Als lichtgevers schijnen in de Lichtstad

Fluctuat nec mergitur, ofwel „Ze wordt door de golven gebeukt, maar ze zinkt niet”, is het motto van de stad Parijs.

NET als een schip heeft Parijs de afgelopen 2000 jaar talloze stormen van buitenaf en muiterijen van binnenuit getrotseerd om zich drijvende te houden. Thans is Parijs een van de mooiste steden van de wereld en geliefd om zijn schitterende architectuur, lommerrijke boulevards en wereldberoemde musea. Sommigen denken bij Parijs aan het geliefkoosde oord van dichters, schilders en filosofen. Anderen genieten van zijn gastronomische heerlijkheden en bewonderen zijn haute couture.

Van oudsher is Parijs een bolwerk van het katholicisme. Tweehonderd jaar geleden kwam Parijs wegens zijn cruciale rol in de Europese intellectuele stroming die wordt aangeduid als de verlichting, als de Lichtstad bekend te staan. Tegenwoordig worden de meeste Parijzenaars, bewust of onbewust, meer beïnvloed door filosofie daterend uit die periode dan door religie.

Menselijke wijsheid heeft het leven van de mensen echter niet verlicht zoals was verwacht. Velen in deze tijd zoeken verlichting uit een andere bron. Al zo’n negentig jaar schijnen Jehovah’s Getuigen „als lichtgevers” in Parijs (Filippenzen 2:15). Net als vaardige zeelieden hebben ze zich constant aan veranderende stromingen of gebeurtenissen moeten  aanpassen teneinde „de begeerlijke dingen van alle natiën” binnen te halen. — Haggaï 2:7.

Een stad vol uitdagingen

In 1850 telde Parijs 600.000 inwoners. Het huidige inwonertal, inclusief de voorsteden, bedraagt ruim negen miljoen. Als gevolg van die groei is Parijs de stad met de meest gevarieerde bevolking van Frankrijk geworden. Het is een wereldcentrum van hoger onderwijs, heeft een van ’s werelds oudste universiteiten en huisvest zo’n 250.000 studenten. Sommige Parijse buitenwijken, met talrijke hoge flatgebouwen die gekenmerkt worden door criminaliteit en werkloosheid, geven de schaduwzijde van Parijs weer. Jehovah’s Getuigen hebben ongetwijfeld vaardigheid en aanpassingsvermogen nodig om het goede nieuws op een aantrekkelijke manier aan alle soorten van mensen aan te bieden. — 1 Timotheüs 4:10.

Elk jaar wordt Parijs door meer dan twintig miljoen toeristen bezocht. Ze beklimmen misschien opgewonden de Eiffeltoren, wandelen langs de Seine of blijven op een terrasje of in een bistro hangen, terwijl ze de sfeer in  zich opnemen. Voor Parijzenaars kan het dagelijkse levenstempo niettemin heel hectisch zijn. „De mensen zijn altijd gehaast”, vertelt Christian, een volletijdbedienaar. „Wanneer ze thuiskomen van hun werk, zijn ze uitgeput.” Het is niet makkelijk om met deze druk bezette mensen te praten.

Een van de grootste problemen echter waarmee Jehovah’s Getuigen in Parijs geconfronteerd worden, is met mensen thuis in contact komen. Sommige gebouwen zijn voorzien van een intercom. Maar wegens de toenemende criminaliteit hebben flatgebouwen bij de ingang vaak elektronische veiligheidssystemen, wat de toegang onmogelijk maakt. Dit draagt er ongetwijfeld toe bij dat er in sommige gebieden een verhouding van slechts 1 Getuige op 1400 mensen is. Daarom wordt er steeds meer gebruik gemaakt van telefoongetuigenis en informeel getuigenis. Hebben Jehovah’s Getuigen op deze manieren hun ’licht kunnen laten schijnen’? — Mattheüs 5:16.

Er zijn gelegenheden en plaatsen te over om informeel getuigenis te geven. Martine zag bij een bushalte een vrouw staan die van streek leek. De vrouw had pas haar enige dochter verloren. Martine gaf haar een brochure die de vertroostende bijbelse opstandingshoop bevat. Daarna had ze enkele maanden geen contact met haar. Toen Martine de dame terugzag, kon ze een bijbelstudie met haar beginnen. Ondanks tegenstand van haar man werd de vrouw een Getuige.

Lonend informeel getuigenis

Het openbaar vervoer van Parijs is een van de efficiëntste vervoerssystemen ter wereld. De beroemde metro vervoert dagelijks 5.000.000 passagiers. Het centrale metrostation van Parijs, Châtelet-Les-Halles, is naar verluidt het grootste en drukste ter wereld. Er is veel gelegenheid om daar mensen te ontmoeten. Alexandra gaat dagelijks met de metro naar haar werk. Op een dag maakte ze een praatje met een jonge man die leukemie in het terminale stadium had. Alexandra gaf hem een traktaat over de hoop op het Paradijs. Zes weken lang bespraken ze elke dag op dezelfde tijd en plaats een bijbels onderwerp, tot op een dag de man niet meer kwam. Kort daarna werd Alexandra gebeld door zijn vrouw, die haar vroeg naar het ziekenhuis te komen, daar haar man in kritieke toestand verkeerde. Helaas kwam Alexandra te laat. Na zijn dood verhuisde zijn vrouw naar Bordeaux, in het zuidwesten van Frankrijk, waar ze door plaatselijke Getuigen werd bezocht. Wat was het voor Alexandra geweldig nieuws toen ze een jaar later hoorde dat de weduwe een gedoopte christelijke Getuige van Jehovah geworden was, met de hoop haar man in de opstanding terug te zien! — Johannes 5:28, 29.

Een wat oudere christelijke vrouw sprak met Renata in een trein die van Parijs naar Limoges in Midden-Frankrijk ging. In haar geboorteland Polen had Renata vijf jaar theologie, Hebreeuws en Grieks gestudeerd, maar ze had haar geloof verloren. Drie maanden eerder had ze tot God gebeden. Hoewel ze niet echt geïnteresseerd was in wat de oudere zuster te vertellen had en niet verwachtte nog iets van haar te zullen horen, gaf Renata haar telefoonnummer aan haar. De zuster was echter vasthoudend en zorgde ervoor dat Renata kort daarna bezocht werd. Toen een Getuige-echtpaar haar kwam bezoeken, dacht Renata: ’Wat zouden ze mij nog kunnen leren?’ Ondanks haar theologische opleiding werd Renata nederig door de bijbelse waarheid getrokken. „Ik begreep meteen dat het de waarheid was”, zegt ze. Nu deelt ze de bijbelse boodschap graag met anderen.

Michèle nam autorijles. Andere cursisten die met haar theorieles volgden, begonnen over seks voor het huwelijk te praten. Michèle uitte haar afkeuring. Een week later vroeg de rij-instructrice, Sylvie, haar: „Ben je een van Jehovah’s Getuigen?” Sylvie was onder de indruk van Michèles op de bijbel gebaseerde standpunt. Er werd een bijbelstudie begonnen, en een jaar later werd Sylvie gedoopt.

De talrijke parken en tuinen in Parijs bieden een mooie achtergrond om met mensen een gesprek te voeren. Josette profiteerde van een pauze om naar het park te gaan, waar een wat oudere dame, Aline, aan het wandelen was.  Josette legde de prachtige beloften uit die in de bijbel te vinden zijn en er werd een bijbelstudie afgesproken. Aline maakte snel vorderingen en werd gedoopt. Nu is Aline op 74-jarige leeftijd een heel productieve pionierster, die graag de christelijke waarheid met anderen deelt.

Licht voor alle natiën

Getuigen in Parijs hoeven niet naar verafgelegen landen te reizen om van rijke culturele verscheidenheid te genieten. Bijna twintig procent van de bevolking is buitenlands. Er zijn christelijke gemeenten en groepen in zo’n 25 talen.

Flair en fantasie dragen in deze speciale evangelisatietoewijzing vaak tot goede resultaten bij. Een Filippijnse Getuige creëerde haar eigen speciale gebied. Tijdens het winkelen heeft ze veel bijbelstudies kunnen oprichten door in winkels gesprekken aan te knopen met andere Filippino’s.

Het loont de moeite om het initiatief te nemen in de prediking. Toen Getuigen van een anderstalige gemeente in december 1996 vernamen dat er een wereldberoemd circus naar de stad zou komen, besloten ze te proberen contact te krijgen met de artiesten. Op een avond na de voorstelling konden ze de artiesten aanspreken die naar hun hotel terugkeerden. Dit initiatief resulteerde in de verspreiding van 28 bijbels, 59 boeken, 131 brochures en 290 tijdschriften. Aan het einde van hun drie weken durende verblijf vroeg een van de acrobaten: „Hoe kan ik een van Jehovah’s Getuigen worden?” Een andere zei: „Ik ga in mijn land prediken!”

Verborgen schatten die gevonden moeten worden

Mensen die Parijs bezoeken, treffen overal waar ze kijken schitterende architectonische schatten uit vroeger tijden aan. Kostbaardere dingen echter wachten er nog altijd op gevonden te worden. Aniza kwam samen met haar oom, die diplomaat is, naar Frankrijk. Ze las thuis geregeld de bijbel. Toen ze op een dag gehaast het huis verliet, gaf een pionier haar het traktaat Waarom u in de bijbel kunt geloven. Er werd een afspraak gemaakt voor de daaropvolgende week, en er werd een bijbelstudie begonnen. Aniza kreeg veel tegenstand van haar familie. Ze maakte vorderingen in haar studie en werd gedoopt. Hoe beziet ze het voorrecht dat ze heeft de waarheid met anderen te delen? „In het begin had ik moeite met prediken omdat ik verlegen ben. Niettemin word ik wanneer ik de bijbel lees, erdoor geprikkeld. Ik heb geen rust als ik niets doe.” Die houding kenmerkt veel Getuigen in Parijs, die ’volop te doen hebben in het werk van de Heer’. — 1 Korinthiërs 15:58.

De bijbelse waarheid schijnt ook door tot in de buitenwijken van Parijs, waardoor andere ’juweeltjes’ worden geopenbaard. Met de bedoeling wat muziekopnamen te lenen, ging Bruce bij zijn vriend langs, die net een van Jehovah’s Getuigen was geworden. Bruce trof zijn vriend aan terwijl hij met enkele kennissen van Bruce over de bijbel sprak en luisterde mee. Hij aanvaardde het aanbod van een bijbelstudie maar had wat problemen. „Ik was heel bekend in de wijk. Mijn oudste broer was een vechtersbaas en ik organiseerde luidruchtige dansfeesten. Hoe zouden anderen reageren als ze hoorden dat ik van plan was een Getuige te worden?” Ondanks aanhoudende verzoeken om feesten te organiseren, stopte Bruce met die bezigheid. Een maand later begon hij met prediken. „Iedereen in de wijk wilde weten waarom ik een Getuige was geworden.” Kort daarna werd hij gedoopt. Mettertijd had hij het voorrecht de Bedienarenopleidingsschool bij te wonen.

Naar schatten zoeken kan grote inspanningen vergen. Wat is het echter een vreugde wanneer het werk resultaten oplevert! Jacky, Bruno en Damien waren bakkers in Parijs. „Het was onmogelijk ons te bereiken omdat we altijd werkten en nooit thuis waren”, zegt Jacky. Patrick, een gewone pionier, zag dat er enkele kamertjes boven in een gebouw waren, en hij concludeerde dat ten minste één daarvan bewoond was. Zijn aanhoudende inspanningen om de bewoners te bereiken, wierpen vruchten af toen hij op een middag uiteindelijk met Jacky, die daar tijdelijk verbleef, in contact kwam. Het resultaat? De drie vrienden werden Getuigen en konden ander werk vinden waardoor ze een vollediger  aandeel aan theocratische activiteiten konden hebben.

De storm tot bedaren brengen

Onlangs hebben sommige media in Frankrijk Jehovah’s Getuigen als een gevaarlijke religieuze sekte afgeschilderd. In 1996 namen Getuigen enthousiast deel aan de verspreiding van meer dan negen miljoen exemplaren van een speciaal informatief traktaat met als titel „Jehovah’s Getuigen — Wat u moet weten”. De resultaten waren zeer positief.

Er werd speciaal moeite gedaan om iedereen te bereiken. Veel functionarissen uitten hun waardering voor de Getuigen. Een stadsadvocaat schreef: „Jehovah’s Getuigen hebben er goed aan gedaan dit traktaat te verspreiden. Het zet de zaken recht.” Een arts gaf het volgende commentaar: „Hier heb ik al lang op gewacht!” Een man uit het gebied van Parijs schreef: „Toevallig las ik ’Jehovah’s Getuigen — Wat u moet weten’. Ik wil graag meer weten en gebruik maken van het aanbod van een gratis huisbijbelstudie.” Iemand anders schreef: „Bedankt voor uw openhartigheid.” Een katholieke dame vertelde de Getuigen: „Ah! Jullie hebben eindelijk op deze leugens gereageerd!”

Voor veel jonge Getuigen in het gebied van Parijs was de predikingscampagne die in 1997 met het oog op de katholieke Wereldjongerendagen georganiseerd werd, bijzonder vreugdevol. Hoewel het ruim 35 graden Celsius was, namen zo’n 2500 Getuigen eraan deel. In slechts enkele dagen verspreidden ze 18.000 exemplaren van de brochure Een boek voor alle mensen aan jongeren uit alle delen van de wereld. Naast het geven van een voortreffelijk getuigenis ten gunste van Jehovah’s naam en het zaaien van waarheidszaden, maakte de campagne de jonge Getuigen enthousiast. Een jonge zuster, die haar vakantie had verkort om een volledig aandeel aan deze bijzondere inspanning te kunnen hebben, schreef: „Jehovah heeft op aarde een gelukkig volk dat zijn krachten gebruikt om zijn naam te loven. Deze twee drukke en lonende dagen waren werkelijk alle vakanties in een mensenleven waard! (Psalm 84:10)”

Op 28 februari 1998 was het 65 jaar geleden dat Jehovah’s Getuigen in Duitsland ingevolge een door Hitler uitgevaardigd decreet verboden werden. Getuigen in Frankrijk gebruikten die datum voor openbare vertoningen in gehuurde zalen van de video Jehovah’s Getuigen — Standvastig onder nazi-terreur, die een duidelijk beeld geeft van de vervolging die Jehovah’s volk heeft ondergaan. Er werden meer dan zeven miljoen uitnodigingen verspreid. Historici en voormalige gedetineerden uit de kampen legden ontroerende getuigenissen af. In het gebied van Parijs werden deze vertoningen door bijna 5000 mensen bijgewoond, onder wie een aanmerkelijk aantal niet-Getuigen.

Velen in Parijs hebben grote waardering voor geestelijk licht, en ze zijn blij dat Koninkrijksverkondigers als lichtgevers helder schijnen. Het is zoals Jezus zei: „De oogst is groot, maar er zijn weinig werkers” (Mattheüs 9:37). De vastberaden geest van Jehovah’s Getuigen om de uitdagingen van de prediking in de stad te overwinnen, heeft van Parijs in een bijzondere betekenis een Lichtstad gemaakt, tot lof van Jehovah.

[Illustratie op blz. 9]

Stadhuis

[Illustratie op blz. 9]

Opera Garnier

[Illustratie op blz. 9]

Het Louvre

[Illustraties op blz. 10]

De bijbelse boodschap met druk bezette mensen delen overal waar ze te vinden zijn