Wanneer prediken echt onvergetelijk is

„De zon brandt. Aan het bergpad lijkt geen eind te komen. Nadat we diverse hindernissen hebben overwonnen, bereiken we eindelijk onze bestemming: het meest afgelegen dorp. Vermoeidheid verandert in vreugde als we bij de eerste deur aankloppen en hartelijk ontvangen worden. Tegen het eind van de dag hebben we alle lectuur die we meegenomen hadden, verspreid en hebben we een aantal bijbelstudies opgericht. De mensen willen graag meer weten. Nu moeten we vertrekken, maar we beloven terug te komen.”

ZULKE ervaringen zijn niet ongewoon voor een bepaalde groep pioniers in Mexico. Deze pioniers zijn vastbesloten een ijverig aandeel te hebben aan de vervulling van de opdracht die Jezus Christus aan zijn discipelen gaf: „Gij zult getuigen van mij zijn . . . tot de verst verwijderde streek der aarde” (Handelingen 1:8). In Mexico worden speciale predikingsveldtochten — pioniersroutes genoemd — gepland om gebieden te bereiken die niet aan een gemeente toegewezen zijn en waar het goede nieuws van Gods koninkrijk dus niet regelmatig gepredikt wordt. Doorgaans zijn dat afgelegen of moeilijk te bereiken gebieden. Er wordt ook hulp geboden aan geïsoleerde gemeenten die een uitgestrekt gebied hebben om te bewerken.

Om te bepalen welke gedeelten van het land voor de pioniersroutes worden uitgekozen, onderzoekt het bijkantoor van Jehovah’s Getuigen de behoeften van het gebied. * Zodra dit gebeurd is, krijgen groepen speciale pioniers de toewijzing om het gebied te bewerken. Ze worden voorzien van voertuigen die geschikt zijn voor de slechte, onverharde wegen. De voertuigen dienen ook als opslagplaats voor lectuur en, zo nodig, als slaapplaats.

Zij reageren bereidwillig

Sinds oktober 1996 zijn ook andere predikers van het goede nieuws uitgenodigd om in deze activiteit met de speciale pioniers samen te werken. Zowel gewone pioniers als Koninkrijksverkondigers die graag willen dienen waar de behoefte groter is, doen op verschillende manieren aan de veldtocht mee. Sommigen helpen gemeenten langs de route om zorg te dragen voor het gebied en de gevonden belangstelling verder te ontwikkelen. Veel jonge verkondigers en pioniers hebben deze uitnodigingen aanvaard en hebben bijzonder aanmoedigende ervaringen opgedaan.

Abimael bijvoorbeeld, een jonge christen die een goedbetaalde baan bij een telecombedrijf had, besloot aan de predikingsactiviteit in die afgelegen gebieden mee te doen. Toen zijn werkgevers erachter kwamen dat hij ontslag wilde nemen, boden ze hem promotie en loonsverhoging aan. Collega’s zetten hem onder druk en hielden maar vol dat het dom van hem was om zo’n unieke kans te laten schieten. Maar Abimael was vastbesloten de speciale predikingsveldtocht drie maanden te ondersteunen. Na die periode besloot Abimael om in een geïsoleerde gemeente te blijven waar Koninkrijksverkondigers hard nodig zijn. Hij heeft nu een bescheiden baan en heeft geleerd zijn leven te vereenvoudigen.

Een ander voorbeeld is Julissa. Ze moest 22 uur met de bus reizen om in haar toewijzing te komen. Bij de laatste etappe van haar reis miste ze de laatste bus van die dag. Maar er stond een pick-up die werkers vervoerde. Julissa raapte haar moed bijeen en vroeg of ze mee mocht rijden. Het is begrijpelijk dat ze zich als enige  vrouw tussen al die mannen niet helemaal op haar gemak voelde. Toen ze tot een jonge man begon te prediken, kwam ze erachter dat hij een van Jehovah’s Getuigen was! „Bovendien”, zo vertelt Julissa, „bleek de chauffeur van de pick-up een ouderling te zijn van de gemeente waaraan ik was toegewezen!”

Ook ouderen doen mee

Deze activiteit is echter niet alleen voor jongeren. Adela, een al wat oudere zuster, had altijd al meer tijd aan de prediking willen besteden. Die gelegenheid deed zich voor toen ze een uitnodiging ontving om aan deze speciale predikingsactiviteit mee te doen. Ze vertelt: „Ik genoot zo van mijn toewijzing dat ik de ouderlingen in de gemeente vroeg of ik mocht blijven. Ik ben gelukkig omdat ik, ondanks mijn leeftijd, nog altijd bruikbaar kan zijn voor Jehovah.”

Ook de zestigjarige Martha stelde zich uit waardering voor Jehovah en liefde voor haar naaste beschikbaar om met de veldtocht mee te doen. Toen ze merkte dat haar groep wegens de grote afstanden en het moeilijke terrein niet alle mensen in het gebied kon bereiken, kocht ze een auto voor de pioniers. Door de bijdrage van deze zuster kon er meer gebied bewerkt worden en kon de bijbelse waarheid met meer mensen gedeeld worden.

Hartverwarmende reactie

Het doel van degenen die aan deze speciale predikingsveldtochten meedoen, is ’discipelen maken’. In dit opzicht zijn er prachtige resultaten bereikt. Geïsoleerde mensen hebben de levensreddende waarheden uit de bijbel gehoord (Mattheüs 28:19, 20). Er zijn veel bijbelstudies opgericht. Die worden geleid door verkondigers uit de omgeving of evangeliepredikers die in het gebied zijn blijven wonen. In sommige gevallen zijn er groepen verkondigers gevormd, en in andere gevallen zijn er kleine gemeenten opgericht.

Magdaleno en zijn vrienden gingen met het openbaar vervoer naar het geïsoleerde gebied waaraan ze waren toegewezen. Onderweg maakten ze van de gelegenheid gebruik om tot de chauffeur te prediken. „Die man vertelde ons dat er een week daarvoor, toen hij weg was, enkele Getuigen bij hem aan de deur waren geweest. Naderhand had zijn gezin hem alles verteld wat ze gehoord hadden. We vertelden hem dat we niet uit de omgeving waren, maar dat we uit verschillende provincies van het land kwamen om deze speciale predikingsveldtocht te  ondersteunen en dat we allemaal onze eigen onkosten betaalden. De chauffeur was onder de indruk en zei dat hij er diezelfde week nog samen met zijn gezin een begin mee ging maken de bijbel te bestuderen. Hij steunde zelfs het werk door geen geld voor de rit te vragen.”

Magdaleno was ook erg onder de indruk van de reactie van de inheemse bevolkingsgroepen in het Chiapasgebergte. „Mijn vrouw en ik deelden de Koninkrijksboodschap met een groep van 26 jonge mensen die naar de presbyteriaanse kerk gingen. Iedereen luisterde wel een half uur heel aandachtig. Ze haalden hun bijbels te voorschijn en we konden hun een grondig getuigenis over Jehovah’s voornemens geven. De meeste mensen hebben hun eigen bijbel in het Tzeltal.” Er werden een aantal geregelde bijbelstudies begonnen.

Verminderde tegenstand

Een bepaalde gemeenschap in Chiapas was wegens de tegenstand van sommige mensen al ruim twee jaar niet meer met de bijbelse boodschap bezocht. Teresa, een volletijdpredikster, merkte dat sommige Getuigen ervoor terugschrokken in dat dorp te prediken. „Tot verbazing van iedereen waren de mensen bereid te luisteren. Toen we klaar waren met prediken, begon het te stortregenen. Op zoek naar een schuilplaats kwamen we bij het huis van een gastvrij iemand, Sebastián genaamd, die ons binnenliet om te schuilen voor de regen. Zodra we binnen waren, vroeg ik hem of hij al bezocht was. Toen dat niet zo bleek te zijn, gaf ik hem getuigenis en begon met hem een bijbelstudie aan de hand van het boek Kennis die tot eeuwig leven leidt *. Toen we klaar waren, smeekte Sebastián ons met tranen in de ogen of we terug wilden komen om met hem te studeren.

Een andere groep pioniers die Chiapas had bezocht, vertelt: „Met Jehovah’s hulp hebben we goede resultaten gehad. In de eerste week hebben we 27 studies opgericht; in de tweede week hebben we mensen uitgenodigd om te komen kijken naar onze video De bijbel — Een boek dat kracht uitoefent in uw leven. Er waren zestig aanwezigen. Iedereen vond het geweldig. Aan het eind stelden we voor een bijbelstudiegroep te starten. Tot onze verbazing werden er in dat dorp twee studiegroepen gevormd.

Nadat we de toegewezen gebieden bewerkt hadden, keerden we naar het dorp terug om de geïnteresseerden te versterken en te kijken hoe het met de georganiseerde bijbelstudiegroepen ging. We nodigden hen uit voor een openbare lezing en voor de Wachttoren-studie. Maar er was geen gebouw dat groot genoeg was voor de vergaderingen. De man die zijn huis voor de studiegroep  ter beschikking gesteld had, wees naar zijn achtertuin en zei: ’De vergaderingen kunnen in de achtertuin worden gehouden.’”

Dat weekend hielpen de pioniers en de geïnteresseerden enthousiast mee om het erf klaar te maken voor de vergaderingen. Op de eerste vergadering waren 103 aanwezigen. Nu worden er in dat dorp veertig bijbelstudies geleid.

„Een schitterende ervaring”

Naast de geweldige resultaten die in de prediking geoogst zijn, hebben degenen die aan deze predikingsactiviteit hebben deelgenomen, er ook zelf veel profijt van getrokken. María, een jonge pionierster die aan een van die veldtochten heeft meegedaan, drukt haar gevoelens als volgt uit: „Het was om twee redenen een schitterende ervaring. Mijn vreugde in de prediking is toegenomen en mijn band met Jehovah is hechter geworden. Toen we een keer hoog op een berg moesten zijn, voelden we ons onderweg uitgeput. Nadat we Jehovah om hulp hadden gevraagd, ervoeren we wat in Jesaja 40:29-31 staat: ’Wie op Jehovah hopen, zullen nieuwe kracht verkrijgen.’ Daardoor wisten we onze bestemming te bereiken en leidden we bijbelstudies met mensen die ons heel gastvrij ontvingen.”

Een andere jonge pionierster, de zeventienjarige Claudia, vertelt ons: „Ik heb er heel veel profijt van getrokken. Ik ben bekwamer geworden in de bediening, wat me veel vreugde heeft gegeven. Daardoor ben ik me geestelijke doeleinden gaan stellen. Ik ben ook geestelijk rijper geworden. Thuis deed mijn moeder alles voor me. Nu ben ik ervarener en heb ik meer verantwoordelijkheidsgevoel gekregen. Ik was bijvoorbeeld erg kieskeurig met wat ik at. Maar nu ik me aan andere omstandigheden heb moeten aanpassen, klaag ik niet meer over het eten. Deze vorm van dienst heeft me geholpen hechte vriendschappen te ontwikkelen. We delen alles wat we hebben en helpen elkaar.”

Een vreugdevolle oogst

Wat zijn de resultaten van deze speciale inspanningen? Tegen het begin van 2002 hadden zo’n 28.300 pioniers met die pioniersveldtochten meegedaan. Ze hadden meer dan 140.000 bijbelstudies geleid en meer dan twee miljoen uur aan de prediking besteed. Om mensen te helpen de bijbelse waarheid te leren kennen, hadden ze bijna 121.000 boeken en ongeveer 730.000 tijdschriften verspreid. Voor sommige pioniers is het heel gewoon twintig of meer bijbelstudies te leiden.

De mensen aan wie deze vriendelijkheid wordt betoond, zijn ontzettend dankbaar voor de extra moeite die wordt gedaan om hen met de bijbelse boodschap te bereiken. Ondanks hun armoede staan velen erop dat de verkondigers hun bijdragen aannemen. Een behoeftige zeventigjarige dame biedt de pioniers die haar bezoeken altijd iets aan. Als ze weigeren dat aan te nemen, begint ze te huilen. Een arm gezin zegt tegen de volletijdpredikers dat de kip speciaal voor hen enkele eieren heeft gelegd en dringt er dan bij hen op aan ze aan te nemen.

Wat nog belangrijker is, deze eerlijke mensen tonen oprechte waardering voor geestelijke dingen. Een jonge vrouw bijvoorbeeld loopt in haar eentje drie en een half uur om christelijke vergaderingen bij te wonen, en ze mist er niet een. Een bejaarde geïnteresseerde vrouw reisde, ondanks problemen met haar knieën, twee uur om tijdens het bezoek van de kringopziener onderwijs uit de bijbel te ontvangen. Sommigen die analfabeet waren, wilden leren lezen en schrijven zodat ze meer profijt konden trekken van bijbelonderwijs. Hun inspanningen zijn overvloedig gezegend.

In het boek Handelingen beschrijft Lukas een visioen dat de apostel Paulus had gezien: „Er stond een zekere man, een Macedoniër, die hem een dringend verzoek deed en zei: ’Kom over naar Macedonië en help ons.’” Paulus nam die uitnodiging gewillig aan. In deze tijd hebben velen met dezelfde geest gereageerd en zichzelf beschikbaar gesteld om, in de afgelegen gebieden van Mexico, het goede nieuws „tot de verst verwijderde streek der aarde” bekend te maken. — Handelingen 1:8; 16:9, 10.

[Voetnoten]

[Illustratie op blz. 9]

Veel Mexicaanse Getuigen hebben aan speciale predikingsveldtochten meegedaan