PASCAL groeide op in een arme wijk in Ivoorkust en verlangde naar een beter leven. Als amateurbokser vroeg hij zich af: waar krijg ik de kans om beroemd en rijk te worden in mijn sport? Toen hij in de twintig was, kwam hij tot de conclusie dat dat in Europa was. Maar omdat hij geen reisdocumenten had, moest hij illegaal Europa zien binnen te komen.

In 1998, toen hij 27 was, begon hij aan zijn reis. Hij stak de grens over bij Ghana, reisde door Togo en Benin, en bereikte uiteindelijk de stad Birni Nkonni in Niger. Daar zou de reis pas echt gevaarlijk worden. Om naar het noorden te reizen, moest hij op een vrachtwagen klimmen en de Sahara oversteken. Als hij de Middellandse Zee bereikt had, zou hij met een boot naar Europa gaan. Maar in Niger gebeurden er twee dingen waardoor zijn plan veranderde.

Ten eerste had hij geen geld meer. Ten tweede ontmoette hij Noé, een pionier die met hem de Bijbel begon te bestuderen. Wat hij leerde raakte hem diep en veranderde zijn kijk op het leven. Zijn materiële doelen werden vervangen door geestelijke. In december 1999 werd Pascal gedoopt. Uit dankbaarheid aan Jehovah begon hij in 2001 te pionieren in Niger, in de stad waar hij de waarheid had leren kennen. Wat vindt hij van zijn dienst? Hij zegt enthousiast: „Ik haal het beste uit mijn leven!”

Net als Pascal hebben velen ervaren dat je meer voldoening uit het leven haalt als geestelijke doelen je prioriteit zijn. Om zulke doelen te bereiken hebben sommigen Europa verlaten en zijn ze naar Afrika verhuisd om te dienen in gebieden waar meer behoefte is aan predikers. Rond de 65 Getuigen uit Europa tussen de 17 en 70 jaar zijn als ’need greaters’, zoals ze weleens genoemd worden, verhuisd naar de West-Afrikaanse landen Benin, Burkina Faso, Niger en Togo. * Wat motiveerde ze om zo’n grote stap te doen, en hoe verging het ze?

Anne-Rakel uit Denemarken vertelt: „Mijn ouders waren zendelingen in Senegal. Ze spraken altijd zo enthousiast over het leven als zendeling dat ik ook zo’n leven wilde.” Zo’n vijftien jaar geleden, toen Anne-Rakel begin twintig was, verhuisde ze naar Togo. Ze dient daar nu in een gebarentaalgemeente. Welk effect had die stap op anderen? Ze vertelt: „Later zijn mijn jongere zus en broer ook naar Togo gekomen.”

 Aurele, een broeder van zeventig uit Frankrijk, zegt: „Toen ik vijf jaar geleden met pensioen ging, stond ik voor een keus: een rustig leven leiden in Frankrijk en op het paradijs wachten of stappen doen om mijn bediening uit te breiden.” Hij koos voor het laatste. Ongeveer drie jaar geleden verhuisden hij en zijn vrouw, Albert-Fayette, naar Benin. „Ons beschikbaar stellen om Jehovah hier te dienen was het beste dat we ooit gedaan hebben”, zegt Aurele. Hij voegt er glimlachend aan toe: „Trouwens, delen van ons gebied langs de kust zijn net een paradijs.”

Clodomir en zijn vrouw, Lysiane, zijn zestien jaar geleden van Frankrijk naar Benin verhuisd. In het begin misten ze hun familie en vrienden heel erg, en ze waren bang dat ze zich niet aan hun nieuwe leven konden aanpassen. Maar die angst was ongegrond. Ze ondervonden veel vreugde. Clodomir vertelt: „In die zestien jaar hebben we het voorrecht gehad om gemiddeld een persoon per jaar te helpen de waarheid te aanvaarden.”

Sébastien en Johanna, een echtpaar uit Frankrijk, verhuisden in 2010 naar Benin. „Er is heel veel te doen in de gemeente”, zegt Sébastien. „Hier dienen is alsof je een versnelde theocratische opleiding volgt!” Hoe zijn de reacties in het veld? Johanna zegt: „Mensen verlangen naar de waarheid. Zelfs als we niet in de velddienst zijn, spreken mensen ons op straat aan om vragen over de Bijbel te stellen en om onze publicaties te vragen.” Welke invloed heeft de verhuizing op hun huwelijk gehad? Sébastien merkt op: „Het heeft ons huwelijk sterker gemaakt. Het is geweldig hele dagen in de dienst te zijn met mijn vrouw.”

Eric en zijn vrouw, Katy, pionieren in het dunbevolkte noorden van Benin. Zo’n tien jaar geleden, toen ze nog in Frankrijk woonden, begonnen ze artikelen te lezen over dienen waar de behoefte groter is, en ze praatten met volletijdwerkers. Daardoor kregen ze het verlangen naar het buitenland te verhuizen, wat ze in 2005 deden. De groei die ze meemaakten was indrukwekkend. Eric vertelt: „Twee jaar geleden bestond onze groep in het stadje Tanguiéta uit negen verkondigers; nu zijn dat er dertig. Op zondag zijn er vijftig tot tachtig personen op de vergadering. Het is echt super om zo’n groei te zien!”

Voor welke uitdagingen hebben sommige ’need greaters’ gestaan? Benjamin (33) is de broer van Anne-Rakel. In 2000 ontmoette hij in Denemarken een zendeling die in Togo diende. Benjamin herinnert zich: „Toen ik de zendeling vertelde dat ik wilde gaan pionieren zei hij: ’Je kunt ook in Togo pionieren.’” Benjamin dacht erover na. Hij zegt: „Ik was toen nog niet eens twintig. Maar dat mijn twee zussen al in Togo dienden, maakte het makkelijker voor me om ernaartoe te gaan.” Dus verhuisde hij. Maar er was een obstakel. Hij legt uit: „Ik sprak geen woord Frans. De eerste zes maanden waren moeilijk want ik kon niet echt communiceren.” Maar uiteindelijk maakte hij vorderingen. Nu dient hij op Bethel in Benin. Hij brengt lectuur rond en helpt op de Computerafdeling.

De eerder genoemde Eric en Katy dienden voordat ze naar Benin verhuisden in een anderstalig veld in Frankrijk. In welk opzicht was West-Afrika anders? Katy zegt: „Het was niet makkelijk om geschikte huisvesting te vinden. We hebben maandenlang in een huis gewoond zonder elektriciteit en stromend water.” Eric voegt eraan toe: „Tot ’s avonds laat klonk er harde muziek in de buurt. Je moet geduld hebben met dat soort dingen en bereid zijn je aan te passen.” Maar ze zeggen: „De vreugde die het geeft om in een bijna onbewerkt gebied te dienen, weegt op tegen welke moeilijkheden maar ook.”

Michel en Marie-Agnès, een echtpaar van eind vijftig uit Frankrijk, verhuisden vijf jaar geleden naar Benin. In het begin maakten ze zich zorgen. Michel zegt: „Sommigen vergeleken onze stap met een koorddanser die een kruiwagen duwt — en wij zaten dan in de kruiwagen! Dat kan eng lijken als je niet weet dat Jehovah de koorddanser is. Dus we verhuisden voor en met Jehovah.”

Personen met ervaring als ’need greaters’ zeggen dat het belangrijk is je voor te bereiden aan de hand van deze stappen: Plan van tevoren. Leer je aan te passen. Houd je aan je budget. Vertrouw op Jehovah (Luk. 14:28-30).

De eerder genoemde Sébastien vertelt: „Voordat we verhuisden, hebben Johanna en ik twee jaar lang gespaard door te bezuinigen op uitgaven voor amusement en door geen onnodige aankopen te doen.” Om in het buitenland te kunnen blijven dienen, werken ze een paar maanden per jaar in Europa. Met  dat geld kunnen ze de rest van het jaar in Benin pionieren.

Marie-Thérèse is een van de ongeveer twintig vrijgezelle zusters uit het buitenland die als ’need greaters’ in West-Afrika dienen. Ze was buschauffeur in Frankrijk, maar in 2006 nam ze een jaar vrij om te pionieren in Niger. Ze wist al gauw dat zo’n leven echt iets voor haar was. Ze zegt: „Toen ik in Frankrijk terugkwam, vertelde ik mijn werkgever dat ik mijn werkrooster graag wilde veranderen, en hij ging akkoord. Nu werk ik van mei tot augustus als buschauffeur in Frankrijk en pionier ik van september tot april in Niger.”

Degenen die ’eerst het koninkrijk zoeken’ kunnen erop vertrouwen dat Jehovah ze alle noodzakelijke dingen zal geven (Matth. 6:33). Kijk eens wat Saphira meemaakte, een vrijgezelle zuster van eind twintig uit Frankrijk die in Benin pioniert. In 2011 was ze terug in Frankrijk om genoeg geld te verdienen om weer een jaar (haar zesde) in Afrika te kunnen dienen. Ze vertelt: „Het was vrijdag, m’n laatste werkdag, maar ik moest nog zo’n tien dagen werken om genoeg te hebben voor het komende jaar. Ik zou nog maar twee weken in Frankrijk zijn. In gebed legde ik mijn situatie aan Jehovah voor. Kort daarna belde een uitzendbureau met de vraag of ik iemand twee weken kon vervangen.” Op maandag ging Saphira naar de werkplek om ingewerkt te worden door de persoon die ze zou vervangen. Ze zegt: „Het was echt een verrassing om erachter te komen dat het een zuster was die tien dagen vrij moest hebben om de Pioniersschool bij te wonen! Haar werkgever wilde haar alleen vrij geven als er een vervanger gevonden kon worden. Ze had Jehovah om hulp gesmeekt, net als ik!”

Sommige broeders en zusters dienen al jaren in West-Afrika en hebben het tot hun thuis gemaakt. Andere zijn er een paar jaar geweest en zijn daarna weer naar hun eigen land teruggegaan. Maar zelfs nu nog hebben deze voormalige ’need greaters’ voordeel van de jaren dat ze in het buitenland waren. Ze hebben geleerd dat echte voldoening in het leven komt van het dienen van Jehovah.