Informeel getuigenis geven in het Engelstalige veld in Mexico

TERWIJL de apostel Paulus in Athene op zijn reisgenoten wachtte, benutte hij de tijd door informeel getuigenis te geven. De bijbel bericht dat hij „elke dag op de marktplaats [ging redeneren] met hen die daar toevallig waren” (Handelingen 17:17). Toen Jezus op weg was van Judea naar Galilea gaf ook hij informeel getuigenis, aan een Samaritaanse vrouw bij een bron (Johannes 4:3-26). Benutten wij elke gelegenheid om over het goede nieuws van Gods koninkrijk te spreken?

Het Engelstalige veld in Mexico leent zich bijzonder goed voor informeel getuigenis, met toeristen die de vakantieoorden bezoeken, studenten die komen en gaan, en gepensioneerde buitenlanders die hun oude dag in Mexico doorbrengen en regelmatig parken en restaurants bezoeken. Veel Engelssprekende Getuigen van Jehovah zijn vaardig geworden in het aanknopen van gesprekken met zulke personen. Iedereen die er buitenlands uitziet of die Engels spreekt, proberen ze aan te spreken. Laten we eens zien hoe ze dat doen.

De buitenlandse Getuigen die in het Engelse veld dienen, stellen zich vaak gewoon voor aan personen die duidelijk ook uit het buitenland afkomstig zijn en vragen dan waar ze vandaan komen. Dit leidt logischerwijs tot de vraag wat de Getuige in Mexico doet en geeft de Getuige de mogelijkheid om over zijn geloof te spreken. Gloria bijvoorbeeld, die in het Engelse veld in Oaxaca dient, waar de behoefte groot is, vindt het heel makkelijk op deze manier gesprekken te beginnen. Toen Gloria naar huis ging nadat ze op het stadsplein informeel getuigenis had gegeven, werd ze door een Engels echtpaar aangesproken. „Ongelooflijk!” riep de vrouw uit. „Een zwarte vrouw die door de straten van Oaxaca loopt!” In plaats van beledigd te zijn, kon Gloria erom lachen en legde ze uit waarom ze in Mexico was. De vrouw nodigde Gloria bij haar thuis uit om een kopje koffie te komen drinken. Nadat ze een afspraak hadden gemaakt, bood Gloria De Wachttoren en Ontwaakt! aan, maar de vrouw wilde de tijdschriften niet hebben en zei dat ze atheïst was. Gloria antwoordde dat ze het juist leuk vond met atheïsten te spreken en dat ze benieuwd was naar haar mening over het artikel „Plaatsen van aanbidding — Hebben we ze nodig?” De vrouw ging hierop in en zei: „Als u mij weet te overtuigen, dan neem ik mijn petje voor u af.” Er volgden verschillende interessante gesprekken onder het genot van een kopje koffie. Het echtpaar keerde later naar Engeland terug, maar het contact werd per e-mail voortgezet.

 Gloria kwam ook in contact met Saron, een studente uit Washington D.C., die in Oaxaca vrijwilligerswerk deed onder Indiaanse vrouwen als onderdeel van haar afstudeerproject. Nadat ze Saron voor haar goede werk had geprezen, legde Gloria uit waarom zij in Mexico was. Dit resulteerde in een fijn gesprek over de bijbel en over wat God niet alleen voor de armen, maar voor iedereen zal gaan doen. Saron merkte op hoe vreemd het was dat ze in de Verenigde Staten nog nooit had gesproken met Jehovah’s Getuigen, terwijl een van de eerste mensen die ze in Mexico ontmoette een Getuige was. Ze aanvaardde een bijbelstudie en ging direct de vergaderingen bezoeken.

Veel buitenlanders zijn naar de badplaatsen van Mexico verhuisd, op zoek naar paradijselijke omstandigheden. Laurel maakt daar in Acapulco gebruik van om gesprekken te beginnen, door mensen te vragen of Acapulco meer op een paradijs lijkt dan de plaats waar ze vandaan komen en wat hun eraan bevalt. Vervolgens legt ze uit dat binnenkort de hele aarde een paradijs zal worden. Deze benadering leidde bij een Canadese vrouw die ze in een dierenartsenpraktijk ontmoette, tot een bijbelstudie. Zou een soortgelijke aanpak in ons gebied doeltreffend kunnen zijn?

’Op straat en op openbare pleinen’

Vaak wordt een gesprek op straat en op openbare pleinen begonnen door te vragen: „Spreekt u Engels?” Bij veel Mexicanen is dit het geval vanwege hun beroep of omdat ze in de Verenigde Staten hebben gewoond.

Een Getuige-echtpaar benaderde een oudere vrouw die in een rolstoel zat die werd geduwd door een verpleegster. Ze vroegen de vrouw of ze Engels sprak. Dat was inderdaad zo, aangezien ze jarenlang in de Verenigde Staten had gewoond. Ze nam De Wachttoren en Ontwaakt! aan, die ze nog nooit eerder had gelezen, en gaf hun haar naam, Consuelo, en adres. Toen het echtpaar vier dagen later op het aangegeven adres kwam, bleek het een verzorgingstehuis te zijn dat werd beheerd door katholieke nonnen. Het was in het begin moeilijk om met Consuelo in contact te komen omdat de nonnen wantrouwig waren en zeiden dat Consuelo hen niet kon ontvangen. Het echtpaar verzocht de nonnen dringend haar te laten weten dat ze er waren en dat ze haar gedag wilden zeggen. Consuelo liet het echtpaar meteen binnen. Vanaf dat moment heeft deze 86-jarige vrouw een geregelde bijbelstudie, ondanks de negatieve opmerkingen van de nonnen. Ze heeft ook enkele christelijke vergaderingen bezocht.

Spreuken 1:20 zegt: „De ware wijsheid zelf blijft op de stráát luidkeels roepen. Op de openbare pleinen laat ze voortdurend haar stem weerklinken.” Beschouw eens hoe dat gebeurde op het plein van San Miguel de Allende. ’s Ochtends vroeg benaderde Ralph een man van middelbare leeftijd, die op een bankje zat. De man was erg verbaasd De Wachttoren en Ontwaakt! aangeboden te krijgen en vertelde Ralph zijn verhaal.

Hij was een Vietnam-veteraan die tijdens zijn militaire dienst een zenuwinzinking had gekregen als gevolg van de emotionele stress bij het zien van zo veel doden. Hij was van het front overgeplaatst naar een basiskamp, waar hij de lichamen van dode soldaten moest wassen voordat ze naar de Verenigde Staten werden  getransporteerd. Nu, dertig jaar later, leed hij nog steeds constant aan nachtmerries en angstgevoelens. Hij had die ochtend terwijl hij op het plein zat, in stilte gebeden om hulp.

De veteraan nam de lectuur en accepteerde de uitnodiging om naar de Koninkrijkszaal te komen. Na de vergadering zei hij dat hij gedurende die twee uur in de Koninkrijkszaal voor het eerst in dertig jaar een zekere gemoedsrust had ervaren. Hoewel deze man maar voor een paar weken in San Miguel de Allende was, kreeg hij verschillende keren bijbelstudie en bezocht hij alle vergaderingen totdat hij naar huis terugkeerde. Er werden regelingen getroffen om zijn studie voort te zetten.

Informeel getuigenis geven op het werk en op school

Laten wij op ons werk weten dat we een van Jehovah’s Getuigen zijn? Adrián, die in Cabo San Lucas bemiddelt in vakantieappartementen, doet dit. Het resultaat wordt door zijn collega Judy verteld: „Als je me nog maar drie jaar geleden had verteld dat ik een van Jehovah’s Getuigen zou worden, zou ik hebben gezegd: ’In geen honderd jaar!’ Maar ik besloot dat ik de bijbel wilde lezen. Naar mijn idee kon dat niet zo moeilijk zijn, want ik hou van lezen. Ik denk dat ik nog geen zes bladzijden gelezen had voordat ik besefte dat ik hulp nodig had. De enige persoon die in mijn gedachten kwam, was Adrián, mijn collega. Ik vond het fijn met hem te praten, want hij was daar de enige fatsoenlijke persoon.” Adrián stelde direct voor om met zijn verloofde, Katie, langs te komen en al Judy’s vragen te beantwoorden. Katie begon een bijbelstudie met haar, en kort daarna werd Judy een gedoopte Getuige.

Hoe staat het met informeel getuigenis geven op school? Twee Getuigen die Spaanse lessen volgden aan de universiteit, waren een dag absent omdat ze een christelijke bijeenkomst bijwoonden. Toen ze weer in de klas waren, werd hun gevraagd in het Spaans te vertellen wat ze hadden gedaan. Ze grepen de kans aan om in hun beste Spaans getuigenis te geven. De docente, Silvia, was erg geïnteresseerd in bijbelprofetieën. Ze aanvaardde een bijbelstudie in het Engels en is nu een verkondigster van het goede nieuws. Verscheidene leden van haar familie hebben nu ook studie. Silvia zegt: „Ik heb gevonden waar ik mijn hele leven naar heb gezocht.” Ja, informeel getuigenis geven kan heel productief zijn.

Andere gelegenheden benutten

Gastvrijheid kan tot het geven van getuigenis leiden. Jim en Gail, die in San Carlos (Sonora) dienen, hebben dit ondervonden. Een vrouw die om zes uur ’s ochtends haar honden uitliet, stopte even om hun tuin te bewonderen. Jim en Gail nodigden haar binnen voor een kopje koffie. Het was voor het eerst in haar leven dat deze zestigjarige vrouw iets hoorde over Jehovah en het vooruitzicht op eeuwig leven. Er werd een bijbelstudie begonnen.

 Ook Adrienne is heel vriendelijk tegen vreemden. Terwijl ze zat te eten in een restaurant in Cancún kwam er een jongetje naar haar toe dat vroeg of ze uit Canada kwam. Toen ze antwoordde dat dit inderdaad zo was, legde hij uit dat zijn zus een werkstuk over Canadezen moest maken en dat zijn moeder en hij haar wilden helpen. De moeder, die Engels sprak, kwam erbij zitten. Nadat ze geduldig antwoord had gegeven op haar vragen over Canadezen, zei Adrienne: „Maar er is een heel belangrijke reden waarom ik uit Canada hierheen ben gekomen: om mensen te helpen meer over de bijbel te weten te komen. Zou u daar belangstelling voor hebben?” De vrouw antwoordde dat ze er wel geïnteresseerd in was. Ze had tien jaar geleden haar kerk verlaten en geprobeerd om zelf de bijbel te bestuderen. Ze gaf Adrienne haar adres en telefoonnummer, en er werd een fijne bijbelstudie begonnen.

’Zend uw brood uit op het water’

Door bij elke gelegenheid over de bijbelse waarheid te spreken, wordt er vaak getuigenis gegeven aan mensen die weinig of geen mogelijkheid hebben gehad om de Koninkrijksboodschap te horen. In een druk café in de havenstad Zihuatanejo nodigde een Getuige een buitenlands echtpaar uit bij haar aan tafel te komen zitten, omdat alle andere plaatsen bezet waren. Dit echtpaar had de afgelopen zeven jaar van de ene plaats naar de andere gevaren. Ze uitten hun negatieve gevoelens over Jehovah’s Getuigen. Na de ontmoeting in het café bezocht de Getuige het echtpaar op hun boot en nodigde hen bij haar thuis uit. Ze namen vijf boeken en meer dan twintig tijdschriften aan en beloofden dat ze in de volgende haven die ze zouden aandoen, naar de Getuigen op zoek zouden gaan.

Jeff en Deb merkten in een eetgelegenheid in een winkelcentrum in Cancún een gezin met een pasgeboren dochtertje op. Toen ze zeiden dat de baby er zo schattig uitzag, nodigden haar ouders hen uit samen pizza te eten. Het gezin bleek uit India te komen. Ze hadden nog nooit van Jehovah’s Getuigen gehoord of onze lectuur gezien. Ze verlieten het winkelcentrum met enkele publicaties.

Op een eiland voor de kust van Yucatán maakte Jeff iets soortgelijks mee. Een pasgetrouwd Chinees stel vroeg hem om een paar foto’s van hen te maken, wat hij graag deed. Hij kwam te weten dat hoewel ze de afgelopen twaalf jaar in de Verenigde Staten hadden gewoond, ze nog nooit van Jehovah’s Getuigen hadden gehoord. Er volgde een prettig gesprek. Jeff moedigde hen aan bij thuiskomst de Getuigen op te zoeken.

Misschien vindt er bij ons in de buurt een speciale gebeurtenis plaats die ons een gelegenheid kan bieden informeel getuigenis te geven. Toen de Amerikaanse president een bezoek bracht aan de president van Mexico op zijn landgoed in de buurt van Guanajuato, kwamen journalisten uit de hele wereld om verslag te doen van deze gebeurtenis. Een Getuige-gezin benutte deze gelegenheid om in het Engels te prediken. De reactie was positief. Zo was er een journalist die verslag had gedaan van verschillende oorlogen, zoals die in Kosovo en Koeweit. Zijn collega was in zijn armen gestorven nadat hij was neergeschoten door een sluipschutter. Toen deze journalist over de opstanding hoorde, bedankte hij God met tranen in zijn ogen dat hij te weten was gekomen dat het leven een doel heeft. Hij zei dat hoewel hij het Getuige-echtpaar niet meer zou zien, hij dit goede nieuws uit de bijbel in zijn hart zou bewaren.

Zoals we gezien hebben, is vaak niet bekend wat zulk getuigenis als eindresultaat heeft. De wijze koning Salomo zei echter: „Zend uw brood uit op de oppervlakte van de wateren, want na verloop van vele dagen zult gij het terugvinden.” Ook zei hij: „Zaai in de morgen uw zaad en laat tot de avond uw hand niet rusten; want gij weet niet waar dit succes zal hebben, hetzij hier of daar, of dat beide even goed zullen zijn” (Prediker 11:1, 6). Ja, laten ook wij ijverig ’ons brood uitzenden’ over vele wateren en overvloedig ’ons zaad zaaien’, net als Paulus en Jezus dat deden en zoals deze hedendaagse Getuigen in het Engelstalige veld in Mexico dat doen.