Een hele klim naar ’The Bottom’ op Saba

HET eiland Saba, dat deel uitmaakt van de Nederlandse Antillen, was ooit een bolwerk van boekaniers die in de Caribische Zee op rooftocht gingen. Tegenwoordig telt dit piepkleine eiland, dat 240 kilometer ten oosten van Porto Rico ligt, zo’n 1600 bewoners. Vijf van hen zijn Getuigen van Jehovah. Deze onverschrokken predikers zijn op zoek naar iets wat veel waardevoller is dan zeebuit. Ze zoeken ijverig naar mensen die „de juiste gezindheid voor het eeuwige leven” bezitten. — Handelingen 13:48.

Het goede nieuws van Gods koninkrijk bereikte het eiland voor het eerst op 22 juni 1952, toen de achttien meter lange schoener Sibia, bemand door Jehovah’s Getuigen, voor de kust van Saba voor anker ging (Mattheüs 24:14). De zendelingen Gust Maki en Stanley Carter klommen via The Ladder, een pad van meer dan vijfhonderd stenen treden, omhoog naar The Bottom *, de hoofdstad van Saba. Eeuwenlang waren de bewoners van het eiland alleen via dit smalle pad te bereiken.

Het eerste gepubliceerde bericht van het getuigeniswerk op Saba verscheen in het 1966 Yearbook of Jehovah’s Witnesses. Volgens dat bericht was er maar één actieve Getuige op het eiland. Later heeft een gezin uit Canada er een aantal jaren het goede nieuws gepredikt. Onlangs reisden Russel en Kathy, een gepensioneerd echtpaar uit de Verenigde Staten, naar Saba en namen daar aan de prediking deel. Hier volgt hun verhaal.

 Een bezoek aan Saba

Mijn vrouw en ik komen per vliegtuig aan. Ronald, die gedurende het grootste deel van de jaren negentig de enige Getuige op het eiland was, is onze gastheer en wacht ons op bij de luchthaven. Hij is heel blij met het kistje groenten dat we voor hem hebben meegenomen, omdat er op het eiland niet aan commerciële landbouw wordt gedaan. We stappen in een kleine vrachtwagen en rijden langzaam zigzaggend langs de helling van de Mount Scenery omhoog naar de top van deze uitgedoofde vulkaan.

We stoppen bij het dorpje Hell’s Gate, waar Ronald checkt of de uitnodiging voor de openbare lezing op zondag nog steeds op het aanplakbord hangt. We zijn blij dat dit inderdaad zo is. Hij springt weer in de vrachtwagen en we zetten onze klim voort naar het grootste dorp van het eiland: Windwardside. Zoals de naam in het Engels al te kennen geeft, ligt dit pittoreske dorp aan de windzijde van het eiland, zo’n 400 meter boven zeeniveau. Als we de oprit van Rons huis oprijden, zien we aan de veranda een kleurrijk bordje hangen waarop staat: Koninkrijkszaal van Jehovah’s Getuigen.

Tijdens de lunch stel ik de vraag die de aanleiding was voor ons bezoek: „Hoe ben je ertoe gekomen om op Saba het Koninkrijk te gaan verkondigen?”

„Toen in 1993 de bouwwerkzaamheden aan het bijkantoor in Porto Rico klaar waren,” zo vertelt Ron, „wilden mijn vrouw en ik graag in een buitenlandse toewijzing blijven. We waren al eerder met een ander pioniersechtpaar op Saba geweest en hadden toen vernomen dat er 1400 mensen woonden maar geen ervan een Getuige was. Dus spraken we er met het bijkantoorcomité van Porto Rico over om hier naar toe te verhuizen.

Zo kwam de zaak aan het rollen en uiteindelijk kregen we toestemming om te verhuizen. Jammer genoeg werd mijn vrouw twee jaar later ernstig ziek, en we keerden naar Californië terug. Na haar dood ben ik weer naar Saba gekomen. Ik wil namelijk altijd graag afmaken wat ik begonnen ben.”

Op Saba van huis tot huis prediken

De woonkamer van Rons honderd jaar oude huis doet ook dienst als Koninkrijkszaal. * Terwijl we ontbijten en ons voorbereiden op de velddienst, valt er een buitje uit een voorbijtrekkende wolk en wordt het in de openluchtkeuken wat vochtig. Na het ontbijt gaan we onder een licht bewolkte hemel op stap om een ochtend in The Bottom van huis tot huis te prediken. Bij elk huis begroet Ron de huisbewoner en noemt hem bij zijn naam. Ons gesprek gaat over een recente plaatselijke gebeurtenis. De meeste mensen zijn bekend met Ron en zijn bediening, en velen aanvaarden graag bijbelse lectuur.

Als je de dorpsbewoners niet kent, is het niet makkelijk om bij te houden wie belangstelling voor de Koninkrijksboodschap heeft. Waarom niet? Omdat „volgens de wet alle huizen in dezelfde kleur geschilderd moeten worden”, zegt Ron. En inderdaad, als ik om me heen kijk, zie ik dat alle huizen op Saba wit zijn met een rood dak.

Na een gesprek over de bijbel te hebben gevoerd, nodigen we de huisbewoner uit voor de openbare bijbellezing op zondag in de Koninkrijkszaal. Ron houdt elke week een openbare lezing, behalve als hij van het eiland weg is. Momenteel zijn er zeventien bijbelstudies op Saba. In 2004 waren er bij de Gedachtenisviering van Christus’ dood twintig aanwezigen. Dat aantal mag dan misschien heel klein lijken, het is wel één procent van de hele bevolking van Saba!

Jehovah’s Getuigen hebben zich inderdaad veel moeite getroost om zo veel mogelijk mensen met Gods boodschap van redding te bereiken. Of het nu gaat om een piepklein eiland als Saba of een heel continent, Jehovah’s Getuigen volbrengen getrouw de opdracht: „Maakt discipelen van mensen uit alle natiën.” — Mattheüs 28:19.

Jammer genoeg is ons bezoek voorbij. Terwijl we aan boord gaan van ons vliegtuig, wuiven we nog een keer. We zullen ons bezoek aan Saba en onze klim naar The Bottom nooit vergeten!

[Voetnoten]

[Kaarten op blz. 10]

(Zie publicatie voor volledig gezette tekst)

PORTO RICO

[Illustratieverantwoording op blz. 10]

Background: www.sabatourism.com