Het recht op een naam

IEDEREEN heeft recht op een naam. Op Tahiti krijgt zelfs een te vondeling gelegde baby van wie de vader en moeder onbekend zijn een naam. De burgerlijke stand kent de vondeling een voor- en een achternaam toe.

Toch is er één persoon die in zekere zin dit basisrecht, een recht dat nagenoeg alle mensen is verleend, is ontzegd. Het betreft nota bene „de Vader, aan wie elke familie in de hemel en op aarde haar naam te danken heeft”! (Efeziërs 3:14, 15) Veel mensen weigeren in feite de naam van de Schepper te gebruiken zoals die in de bijbel staat. Ze vervangen die liever door titels als „God”, „de Heer” of „de Eeuwige”. Hoe luidt zijn naam dan? De psalmist beantwoordt die vraag met: „Gij, wiens naam Jehovah is, gij alleen [zijt] de Allerhoogste . . . over heel de aarde.” — Psalm 83:18.

Toen in de eerste helft van de negentiende eeuw de zendelingen van de London Missionary Society op Tahiti arriveerden, aanbaden de Polynesiërs verschillende goden. Die hadden elk hun eigen naam; de hoofdgoden waren Oro en Taaroa. Om de God van de bijbel van andere goden te onderscheiden, aarzelden die zendelingen niet om veelvuldig gebruik te maken van de goddelijke naam, in het Tahitiaans getranscribeerd als Iehova.

Die naam werd heel bekend en hij werd algemeen gebruikt in gewone gesprekken en in brieven. Koning Pomare II van Tahiti, die in het begin van de negentiende eeuw regeerde, gebruikte hem vaak in zijn persoonlijke correspondentie. Een bewijs daarvoor staat in de brief waarvan u hier een foto ziet. Hij is in het Engels geschreven en behoort tot de collectie van het Musée de Tahiti et de ses Îles. Deze brief getuigt ervan dat men in die tijd onbevooroordeeld tegenover het gebruik van de goddelijke naam stond. Bovendien staat Gods persoonlijke naam duizenden malen in de eerste Tahitiaanse bijbelvertaling, die in 1835 werd voltooid.

[Illustratie op blz. 32]

Koning Pomare II

[Illustratieverantwoording op blz. 32]

King and letter: Collection du Musée de Tahiti et de ses Îles, Punaauia, Tahiti