand van dertig.”

Laimonis, een jonge man uit Letland, vertelt over zijn behoefte aan troost en over de droefgeestige herinneringen die hem somber stemden. Op 29-jarige leeftijd raakte hij door een auto-ongeluk vanaf zijn middel verlamd. Hij zag het niet meer zitten en nam zijn toevlucht tot alcohol. Vijf jaar later was hij een wrak — een verlamde alcoholist zonder toekomst. Waar kon hij troost vinden?

Of denk eens aan Angie. Haar man moest drie hersenoperaties ondergaan waardoor hij aanvankelijk gedeeltelijk verlamd raakte. Daarna, vijf jaar na de laatste operatie, raakte hij betrokken bij een bijzonder ernstig ongeluk, dat hem het leven had kunnen kosten. Toen zijn vrouw de acute-opvangafdeling binnenkwam en haar man met ernstig hoofdletsel in coma zag liggen, wist zij dat haar een tragedie wachtte. De toekomst zag er voor haar en haar gezin somber uit. Waar kon zij steun en aanmoediging vinden?

Voor Pat scheen een winterse dag enkele jaren geleden normaal te beginnen. De volgende drie dagen zijn echter uit haar herinnering gewist. Haar man vertelde haar later dat zij, na een hevige pijn in haar borst, een volledige hartstilstand kreeg. Eerst begon haar hart heel snel en onregelmatig te kloppen en daarna klopte het helemaal niet meer. Haar ademhaling stopte. „Ik was in werkelijkheid klinisch dood”, zegt Pat. Maar op de een of andere manier overleefde zij het. Over haar langdurige verblijf in het ziekenhuis zegt zij: „Ik was doodsbang voor veel van de onderzoeken, vooral als zij probeerden mijn hart te laten fibrilleren en daarna tot stilstand te brengen, zoals oorspronkelijk was gebeurd.” Wat kon haar in deze kritieke tijd de nodige troost en verlichting schenken?

Joe en Rebecca verloren hun negentienjarige zoon bij een auto-ongeluk. „Wij hebben nog nooit zoiets vreselijks meegemaakt”, zeggen zij. „Hoewel wij in het verleden met anderen over hun verlies hebben gerouwd, voelden wij niet echt de intense hartenpijn die wij nu hebben.” Wat zou zo’n „intense hartenpijn” — het hevige verdriet over het verlies van iemand die men innig liefheeft — ooit kunnen verzachten?

Toch hebben al deze personen, en miljoenen anderen, een ongeëvenaarde bron van troost en verlichting gevonden. Lees alstublieft verder om te zien hoe ook u die bron met succes kunt aanboren.

[Voetnoten]

[Illustratieverantwoording op blz. 3]

UNITED NATIONS/PHOTO BY J. K. ISAAC

UN PHOTO 146150 BY O. MONSEN