Een intens en langdurig verdriet

ONLANGS wilde een onderzoeker weten in hoeverre de gevoelens van mensen die treuren om het verlies van dierbaren, veranderen met het verstrijken van de tijd. Hij stuurde vragenlijsten naar een aantal ouders die enkele jaren daarvoor een kind hadden verloren. Niet alle ouders vulden de lijst in. Vladimir *, een vader die vijf jaar daarvoor zijn zoon verloor, liet weten dat het hem nog steeds te moeilijk valt om over zijn zoon te praten.

Zo’n langdurig verdriet is niet ongewoon onder ouders die een kind verloren hebben. William verloor tien jaar geleden zijn achttienjarige zoon door verdrinking. Hij schrijft: „Ik ervaar nog steeds de pijn van dat verlies, en die zal ik blijven voelen zolang ik leef.” Lucy schreef vijf jaar nadat haar zoon onverwachts overleed aan een ziekte: „De eerste paar dagen dacht ik alsmaar: het kan niet waar zijn. Ik had het gevoel dat ik een akelige droom had en elk moment wakker kon worden. Maar na een poosje begon ik te beseffen dat het wel waar was, dat hij niet meer thuiskwam. Mijn zoon is vijf jaar geleden overleden, maar soms, als ik alleen ben, huil ik nog om hem.”

Waarom hebben ouders als Vladimir, William en Lucy zo’n intens en langdurig verdriet? Laten we eens een paar redenen bekijken.

Waarom is het verdriet zo groot?

Als in een gezin een baby wordt geboren, ervaren de ouders emoties die in geen enkele andere menselijke relatie voorkomen. Simpele dingen als het vasthouden van de kleine, naar hem kijken als hij ligt te slapen of zijn brede glimlach zien, stemmen hen intens gelukkig en tevreden. Liefdevolle ouders koesteren hun kinderen. Ze leren hun zich goed te gedragen en beleefd te zijn (1 Thessalonicenzen 2:7, 11). Wanneer de kinderen zich als resultaat van die inspanningen goed ontwikkelen, zijn de ouders trots en beginnen ze hoge verwachtingen van hen te koesteren.

Ouders die om hun kinderen geven, werken hard om in hun onderhoud te voorzien. Misschien leggen ze geregeld geld of spullen opzij om hun kinderen te kunnen helpen als die mettertijd zelf een gezin stichten (2 Korinthiërs 12:14). Die enorme inzet van emotie, tijd, moeite en geld voert tot één conclusie: ouders brengen hun kinderen groot om te leven, niet om te sterven. Als een kind sterft, is hun werk, het grootbrengen van een kind, niet af en is het gedaan met de  verwachtingen die ze ten aanzien van hem koesterden. De stroom van warme liefde en genegenheid van de ouders naar het kind wordt afgesneden, geblokkeerd door een muur van steen, de dood. Het verlies van hun zoon of dochter veroorzaakt een grote leegte. De ouders ervaren een intens verdriet dat niet makkelijk verdwijnt.

De Bijbel bevestigt dat ouders bij de dood van een kind een intens en aanhoudend verdriet voelen. Gods Woord beschrijft bijvoorbeeld wat er gebeurde toen de patriarch Jakob hoorde dat zijn zoon Jozef omgekomen was: „Toen scheurde Jakob zijn mantels en deed een zak om zijn heupen en droeg vele dagen rouw over zijn zoon. En al zijn zonen en al zijn dochters maakten zich voortdurend op om hem te troosten, maar steeds weigerde hij zich te laten troosten en zei: ’Want rouwend zal ik naar mijn zoon in Sjeool [of het graf] afdalen!’” Jaren later treurde Jakob nog steeds om zijn zoon, die hij dood waande (Genesis 37:34, 35; 42:36-38). Een ander Bijbels voorbeeld is dat van een zekere Naomi, een gelovige vrouw die haar beide zoons verloor. Diepbedroefd wilde ze haar naam veranderen van Naomi, wat „Mijn aangenaamheid” betekent, in Mara, wat „Bitter” betekent. — Ruth 1:3-5, 20, 21, vtn.

De Bijbel erkent echter niet alleen het verdriet dat ouders ervaren, maar geeft ook aan hoe Jehovah kracht verleent aan personen die verdriet hebben. In het volgende artikel zullen we enkele van de manieren beschouwen waarop God de treurenden troost verschaft.

[Voetnoot]